8 Μάρτη- Απεργούμε
Για αυτές που λείπουν
Για εμάς που ζούμε τη διπλή καταπίεση
Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο που μας χωρά όλες
Η Ημέρα της γυναίκας είναι δεμένη με τους αγώνες των γυναικών ενάντια στην καταπίεση και καθιερώθηκε ως φόρος τιμής στους αγώνες των εργαζόμενων γυναικών σε όλο τον κόσμο. Το 1910 πρώτη η Κλάρα Τσέτκιν, γερμανίδα σοσιαλίστρια, στη 2η Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, στην Κοπεγχάγη, πρότεινε να οριστεί Παγκόσμια μέρα της γυναίκας.
Η μέρα αυτή επιλέχθηκε για να θυμίσει ένα πολύ σημαντικό γυναικείο αγώνα: Το 1857 οι εργάτριες στην υφαντουργία στη Νέα Υόρκη κατέβηκαν σε απεργία διεκδικώντας δέκα ώρες εργασία την ημέρα, υψηλότερους μισθούς, ίσα μεροκάματα με τους άντρες. Η απεργία αυτή που κατέληξε σε συγκρούσεις με την αστυνομία και τους μπράβους των εργοδοτών και πνίγηκε στο αίμα, αποτέλεσε σταθμό για τους αγώνες που έμελλε να συνεχιστούν. Σε όλη την επόμενη δεκαετία οι γυναίκες συνέχισαν να διεκδικούν. Στην Ελλάδα η πρώτη καταγεγραμμένη απεργία είναι το 1892, όταν απήργησαν οι γυναίκες στο εργοστάσιο των αδερφών Ρετσίνα στον Πειραιά. Από τις πιο σημαντικές απεργίες βέβαια είναι αυτή των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στην Πετρούπολη 8 Μάρτη 1917 που κατέβηκαν στους δρόμους διεκδικώντας «ψωμί και ειρήνη».
Σήμερα δεχόμαστε μια ολόπλευρη επίθεση σε δικαιώματα και κατακτήσεις που επιβάλλαμε με αγώνες. Ζούμε στιγμές βαρβαρότητας, η φτώχεια, η ανεργία, η προσφυγιά, η βία, η καταπίεση δεν είναι παρελθόν. Αντίθετα, στα χρόνια των μνημονίων και της λιτότητας, η συρρίκνωση του εργατικού εισοδήματος, οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες έχουν πρώτα θύματα τις γυναίκες. Γιατί αυτές επωμίζονται την ανεπάρκεια σε υγεία, παιδεία, φροντίδα για τους ηλικιωμένους, υποκαθιστώντας το κοινωνικό κράτος με απλήρωτη εργασία στο σπίτι. Αυτές απολύονται πρώτες, ακόμα και έγγυες, αυτές πληρώνονται λιγότερο για ίση εργασία, αυτές υφίστανται σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας.
Στην Ελλάδα ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη, η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, οι γυναικοκτονίες σε Ρόδο και Κέρκυρα προκάλεσαν την οργή και έβγαλαν στο δρόμο γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙΑ, εργαζόμενες/νους, μετανάστριες/στες. Η έμφυλη βία ήταν και είναι καθημερινή πραγματικότητα, όμως υπάρχει μια διαφορά: Διαδηλώσεις και κινήματα γυναικών ενάντια στη βία, που διεκδικούν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος τους εμφανίζονται τον τελευταίο καιρό σε πολλές χώρες του κόσμου: Η.Π.Α, Βραζιλία, Ισπανία..δείχνοντας ότι ο δρόμος για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, αλλά και την προστασία των ζωών μας, είναι ο δρόμος του αγώνα. Στα χνάρια των γυναικών της Ισπανίας, φέτος στην Ελλάδα, για πρώτη φορά, συνδικάτα ανταποκρίνονται και καλούν στις 8 Μάρτη με απεργιακή συγκέντρωση, δίνοντας ιδιαίτερο χρώμα στη σημερινή επέτειο, συνδυάζοντας τον αγώνα των γυναικών με τον αγώνα των εργαζομένων.
Απεργούμε και διαδηλώνουμε! Απαιτούμε:
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΒΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΞΙΣΜΟ
Καλούμε:
Παρασκευή 8 Μάρτη, 1:30μ.μ., πλατεία Κλαυθμώνος, Απεργιακή συγκέντρωση
Παρασκευή 8 Μάρτη, 6:00μ.μ., πλατεία Κλαυθμώνος, Πορεία
Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό
