Σε μια συνέντευξη Τύπου, ο επιτετραμμένος διευθυντής της Αστυνομίας του Μονάχου, Χίμλερ, ανακοίνωνε τα εξής: «Την Τετάρτη ανοίγει πλησίον του Νταχάου το πρώτο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Θα μπορεί να υποδεχθεί πέντε χιλιάδες ανθρώπους. Εδώ θα κρατούνται μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, και εφόσον κριθεί αναγκαίο, και μέλη των αφοριστών του Ράιχ, αλλά και περιθωριακοί που θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια του κράτους, καθώς δεν μπορούμε να κρατάμε για μεγάλο χρονικό διάστημα τους κομμουνιστές στις δικαστικές φυλακές, επιβαρύνοντας έτσι τον κρατικό μηχανισμό, αλλά ούτε από την άλλη να τους αφήνουμε ελεύθερους.
Σε μεμονωμένες περιπτώσεις που επιχειρήσαμε κάτι τέτοιο, το αποτέλεσμα ήταν τα μέλη αυτά να συνεχίζουν την προπαγάνδα και τις προσπάθειες να οργανωθούν.
Προβήκαμε σ’ αυτό το μέτρο χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, με την πεποίθηση ότι με τον τρόπο αυτόν ενεργούμε για την τάξη και το πνεύμα του έθνους».
Στη συνέχεια, ο Χίμλερ διαβεβαίωνε ότι «σε κάθε περίπτωση, η προληπτική κράτηση δεν πρόκειται να διαρκέσει περισσότερο απ’ όσο είναι απαραίτητο. Είναι, όμως, αυτονόητο ότι το τεράστιο υλικό που έχει κατασχεθεί απαιτεί πολύ χρόνο για την τακτοποίησή του. Προβλήματα στη διαδικασία αυτή συναντά μόνο η Αστυνομία, όταν ερωτάται διαρκώς πότε πρόκειται να αφεθεί ελεύθερος ο άλφα ή ο δείνα κρατούμενος.
Πόσο ψευδείς είναι οι πολλαπλώς διαδιδόμενες φήμες για την (κακή) μεταχείριση των κρατουμένων προκύπτει και από το ότι σε ορισμένους κρατουμένους που το επιθυμούσαν, όπως π.χ. ο δρ Γκέρλιχ και ο βαρόνος Φον Άρετιν, δόθηκε χωρίς κανέναν δισταγμό η άδεια να εξομολογηθούν σε ιερέα!».
Στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου κατασκευάστηκε πάνω στα ερείπια ενός εργοστασίου πυρομαχικών, κοντά στην πόλη του Νταχάου, βόρεια του Μονάχου. Οι εργασίες τελείωσαν στις 21 Μαρτίου 1933 και το στρατόπεδο παρουσιάστηκε ως πρότυπο και μοντέλο για τα υπόλοιπα στρατόπεδα που φτιάχτηκαν στη συνέχεια.
Τη διοίκηση ανέλαβε ο Τέοντορ Άικε, που διέθετε οργανωτικές ικανότητες, και ο οποίος γρήγορα έγινε επιθεωρητής όλων των άλλων στρατοπέδων συγκέντρωσης. ∆ικαιολογημένα ονομάστηκε «Πατέρας των στρατοπέδων συγκέντρωσης» αρχικά για στρατόπεδο συγκέντρωσης για πολιτικούς κρατουμένους, προκειμένου έτσι να περιορίσουν την πολιτική δράση των αντιπάλων του καθεστώτος.
Οι πρώτοι κρατούμενοι ήταν φιλομοναρχικοί, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές. Πολλοί απ’ αυτούς συνελήφθησαν με ψευδείς κατηγορίες.
Ο Χανς Μπλάιμερ φυλακίστηκε για τέσσερις εβδομάδες το 1933. Είναι από τους ελάχιστους κρατουμένους που κατάφεραν να δραπετεύσουν και να γράψει στη συνέχεια ένα βιβλίο όπου ανέφερε τις συνθήκες που επικρατούσαν στο στρατόπεδο, όπως και ότι όσο ήταν εκεί δολοφονήθηκαν βίαια πενήντα κρατούμενοι.
Ενδεικτική, όμως, είναι και η ανακοίνωση μιας εφημερίδας εκείνης της εποχής: «Ο κομμουνιστής Χανς Μπλάιμερ δραπέτευσε. Αμοιβή εκατό μάρκα σε όποιον βοηθήσει στη σύλληψή του.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας της περασμένης Τρίτης, ο γνωστός αρχηγός των κομμουνιστών και πρώην μέλος της Βουλής, Χανς Μπλάιμερ, δραπέτευσε από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου. Ο φυγάς δεν έχει ακόμη συλληφθεί. Φορούσε καφέ παντελόνι και μπλούζα. Το πρόσωπό του ήταν ξυρισμένο, όπως και το κεφάλι του. Βοηθητικά αναγνωριστικά χαρακτηριστικά είναι τα μεγάλα πεταχτά αυτιά του».
