Στις 6 Μάρτη η κρατική Βρετανική Υπηρεσία Άνθρακα ανακοινώνει το άμεσο κλείσιμο περίπου 20 ορυχείων και τον περιορισμό της ετήσιας παραγωγής άνθρακα, γεγονός που σημαίνει ότι 20.000 ανθρακωρύχοι θα μείνουν χωρίς δουλειά. Στα τέλη του ίδιου μήνα το Κοινοβούλιο εγκρίνει διατάξεις για την πρόωρη συνταξιοδότηση των ανθρακωρύχων ηλικίας άνω των 50 ετών, ενώ οι νεότεροι προβλέπεται να απολυθούν λαμβάνοντας ως εφάπαξ αποζημίωση το ποσό των χιλίων λιρών για κάθε χρόνο εργασίας.
Η αντίδραση της Εθνικής Ένωσης Ανθρακωρύχων (NUM) είναι άμεση. Στις 12 Μάρτη κηρύσσει πανεθνική απεργία. Μέχρι τις 15 Μάρτη από τα 170 ορυχεία που ανήκουν στη δύναμη της NUM έχουν κλείσει τα 140.
Οι πιο δυναμικές απεργιακές εστίες είναι στο Γιορκσάιρ και το Νοτιγχαμσάιρ.
Οι απεργοί ζητούν την ανάκληση του προγράμματος διακοπής λειτουργίας των ανθρακωρυχείων. Ζητούν ακόμη κρατική ενίσχυση, τον εκσυγχρονισμό της εθνικής βιομηχανίας άνθρακα και τη συνταξιοδότηση στα 55 χρόνια. Η στάση της κυβέρνησης είναι άτεγκτη.
Από τις πρώτες μέρες της απεργίας, οι απεργοί έρχονται αντιμέτωποι με ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, ενώ η κυβέρνηση ετοιμάζεται για τη βίαιη καταστολή. Οι συγκρούσεις είναι ιδιαίτερα βίαιες. Στις 15 Ιούλη σκοτώνεται ένας απεργός. Αρχίζει στη συνέχεια κύμα δικαστικών διώξεων κατά των απεργών. Καθώς οι μέρες και οι εβδομάδες περνούν οι απεργοί αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης.
Εκδηλώνεται τότε κύμα συμπαράστασης από τους άλλους κλάδους, όπως οι λιμενεργάτες και οι σιδηροδρομικοί. Η απεργία έληξε το Μάρτη του 1985 και ήταν μια από τις μεγαλύτερες που έγιναν στη μεταπολεμική Αγγλία. Μπορεί οι απεργοί να μην πέτυχαν τα αιτήματά τους γνώρισαν όμως τον ανειρήνευτο χαρακτήρα αυτής της ταξικής σύγκρουσης που συνεχίζεται.
πηγή:105,5 Στο Κόκκινο
