Μέσα στο αμάξι μιας φίλης, εκείνη ανάμεσα σε άλλα, μου είπε « και τι ωραία που είσαι έτσι ακομπλεξάριστη για το σώμα σου»! Η φιλενάδα μου προφανώς το είπε ως κομπλιμέντο, όμως πίσω από αυτό διαγραφόταν καθαρά η πεποίθηση, πεποίθηση που φυσικά ασπάζεται και για τον εαυτό της, πως το κανονικό θα ήταν να μη νιώθω άνετα για το σώμα μου επειδή δεν είμαι τόσο αδύνατη όσο θα «έπρεπε».
Έχω περάσει από διάφορα μεγέθη σώματος στη ζωή μου, από έφηβη. Και πιστεύω πως δεν υπάρχει γυναίκα που να μην έχει ακούσει έστω και μία φορά στη ζωή της πως είναι χοντρή ή πως πρέπει να κάνει κάτι για το σώμα της. Ανεξάρτητα από το αν είναι όντως χοντρή ή όχι. Κι αν δεν έχει ακούσει ότι είναι χοντρή, τότε πολύ πιθανόν να έχει ακούσει πως είναι άβυζη. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως κάθε κορίτσι στην εφηβεία έχει ακούσει από ένα αγόρι που ήθελε να την πονέσει, κάτι από αυτά τα δύο και είμαι σχεδόν σίγουρη πως το εφηβικό τραύμα των γυναικών σε σχέση με το σώμα τους τις δυναστεύει για πάρα πολλά χρόνια.
Η πρώτη δική μου εξαγρίωση νομίζω πως ήταν όταν μια νεαρή γυναίκα μου εξομολογήθηκε πως ο άντρας της από όταν πάχυνε της λέει συχνά πυκνά «σε βλέπω και μου πέφτει», προσπαθώντας να την κάνει κατά αυτό τον τρόπο να κινητοποιηθεί για απώλεια βάρους. Άρχισα να παρατηρώ τα παιδιά. Τα παιδιά έχουν μια εξαιρετική αποδοχή με τα μεγέθη τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, βιώνοντάς τα ως ποικιλομορφία. Συχνά μάλιστα έλκονται από μεγάλες κοιλιές, κώλους και αφρατοσύνες.
Το γεγονός αυτό αλλάζει άρδην μόλις τα παιδιά αρχίζουν να πηγαίνουν νηπιαγωγείο και έπειτα σχολειό. Ξεκινούν να γίνονται ιδιαίτερα σκληρά και επικριτικά σε ζητήματα βάρους , νομίζω δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα χειρότερο για μια χοντρή από ένα πιτσιρίκι . Και είναι λογικό γιατί ξεκινάει η κοινωνικοποίηση και η κοινωνική τους εκπαίδευση.
Κάτι παραπλήσιο άρχισα να παρατηρώ και σε ανθρώπους με ισχυρά ψυχωσικά σύνδρομα μέσα σε ψυχιατρεία και σε μετανάστες που προέρχονται από άλλες κουλτούρες όπου το πάχος δεν έχει τις ίδιες προλαμβάνουσες με την Ευρώπη. Στις λεκτικές τους συναναστροφές με γυναίκες, παρά τις διαφορές στο κοινωνικό κεφάλαιο, ήξεραν εξαιρετικά να χρησιμοποιήσουν πρωτίστως το ζήτημα του βάρους όταν ήθελαν να κάνουν μια γυναίκα να νιώσει άσχημα.
Με την πάροδο του χρόνου άρχισα να αντιλαμβάνομαι τα ζητήματα αυτά ως μικρές γελοιότητες μεταξύ των ανθρώπων που κανείς δεν μπορεί να βγει έξω από αυτές και να χαρεί τη ζωή του χωρίς να τραυματίζει και να τραυματίζεται. Και ασφαλώς δεν εννοώ πως αυτοί που φταίνε είναι οι γυναίκες που νιώθουν τόσο ευάλωτες με το σώμα τους έναντι όλου αυτού του πολέμου. Άρχισα να πλήττω ακούγοντας για κυτταρίτιδες, την ίδια ώρα που θα μπορούσα να ασχολούμαι με τον αστερισμό του Ωρίωνα. Άρχισα να βαριέμαι να ακούω για ρούχα στα οποία χωράμε ή δε χωράμε την ώρα που θα έπρεπε να σκέφτομαι σε ποια θάλασσα θα κολυμπήσω.
Πνίγομαι από έναν κόσμο που πιστεύει πως έχει δικαίωμα να σχολιάζει «για το καλό σου».
Βαρέθηκα κι εγώ να αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως το «πριν» και το «μετά» και να μετράω τα χρόνια μου με τις μέρες που είχα το «ιδανικό» βάρος .
Πονάνε τα μυαλά μου με το να ζω ακόμα σε έναν κόσμο που θαρρεί πως μπορεί να σε συμβουλεύει με το καλησπέρα σας πως θα πρέπει να χειριστείς το σώμα σου. Χασμουριέμαι θανάσιμα να συναναστρέφομαι ανθρώπους που πιστεύουν πως αν κάποιος/α θέλει να βρει σύντροφο πρέπει να είναι αδύνατος αλλά βαρέθηκα επίσης να ακούω στον αντίποδα του body shaming, πως « οι αληθινές γυναίκες δεν είναι αδύνατες, έχουν καμπύλες». Οι αληθινές γυναίκες είναι τα πάντα και τίποτα.
Οι αληθινές γυναίκες είναι ότι γαμημένο διάολο θέλουν αυτές. Βαρέθηκα το αυτονόητο δικαίωμα του καθενός στο σώμα που κουβαλά ολόκληρη τη ζωή και την ιστορία μιας ύπαρξης. Το βρίσκω μίζερο και αξιολύπητο. Περιορισμένων αισθήσεων και περιορισμένων εμπειριών. Αρνούμαι να ακούσω τη λέξη χοντρή για οποιαδήποτε γυναίκα. Όχι επειδή είναι κακό. Αλλά επειδή η λέξη χοντρή κοινωνικά έχει οριστεί, κωδικοποιηθεί και ραφτεί για να υπαινίσσεται μεγέθη που αφορούν σε μια συνολική πρόσληψη της προσωπικότητας ενός ανθρώπου. So, get a life. Όσοι βούτηξαν βαθιά στη ζωή, αγάπησαν τα σώματα.
*σε κείνη την φιλενάδα, σε πολλές ακόμα και στη γυναικεία αλληλεγγύη
Πηγή fb: Βάλια Τσιριγώτη
