Κυριακή πρωι, τηλέφωνο απο συντρόφισσα: Η Μαρία έδωσε τέλος… η συντρόφισσα, η αγωνίστρια, η φίλη Μαρία. Είναι αδύνατο να αποτυπώσει κανείς σε λίγες αράδες εμπειρίες και συναισθήματα.
Αυτό που μας ένωσε απ’ την πρώτη στιγμή ήταν το κοινό μας όνειρο, ότι πού θα πάει, θα τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο, στο χέρι μας είναι!
Η Μαρία που ήταν ταγμένη στην επανάσταση, στον αντιφασισμό, στον πολιτισμό, στο κίνημα LGBT και είχε ένα τεράστιο πνευματικό πλούτο, πλούτο που μοιραζόταν μαζί μας καθημερινά στο site της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό», στα facebook του Κυριακάτικου και στις σελίδες «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ Φασισμός» και «Λέμε Όχι στη Χρυσή Αυγή», κάνοντάς καθημερινή πράξη την κοινοκτημοσύνη, κάτι που ελάχιστοι επαναστάτες του καναπέ έστω κατανοούν…
Η Μαρία είχε ένα μικρό φούρνο στη Νίκαια, ένα φούρνο που τον πήρε η μπάλα της γαμοκρίσης κι έκλεισε και σύντομα βρέθηκε χωρίς τίποτε, στο δρόμο, σαν ένα φτερό που το χτυπάει ο αέρας από παντού. Με την αλληλλεγγύη συντρόφων και φίλων μπόρεσε να συνεχίσει να στέκεται, να συνεχίσει να ζει. Αλλά δεν άντεξε αυτή την κατάσταση την έτρωγε καθημερινά σιγά σιγά…
Η Μαρία που μέσα από τις απίστευτες προσωπικές της τρικυμίες, ώρες ώρες φάνταζε ακλόνητη σαν βράχος, αλλά ταυτόχρονα είχε τόσο ευαίσθητη, παιδική ψυχή, μας άφησε το Σάββατο 7 του Σεπτέμβρη.
Μαρία μας, Μαράκι μας αγαπημένο, αντί για αντίο, δεσμευόμαστε και σου υποσχόμαστε ότι θα την αλλάξουμε τη ζωή, θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να βγει το όνειρο μας αληθινό, ότι θα παλέψουμε για την ισότητα και την ελευθερία κι ότι θα νικήσουμε ό,τι κι αν γίνει!
Οι σύντροφοι της από την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»
Η κηδεία της Μαρίας θα γίνει την Τρίτη 10/9 στη 1.30 μ.μ. στο Γ’Νεκροταφείο (Κοτυώρων και Θηβών)
Όχι και τόσο αγωνίστρια τελικά… Κρίμα να φτάνουν μέχρι εκεί οι άνθρωποι..
…όντως!
Ti epikritiko sxolio htan ayto? Poios endiaferetai an egrineis h oxi ton xarakthrismo h ton xarakthra ths? Poios endiaferetai an htan agonistria megalh h katholou? Den metrietai etsi h zoh enos anthropou….Petas kai ena ena filosofiko «krima» gia na paspaliseis me zaxarh thn roxala pou molis petakses. Oute kserw an to katalavaineis….
Ευκολα λογια συντροφε…
η αποχώρηση δεν είναι λύση
αλλα αν το αποφασίσεις πριν φύγεις κάντα όλα πουτάνα
καντους να σε θυμούνται.
επικίνδυνος είναι αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει
Ξέρετε τί είναι ένας αγωνιστής να «δίνει τέλος» στη ζωή του; Σίγουρα δεν σημαίνει ότι «λιγοψύχισε», ή ότι ξαφνικά πίστεψε ότι ο κόσμος δεν αλλάζει. Ένας αγωνιστής, ένας άνθρωπος που έχει κάνει προσωπικές θυσίες για να παλέψει για τον εαυτό του και για τον κόσμο όλο δεν αλλάζει γνώμη έτσι ξαφνικά. Σημαίνει, πολύ απλά, ότι δεν αντέχει να ζει πια στο τώρα. Ότι η ζωή του, τώρα, έχει καταντήσει ανυπόφορη. Σημαίνει ότι ζύγισε το θάνατο με τη ζωή και ο θάνατος φάνηκε πιο ανάλαφρος. Ξέρετε τί σημαίνει αυτό; Είναι τρομακτικό συναίσθημα. Δεν μπορώ καν να το διανοηθώ. Ούτε εκείνοι μπορούν.
