Μετά την δολοφονική επίθεση, η οποία πρέπει χωρίς δεύτερη συζήτηση να καταδικαστεί απερίφραστα, ενάντια στο προοδευτικό σατιρικό περιοδικό «Σαρλί Εμπντό» στο Παρίσι, η Λεπέν ζήτησε την επιστροφή της θανατικής καταδίκης, ο Σαμαράς μίλησε για τον φράχτη του Εβρου, ο Πέρες κράτησε πανό «Je suis Charlie» ενώ στο Ισραήλ υπάρχουν φυλακισμένοι παλαιστίνιοι και η ΕΕ ετοιμάζει νέους νόμους κατά της τρομοκρατίας…
Όλοι αυτοί, λοιπόν, προσπαθούν να ενοχοποιήσουν όλους τους μουσουλμάνους του πλανήτη, οι οποίοι είναι σχεδόν 1,5 δισεκατομμυρια άνθρωποι (δεύτερη μεγαλύτερη θρησκεία παγκοσμίως μετά το Χριστιανισμό), ενώ το 95% των προσφύγων είναι μουσουλμάνοι θύματα του ιμπεριαλισμού. Είναι, όμως, δυνατόν να ταυτίζει κανείς τους τζιχαντιστές με όλο αυτό τον κόσμο, ή να το θέσουμε αλλιώς: θα ταύτιζε κανείς τον Μπρέιβικ, που διέπραξε φρικιαστικότερη μαζική δολοφονία με όλους τους χριστιανούς; Κι επίσης, είναι δυνατόν εμείς από τη δική μας πλευρά να διακωμωδούμε τα θύματα της βίας, δηλαδή τους μουσουλμάνους που δέχονται καθημερινά τις προσβολές και τη βία της αστυνομίας, τους εκβιασμούς των πάσης φύσεως αφεντικών τύπου Μανωλάδας και που προσπαθούν άρον άρον να επιβιώσουν μέσα στην καθημερινή ασχήμια;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά: οι τζιχαντιστές είναι δημιούργημα του δυτικού ιμπεριαλισμού που εξακολουθεί να έχει αδελφικές σχέσεις με την Σαουδική Αραβία. Η Δύση, λοιπόν, τους φρόντισε όσο μπορούσε γιατί ήταν χρήσιμοι ενάντια στην Αριστερά και τις επαναστάσεις που έγιναν στις χώρες του τρίτου κόσμου ενάντια στα δικτατορικά καθεστώτα. Τι ωραία που ήταν για τους «απο πάνω», όταν αντι για την φτώχεια και την ανεργία ο κοσμάκης άρχισε να ασχολείται με το Ισλάμ! Και την ίδια ώρα οι δουλειές πήγαιναν μια χαρά με τους Άραβες ολιγάρχες και όλη τη γνωστή παρέα που φτάνει μεχρι το κράτος του Ισραήλ…
Και τώρα που το μαντρόσκυλο λύσσαξε, βγαίνουν όλοι να …καταδικάσουν την τρομοκρατία!
Οι μουσουλμάνοι σήμερα όπου γης αποτελούν αυτό που αποτελούσαν τη δεκαετία του ’30 οι εβραίοι στη ναζιστική Γερμανία. Τους φορείς κάθε κακού. Αφού δέχτηκαν τον εξευτελισμό από τον δυτικό ιμπεριαλισμό, αφού τους γύρισαν, όπως στο Ιράκ, τουλάχιστον 50 χρόνια πριν, σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ακραίοι, συντηρητικοί, οπισθοδρομικοί. Δεν μπορούμε, λοιπόν, εμείς να παίξουμε το παιχνίδι των από πάνω, αν πραγματικά θέλουμε να λεγόμαστε αριστεροί. Είναι πρωταρχικό καθήκον να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα αυτών των ανθρώπων στην ελεύθερη θρησκευτική έκφραση και πίστη, άσχετα αν εμείς είμαστε χριστιανοί, άθεοι ή οτιδήποτε.
Το περιοδικό “Charlie Hebdo”, με το πρόσχημα της καταδίκης όλων των θρησκειών, κατέληξε τελικά να στέλνει ρατσιστικά μηνύματα εναντίον των «ακραίων» μουσουλμάνων, παρά το γεγονός ότι σε άλλα τεύχη σατύριζε τη Λεπέν.
Πρέπει, λοιπόν, να διαλέξουμε με ποιούς είμαστε, με τους από πάνω ή με τους από κάτω; Ενδιάμεση λύση δεν υπάρχει. Κι αυτό πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν αν πραγματικά θέλουμε να φτάξουμε έναν καλύτερο κόσμο.
Έναν κόσμο χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς και ρατσισμό, να εξαλείψουμε τη φτώχεια και με ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα για όλους. Κι όταν λέμε όλους εννοούμε όλους!
Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»
Μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό σας. Ενώ στο μυαλό ενός προοδευτικού ανθρώπου η σάτιρα απέναντι στο ισλάμ δεν έχει καμία διαφορά με τη σάτιρα απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη θρησκεία ένας ρατσιστής μπορεί να χρησιμοποιήσει τη σάτιρα σαν πάτημα για να δικαιολογήσει και να διαδώσει το ρατσισμό του απέναντι σε μετανάστες που μπορεί η σχέση τους με το ισλαμ να είναι και τυπική.
Ωστόσο μην μπερδευόμαστε. Οι συντάκτες του CH, κατα τη γνώμη μου δεν στόχευαν στους μετανάστες αλλά στη θρησκεία αυτή καθ’αυτή και τον θρησκευτικό φανατισμό. Δε μπορούμε να τους χρεώσουμε ρατσισμο αν και μπορεί κανείς να πει οτι στόχευαν παραπάνω το ισλαμ σε σχέση με άλλες θρησκείες.
Προφανώς στη σατιρα όπως και σε κάθε είδους κριτική πρέπει όποιος την κάνει να εξετάζει με διαφορετικά κριτήρια την κάθε περίπτωση. Αλλιώς θα κανεις σάτιρα κατά του χριστιανισμού στην ευρώπη όπου οι χριστιανοί απολαμβάνουν κάθε ελευθερία και αλλιώς θα πρέπει να κάνεις σάτιρα υπο τις ίδιες συνθήκες κατά του ισλαμ καθώς κατά πλειοψηφία οι μουσουλμάνοι στην ευρώπη είναι άνθρωποι τους οποίους τα περισσότερα κράτη άλλα λίγο άλλα πολύ τους έχουν θέσει στο περιθώριο επομένως η κριτική κατά της θρησκειας τους μπορεί να τους στοχοποιήσει. Ωστόσο κάτι τέτοιο είναι θέμα το οποίο κρίνει ο κάθε καλλιτέχνης απο μόνος του και πρέπει να αποτελεί προβληματισμό δικό του. Δε μπορούμε να ζητάμε απο κάποιον να αυτοκαταστέλει την έκφραση του γιατί έτσι χάνεται το νόημα της κριτικής γενικότερα.
Μου λέτε παρακαλώ ποια είναι η γνωστή παρέα στην οποία συμπεριλαμβάνονται Άραβες ολιγάρχες και το Κράτος του Ισραήλ;
Η Αιγυπτος, η Ελλαδα και η Κυπρος