Η γιαγιά μου με καλεί στο viber. Εντάξει κάπου εδώ το ποστ θα μπορούσε να τελειώσει με πολλά «χαχα» αλλά δατς νοτ δε ποιντ. Η γιαγιά κάτοικος δήμου Βόλβης.
– Γιαγιά έμαθες για τα Βρασνά;
– Άκουσα αγόρι μου, είναι περίεργη η κατάσταση, αλλά τι περίμενες από δαύτους…
– Εσύ τι σκέφτεσαι;
– Κάθε μέρα τους βλέπω περνάνε. Τις προάλλες είδα έναν Ιρανό στην ηλικία σου, ήρθε στην πόρτα είχε ξεκινήσει περπατώντας για Θεσσαλονίκη πρέπει να περπατούσε 4 ώρες, δεν μπορούσε να σταθεί. Μου κάνει χαρακτηριστικά ότι θέλει νερό. Πάω να του φέρω νερό τον βλέπω να κάθεται στα σκαλοπάτια, του ανοίγω κάθεται στην καρέκλα βάζει την κουκούλα και τον παίρνει ο ύπνος.
– Φοβήθηκες ;
– Ε είχα το νου μου, αλλά τι να μου κάνει μωρέ; Το παιδί δε μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Μυαλό δεν έχουν οι άλλοι δεν τους βλέπουν; Μπλουτζίν φοράμε εμείς, μπλουτζίν αυτοί, μπλούζες με κουμπιά εμείς, μπλούζες με κουμπιά κι αυτοί. Από σπίτια ήρθανε και αυτοί, ήμαρτα σου θεε μ…
Τον έδωσα 5 ευρώ και έφυγε, με ευχαριστούσε πόσες φορές. Ήρθαν κάτι παιδιά τις προάλλες τους έδωσα χυμό, πήγαν να με πληρώσουν, λεω δεν πάμε καλά. Ο παππούς ο Ζαναϊλης ήρθε από τον Πόντο με κάτι λίρες μονάχα, πάνω του δεμένες, και περπατούσε, θα ξεχάσω εγώ;
– Ρε γιαγιά εσύ δεν ξέχασες, αλλά κάποιοι άλλοι ξεχάσαν…
Μόνη της σε ένα σπίτι, την άνοιξε την πόρτα, δε βγήκε στο δρόμο να διώξει λεωφορεία. Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, και εγώ την αγαπώ, όχι μόνο επειδή είναι γιαγιά μου, αλλά επειδή είναι άνθρωπος, άνθρωπος σε σκοτεινούς καιρούς.
