Η Νέλλη Πελίτσια ήταν πιθανώς η κόρη του αναρχικού λατόμου Ντομένικο Πελίτσια από την Καρράρα, ο οποίος κατά τη διάρκεια του καθεστώτος Μουσολίνι είχε προειδοποιηθεί και φακελώθηκε το 1931, και μαζί με το γιο του Φλόριο και την κόρη του Νέλλη, πολέμησε ως παρτιζάνος.

Η Νέλλη φαίνεται να έχει συμμετάσχει στη συλλογή ρούχων για να μπορούν οι λιποτάκτες στρατιώτες να αλλάζουν τις στολές τους και να περνούν από σπίτι σε σπίτι πριν ενταχθούν στις φάλαγγες των παρτιζάνων. Το καλοκαίρι του 1944, μαζί με την Φλώρα Τζιανίνι και την Λούτσε Σγκάτι ήταν μεταξύ των νεαρών αναρχικών γυναικών που ξέθαψαν κρυψώνες όπλων, κουτιά από χειροβομβίδες και βαριά πολυβόλα κρυμμένα στο Πιανομάτζιο, Ιζόλα κλπ με τα οποία εφοδίαζαν τους παρτιζάνους, σύμφωνα με τη μαρτυρία της Φλώρας Τζιανίνι στην αναρχική εφημερίδα Umanita Nova της 4ης Νοεμβρίου 1945. Αυτή η ομάδα προμήθευε επίσης με τρόφιμα τους παρτιζάνους ενώ βρίσκονταν σε κίνηση, έσκαψε έναν τάφο κάτω από ένα δέντρο καστανιάς για τους νεκρούς παρτιζάνους, και συμμετείχε στη διάσωση των τραυματιών στη βροχή μετά από μια σφαγή από τους φασίστες στους πρόποδες του Όρους Μπρουντζάνα και στη μυστική απομάκρυνση των τραυματισμένων παρτιζάνων στο νοσοκομείο.

Στις 15 Γενάρη του 1919 δολοφονήθηκαν οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζα Λούξεμπουργκ. Οι δολοφόνοι έστειλαν το σώμα του Κ. Λίμπκνεχτ στο νεκροτομείο σαν «πτώμα αγνώστου ανδρός», ενώ το σώμα της Ρ. Λούξεμπουργκ το πέταξαν σε ένα κανάλι όπου βρέθηκε μόλις στις 31 του Μάη του 1919.

Με την πράξη αυτή σφραγίστηκε η προδοσία των συμφερόντων της εργατικής τάξης από τους σοσιαλδημοκράτες, σε μια εποχή όπου δεν έκρυβαν πια ότι έχουν περάσει για τα καλά με το μέρος της αστικής τάξης.

Κατά καιρούς, οι εθνικοί μας νεοναζιστές εκστομίζουν διάφορες απειλές για το τι θα διαπράξουν εναντίον των αγωνιστών (κομμουνιστών, αριστερών, αναρχικών…), όταν αναλάβουν ή καταλάβουν την εξουσία. Η υπόλοιπη Δεξιά του Κυρίου, που περιορίζεται για την ώρα στο να επιβάλει φασιστικά την εξαθλίωση της εργατικής τάξης και των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων, θα συνοδοιπορήσει, σιωπηλώς ή εμπράκτως. Κι αν χρησιμεύει σε κάτι η Ιστορία πάνω στο θέμα, είναι στο να μελετάει κανείς αυτά που διέπραξαν εδώ κι αλλού οι πρόγονοι και οι ήρωες των Χρυσαυγιτών, όπως, για παράδειγμα, οι ναζιστές της Γερμανίας, ώστε να συναγάγει ασφαλή συμπεράσματα. Αυτούς έχουν σαν πρότυπα «ηρώων» οι δικοί μας νεοναζί κι αυτούς μελετάνε με επιμέλεια τα εθνικιστικά μας κτήνη, όχι μόνο για να παραμορφωθούν όσο γίνεται περισσότερο, αλλά για να μπορέσουν κάποτε να τους ξεπεράσουν σε αποκτήνωση.

Η Gddd ήταν μια γυναικεία οργάνωση στην Ιταλία από το 1943-45. Ήταν η μεγαλύτερη ομάδα δραστήριων γυναικών αντιφασιστριών την περίοδο εκείνη. Στις καλές εποχές έφτανε περίπου τα 70.000 μέλη και αποτελείτο από γυναίκες από όλες τις εκφάνσεις της ζωής, από πρώην μη πολιτικοποιημένες νοικοκυρές μέχρι δια βίου ριζοσπάστριες ακτιβίστριες. Μερικές από τις δουλειές που έκαναν συμπεριελάμβαναν την οργάνωση απεργιών, την ένοπλη αντίσταση, τη σύσταση μετά το σχολείο ζεστών γευμάτων για τα παιδιά, την παροχή ρούχων και παπουτσιών για οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα, την κλοπή κάρβουνων και ψωμιού και την παράδοσή τους σε όσους είχαν ανάγκη, στυλ Ρομπέν των Δασών.