Τραβάω σε όλα μια κόκκινη γραμμή;;
Εδώ και αρκετό καιρό η Χαλκιδική, η πατρίδα μου, τα Μαντεμοχώρια έχουν γίνει «εμπόλεμη» ζώνη.
Πόσο πολύ πονάει δεν μπορώ να βρω τις λέξεις να το περιγράψω, δεν μπορώ να βρω χρώματα να το ζωγραφίσω, αδύνατο να βρω στίχους να το τραγουδήσω.
Έμαθα να είμαι Περήφανη για το μέρος που μεγάλωσα, να είμαι αξιοπρεπής και να μην λέω ψέματα, έχω παρεξηγηθεί γι’ αυτό πολλές φορές και μάλλον θα συνεχίσω να παρεξηγούμαι, για την αλήθεια μου.
Ήξερα τόσα χρόνια ότι η δουλειά ήταν αυτό που σε έκανε να βγάζεις με αξιοπρέπεια τα προς το ζην. Δεν έμαθα να είμαι τεμπέλης, δεν έμαθα να κλέβω, δεν έμαθα την παρανομία. Έκατσα στα θρανία και δυνατοί δάσκαλοι και καθηγητές μου έμαθαν το Σύνταγμα, την ελευθέρια του λόγου, της έκφρασης, της αντίδρασης.
Δεν έμαθα να πολεμάω με πέτρες στα χέρια, έμαθα να πολεμάω με την σκέψη και τον λόγο.
Όλοι μας ζούμε την κατάσταση αυτή με φόβο στην καρδιά και στα μάτια, με κρυμμένη θλίψη πίσω από τα χαμογελά μας.