Όλα στο στρατόπεδο ήταν πολύ καλά μελετημένα. Στην είσοδο, μια σιδερένια πόρτα «προειδοποιούσε» με την επιγραφή: «Arbeit macht frei» (η εργασία απελευθερώνει). Από την πρώτη μέρα της άφιξής τους, οι φρουροί «καλωσόριζαν» τους κρατουμένους με τον χειρότερο τρόπο.
Οι κρατούμενοι έμεναν σε ξύλινα μπλοκ, που προορίζονταν να στεγάσουν 270 ψυχές. Το κάθε μπλοκ χωριζόταν σε πέντε σκοτεινά δωμάτια, όπου στο καθένα στοιβάζονταν 54 άτομα. Οι τουαλέτες επίσης δεν επαρκούσαν. Ο κανονισμός του στρατοπέδου ήταν αυστηρός. Οι φρουροί «έπρεπε» να είναι σκληροί ώστε να ελέγχουν την κατάσταση.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, το στρατόπεδο, που είχε ήδη επεκταθεί, δέχτηκε και άλλους κρατουμένους. Εβραίοι, τσιγγάνοι, κληρικοί, Ρώσοι, Έλληνες, Πολωνοί και, τέλος, Ιταλοί προστέθηκαν στα χιλιάδες θύματα της ναζιστικής θηριωδίας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το κρεματόριο επεκτάθηκε και αυτό, μάλιστα προστέθηκε και θάλαμος αερίων. Τουλάχιστον 200.000 από περισσότερες από είκοσι επτά χώρες βρέθηκαν στο Νταχάου. Η ∆ιεθνής Επιτροπή του Οργανισμού Αρόλσεν για τους αγνοουμένους αναφέρει ότι έχει στην κατοχή της ακριβή στοιχεία για τον θάνατο κρατουμένων.
Αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν από ιατρικά πειράματα, βασανιστήρια, επιδημίες, εξάντληση και γενικότερα από τις κακές συνθήκες του στρατοπέδου. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι περισσότεροι, όλοι αυτοί οι ανώνυμοι, έχασαν τη ζωή τους χωρίς να μπορέσουν να αντισταθούν, παραμένοντας άβουλα πλάσματα που περίμεναν τη λύτρωση από τον Θεό.
Η αβίωτη καθημερινότητα των κρατουμένων
Η σκληρή, αβίωτη καθημερινότητα των κρατουμένων μέσα στο στρατόπεδο άρχιζε από την πρώτη κιόλας μέρα της άφιξής τους. «Κόψιμο μαλλιών με την ψιλή μηχανή, ξύρισμα και λουτρό χωρίς σαπούνι… Εσώρουχα μπαλωμένα και μισοπλυμένα… ένα πανταλόνι με κόκκινα σιρίτια στα πλάγια».
Οι στρατιώτες των S-S που τους υποδέχονταν έπρεπε να κάνουν σαφές στους κρατουμένους ότι η ζωή και η ελευθερία τους υπάγονταν πια στο νομικό καθεστώς του στρατοπέδου.
Ο κάθε κρατούμενος έφερε έναν αριθμό σε χρωματιστό σήμα, ο οποίος καθόριζε και την κατηγορία στην οποία ανήκε. Υπό τις διαταγές των φρουρών, οι κρατούμενοι δούλευαν σκληρά κατασκευάζοντας δρόμους, αλλά και στο ίδιο το στρατόπεδο. Την περίοδο 1937-38 δούλευαν εξοντωτικά, από το πρωί μέχρι τη δύση του ήλιου, σχεδόν επτά μέρες τη βδομάδα, για να επεκτείνουν το στρατόπεδο προκειμένου να δεχτεί τους νέους κρατουμένους. «Μόνο όταν νύχτωνε μας έβαζαν μέσα για να κοιμηθούμε. Και πού να κοιμηθούμε τόσοι πολλοί μέσα σε ένα στενό χώρο… Ξαπλώναμε ο ένας δίπλα στον άλλο, σαν παστωμένες σαρδέλες».
