Συμβάν στον Ηλεκτρικό το πρωί.
Επιστρέφω από δουλειά, το βαγόνι δεν είναι ιδιαίτερα γεμάτο. Αδειάζει θέση δίπλα μου. Πάω να καθήσω και πετάγεται από την άλλη άκρη κυρία ακαθόριστου ηλικίας, μου δίνει μια σπρωξια και κωλοκαθεται.
Ώπα, της λέω, τι έγινε;
Άντε να χαθείς βρωμοτραβεστι που θέλεις και να κατσεις, μου απαντά.
Γυρίζει το μάτι μου, την αγριοκοιταζω, απαιτώ να ζητήσει συγγνώμη ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ και στέκομαι σαν γύπας από πάνω της. Προφανώς κατάλαβε την γκάφα και μαζευτηκε, αλλά είχα καρφωθεί επάνω της για αρκετή ώρα, ζήτησα μερικές φορές να ανακαλέσει και να ζητήσει συγγνώμη. Αυτή ανένδοτη.
Δεν δίνω άλλη σημασία στην ψεκασμενη ούτε και έχω διάθεση να τσακωθω. Μετά από λίγο μου τραβά την τσάντα γιατί άδειασε θέση απέναντι της. Γυρίζω, την κοιτάζω και απαντώ: «Δεν κάθομαι δίπλα σε παθογόνα μέλη αυτής της κοινωνίας. Απλωστε και τα ποδαράκια σας για να δείξετε ακριβώς από που καταγεστε!»
Κόκκαλο η ψεκασμενη…
Πηγή: fb Irene Petropoulou
