Στη Βραζιλία, São Paulo. Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών.
Στη Βραζιλία οι άνθρωποι έχουν βγει στους δρόμους, με αφορμή τις αυξήσεις στα εισιτήρια των δημόσιων συγκοινωνιών αλλά και το υψηλό κόστος στο οποίο θα ανέλθει η διοργάνωση του Παγκόσμιου Κυπέλλου 2014 – τη στιγμή που ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι ιδιαίτερα υψηλός (περίπου 35% του πληθυσμού ζει με λιγότερο από δύο δολάρια την ημέρα). Παρότι η Βραζιλία αποτελεί την ισχυρότερη οικονομία στη Λατινική Αμερική, ιδιαίτερα ανεπτυγμένη τόσο βιομηχανικά όσο και αγροτικά, με πετρέλαιο και φυσικό πλούτο, αυτό δεν μεταφράζεται σε ευημερία του λαού.
Ο λαός της Βραζιλίας αποφάσισε ότι δεν πάει άλλο. Αποφάσισε ότι θέλει υγεία και παιδεία, και όχι ποδοσφαιρικές φιέστες. Αποφάσισε ότι θέλει αξιοπρεπή ζωή. Και βγήκε στους δρόμους. Η εξέγερση του κόσμου ανάγκασε την πρόεδρο της Βραζιλίας Ντίλμα Ρούσεφ να κάνει διάγγελμα χθες και να υποσχεθεί ότι θα προσπαθήσει περισσότερο να βελτιώσει τις υπηρεσίες που παρέχει το κράτος και να καταπολεμήσει τη διαφθορά. Ανεξάρτητα από το ποιες είναι οι προθέσεις της, το σημαντικό είναι ότι υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει το δίκιο των διαδηλωτών, και αυτό είναι μια νίκη. Σημαντικό είναι επίσης ότι σε δύο πόλεις ήδη έγιναν μειώσεις στα εισιτήρια, όχι βέβαια γιατί αποτελεί αυτό κάποια δραστική αλλαγή στη ζωή των ανθρώπων, αλλά γιατί δείχνει διάθεση υποχώρησης μπροστά στην αποφασιστικότητα των διαδηλωτών.
Οι Βραζιλιάνοι αγνόησαν ακόμα και τον αγαπημένο τους Πελέ, ο οποίος έκανε μια ανόητη δήλωση προτρέποντας το λαό να σταματήσει τις διαδηλώσεις γιατί η εθνική ομάδα «είναι η χώρα μας και το αίμα μας», δήλωση που όχι μόνο δεν πέτυχε το στόχο της να ενεργοποιήσει αντανακλαστικά εθνικής ενότητας και υπερηφάνειας, αλλά προκάλεσε και το χλευασμό του στα social media και τον τύπο, ώσπου την ανασκεύασε.
Δεν μπορούμε παρά να κάνουμε τον παραλληλισμό με το 2004 και τη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων. Δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν τότε, αντί να κοιτάζουμε με θαυμασμό τα «μεγάλα έργα» (που τώρα ρημάζουν ή ξεπουλιούνται) είχαμε βγει στους δρόμους διεκδικώντας καλύτερη ζωή. Τότε ήταν καλά που χιλιάδες μετανάστες δούλευαν για ένα κομμάτι ψωμί στα έργα – τώρα που η ψευδαίσθηση της ευημερίας χάθηκε, κάποιοι βρήκαν ότι η αιτία για τα προβλήματά τους είναι οι μετανάστες. Ας είναι… Τώρα, σχεδόν δέκα χρόνια μετά, που μοιάζουν πολύ περισσότερα – λες και μας χωρίζει ένας αιώνας από εκείνη την εποχή – έχουμε την ευκαιρία να αντισταθούμε, να παλέψουμε όλοι μαζί, και να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή για όλους.
Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»
