Το μνημείο αυτό είναι αφιερωμένο σε παιδιά που στάλθηκαν από την Αγγλία στο εξωτερικό.
Πολλά παιδιά αφημένα σε ιδρύματα, λόγω διαλυμένων γάμων και οικογενειακών πιέσεων στάλθηκαν στο εξωτερικό. Οι λόγοι πίσω από το σχέδιο δράσης ήταν πρακτικοί. Η συμβολή στην εγκατάσταση λευκών παιδιών στις χώρες της Κοινοπολιτείας και η απαλλαγή της Βρετανίας από το βάρος της φροντίδας τους ήταν οι βασικοί λόγοι. Εκείνη την εποχή οι οργανισμοί που εμπλέκονται ήταν επίσης υπερ της άποψης ότι τα παιδιά ήταν πιθανότερο να έχουν μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό. Χαρακτηρισμένα ως ορφανά, αν και η πλειοψηφία δεν ήταν, πολλά παιδιά στάλθηκαν μακριά χωρίς να το γνωρίζουν οι γονείς ή οι συγγενείς τους και στερήθηκαν οποιεσδήποτε πληροφορίες για τις οικογένειές τους. Αδελφοί και αδελφές χωρίζονταν, ενώ κάποια παιδιά αντιμετώπισαν φρικτές συνθήκες διαβίωσης σε μεγάλα ιδρύματα ή αναγκάστηκαν να εργάζονται για πολλές ώρες με πενιχρές αμοιβές. Η Rose Kruger, πρώην παιδί μετανάστρια, συνάντησε την αδελφή της για πρώτη φορά μετά από 50 χρόνια, το 1997. Ανήκε στην ομάδα των 40 γυναικών που επέστρεψε στη Βρετανία με σκοπό την επανένωση με χαμένα μέλη της οικογένειάς τους ή απλά την επίσκεψη στη χώρα που κάποτε ονόμαζαν πατρίδα. Η Rose απελάθηκε όταν ήταν 11 ετών. Ζούσε σε ένα καθολικό ορφανοτροφείο στη Σκωτία και μία ημέρα της είπαν ότι θα έφευγε για διακοπές. Η αδελφή της, που ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερη, δεν ήξερε πού είχε σταλεί η Rose μέχρι πριν από εννέα χρόνια.
Το ταξίδι, το οποίο οι 40 πρώην παιδιά μετανάστριες αποκάλεσαν «το συναισθηματικό ταξίδι», χρηματοδοτήθηκε μερικώς από καθολικά φιλανθρωπικά ιδρύματα και το Αυστραλιανό Ίδρυμα για τα Παιδιά Μετανάστες (Australian Child Migrant Foundation). Η Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζει τώρα ότι σε πολλές περιπτώσεις η πολιτική υπέρ της μετανάστευσης παιδιών είχε «βαθιά αρνητικές επιπτώσεις» για τα παιδιά. Πολλές από τις οργανώσεις όπως η Barnados και ο Στρατός της Σωτηρίας, που έστειλαν αρχικά τα παιδιά στο εξωτερικό, τώρα προσπαθούν να βοηθήσουν στην επανένωση πρώην παιδιών μεταναστών με τους συγγενείς τους, όπου αυτό είναι δυνατόν.
Τριάντα χρόνια αφού η Βρετανία σταμάτησε να στέλνει τα παιδιά της στο εξωτερικό και σε άλλες χώρες της Κοινοπολιτείας, μία έρευνα για την τον εντοπισμό τους ξεκίνησε. Η νομική μάχη που προέκυψε έγινε γνωστή ως η μάχη των «παιδιών μεταναστών». Περισσότερα από 130.000 παιδιά «εξοστρακίστηκαν», σε μια περίοδο διάρκειας πάνω από 100 ετών. Η πρακτική αυτή τερματίστηκε το 1967. Πολλοί από εκείνους που ήταν μετανάστες οι ίδιοι λένε ότι είχε καταστροφικές συνέπειες για τη ζωή τους. Μια επιτροπή διερεύνησης θεμάτων υγείας κλήθηκε να εξετάσει τις καταθέσεις ανθρώπων που ως παιδιά απελάθηκαν στην Αυστραλία, τον Καναδά, τη Νέα Ζηλανδία ή την πρώην Ροδεσία. Η έρευνα έχει ως βασικό στόχο να διερευνήσει το πώς η βρετανική κυβέρνηση θα πρέπει να βοηθήσει τα πρώην παιδιά μετανάστες «να συμβιβαστούν με την εμπειρία που αντιμετώπισαν στην παιδική τους ηλικία και να έρθουν σε επαφή με συγγενείς τους, οι οποίοι πιθανόν να βρίσκονται εν ζωή». Ένα από τα ερωτήματα που θα πρέπει να εξεταστεί είναι αν έχουν το δικαίωμα σε οποιαδήποτε μορφή αποζημίωσης.
BBC News, http://www.scotiana.com/glasgow-necropolis-a-monument-to-child-migrants/
