Μια μεγάλη συναυλία έγινε στη Θεσσαλονίκη, στο «Παλαί ντε Σπορ» με τον Αντώνη Καλογιάννη και τη Βίκυ Μοσχολιού.
Οι δύο καλλιτέχνες έφθασαν στη Θεσσαλονίκη δύο –τρεις ημέρες νωρίτερα – Παρασκευή- αφού η συναυλία θα εδίδετο τη Δευτέρα.
Το Σάββατο το πρωί όμως, εμφανίστηκαν αστυνομικοί στο ξενοδοχείο – το ΗΛΕΚΤΡΑ- και συνέλαβαν, ναι συνέλαβαν τον Καλογιάννη και τον οδήγησαν στην Ασφάλεια, επειδή, όπως του είπαν εκκρεμούσε μια απόφαση δικαστηρίου της Αθήνας με την οποία είχε καταδικασθεί ερήμην, όταν ήταν αυτοεξόριστος στη Γαλλία, σε φυλάκιση πέντε μηνών για «δόλια πτώχευση».
Όπως ήταν φυσικό ο αιφνιδιασμός αυτός τάραξε τον ίδιο που αγνοούσε την απόφαση, αφού έως τότε δεν είχε ενοχληθεί και που αφορούσε ίσως κάτι συναλλαγματικές που άφησε απλήρωτες όταν την περίοδο της Χούντας είχε ανοίξει ένα ψιλικατζίδικο.
Περιττό να σας περιγράψω το σοκ κυρίως της Μοσχολιού αφού ετοιμαζόταν για την πρόβα και τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί. Η ποινή ήταν φυσικά εξαγοράσιμη αλλά ήταν Σάββατο και δεν υπήρχε δημόσιο ταμείο για να πληρωθεί. Ο οργανωτής της συναυλίας, κ. Λαμπρόπουλος και όσοι ήταν δίπλα στους καλλιτέχνες αναζητούσαν τρόπο να ξεπεραστεί αυτό το «αστείο» εμπόδιο αφού όλοι υποπτεύθηκαν όταν ήταν «στημένο» το πράγμα για να αναβληθεί η συναυλία με ότι συνέπειες πέραν της ταραχής όλων των εμπλεκομένων. Έπρεπε να βρεθεί λύση.
Συνάδελφοί μου δημοσιογράφοι, που έφθασαν στη Θεσσαλονίκη για να καλύψουν τη συναυλία – δεν γράφω ονόματα γιατί δεν έπαιξαν και πολύ καθαρό ρόλο- έψαχναν να βρουν τρόπο να ελευθερωθεί ο Καλογιάννης αλλά και να γίνει η συναυλία. Τότε, αφού οι δικηγόροι στους οποίους απευθύνθηκαν δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι επειδή η απόφαση ήταν δικαστηρίου της Αθήνας και κυρίως γιατί ήταν Σαββατοκύριακο, έψαξαν εμένα που ήμουν του δικαστικού ρεπορτάζ.
Και τη λύση όσο απίθανο κι αν φαινόταν, τη βρήκα με τη βοήθεια, την τόλμη και την ανθρωπιά του τότε προϊσταμένου της εισαγγελίας κ.Τζανακάκη, τον οποίο επισκέφτηκα στο σπίτι του, κάπου στην Καλαμαριά.
Αφού σκέφτηκε τι μπορούσε να γίνει και είδε ότι η υπόθεση ήταν «αστεία» για να κρατηθεί και να ταλαιπωρηθεί ένας άνθρωπος, μου είπε: Μια λύση υπάρχει: Ψάξε να βρεις έναν από τα παιδιά της γραμματείας, να ανοίξει το γραφείο, να συντάξει μια αίτηση «ακυρώσεως διαδικασίας» όπως είναι ο νομικός όρος, κι εγώ θα σου υπογράψω «εν λευκώ» παρακαλώ, την έκθεση φυλάκισης και την αίτηση αποφυλάκισης του Καλογιάννη. Θα δεσμευτείς όμως την Τρίτη το πρωί η αίτηση να βρίσκεται στο πρωτοδικείο της Αθήνας, και να γίνει η σχετική διαδικασία να εξαγοράσει την ποινή του ή να καταθέσει έφεση αν επιθυμούσε.
Ύστερα από μερικά τηλεφωνήματα το πρωί της Κυριακής, εντοπίστηκε ο γραμματεύς Μουμτζίδης, άνοιξε το γραφείο, και με ένα ταξί πήγαμε στις φυλακές που τότε ήταν πίσω από το Διοικητήριο, όπου κρεμασμένος κυριολεκτικά στα κάγκελα περίμενε ο Αντώνη ενώ η Μοσχολιού αγωνιούσε στο ξενοδοχείο.
Έγινε η σύντομη διαδικασία, γραμματεύς ήταν τότε ο μετέπειτα δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος κ. Κώστας Καζαντίδης και «παραλάβαμε τον κρατούμενο» που εγώ γνώριζα για πρώτη φορά. Επιβιβαστήκαμε στο ταξί, εγώ γύρισα σπίτι μου και ο Αντώνης με έναν από τους συναδέλφους μου γύρισαν στο ξενοδοχείο και φυσικά από εκεί και μετά όλα καλά.
Ο Καλογιάννης την Τρίτη το πρωί με τη γυναίκα του με περίμεναν στο καφενείο του Πρωτοδικείου στην Αθήνα, και όπως είχα δεσμευθεί στον εισαγγελέα, τακτοποιήσαμε το θέμα.
Ο Καλογιάννης από τότε έγινε ένας καλός μου φίλος, δεν ξέχασε ποτέ ότι έγινε και όταν κάποτε με ρώτησε αν η Εταιρεία μου έδωσε αμοιβή, εγώ απόρησα, για το μόνο που δεν είχα σκεφθεί, ήταν κάτι τέτοιο. Όπως έμαθα όμως οι συνάδελφοί μου, «πούλησαν» πολύ ακριβά την εξυπηρέτηση που έκαναν, αφού αυτοί με βρήκαν. Αυτά για την ιστορία…
Υ.Γ. Αμοιβή μπορούσα να ζητήσω γιατί ήμουν και δικηγόρος εν ενεργεία τότε. Αλλά ούτε που το σκέφθηκα έτσι.-
πηγή:makthes.gr
