Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2012 που ξαφνικά βρέθηκα στη Μυτιλήνη. Λίγες ημέρες νωρίτερα ένα σκάφος γεμάτο μετανάστες, που προσπαθούσε να περάσει στην Ελλάδα Τούρκος διακινητής, ναυάγησε στα παράλια της Λέσβου και από το επόμενο πρωί η θάλασσα άρχισε να ξερνάει πτώματα -στο σύνολο μέχρι εκείνη τη στιγμή 21.

Ήταν μερικοί από τους εκατοντάδες που επιχειρούσαν εκείνο το διάστημα να φτάσουν στην Ελλάδα με βάρκες καρυδότσουφλα από τα παράλια της Τουρκίας. Η κατάσταση στη Συρία και ο φράχτης στον Έβρο, είχαν στρέψει όλη τη ροή μεταναστών προς τη Λέσβο -παλιά γνώριμη του φαινομένου. Στην αρχή με μικρές ροές, 10-15 άτομα κάθε τρεις μέρες περίπου αλλά όσο πλησίαζε το τέλος του χρόνου όλο και περισσότεροι κατέφθαναν βρεγμένοι και ταλαιπωρημένοι σε διάφορες ανατολικές παραλίες του νησιού.

Τόσοι πολλοί είχαν μαζευτεί που πλέον ούτε η Αστυνομία δεν τους συλλάμβανε, διότι δεν είχε πού να τους βάλει. Τα κρατητήρια είχαν φρακάρει από οικογένειες και παιδιά. Χώρος δεν υπήρχε, οι συνθήκες ήταν τραγικές, ούτε να τους ταΐσουν δεν είχαν κι έτσι τους άφηναν στους δρόμους. Ξεκίνησαν βροχές, παιδιά και έγκυες μούλιαζαν στα σκαλάκια του δημοτικού θεάτρου, έκανε κρύο και το πλήθος όλο και μεγάλωνε.

Αρθρογραφία από τον Αντώνη Γαζάκη

Ονομάζομαι Αντώνης Γαζάκης, εργάζομαι εδώ και δέκα χρόνια στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως φιλόλογος και το 2007 έγινα μέλος του «Οδυσσέα» διδάσκοντας ελληνικά σε μετανάστες, πρόσφυγες και παλιννοστούντες, ενώ το Σεπτέμβριο του 2009 εξελέγην πρόεδρος του ΔΣ του «Οδυσσέα», θέση που κατέχω μέχρι σήμερα. Επιπλέον είμαι ενεργό μέλος της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης, της Αντιφασιστικής Συνέλευσης Αλληλεγγύης και του σχήματος των Παρεμβάσεων «Ενωτική Αγωνιστική Πρωτοβουλία» στην Γ΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης.

Τον Ιούνιο του 2012 η λογίστρια που (δυστυχώς) είχε αναλάβει όλα αυτά τα χρόνια αφιλοκερδώς τα λογιστικά του «Οδυσσέα» μας ενημέρωσε ότι μια ελέγκτρια της Α΄ ΔΟΥ Θεσ/νίκης, όπου υπαγόμαστε, θέλει να συναντήσει εμένα, ως πρόεδρο και νομικό υπεύθυνο, και την ταμία της εταιρείας ( η νομική μορφή του «Οδυσσέα» είναι αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία).

Η συνομοσπονδία των δημοσίων υπαλλήλων αναφέρει: «Η Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. εκφράζει τον αποτροπιασμό της για το έγκλημα που εκτελέστηκε στο Φαρμακονήσι σε βάρος μεταναστών που κατέληξε στον πνιγμό παιδιών και γυναικών, παρουσία λιμενικών. Αυτό το τραγικό γεγονός έρχεται σε συνέχεια άλλων αντίστοιχων όπου έχουν χάσει τη ζωή τους πάνω από 160 άνθρωποι, στα νερά του Αιγαίου.

Η Ε.Ε. της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. εκτιμώντας ότι την κύρια ευθύνη την έχει ο κρατικός μηχανισμός και η Ελληνική Κυβέρνηση, την καλεί να διαλευκάνει πλήρως το έγκλημα που συντελέστηκε και να αποδώσει τις ανάλογες ευθύνες σε όσους τις έχουν, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς».

πηγή:enet.gr

Αναβολή για τις 10 Ιούνη πήρε η δίκη των 3 πρώτων, εκ των συνολικά 13 διωκόμενων αντιφασιστών της Κοζάνης. Ο λόγος της αναβολής, ήταν η απουσία απο το δικαστήριο (το οποίο ήταν προγραμματισμ’ενο να γίνει σήμερα Τρίτη 4 Φλεβάρη)  ενός εκ των αστυνομικών, βασικού μάρτυρα κατηγορίας ενός εκ των 3 αγωνιστών.  Έτσι, συνεχίζεται η άτυπη “ομηρία” των αντιφασιστών με την εκδίκαση ενος εντελώς κατασκευασμένου κατηγορητηρίου να είναι σε εκκρεμότητα μέχρι τον Ιούνιο. Στο κάλεσμα για συγκέντρωση συμπαράστασης ανταποκρίθηκαν περίπου 40 άτομα. Για ακόμη μια φορά στο δικαστικό μέγαρο της Κοζάνης γίναμε μάρτυρες μιας ακόμη υπερπαραγωγής αστυνόμευσης και ελέγχου, προσφορά της τοπικής αστυνομικής δ/νσης.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ

πηγή:mpalothia.com

Γι’ αρκετό κόσμο τα Εξάρχεια είναι το «άβατο», ως πεδίο μάχης μεταξύ αναρχικών κι αστυνομίας. Για τον Αμπντούλ, μετανάστη, που τα περπατά ώρες κάθε μέρα, είναι το μέρος που τον αγαπάνε. «Εδώ οι άνθρωποι είναι καλοί και χαμογελαστοί», εξηγεί. Στην Ελλάδα βρίσκεται 2,5 χρόνια. Ήρθε από την Ινδία ελπίζοντας ότι κάποτε θα φτάσει στην Ολλανδία για να κάνει ό,τι σπούδασε ή να βρει ένα μεροκάματο της προκοπής. Μέχρι τότε τα βγάζει πέρα ως πλανόδιος μικροπωλητής.

Παρότι δεν ζει πολύ καιρό στην Αθήνα, ο Αμπντούλ έχει καταλάβει τις διαφορές που τη χωρίζουν μέσα σε απόσταση λίγων μέτρων. Τα Εξάρχεια είναι η γειτονιά των νέων, που δεν σε κρίνουν για το χρώμα ή την καταγωγή σου. «Σ’ αυτούς δίνω τα μαντήλια 3 ευρώ. Στο Κολωνάκι, εκεί είναι πλούσιοι, ζητάω κάτι παραπάνω». Ξέρει και για τον Άγιο Παντελεήμονα και τους Χρυσαυγίτες που παραμονεύουν. «Εκεί είναι δύσκολα. Γι’ αυτό και ‘γω δεν βγαίνω πια απ’ τα Εξάρχεια. Όχι όσο παλιά».