Αυτή η θεϊκή ταινία, λιτή αλλά με την αρχιτεκτονική σύγχρονης τραγωδίας, στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης του 1971 χαντακώθηκε, με εξαίρεση το βραβείο α΄ γυναικείου ρόλου, ενώ πέρασε από άπειρες επιτροπές λογοκρισίας, μέχρι να της δοθεί άδεια προβολής. Παρ’ όλα αυτά, το στοίχημα είχε κερδηθεί, για να δικαιωθεί πλήρως το 1985, όταν η Πανελλήνια Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου, την ανακήρυξε σημαντικότερη ελληνική ταινία όλων των εποχών!
Στην «Ευδοκία», του Αλέξη Δαμιανού, που γυρίστηκε το 1971, συναντάμε μια εντελώς διαφορετική γυναίκα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη γυναίκα-αγρίμι, μια πόρνη η οποία δε σέβεται τίποτε. Αθυρόστομη και παθιασμένη, αποφασίζει να αλλάξει ζωή, να ξεφύγει από τη μιζέρια, να κάνει οικογένεια. Είναι μια λαϊκή κοπέλα, η οποία ερωτεύτηκε ένα λαϊκό παιδί, ένα λοχία. Ο Δαμιανός «χτίζει» μια ερωτική ιστορία η οποία παραβιάζει με θρασύτατο τρόπο τους κανόνες της πατριαρχίας αλλά και του οικονομικού συστήματος. Είναι βλάσφημος, κινείται έξω από τις νόρμες, ανυψώνει τους ήρωές του, τους μετατρέπει σε ογκόλιθους. Κι όμως η κατάληξη δεν μπορεί παρά να είναι η αναμενόμενη, δηλαδή η συντριβή των εραστών, η σύγχρονη εκδοχή του αρχαίου δράματος. Η αστική ηθική, η οποία προς στιγμή φαίνεται να ηττάται, έχει τελικά τον τελευταίο λόγο. Η Ευδοκία δε θα μπορέσει ποτέ να ξεφύγει, είναι πολύ μικρή για να τα βάλει με το θηρίο.