Έρχονται «αυτοί» με μια ευκολία και άνεση και αποφασίζουν για μας. Αποφασίζουν πως αν αρρωστήσουμε πρέπει να πληρώσουμε. Αποφασίζουν πως αν είμαστε τυχεροί θα βρούμε μια δουλειά για χαρτζιλίκι και όποτε θέλουν θα την χάνουμε. Αποφασίζουν ότι αν θέλουν θα μας σηκώνουν τα χέρια ψηλά και θα μας συλλαμβάνουν επειδή διαμαρτυρηθήκαμε. Αποφασίζουν πως αν δεν έχουμε λεφτά θα μας παίρνουν το σπίτι. Αποφασίζουν πως αν οι γονείς έχουν λεφτά, ίσως τα παιδιά τους να καταφέρουν να γίνουν καλύτερα καταρτισμένο εργατικό δυναμικό στο Νέο Σχολείο. Γιατί σίγουρα, τα όνειρα, η διαμόρφωση προσωπικότητας και τα ενδιαφέροντα θα είναι πια πολυτέλεια.
Έρχονται αυτοί, με μια ευκολία και άνεση, και μας λένε να βάλουμε τη ζωή και το θάνατο στη ζυγαριά. Έρχονται αυτοί και μας παίρνουν τις ζωές μας μέσα από τα χέρια μας, τις τσαλακώνουν και τις πετάνε στα σκουπίδια. Μας σκοτώνουν μέρα με τη μέρα.
Όλοι αυτοί οι θάνατοι αγωνιστών (και μη), δεν πρέπει να μας γεμίζουν θλίψη αλλά οργή. Οργή γιατί κάποιοι ευθύνονται. Οργή γιατί βαραίνουν μέρα με την μέρα τον αγώνα όλων των υπολοίπων.
Όλοι αυτοί οι θάνατοι, επίσης, μας γεμίζουν με καθήκοντα. Και μας υποχρεώνουν να δώσουμε μία υπόσχεση.
Ότι δεν θα τους αφήσουμε να πάρουν και άλλους από κοντά μας. Ότι θα παλέψουμε για ν’αλλάξουμε τούτο τον κόσμο. Τον κόσμο που αυτοί δεν πρόλαβαν να δούνε αλλαγμένο.
Τους το χρωστάμε.
akrivos.
Δεν θέλω και δεν μπορώ να αμφισβητήσω την αγωνιστικότητα της Μαρίας, όμως μ’ αυτό που γράφει ο/η φίλος/η Ghostρε συμφωνώ απόλυτα.
Επίσης αυτό που με σόκαρε πολύ είναι το «χαζοχαρούμενο» χαμογελάκι του γραφιά της είδησης!!!
Καταλαβαίνω ότι σε κάθε άρθρο ή είδηση βάζετε και τη φωτογραφία αυτού που τό ‘γραψε.
Δεν ήταν όμως δυνατόν να ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ αυτή τη φορά λόγω του ΤΡΑΓΙΚΟΥ γεγονότος;;;;;;;;;;;;;;;; Ελεος δηλαδή, ένας άνθρωπος χάθηκε!!!
Παναγιώτη στη φωτογραφία είναι η Μαρία μας, ποτέ δεν βάζουμε δικές μας φωτογραφίες.
@ εξυπνάκηδες που βιάζονται να σχολιάσουν
Βγάλτε λίγο τον σκασμό, όμως… αρκούν οι εξυπνάδες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου… δείξτε λίγο σεβασμό στον άνθρωπο που έφυγε… ή βγάλτε τον σκασμό!
είναι τόσο απλό!
