Με αφορμή τις δηλώσεις της προέδρου της Βουλής: Καμιά ανοχή, καμιά συμπόνια στους νεοναζί

Με τη συντρόφισσα Ζωή Κωνσταντοπούλου έχουμε συναντηθεί πολλές φορές σε εκδηλώσεις και διαδηλώσεις για τα δικαιώματα των μεταναστών, των εργατών, των ανέργων. Κανείς δεν έχει να προσάψει το παραμικρό για την ευαισθησία της στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα όσο και για τη συνέπεια στις απόψεις της. Όμως οι απόψεις της για την ανάγκη συμμετοχής των προφυλακισμένων νεοναζί βουλευτών στις ψηφοφορίες της Βουλής προκειμένου αυτές να είναι έγκυρες, αποτελούν σοβαρό πολιτικό ολίσθημα. Αν τυχόν υιοθετηθούν σήμερα από την αριστερά μας οδηγούν σε λάθη, αντίστοιχα των σοσιαλδημοκρατικών  κομμάτων που βοήθησαν τον Χίτλερ να ανέβει στην εξουσία τη δεκαετία του 30 και οδήγησαν την ανθρωπότητα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι Χρυσαυγίτες δεν προφυλακίστηκαν για λόγους άσχετους με τη δημοκρατία, αλλά ακριβώς επειδή με τις πράξεις τους (δολοφονίες, τραυματισμούς, τραμπουκισμούς) εκτός και εντός Βουλής, έθεταν σε κίνδυνο κάθε δημοκρατικό δικαίωμα των υπολοίπων. Δεν δικάζονται για τις ιδέες τους αλλά ακριβώς γιατί οι ναζιστικές τους ιδέες στερούν τη ζωή, το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης, τη δυνατότητα να διαφωνείς μαζί τους και να αναπνέεις. Οι Χρυσαυγίτες βουλευτές χρησιμοποίησαν την ασυλία τους για να καθοδηγήσουν και να νομιμοποιήσουν τη δράση των ταγμάτων εφόδου τους. Κρύφτηκαν πίσω από τα «δημοκρατικά δικαιώματά τους» για να επιβάλλουν την αφαίρεση των δικαιωμάτων πολλών άλλων, μεταξύ των οποίων πρώτα απ’ όλα της αριστεράς. Όπως και τη δεκαετία του ’30 αξιοποίησαν τις διασυνδέσεις τους με τμήματα του στρατού και της αστυνομίας για να επιβάλλουν την υπεροχή στο δρόμο. Η αστική δημοκρατία της Γερμανίας του ’30 τους αντιμετώπισε με το γάντι, σεβόμενη  κάθε «δικαίωμα» των φασιστών με γραβάτα που καθοδηγούσαν τους μαχαιροβγάλτες. Εναπόθεσε στην αστυνομία και τη δικαιοσύνη την αντιμετώπιση των ταγμάτων εφόδου. Και όταν κάποια στιγμή οι σοσιαλδημοκράτες ανακάλυψαν πως η αστυνομία και η δικαιοσύνη είχε προσχωρήσει σε μεγάλο βαθμό στο φασισμό, ήταν πια ανίκανοι να αντιδράσουν.

Όπως σημείωνε με απίστευτο κυνισμό το 1935 ο Γκαίμπελς στενός συνεργάτης του Χίτλερ: « Ένα από τα καλύτερα αστεία της δημοκρατίας παραμένει πάντα το γεγονός ότι πρόσφερε στους θανάσιμους εχθρούς της τα μέσα με τα οποία την κατέστρεψαν. Οι διωκόμενοι ηγέτες του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος έγιναν βουλευτές στο Κοινοβούλιο και έτσι απέκτησαν βουλευτική ασυλία, επιδόματα και δωρεάν ταξιδιωτικά εισιτήρια. Ήταν έτσι προστατευμένοι από αστυνομική επέμβαση, τους επιτρεπόταν να λένε περισσότερα από τον απλό πολίτη και, εκτός αυτού, το κόστος της δραστηριότητάς τους πληρωνόταν από τον εχθρό τους. Μπορεί κάποιος να φτιάξει σπουδαίο κεφάλαιο από τη δημοκρατική ηλιθιότητα.» Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε ένας σημερινός Γκαίμπελς να προσθέσει: «Η αριστερή πρόεδρος της Bουλής, λίγες εβδομάδες πριν ξεκινήσει η δίκη της Χρυσής Αυγής, μας έκανε ένα εξαιρετικό δώρο: είπε πως η Δημοκρατία δεν ανήκει μόνον στις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται δημοκρατικές, αλλά και στους εχθρούς της και συμπεριέλαβε τη Χρυσή Αυγή στις αντιμνημονιακές δυνάμεις όταν αμφισβήτησε ψηφοφορίες στη βουλή που είχαν υπερψηφίσει αντιλαϊκούς νόμους επειδή οι προφυλακισμένοι Χρυσαυγίτες απουσίαζαν. Μας βάφτισε έτσι αντικαθεστωτικούς, όταν χρόνια τώρα πασχίζαμε να πείσουμε τον κόσμο γι’ αυτό και αφού είχαμε πρόσφατα ηττηθεί κατά κράτος από την αντιμνημονιακή αριστερά στις εκλογές».

Σημαίνουν όλα αυτά πως με μια αυστηρή αντιμετώπιση στα πλαίσια των θεσμών που μέχρι τώρα εξέθρεψαν τους νεοναζί θα ξεμπερδέψουμε με το φασισμό; Κάθε άλλο. Το αντιφασιστικό κίνημα, η μαζική κινητοποίηση για την κοινωνική, πολιτική και ηθική περιθωριοποίηση της Χρυσής Αυγής θα παίξει πρωταρχικό ρόλο τους επόμενους μήνες κατά τη διάρκεια της περίφημης δίκης. Όμως η αντιμετώπιση της αριστεράς μπορεί να δώσει φτερά ή να αφοπλίσει το αντιφασιστικό κίνημα, να δώσει τη δυνατότητα στους φασίστες να αυτοπροβάλλονται μέσα κι έξω από το δικαστήριο ως διωκόμενοι αντιμνημονιακοί, ή να εξουδετερώσει το ψεύτικο προφίλ της αθώας περιστεράς που επιχειρούν να φιλοτεχνήσουν. Για όλους αυτούς τους λόγους, η αριστερά – και ειδικά η κυβερνώσα εκδοχή της – έχει υποχρέωση να κινηθεί στον αντίποδα των απόψεων της προέδρου της Βουλής. Χρειάζεται να καταγγείλει τους νεοναζί ως αυτό που πραγματικά είναι: Οι καλύτεροι φίλοι των εφοπλιστών και των τραπεζιτών, που με τη βοήθεια των φιλικών σε αυτούς δυνάμεων του βαθέως κράτους, επιχειρούν για άλλη μια φορά να χρησιμοποιήσουν την ευαισθησία αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων για να βγουν τώρα λάδι και να τους αφαλοκόψουν όταν έρθει η ώρα. Να δηλώσει δημόσια πως ευελπιστεί στην παραδειγματική καταδίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής για τα εγκλήματα της ναζιστικής οργάνωσης. Τέλος να συμβάλλει δια των αρμόδιων υπουργών, ώστε η δίκη της Χρυσής Αυγής – για να είναι στοιχειωδώς δίκαιη – να μη διεξαχθεί σε περιβάλλον τοπικής γιάφκας των φασιστών, όπου θα τρέμει το φυλλοκάρδι των μαρτύρων κατηγορίας.