από τον Ιάσονα Αποστολόπουλο
Επιβεβαιώθηκε λοιπόν ότι 63 πρόσφυγες που ζητούσαν βοήθεια μέσα στην ζώνη διάσωσης της Μάλτας αφέθηκαν να πεθάνουν από τα κύματα και την δίψα.
Για 6 μέρες, όλα τα γειτονικά κράτη και η Frontex γνώριζαν και δεν έκαναν τίποτα.
12 νεκροί, 5 από την δίψα και 7 πνιγμένοι στην θάλασσα. Μέσα στην απόγνωση, πήδηξαν όταν είδαν ένα εμπορικό καράβι κοντά, προσπαθώντας να κολυμπήσουν μέχρι εκεί.
Παρόλο που ήταν σε ευρωπαϊκά ύδατα (SAR Μάλτας), η βάρκα αιχμαλωτίστηκε τελικά από το λιβυκό λιμενικό (συμμορίες βασανιστών) και οι επιζώντες επέστρεψαν στην κόλαση από όπου δραπέτευσαν.
—————————————
Μαρτυρία μετανάστριας που έμεινε για σχεδόν μια βδομάδα στο ακυβέρνητο σκάφος το οποίο αρνήθηκαν να βοηθήσουν οι αρχές και τελικά, αφού πέθαναν 12 άτομα, περισυνέλεξαν τους υπόλοιπους/ες και τους επέστρεψαν στη Λιβύη, όπου κλείστηκαν σε κέντρο κράτησης.
«Βρισκόμασταν σε αυτό το μέρος για περίπου τρία χρόνια. Είμασταν καταγεγραμμένοι/ες από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στο camp της Sikka. Φύγαμε από τη Sikka νιώθοντας κατάθλιψη και απόγνωση επειδή δεν μας παρεχόταν καμία βοήθεια. Ήμασταν απελπισμένοι και έτσι προσπαθήσαμε να διασχίσουμε τη θάλασσα. Το ταξίδι μας αποδείχτηκε μάταιο. Βρισκόμασταν στη θάλασσα για περίπου επτά ημέρες. Μας περισυνέλεξαν την έβδομη ημέρα και αρχίσαμε να ελπίζουμε ξανά. Ωστόσο, μας επέστρεψαν στη Λιβύη χωρίς καν να μας πούνε κάτι. Επιστρέψαμε στη Λιβύη και μας έκλεισαν ξανά στη Sikka, στο κέντρο κράτησης. Επιστρέψαμε στο μέρος όπου είχαμε χάσει κάθε ελπίδα. Δεν έχουμε ιδέα τι πρόκειται να κάνουμε. Το να προσπαθούμε να περάσουμε ξανά τη θάλασσα ακούγεται άσκοπο γιατί το δοκιμάσαμε και ήμασταν για επτά ημέρες στη θάλασσα, χωρίς φαγητό ή νερό. Τα λαρύγγια μας είχαν ξεραθεί και δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να πίνουμε θαλασσινό νερό.
Είμαστε οκτώ γυναίκες σε αυτό το μέρος. Όλες έχουμε ρίγη. Μερικές από εμάς έχουν πονόλαιμο. Έξι από εμάς είναι από την Ερυθραία, η μία είναι μητέρα με παιδί. Νομίζω ότι οι άλλες δύο είναι από το Νότιο Σουδάν. Και από αυτές η μία έχει ένα μικρό παιδί. Είμαστε πραγματικά όλες σε άθλια ψυχολογική κατάσταση και τα σώματά μας τρέμουν επειδή είδαμς τα αδέφια μας (τις φίλες και τους φίλους μας) να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μας. Πέθαναν από την πείνα και τη στενοχώρια. Στην ίδια κατάσταση βρίσκονται και οι υπόλοιποι/-ες που κρατούνται σε αυτό το μέρος. Η επιστροφή μας πίσω στη Λιβύη ήταν κάτι πολύ δύσκολο για όλες μας. Φύγαμε αρχικά από αυτό το μέρος επειδή δεν είχαμε καμία ελπίδα εδώ και ούε τώρα πιστεύουμε ότι εδώ υπάρχει κάποια ελπίδα για εμάς. Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα βοήθεια, βοηθήστε μας να βγούμε από αυτό το μέρος που ονομάζεται Λιβύη. Ζητούμε απλώς να μεταφερθούμε σε οποιοδήποτε μέρος έξω από τη Λιβύη όπου θα μπορούμε να είμαστε ασφαλείς, αυτό είναι το μόνο που μπορεί να μας δώσει ειρήνη.
Εκτός από τις επτά ημέρες που περάσαμε στη θάλασσα, είχαμε μείνει και άλλες τρεις ημέρες στην ακτή, χωρίς καθόλου φαγητό. Αυτό είχε πραγματικά τρομερή επίδραση πάνω μας. Όμως αυτό που μας έκανε να χάσουμε κάθε ελπίδα ήταν όταν βλέπαμε ελικόπτερα να πετούν από πάνω μας και να μην μας βοηθούν, παρόλο που είμασταν αβοήθητες στη θάλασα επειδή είχαν τελειώσει τα καύσιμα του σκάφους μας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μας χτυπούσαν δυνατά κύματα, που μας έφερναν ναυτία. Ήταν μια κατάσταση απελπιστική, είχαμε να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά κι επιπλέον ήμασταν πεινασμένες και διψασμένες. Όλες και όλοι αισθανόμασταν απελπισία, πείνα και δίψα, τόσο πολύ, ώστε κανένας και καμία μας δεν μιλούσε. Έτσι κάποι/ες φίλοι/ες μας τελικά πέθαναν. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ που να μας βοηθήσει να αντισταθούμε, στο σημείο που δεν έχουμε όρεξη ούτε να φάμε, παρόλο που είμαστε πεινασμένες. Παρακαλώ βοηθήστε μας, γιατί χρειαζόμαστε βοήθεια απεγνωσμένα.»
Σας ευχαριστώ πολύ Temesghen hawey για την απίστευτη βοήθειά σας.
https://www.facebook.com/758288620/posts/10157569149328621/
@ Stop war on migrants
