Θυμάστε την υποψήφια του Ποταμιού που είχε δηλώσει ότι είναι προσωπική φιλη του Κοέλιο κι ότι είναι πολεμίστρια του φωτός;

Απάντησε, λοιπόν, στα σκωπτικά σχόλια ως εξής: «Αν δεν πιστέψουμε στη συνωμοσία του καλού, αν δεν πολεμήσουμε για μια νέα δύναμη που θα μας προστατεύσει, πως θα μπορέσουμε να αλλάξουμε όλα αυτά που καταστρέφουν την καθημερινότητα μας;».

Πηγή: protothema.gr

Δύο ασυνόδευτοι ανήλικοι από το Πακιστάν και τη Σενεγάλη περιγράφουν πώς βίωσαν το ρατσισμό στην Ελλάδα, σε δημόσιους χώρους που μοιάζουν κλειστοί γι’ αυτούς. Με τις μαρτυρίες αυτές, συμμετείχαν στον 19ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Μαθητικής Δημιουργίας της Υ.Α., στο πλαίσιο της Ειδικής Συμμετοχής του Κέντρου Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αιτούντων Άσυλο Βόλου, του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.

Οι δύο ιστορίες που θα διαβάσετε παρακάτω σχετίζονται με το πώς καταλύεται η έννοια του δημόσιου χώρου στα σύγχρονα αστικά κέντρα, εξαιτίας των ρατσιστικών φαινομένων.

Πόσο κοινόχρηστοι είναι, με άλλα λόγια, οι δρόμοι, τα πάρκα, οι πλατείες και όλοι εκείνοι οι δημόσιοι χώροι που προορίζονται για να εξυπηρετούν τις καθημερινές μας ανάγκες; Η απάντηση δυστυχώς δεν είναι ίδια για όλους. Για κάποιους είναι πλήρως ελεύθεροι. Για κάποιους άλλους, όμως, όχι…

Ρατσισμός στην εκκλησία
Διηγείται ο K.S.

Είμαι πρόσφυγας από το Πακιστάν. Βρίσκομαι στην Ελλάδα εδώ και 3 περίπου χρόνια και ζητάω άσυλο για να μπορέσω να μείνω εδώ νόμιμα. Προς το παρόν μένω στην Παιδόπολη Αγριάς, λίγο έξω από το Βόλο, στο Κέντρο Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.

Τα απογεύματα, όταν δεν έχω σχολείο, μου αρέσει να κάνω βόλτες. Το περπάτημα στις γειτονιές του Βόλου είναι για μένα μια όμορφη δραστηριότητα.

Στο δρόμο έχω συναντήσει πολλούς καλούς ανθρώπους, με ζεστή καρδιά και ευγένεια. Βέβαια δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι…

Ένα απόγευμα πέρασα έξω από μια εκκλησία. Μέσα υπήρχαν πιστοί που άκουγαν τη λειτουργία και προσεύχονταν. Μου άρεσε η εικόνα. Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να πλησιάσω. Φτάνοντας στην είσοδο έσκυψα το κεφάλι και άρχισα να προσεύχομαι και εγώ. Μπορεί η θρησκεία μου να είναι διαφορετική, αλλά η ανάγκη επικοινωνίας με τον Θεό είναι ίδια για όλους. Δεν καταλάβαινα τα λόγια του ιερέα. Αλλά είμαι σίγουρος ότι ήταν λόγια αγάπης και αδερφοσύνης.

Μια απίστευτη περιπέτεια έζησε Πατρινή μητέρα ενός μωρού μόλις 4 μηνών, η οποία μετά από επίσκεψή της στο τοπικό τμήμα Ασφάλειας κατέληξε κρατούμενη εξαιτίας παλιάς οφειλής.

Η άτυχη γυναίκα, που διαμένει στην περιοχή Αγίου Γεωργίου Λάγγουρα μετέβη το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής στο Τμήμα Ταυτοτήτων της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αχαΐας για να εκδώσει νέο αστυνομικό δελτίο ταυτότητας.

Ωστόσο, εκεί διαπιστώθηκε πως εκκρεμούσε σε βάρος της πρόστιμο 300 ευρώ για μια παλιά παράβαση υγειονομικής διάταξης.

Με συνοπτικές διαδικασίες η νεαρή μητέρα συνελήφθη και οδηγήθηκε στα κρατητήρια, όπου αναγκάστηκε να περάσει όλη τη νύχτα επειδή τις απογευματινές ώρες δεν υπήρχε Εισαγγελέας στο Δικαστήριο! (μόνο ο Εισαγγελέας Υπηρεσίας για σοβαρές περιπτώσεις).

Σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως δίνεται προφορική εντολή για ολονύχτια κράτηση του πολίτη σε βάρος του οποίου εκκρεμεί δικαστική απόφαση. Όπερ και εγένετο με την μητέρα του βρέφους.

Ο δράστης έσπασε το τζάμι της πίσω πόρτας και κάρφωσε με κατσαβίδι στην πόρτα του οδηγού ένα σημείωμα που έγραφε με κολάζ: «ο νομός δεν σου ανήκει. Κάνε πίσω».

Η Ειρήνη Αγαθοπούλου σε δήλωσή της αναφέρει:

Από όπου και αν προέρχεται το χθεσινοβραδινό θρασύδειλο χτύπημα στο αυτοκίνητό μου, καθώς και το γελοίο στην ουσία του και κατάπτυστο σημείωμα που με προτρέπει «κάνε πίσω, ο νομός δεν σου ανήκει», δεν μπορεί να φοβίσει, ούτε να εκβιάσει κανέναν.

Ούτε βέβαια εμένα αλλά πολύ περισσότερο κανέναν συμπολίτη μου που έχει αποφασίσει να γυρίσει σελίδα στη ζωή και στα πολιτικά πράγματα της πατρίδας μας.

Παρά την αγριότητα που αναδύει το καρφωμένο με κατσαβίδι μήνυμα, ο κόσμος του Κιλκίς δεν εκβιάζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άνθρωποί του, τα μέλη, οι βουλευτές και ο Πρόεδρος έρχονται για να ενώσουν και όχι για να διχάσουν τις τοπικές κοινωνίες και τη χώρα ολόκληρη, κάτι που είναι πια κοινώς αποδεκτό και προφανώς τρομάζει κάποιους. Ο φόβος άλλαξε στρατόπεδο.

Όχι μόνο δεν μας πτοούν οι ενέργειες αυτές, όχι μόνο δεν μας τρομοκρατούν, αλλά τώρα πιο πολύ από ποτέ, με σιγουριά και με χαμόγελο στα πρόσωπα θα δώσουμε τη μάχη μέχρι την ώρα της ανατροπής, από την οποία μας χωρίζουν πια μόνο λίγες μέρες.
Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, σε λίγες μέρες έρχεται και η Ελπίδα και η Δημοκρατία!

πηγή:left.gr

Ταξίδι στο τραύμα της χώρας. Αντικρίζοντας την εκθετική εικόνα μιας πόλης που τα τελευταία πέντε χρόνια άλλαξε υπόσταση και υφή και συνήθειες. Η Έλενα Σμιθ του Guardian το νιώθει στον αέρα της πόλης, καθώς προχωράει με τον συνοδό της, σε αυτό το εμπειρικό ταξίδι μέσα στην Αθήνα, ότι κάτι έχει αλλάξει προς το χειρότερο.

«Έλα να σε πάω στο τραύμα της Ελλάδας» της λέει ο Αντώνης με θυμό που δεν θέλει και δεν μπορεί να αποκρύψει. «Αυτό που συνέβη στη χώρα ήταν καταστροφικό. Οι πολιτικοί μας, η Ευρώπη, το ΔΝΤ, όλοι τους σταμάτησαν τα όνειρά μας». Ο λόγος του είναι ασθματικός και άλλοτε πικρός και ψιθυριστός σαν άχτι που βγαίνει σιγά σιγά.

«Μισώ τη χώρα μου»

Ο Αντώνης είναι ένας φωτογράφος που ψάχνει πάντα τη λοξή ματιά της καθημερινότητας. Την οδηγεί σε έναν απόμερο δρόμο όπου χτυπάει μια άλλη καρδιά. Άνδρες και γυναίκες ψάχνουν σε σκουπίδια, τα πεζοδρόμια είναι σπασμένα, τα σπίτια εγκαταλελειμμένα, τα μαγαζιά είτε κλειστά, είτε λεηλατημένα, οι γύρω τοίχοι είναι καλυμμένοι από ένα παχύ στρώμα γκράφιτι. «Είναι η απώλεια της ελπίδας» της κατατείνει, «το βλέπω κάθε μέρα. Είναι ένα τραύμα που δεν γιατρεύεται. Να το γράψεις όπως σου το λέω »εγώ ο Αντώνης μισώ αυτή τη χώρα. Μισώ τα πάντα σε αυτήν»». Η Έλενα Σμιθ το καταγράφει νεύοντας αόριστα.