ΥΓ Συλλυπητήρια στους οικείους της Μαρίας…
Σκάστε πια ζώα,δεν σέβεστε τίποτα ,μια ανθρώπινη ζωή ακόμα χάθηκε και σεις κάθεστε και κρίνετε σαν σοφοί παντογνώστες κ κριτές των πάντων,ασέβαστοι ρήτορες του κώλου.
Ειναι κριμα οι αγωνιστες να φευγουν ετσι,κανουν το χατηρι της αντιδρασης και το κινημα χανει εναν λαϊκο αγωνιστή.Η Μαρια δεν αντεξε το βαρος που ειχε,γιαυτο και εφυγε ετσι.Οι πιο δυνατοι ας δωσουμε θάρρος σε ολους εκεινους που στο μελλον του αγωνα μπορει να λιγοψυχίσουν, ας σταθουμε πλάϊ τους σαν αληθινοί συντροφοι τοσο στον αγωνα οσο και στη ζωή,εννοω στα καθημερινα.Μια γλυκεια καλημερα,ενα χαμογελο,ενα καλεσμα για φαγητο,μια ωραια και ενθαρυντική συζητηση,σε ολους εκεινους που εχουν χτυπηθει απο την κριση που ειναι μοναχικοί αλλα συνεχιζουν να αγωνιζοντε.Δεν χαριζουμε κανεναν,ιδιαιτερα τους αγαπημενους μας.
ΧΑΘΗΚΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΖΩΗ,
ΕΠΕΣΕ ΜΙΑ ΑΞΙΑ ΜΑΧΗΤΡΙΑ…
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!!
ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΝΕΧΘΗΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΠΟΤΕ ΦΕΥΓΕΙΣ
Δυστυχώς συμφωνούμε.Ας ειναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει.
Πόσο λάθος είσαι Εύα….
Αλλά διάλεξτε παρακαλώ άλλο νήμα για αντιπαραθέσεις όχι εδώ…
Βεβηλώνει τν μνήμη της νεκρής.
Συλληπητήρια στην οικογένειά της και τους οικείους της.
Φωτιά και λαύρα σ’ αυτούς που την έφεραν σ’ αυτό το σημείο.
Αν ήταν αγωνίστρια ή όχι δεν μπορούμε να το κρίνουμε εμείς που δεν την γνωρίζαμε.Έστω και ιδεολογικά αντίθετοι.
Αλλά η αυτοκτονία δεν είναι πιστεύω λύση για εμάς τους απλούς ανθρώπους.
Τέλως πάντων να μην σας κουράζει ένας …. «φασίστας» ευχομαι μόνο να είναι καλλίτερα εκει που είναι τώρα.
Καλό της ταξίδι.
Συνάντησα, νομίζω, μονάχα μια φορά την Μαρία και δεν κρατούσα «αγωνιστόμετρο» για να την μετρήσω.
Όμως το «απανθρωπόμετρο» δυστυχώς το έχω μέσα μου και κάποια σχόλια που έγιναν εδώ το τερματίζουν.
Το θέμα του πότε «καίγονται» και γιατί οι δικοί μας άνθρωποι θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται από όλους και όλες μας πιο σοβαρά. Και θα μου επιτρέψετε να πω ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην αυτοκτονία ενός καταθλιπτικού ατόμου και σε αυτήν ενός κινηματικού προσώπου. Δεν είναι, γαμώτο, το ίδιο…
Οι άνθρωποι μας που «φεύγουν» χάνονται ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ευθύνη.
Κι αν δεν κάτσουμε κάποτε να το συζητήσουμε σοβαρά, θα ξαναβρίσκουμε μπροστά μας συνεχώς τα ίδια.
Όσες/οι αγάπησαν την Μαρία, ας μου επιτρέψουν να μοιραστώ την λύπη τους.
Όσοι/ες την μετράνε, ακόμα και νεκρή, ας γίνουν λογιστές ή μπάτσοι. Έχουν ταλέντο στην απανθρωπιά, κρίμα να πάει χαμένο…
Κανείς δεν αυτοκτονεί γιατί εχει εχθρούς, αυτοκτονεί γιατί δεν έχει φίλους.