Πολλά εργοστάσια μπορούσαν να έχουν σκλάβους εργάτες, οι οποίοι δούλευαν χωρίς πληρωμή. Η ανταμοιβή των κρατουμένων ήταν μια σούπα με κομμάτια ψωμί μέσα, που μόλις και μετά βίας κάλυπτε την πείνα τους. Φυσικά, στα χρόνια του πολέμου η πείνα εντάθηκε. Οι κρατούμενοι άρχισαν να αρρωσταίνουν και να εμφανίζονται επιδημίες. ∆εν έφτανε όμως η έλλειψη φαγητού, αλλά είχαν και τις διάφορες ποινές, όπως:
- Η ποινή της ορθοστασίας: Ο τιμωρημένος έπρεπε να κάθεται όρθιος επί πολλές ώρες.
- Η ποινή εργασίας: Ο κρατούμενος υποχρεωνόταν να μεταφέρει βαριά αντικείμενα.
- Ξυλοκόπημα: Ο τιμωρημένος έμπαινε σε ένα κασόνι και τον χτυπούσαν με βούρδουλα «… ένα παράπτωμα εκτιμούνταν για είκοσι πέντε βουρδουλιές. Αν το ίδιο αυτό παράπτωμα το έκανε Ρώσος, Εβραίος ή τσιγγάνος, η εκτίμηση ανέβαινε στις εκατό βουρδουλιές. Σίγουρος θάνατος».
Τον χειμώνα, οι κρατούμενοι ξεπάγιαζαν λόγω της έλλειψης ρουχισμού, ενώ το καλοκαίρι υπέφεραν, καθώς δούλευαν ασταμάτητα κάτω από τον καυτό ήλιο.
Το σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, επομένως, που ίδρυσε ο Χίμλερ, αποτέλεσε μέχρι το 1945 μια μικρή αυτοκρατορία σκλάβων εργατών, οι οποίοι διέθεταν την υπεραξία της εργασίας τους στο μιλιταριστικό κράτος της Γερμανίας.
Οι πρώτοι Εβραίοι που συνελήφθησαν λόγω της αντίθεσής τους στον εθνικοσοσιαλισμό στάλθηκαν στο Νταχάου. Στη διάρκεια του πολέμου, όταν πλέον είχε δρομολογηθεί η συστηματική εξόντωσή τους, οι Εβραίοι στέλνονταν στο Άουσβιτς και το Μαουτχάουζεν.
Με το που περνούσαν την πύλη του στρατοπέδου, οι φρουροί ζητούσαν από τους Εβραίους να πουν «το όνομα της πόρνης που τους γέννησε». Επίσης στις αναφορές των φρουρών οι Εβραίοι κρατούμενοι εμφανίζονται ως «βρομοεβραίοι», «τιποτένιοι», «αλήτες».
Ο τελικός αριθμός των Εβραίων που θανατώθηκαν στο Νταχάου από το 1933 έως το 1945 ήταν γύρω στους 5.000. Την ημέρα της απελευθέρωσης του στρατοπέδου (29 Απριλίου 1945) υπήρχαν εκεί 2.500 Εβραίοι, οι οποίοι ελευθερώθηκαν από τους Αμερικανούς στρατιώτες μαζί με τους υπόλοιπους 29.500 κρατουμένους.
Τα πειράματα
Κατά τη διάρκεια του πολέμου οι κρατούμενοι υποβλήθηκαν, εκτός των άλλων, και σε διάφορα ιατρικά πειράματα. Ο Χάινριχ Χίμλερ είχε ζητήσει να αναπτυχθεί η επιστήμη των S-S. Συγκεντρώθηκαν, λοιπόν, στο Νταχάου διάφοροι διακεκριμένοι επιστήμονες, προκειμένου να προβούν σε πειράματα πάνω στους κρατουμένους.
Ο δρ Κλάους Σίλινγκ, γνωστός ερευνητής, το 1942 ήταν ήδη εβδομήντα χρονών, και ανταποκρινόμενος στο αίτημα του Χίμλερ δημιούργησε το κέντρο ελονοσίας, όπου εμβολίασε 1.100 κρατουμένους που είχαν μολυνθεί από την ασθένεια.
Ακολούθησαν τα πειράματα «κατάψυξης», σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα των πιλότων της Πολεμικής Αεροπορίας. Τα πειράματα αυτά έγιναν από τον δρα Ράχερ και τον δρα Φίνκε υπό την επίβλεψη του δρος Χόιτζλμπνερ και συνεχίστηκαν μέχρι το 1943 από τον δρα Ράχερ, ο οποίος και τα διέδωσε και στα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Επιπλέον πειράματα έγιναν για τη φυματίωση, όπως και για την αντιμετώπιση της ακατάσχετης αιμορραγίας. Ο αριθμός των κρατουμένων που πέθαναν σε αυτά τα πειράματα δεν έχει ακόμη εξακριβωθεί.
* Απόσπασμα από το βιβλίο Νταχάου, προφορικές & Επιστολικές Μαρτυρίες, του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη, εκδόσεις Μένανδρος
Πηγή:tvxs
