…με αφορμή μια ιστορία που σε άλλες περιπτώσεις θα έκανε πρωτοσέλιδα με πηχιαίους τίτλους, όμως παράπεσε στις πίσω σελίδες. Είναι η ιστορία της Φαίης Μπάχλα, της νεαρής κοπέλας που υπέκυψε τελικά στα τραύματά της μετά τον άγριο ξυλοδαρμό της από τον φίλο της, μπροστά στα μάτια της αδερφής της κι ενός τρίτου. Όσο για τον «φίλο», πρόκειται για έναν εικοσιπεντάχρονο, φιλοχρυσαυγίτη κατά τα φαινόμενα και γνωστό στην Ασφάλεια από παλαιότερους τραμπουκισμούς. Εδώ και ένα μήνα που η κοπέλα χαροπάλευε η Αστυνομία είχε εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό (sic) ωστόσο οι προσπάθειες παραμένουν άκαρπες και ο φονιάς ασύλληπτος. Σαν να μην έφταναν όλα τα υπόλοιπα, ήρθε καπάκι και η, έμμεση έστω, επιβράβευση από ένα μέρος της κοινωνίας, με αποκορύφωμα γνωστό, πλέον, σχόλιο στο Facebook ότι: «Προφανώς κάπου έφταιγε και τη βάρεσε. Γι’ αυτό δεν μπήκανε στη μέση οι φίλοι της».
Γύρω από το γεγονός αυτό γράφτηκαν και θα γραφούν άπειρα διαφορετικά κείμενα. Για την τυφλή βία του ναζισμού. Για τη βολική σιωπή των Μέσων Ενημέρωσης. Για την αγαστή συνεργασία αστυνομίας και ακροδεξιάς. Ένα εύστοχο σχόλιο μιας φίλης, όμως, έστρεψε τις σκέψεις μου σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Και μου έβαλε σφήνα στο μυαλό μια ερώτηση να με βασανίζει όλη την ημέρα: είναι η βία αποτέλεσμα της ανόδου του ναζισμού; Ή μήπως ακριβώς το αντίθετο;
Θα ήταν πολύ βολικό, το πρώτο. Οι κακοί ναζήδες της Χρυσής Αυγής ήρθαν και μας μάθανε τη βία, σ’ εμάς τους φιλήσυχους πολίτες που όπως ακούσαμε πρόσφατα «δεν ήταν στο DNA μας». Εμφανίστηκαν λόγω της οικονομικής κρίσης, άνθισαν λόγω του μνημονίου, της αριστεράς ή των μεταναστών, αναλόγως της τοποθέτησης αυτού που μιλάει. Για κάποιο λόγο άλλο και πάντως μακριά από μας. Όλοι φταίνε, εμείς όχι.
Όμως, ο ναζισμός σερνόταν σε εμβρυακή μορφή μέσα στην κοινωνία μας εδώ και δεκαετίες, και απλά περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία να εκκολαφθεί. Ο σπόρος του υπήρχε μέσα μας γιατί μέσα μας υπήρχε καλά κρυμμένη και ριζωμένη γερά η έννοια της κυριαρχίας των δυνατών στους αδύναμους. Φυτεύτηκε στη βαθειά συντηρητική και πατριαρχική κοινωνία του πατέρα-αφέντη. Γονιμοποιήθηκε στο σεξισμό και στην καθιέρωση της ανωτερότητας του άντρα απέναντι στη γυναίκα. Ρίζωσε στον σύζυγο που έδερνε τη σύζυγο για τον οποιονδήποτε λόγο και ανδρώθηκε στα ψιθυριστά λόγια της γειτονιάς ότι «κι αυτή όμως δεν του φέρεται όπως πρέπει». Μεγάλωσε στο γκόμενο που σφαλιάριζε με ευκολία τη γκόμενα, άνθισε στις δικαιολογίες του ότι «με κεράτωσε», «μου είπε ψέματα» «προσέβαλε την τιμή μου» και εξαπλώθηκε στη σιωπηρή συνενοχή των γύρω ότι «μα κι αυτή του είπε ψέματα!» Διαδόθηκε στους ψιθύρους ότι το θύμα του βιασμού «κουνήθηκε» ή «με τέτοιο ντύσιμο τι περίμενε;» και επισημοποιήθηκε στο «καλά της έκανε της Κανέλλη ο Κασιδιάρης». Το αποκορύφωμα αυτής της μακράς και επίπονης πορείας του σπόρου αυτού το είδαμε σήμερα με τα «κάτι θα έκανε κι αυτή για να τη βαρέσει».
Όλα τα παραπάνω, αυτά τα μικρά και όχι-και-τόσο-αθώα καθημερινά, έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς: την άσκηση βίας από την πλευρά του «δυνατού» σωματικά ή κοινωνικά, πάνω στον αδύναμο και η εκλογίκευση της βίας αυτής με ποικίλες δικαιολογίες «έφταιγε», «κουνήθηκε» κλπ. Είναι μια βία που στηρίζεται όχι στο νομικό ή, έστω, στο ηθικό δίκιο, παρά στο δίκιο του δυνατού στην υπεροχή του και στη δυνατότητά του να το επιβάλλει. Αλλά τι είναι πιο βαθειά ναζιστικό από την απόλυτη επιβολή της δύναμης στον αδύναμο να την αποκρούσει;
Πριν λοιπόν, τα βάλουμε με το μνημόνιο, με τους πράγματι διεφθαρμένους πολιτικούς, με τους μπάτσους που όντως συνεργάζονται με τους χρυσαυγίτες, ας ρίξουμε μια ειλικρινή ματιά στην κοινωνία μας και μέσα μας. Ας κοιτάξουμε όλα τα μικρά που έστρωσαν το δρόμο να περάσουν οι ναζί, να περάσουν όχι στην πολιτική αλλά χειρότερα ακόμα, στις συνειδήσεις. Και ας ξεριζώσουμε το σπόρο του ναζισμού προτού ριζώσει και φυτρώσει.
πηγή: pragmatikotita.gr
