Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στη Λέσβο δεν είναι κάτι καινούργιο. Πριν από δέκα χρόνια, ίσως και παραπάνω, τους στοίβαζαν σε μία εγκαταλελειμμένη φυλακή, πραγματική φυλακή, στα όρια της πόλης, με σίδερα και μικρά παραθυράκια. Εκεί ο κόσμος έμενε για μήνες εσώκλειστος μέχρι να καταφέρει να απελευθερωθεί με απέλαση ή χαρτί προσωρινής διαμονής. Μετά ήρθε η σειρά της Παγανής, ένα πρώην εργοστάσιο ξυλείας που στοίβαξε πολλές ψυχές τα χρόνια που «λειτούργησε».

Συνέχεια

Tου Θωμά Σίδερη

Η θεία χάρη δεν πάει όπου κι όπου. Δεν πάει ας πούμε στο Πέραμα. Εκεί που οι «Γιατροί του Κόσμου» μαζεύουν κουτί κουτί το εβαπορέ και το παυσίπονο. Εκεί που τα μεροκάματα του θανάτου στη Ζώνη έγιναν αδειανά βλέμματα και σκυμμένα κεφάλια, πνευμονική ίνωση και καρκίνος. Δεν πάει ούτε στα προσφυγικά στο Κερατσίνι. Εκεί που δίπλα στην τρίτη και τέταρτη γενιά των παλιών προσφύγων από τη Σμύρνη και τον Πόντο, χώρεσαν οι νέοι πρόσφυγες από την Αίγυπτο και το Πακιστάν. Εκεί που τα παιδιά παίζουν ακόμα αμέριμνα στα προσφυγικά σοκάκια, την ίδια ώρα που ομάδες φασιστοειδών κάνουν περιπολίες δυο δρόμους παρακάτω.

Αντιθέτως, η θεία χάρη πάει στον γειτονικό Κορυδαλλό και συγκεκριμένα στο διαβόητο σωφρονιστικό κατάστημα, αυτό που δεκαετίες τώρα βρίσκεται αντίκρυ από την είσοδο ενός πολυπληθούς λυκείου. Και εδώ όμως η θεία χάρη είναι επιλεκτική. Δεν πάει ας πούμε στα κελιά των χρηστών με AIDS ή στα κελιά του «ενός γραμμαρίου χασίσι». Δεν πάει στο κελί του Βασίλη που έκλεψε ένα κινητό, στο κελί του Αχμέτ που πουλούσε χωρίς άδεια στο κυριακάτικο παζάρι ή στο κελί της Τάνιας που έκανε πεζοδρόμιο στη λεωφόρο Αθηνών.

Η θεία χάρη είναι «θεία από το Σικάγο», μεγαλόψυχη και γενναιόδωρη, μόνο όταν έχει απέναντί της θρησκόληπτους τσαρλατάνους, ανήξερους γέροντες του Αγίου Όρους, επιχειρηματίες – μαικήνες, ευεργέτες κάθε κοπής, ιδιοσυγκρασίας και στάτους και φυσικά επώνυμους χρηματοδότες. Γιατί η θεία χάρη για να υπάρξει και να φανερωθεί, θέλει κατά πως φαίνεται τους εκλεκτούς φίλους της. Και οι εκλεκτοί φίλοι της δεν είναι άλλοι από τους έγκλειστους στη λεγόμενη και VIP πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού. Εκεί που το υπερεκτιμημένο Κολωνάκι μεταλάσσεται σε ταπεινό Κορυδαλλό, εκεί που η μεγάλη φούσκα «μετακομίζει» προς το παρόν δυτικά, σε πρώτο οικόπεδο φάτσα, εκεί που ο καφές του Ντα Κάπο αντικαθίσταται προσωρινά από καπνιστό σολωμό από τον παρακείμενο Σκλαβενίτη. Το μοναδικό ίσως «ελαφρυντικό» στην όλη ιστορία, η αγωνιστική λεωφόρος Γρηγορίου Λαμπράκη που εφάπτεται με τη λεγόμενη και VIP πτέρυγα.

Ο αρχιεπίσκοπος λοιπόν μετέφερε -ως όφειλε- τη θεία χάρη στον Κορυδαλλό και στους εκλεκτούς φίλους του. Για την ακρίβεια, στους ανήξερους φίλους του. Μετά τον ανήξερο γέροντα, ήρθε η σειρά του ανήξερου επιχειρηματία. Κι η θεία χάρη, που μόνο τελικά αυτή γνωρίζει, θα φροντίσει για την αποκατάσταση της τάξης και της αλήθειας. Κι επειδή ως χάρη είναι θεία, δεν κρατά ούτε και τα προσχήματα.

πηγή:  http://www.left.gr/article.php?id=18767

«Το κέρατό τους το βερνικωμένο! Ακούς εκεί! Μα ούτε παιδιά να μην σας αφήνουν να κάνετε! Το κέρατό τους!» Η κυρία Αγγέλα είναι 80 χρόνων και πολύ θυμωμένη. Μεγάλωσε τρία παιδιά και έχει κάμποσα εγγόνια, αλλά κανένα δισέγγονο.

Οπως οι περισσότεροι της γενιάς μου, άνεργοι κι ανασφάλιστοι, οι 30άρηδες απόγονοι της κυρίας Αγγέλας δεν μπορούν να αποκτήσουν απογόνους. Το «σπίτι» όπου η γιαγιά μου σερβίρει καφέ είναι κυριολεκτικά δίπλα στο κύμα κι έχει απεριόριστη θέα στο λιμάνι του Περάματος.

Η κυρία Αγγέλα ζει σε ένα τροχόσπιτο μαζί με τον γιο της τον Μανώλη που εργάζεται στον Δήμο Πειραιά. «Μόνιμος όμως είναι, ε» – αυτή τη φράση πρέπει να μου την έχει πει τουλάχιστον 10 φορές σε μία ώρα.