Μια αναδρομή σε ορισμένα περιστατικά που αναγόρευσαν μια «ανοιχτή» δομή «φιλοξενίας» προσφύγων, σε ένα περίκλειστο, απομονωμένο και αφημένο σε κάθε είδους ασυδοσία μέρος με την πρσωνυμία «Malakasa Jail».
Κάπου στις 6 Μαΐου έκανε την εμφάνισή του το κράτος στο “Ανοιχτό” Κέντρο “Φιλοξενίας” Προσφύγων Μαλακάσας, εκπροσωπούμενο από τους Χαρά Στάγκου και Κώστα Τσούκαλη. Μέχρι τότε και για δύο μήνες την ευθύνη την είχε ο στρατός και είχε φροντίσει να παρέχει 10 τουαλέτες για 1000 άτομα καθώς και μηδενική μέριμνα για τις 35 έγκυες γυναίκες που βρίσκονταν στο κέντρο φιλοξενίας στρατόπεδο συγκέντρωσης, αλλά κανένας δε φανταζόταν ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα χειρότερα για όλους, σύμφωνα με την Ομάδα αλληλεγγύης προσφύγων Μαλακάσας.
Πρώτο και ίσως μόνο μέλημα των υπευθύνων φάνηκε πως είναι η αποκλειστική διαχείριση της αποθήκης όπου φυλάσσονται ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης. Έτσι μέσα σε λίγες μέρες η κατάσταση της αποθήκης μετατράπηκε κάπως έτσι:
Έκτοτε ξεκινάει μια σειρά προβλημάτων που έκαναν τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή τη “δομή φιλοξενίας” να την αποκαλούν “Malakasa Jail”. Προβλήματα που αφορούσαν καταρχάς στην έλλειψη στοιχειωδών φαρμάκων και η κάλυψη των οποίων έγινε από αλληλέγγυο κόσμο και όχι από το κράτος ή από τις ΜΚΟ και τον ζηλευτό τους προϋπολογισμό…
Το νερό είναι δυσεύρετο, αφού μόνο δύο βρύσες είναι από κατάλληλη γεώτρηση.
Οι μερίδες φαγητού που μοιράζονται στους πρόσφυγες περιλαμβάνουν το πλουσιοπάροχο γεύμα της νερόβραστης πατάτας. Χάρη στην εμπλοκή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο στρατόπεδο, παιδιά, έγκυες, γυναίκες που μόλις γέννησαν, άρρωστοι άνθρωποι, άντρες, ηλικιωμένοι και νέοι άνθρωποι αναγκαστικά πρέπει να χορτάσουν με αυτό το «φαγητό». Και με μόνο μία μερίδα, γιατί αν τύχει και περισσέψει φαγητό, απλά το πετάνε, χωρίς τη σκέψη της δεύτερης μερίδας. Δεν τους περνάει καν από το μυαλό να το δώσουν σε άτομα εκτός καταυλισμού αν πραγματικά κανένας δε θέλει δεύτερη μερίδα. Κατευθείαν στα σκουπίδια. Έτσι οι πρόσφυγες αναγκάζονται να αγοράζουν από την Αθήνα κάτι για να συμπληρώνουν την διατροφή τους.
Οι 5 ντουζιέρες του καταυλισμού έχουν μειωθεί σε μία. Γιατρός υπάρχει από τις 11 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι. Πρόσφυγες περιμένουν στο λιοπύρι πάνω από 3 ώρες για να τους διανεμηθεί για κάθε σκηνή: ένα ξυραφάκι , 9 πάνες, 4 χαρτιά τουαλέτας ,1 πακέτο μωρομάντηλα κι ένα σακουλάκι σκόνη για 10 ημέρες! Επαναλαμβάνουμε για 10 (ΔΕΚΑ) ΗΜΕΡΕΣ!
Όμως το στρατόπεδο δεν αντιμετωπίζει μόνο ελλείψεις, αλλά και μια καταστολή που είναι παράνομη σε συνδυασμό με μια ρατσιστική και φασιστική συμπεριφορά. Έτσι οι πρόσφυγες “αποθαρρύνονται” να βγουν από το κατά τα άλλα ανοιχτό κέντρο φιλοξενίας με τακτικές όπως αυτή της σύλληψης και απέλασης όσων τα χαρτιά που πήραν από τα hot spot των νησιών, έχουν λήξει. Μόνο που τα χαρτιά έχουν πια λήξει για όλους και κανένας δε μερίμνησε να τους τα ανανεώσει.
Έχουμε περιπτώσεις όπου μικρά παιδιά αφήνονται έξω από τον καταυλισμό για ώρες επειδή άργησαν να επιστρέψουν 10 ή 15 λεπτά μετά το όριο χρόνο, το οποίο ποτέ βέβαια δεν ανακοινώθηκε και το οποίο προβλέπεται από έναν κανονισμό που ποτέ δεν τυπώθηκε. Έχουμε έτσι ένα στρατόπεδο που διοικείται με προφορικές εντολές οι οποίες ποτέ δεν είναι σταθερές.
