Μόλις γυρίσαμε με τη Ζίγκριντ από το «Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων» -ναι, έτσι λέγεται!- της Ελευσίνας. Στα διυλιστήρια.
Βρίσκονται εκεί εδώ και 4 μέρες πρόσφυγες που μεταφέρθηκαν από τα νησιά. Κυρίως γυναίκες με μωρά και μικρά παιδιά.
Πολλές οι περιπτώσεις Δουβλίνου, δηλαδή με δικαίωμα να μεταβούν σε άλλες χώρες και να ενωθούν με τα άλλα μέλη της οικογένειάς τους (εφόσον τις δοθεί η δυνατότητα να κάνουν αίτηση ασύλου εδώ).
Άλλη φορά θα γράψω γι’ αυτά. Αυτή τη στιγμή άλλα τα επείγοντα προβλήματα.
Υπάρχει catering. Αν είναι το πιο κατάλληλο, δεν έχει νόημα να το συζητήσω ξανά.
Υπάρχει όμως τεράστια έλλειψη σε είδη που είναι απαραίτητα για τα μωρά και τα μικρά παιδιά. Συνεπώς, υπάρχει ανάγκη άμεσης πρακτικής αλληλεγγύης. Βρεφικό γάλα και πάμπερς (φυσικά όχι μόνον αυτά).
Υποσχεθήκαμε ότι αύριο θα τα αγοράσουμε και θα τα πάμε εμείς για τις πρώτες ανάγκες. Αλλά απαιτείται μεγαλύτερη κινητοποίηση και οργάνωση. Θεωρώ ότι θα υπάρξει.
Η Ιουλία, που ήταν και παλιότερα εκεί, έχει αναλάβει κιόλας το συντονισμό. Εμείς θα είμαστε κοντά της (τις δραστηριότητές μου της επόμενης εβδομάδας στη Θεσσαλονίκη, ξεχάστε τες), συνεπώς για συμπαράσταση μπορείτε να επικοινωνείτε και μαζί μας.
Δύο αποβολές σε 4 ημέρες. Χρειάζονται κι άλλα στοιχεία για να καταλάβει κανείς την κατάσταση και να αισθανθεί ντροπή;
Τα πρόσωπα των δύο νεαρών γυναικών δεν θα τα ξεχάσω ποτέ.
Ούτε θα ξεχάσω ότι το ασθενοφόρο χρειάστηκε δύο ώρες για να φτάσει.
Στα διυλιστήρια δε βλέπει το φως του κόσμου η αγέννητη ζωή.
Τουλάχιστον να επιβιώσει αυτή που σ’ αυτόν τον ανήλεο κόσμο κατάφερε να γεννηθεί.