Μπορούμε να σταματήσουμε τη Χρυσή Αυγή;

Απ’ την τε­λευ­ταία κυ­βερ­νη­τι­κή κρίση, με υπό­βα­θρο την απερ­γία της ΕΡΤ, η Χρυσή Αυγή δεν μπό­ρε­σε να κερ­δί­σει τί­πο­τα. Ούτε βε­βαί­ως μπό­ρε­σαν οι φα­σί­στες να ξε­πε­ρά­σουν το επί­πε­δο των απει­λών μπρο­στά στις χι­λιά­δες αν­θρώ­πων που δια­δή­λω­ναν για τα δι­καιώ­μα­τα των ομο­φυ­λο­φί­λων.
Όταν οι πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις κα­θο­ρί­ζο­νται από τα κι­νή­μα­τα και τις αντι­στά­σεις, οι φα­σί­στες βρί­σκο­νται σε πλήρη αδυ­να­μία και αμη­χα­νία. Γιατί ο φα­σι­σμός τρο­φο­δο­τεί­ται από τη μι­ζέ­ρια, την ήττα και την απελ­πι­σία και όχι από τους συλ­λο­γι­κούς αγώ­νες, οι οποί­οι  ακόμη και όταν χά­νουν… δεν χά­νουν την τα­ξι­κή τους αξιο­πρέ­πεια. Γι’ αυτό πα­νη­γύ­ρι­ζαν για την ακύ­ρω­ση της απερ­γί­ας της ΟΛΜΕ… Γι’ αυτό δια­σύ­ρο­νται με τις συ­νε­χείς αλ­λα­γές από­ψε­ων για την ΕΡΤ.

Δι­δάγ­μα­τα
Ένας χρό­νος εμπει­ρί­ας από τις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γές μας εξο­πλί­ζει με πολλά χρή­σι­μα μα­θή­μα­τα, αρ­νη­τι­κά και θε­τι­κά. Τι δεν πρέ­πει να κά­νου­με λοι­πόν;
Πρώτο. Να απο­φύ­γου­με με κάθε τρόπο την εξαι­ρε­τι­κά κα­κό­φη­μη πρό­τα­ση συμ­μα­χί­ας ενά­ντια στους να­ζι­στές με το λε­γό­με­νο «συ­νταγ­μα­τι­κό τόξο» όλων των δήθεν  δη­μο­κρα­τι­κών κομ­μά­των και κρα­τι­κών θε­σμών. Όχι μόνο γιατί έχουν προ­σβά­σεις στο κρά­τος (στην αστυ­νο­μία οι να­ζι­στές είναι πρώτη δύ­να­μη εκλο­γι­κά), όχι μόνο γιατί πολ­λοί πο­λι­τι­κοί από τα κυ­βερ­νη­τι­κά κόμ­μα­τα έχουν εκλε­κτές συγ­γέ­νειες με τους μπρά­βους της Χρυ­σής Αυγής, αλλά και γιατί αυτή η πρό­τα­ση λει­τουρ­γεί σαν ξέ­πλυ­μα για τα κόμ­μα­τα του μνη­μο­νί­ου που μας κυ­βερ­νούν.
Έτσι κι αλ­λιώς αυτή η πρό­τα­ση δεν είχε ποτέ κα­νέ­να πρα­κτι­κό νόημα. Το αντι­ρα­τσι­στι­κό νο­μο­σχέ­διο δεν προ­χώ­ρη­σε ούτε ένα βήμα, αλλά ούτε η γνω­στή κυρία Σκορ­δέ­λη, υπό­δι­κος για δο­λο­φο­νι­κή επί­θε­ση, έχει πε­ρά­σει από δίκη εδώ και 2,5 χρό­νια!
Δεύ­τε­ρο. Να απο­φύ­γου­με  με κάθε τρόπο τη μο­νο­μέ­ρεια της μι­λι­τα­ρι­στι­κής απά­ντη­σης στους να­ζι­στές. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι πια μια πε­ρι­θω­ρια­κή συμ­μο­ρία, αλλά ένα ισχυ­ρό αντι­δρα­στι­κό ρεύμα. Έτσι η τα­κτι­κή των στρα­τιω­τι­κών κτυ­πη­μά­των από ομά­δες αντι­φα­σι­στών, σαν κε­ντρι­κή επι­λο­γή του κι­νή­μα­τος, δεν απο­δί­δει.
Επί­σης είναι αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κή η τα­κτι­κή να συγ­χέ­ου­με την αστυ­νο­μία με τους να­ζι­στές. Το πα­ρά­δειγ­μα της Πά­τρας (29/6) έδει­ξε την ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα αυτών των επι­λο­γών.
Όλα αυτά δεν ση­μαί­νουν ότι απέ­να­ντι στους φα­σί­στες δεν θα συ­γκρο­τή­σου­με το πλα­τύ­τε­ρο μέ­τω­πο δρά­σης των λαϊ­κών τά­ξε­ων και των κομ­μά­των της Αρι­στε­ράς. Όλα αυτά επί­σης δεν ση­μαί­νουν ότι δεν θα υπε­ρα­σπι­στού­με με νύχια και με δό­ντια τις ορ­γα­νώ­σεις μας, τις απερ­γί­ες και τα δι­καιώ­μα­τα κάθε μειο­νό­τη­τας.
Χωρίς να εγκα­τα­λεί­ψου­με τη λο­γι­κή της μα­ζι­κής με­τω­πι­κής σύ­γκρου­σης με τους φα­σί­στες, χρειά­ζε­ται να εμπλου­τί­σου­με τις με­θό­δους δου­λειάς μας. Η τα­κτι­κή της διά­βρω­σης της λαϊ­κής βάσης των φα­σι­στών είναι κρί­σι­μης ση­μα­σί­ας. Βά­ζο­ντας στην πρώτη γραμ­μή την τα­ξι­κή ατζέ­ντα, δη­λα­δή τα προ­βλή­μα­τα των απλών αν­θρώ­πων, όπως η ανερ­γία, η δη­μό­σια υγεία και παι­δεία, δια­χω­ρί­ζου­με βαθιά και τα­ξι­κά τους φα­σί­στες προ­νο­μιού­χους απ’ τους απελ­πι­σμέ­νους φτω­χούς αν­θρώ­πους που τους υπο­στη­ρί­ζουν, για να εκ­φρά­σουν τη δια­μαρ­τυ­ρία τους στο πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό κα­τε­στη­μέ­νο.
Οι φα­σί­στες όλο το πε­ρα­σμέ­νο διά­στη­μα λει­τούρ­γη­σαν σαν συ­μπλη­ρω­μα­τι­κή δύ­να­μη στο κρά­τος. Η επι­χεί­ρη­ση της αστυ­νο­μί­ας «Ξέ­νιος Ζευς» ήταν το πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα. Ακόμη και αυτή τη συ­νερ­γα­σία μπο­ρού­με να την απο­διορ­γα­νώ­σου­με και να τη σπά­σου­με.
Οι ευ­και­ρί­ες που θα έχου­με μπρο­στά μας θα είναι πολ­λές. Το κλεί­σι­μο των παι­δι­κών σταθ­μών και των σχο­λεί­ων, ήδη έχει προ­κα­λέ­σει τις πρώ­τες ανα­τα­ρά­ξεις. Το μέ­τω­πο εκ­παι­δευ­τι­κών, γο­νιών και μα­θη­τών μπο­ρεί να τσα­κί­σει την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, αλλά και τις φι­λο­δο­ξί­ες των να­ζι­στών να διαι­ρέ­σουν τα παι­διά σε ελ­λη­νά­κια και ξε­νά­κια. Αυτή του­λά­χι­στον είναι μια υπό­σχε­ση που μπο­ρού­με και πρέ­πει να δώ­σου­με.