Και οι καταγγελίες για την υπεύθυνη του στρατοπέδου δίνουν και παίρνουν. Έχει αναγορεύσει τους αλληλέγγυους σε επισκέπτες, που μπορούν να εισέλθουν στο στρατόπεδο αφού πρώτα παραδώσουν τις ταυτότητες στην είσοδο και μόνο εφόσον δε μεταφέρουν τίποτα προς διανομή, δίνοντας έτσι την εντύπωση πως ο καταυλισμός είναι κάποιο αξιοθέατο στο οποίο μπορεί κάποιος να πάει για να θαυμάσει από κοντά τους πρόσφυγες.
Έδωσε εντολή και περάστηκαν χειροπέδες σε αλληλέγγυα, η οποία είχε προγραμματισμένο ραντεβού με πρόσφυγες ώστε να τους πάει στο γιατρό, χωρίς βέβαια αυτή να είναι η πρώτη φορά, αφού την αστυνομία είχε χρησιμοποιήσει και παλιότερα ενάντα σε επικίνδυνους αλληλέγγυους που μοίραζαν αντηλιακά.
Από την άλλη, το στρατόπεδο μπορεί να είναι κλειστό για τους αλληλέγγυους και τους πρόσφυγες, έχει όμως τις πόρτες του ορθάνοιχτες για τις ΜΚΟ, για τις οποίες να σημειώσουμε πως δεν έχουμε καμία καταγραφή. Δε μπορέσαμε να βρούμε, ούτε ποιες ΜΚΟ δραστηριοποιούνται στο χώρο, ούτε το τι υποστηρίζουν πως προσφέρουν.
Ενώ λοιπόν απαγορεύεται η είσοδος σε δικηγόρους, δημοσιογράφους και γιατρούς, υπάρχουν καταγγελίες για κομματικά μέλη της κυβέρνησης που μαζί με ΜΚΟ διαχειρίζονται την αποθήκη και τα είδη που προορίζονται για τους πρόσφυγες. Αυτά δηλαδή που συγκεντρώθηκαν χάρη στην αλληλεγγύη του κόσμου.
Οι υπεύθυνοι και οι “εθελοντές” που βρίσκονται στο στρατόπεδο, όπου ήρθαν χάρη στην “εμπειρία” τους από το camp στο Ελληνικό συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται σε κάποια φυλακή, σπρώχνοντας και βρίζοντας όποιον πρόσφυγα δεν τους γεμίζει το μάτι. Δεν υπάρχει απολύτως καμία πρόβλεψη για αιτήσεις ασύλου, όπως επίσης και καμία σκέψη για ανανέωση των εγγράφων παραμονής, αφού μάλλον αυτό τους δίνει ένα πρώτης τάξεως πάτημα να δρουν ανενόχλητοι και να απελαύνουν όποιον πρόσφυγα εκφράζει κάποια δυσαρέσκεια για τις συνθήκες στρατοπέδου συγκέντρωσης αιχμαλώτων που επικρατούν.
Όλα αυτά οδήγησαν σε οργανωμένη διαμαρτυρία από μεριάς των προσφύγων οι οποίοι ανάμεσα στα αιτήματά τους για καλυτέρευση των συνθηκών του στρατοπέδου, είχαν και το αίτημα της απομάκρυνσης προσωπικά της Χαράς Στάγκου από τη διοίκηση του καταυλισμού, στις 8 Ιουνίου.
Χωρίς όμως ιδιαίτερο αποτέλεσμα, αφού σύμφωνα με την τελευταία καταγγελία από την Ομάδα, ήταν η ίδια που τους υποδέχτηκε όταν οι αλληλέγγυοι πήγαν στον καταυλισμό για να αντικρύσουν υποσιτισμένους πρόσφυγες και να αντιμετωπίσουν αστυνομικούς που ήρθαν να τους συλλάβουν με μια κατηγορία που βγάλαν από το κεφάλι τους. Αυτή της “παραβίασης του νόμου περί οικογενειακής ειρήνης σε δημόσια προστατευόμενη περιοχή”…
Κλείνουμε με μερικές απορίες εδώ στο μπλογκ. Αν όλα αυτά συμβαίνουν σε “ανοιχτά” κέντρα “φιλοξενίας” προσφύγων, όπου θα υπάρξουν μαρτυρίες και καταγγελίες για τις αυθαιρεσίες και τις βαρβαρότητες των υπευθύνων, τι μπορεί να συμβαίνει στα κλειστά, όπου τίποτα δε βγαίνει ή μπαίνει; Είναι συνειδητή τακτική της κυβέρνησης και των ΜΚΟ, η εξαλίωση των προσφύγων ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες γκέτο στα στρατόπεδα, μιας και συμβαίνει κατ εξακολούθηση και χωρίς τιμωρία, σχεδόν σε όλα; Θα λογοδοτήσει κάποιος για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που είναι πια συστηματικές καθώς και για τη συγκάληψη και προστασία που απολαμβάνουν οι ΜΚΟ στον τρόπο που διαχειρίζονται το χρήμα και τα αγαθά που δέχονται από την κοινωνία και το κράτος; Θα μάθουμε έστω ποιες είναι αυτές οι ΜΚΟ; Απορίες, απορίες, απορίες…
Πηγή: https://spasmenoparathyroblog.wordpress.com/2016/06/29/malakasa-jail/
