ΓΥΝΑΙΚΑ

Για το μήνα της Ιστορίας των μαύρων στην Αγγλία, γιορτάζουν τεσσερις από τις πιο σημαντικές Lbtiq μαύρες ηρωίδες….!

Billie Holiday (1915 – 1959)

Οι αφωσιωμένες θαυμάστριες της τής έδωσαν το παρατσούκλι Lady Day, η Billie Holiday ήταν η πιο διάσημη τραγουδίστρια της τζαζ στη δεκαετία του 1930 και του ’40. Η επιτυχία της αυτή μειώθηκε σε μια θλιβερή ζωή επειδή είχε δεχτεί μακροχρόνια σεξουαλική κακοποίηση ως παιδί με επακόλουθο τον αλκοολισμό και την τοξικομανία που την οδήγησε σε θάνατο στην ηλικία των 44 ετών.

Η Holiday ξεκίνησε την καριέρα της τραγουδώντας σε κλαμπ στο Χάρλεμ και δισκογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1933 σε ηλικία 18 ετών. Έπαιζε με τον Count Basie και μια ορχήστρα λευκών με επικεφαλής τον Artie Shaw, αλλά τους εγκατέλειψε το 1938, όταν της ζήτησαν να χρησιμοποιήσει το ασανσέρ υπηρεσίας, όταν έπαιζαν στο ξενοδοχείο Λίνκολν. Έγινε mainstream επιτυχία τη δεκαετία του 1940 μετά από το τραγούδι Strange Fruit, ένα τραγούδι που περιγράφει τη συνεχή κατακρεούργηση μαύρων ανδρών που τους κρεμούσαν στα δέντρα στο νότο.
 «Έχω ήδη πει ότι καμιά δεν τραγουδά τη λέξη «πείνα» όπως εγώ. Ή τη λέξη «αγάπη»», είπε το 1956 στην αυτοβιογραφία της Lady Sings the Blues. “Ίσως θυμάμαι τι σημαίνουν αυτά τα λόγια”.
Η Holiday είχε τεκμηριώσει τις λεσβιακές σχέσεις της, μεταξύ των οποίων ήταν η ηθοποιός Tallulah Bankhead, παρά τις σχέσεις με κάποιους άνδρες.

Η UNICEF εστιάζει στον τερματισμό των γάμων σε παιδική ηλικία  «Η Ζωή μου, το Δικαίωμα μου, Τέλος στους Γάμους Παιδιών»

Κατά την πρώτη Παγκόσμια Ημέρα Κοριτσιών, η UNICEF και οι συνεργάτιδες-ες της επισημαίνουν τις από κοινού προσπάθειες για τον τερματισμό των γάμων σε παιδική ηλικία – μια θεμελιώδη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επηρεάζει όλες τις πτυχές της ζωής ενός κοριτσιού.

«Η Παγκόσμια Ημέρα Κοριτσιών αντανακλά άμεσα την ανάγκη να τεθούν τα δικαιώματα των κοριτσιών στο επίκεντρο της ανάπτυξης», δήλωσε η Anju Malhotra από τον Τομέα της UNICEF για το γυναικείο Φύλο και τα Δικαιώματα, «Τα Ηνωμένα Έθνη και οι συνεργάτιδες-ες τους ενώνουν τις δυνάμεις τους για να δείξουν την απίστευτη πρόοδο που έχει σημειωθεί και να τονίσουν τις υπάρχουσες προκλήσεις».

Ο κόσμος των γυναικών χωρίζεται, όπως ακριβώς και ο κόσμος των ανδρών, σε δύο στρατόπεδα: την αστική τάξη και το προλεταριάτο. Έτσι, παρόλο που και τα δύο στρατόπεδα υιοθετούν το σύνθημα για την »απελευθέρωση της γυναίκας» οι στόχοι και τα συμφέροντα τους είναι διαφορετικά.
Αλεξάνδρα Κολοντάι
Μετά την πτώση της Βαστίλης στις 14 Ιουλίου 1789 οι πολιτικές και μαζικές παρεμβάσεις ήταν κυριολεκτικά στην ημερήσια διάταξη εφόσον αποδείχθηκαν αποτελεσματικές και ως οι μόνες ικανές να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων. Ο λαός του Παρισιού είχε ξεσηκωθεί και τίποτε δεν μπορούσε πια να αλλάξει. Η μοναρχία φαινόταν ότι είχε κλείσει τον κύκλο της δια παντός, έστω κι αν το μέλλον επιφύλασσε μια προσωρινή τέτοια.

Ωστόσο στις αρχές Οκτωβρίου η Επανάσταση φαινόταν να έχει «κολλήσει», χάνοντας ταυτόχρονα και τις πρώτες αγωνιστικές ισορροπίες της. Η έλλειψη ψωμιού συνεχιζόταν ενώ φήμες είχαν κατακλύσει το Παρίσι ότι στις Βερσαλλίες, όπου διέμενε προσωρινά η βασιλική οικογένεια, οι φρουροί όχι μόνο είχαν υποστείλει την επαναστατική σημαία (με τα σημερινά χρώματα) αλλά προετοίμαζαν και αντεπανάσταση.

Εκείνη την κρίσιμη περίοδο ήταν που χιλιάδες αποφασιστικές και αποφασισμένες γυναίκες -υπολογίζονται στις 6 έως 7- ανέλαβαν δράση. Ξεκινώντας στις 5 Οκτωβρίου 1879 και περπάτησαν υπό βροχή τα δώδεκα μίλια που χώριζαν το Παρίσι από τις Βερσαλίες για να απαιτήσουν ψωμί. Αρκετοί άνδρες μάλιστα κινήθηκαν τη νύχτα εκείνη να τις συναντήσουν. Το πλήθος πορευόταν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Οκτωβρίου προς τις Βερσαλίες.

Το βιβλίο της Αμερικανίδας ιστορικού Nell Painter, The History of White People, ταρράσει τα νερά και δίνει μία νέα ιστορική διάσταση στο ζήτημα του «φυλετικού διαχωρισμού». Η Painter ανέτρεξε στην Ιστορία, 2.500 χρόνια πίσω, σε μία προσπάθεια να βρει τις ρίζες της ιδέας της «λευκότητας». Αποτέλεσμα της έρευνάς ήταν η απομυθοποίηση της φυλετικής καθαρότητας, σημειώνοντας ότι η έννοια «λευκός» υπήρξε πάντα ένας ευέλικτος όρος, ο οποίος ουσιαστικά είχε περισσότερο κοινωνική προέλευση παρά φυλετική.

Καληνύχτα Μαργαρίτα

Του Γεράσιμου Σταύρου από το διήγημα του Δημήτρη Χατζή «Μαργαρίτα Περδικάρη»

 Ανέβηκε το 1967 από το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη.
Διαδραματίζεται στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής.ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ: 1.ΑΝΤΙΓΟΝΗ, 2.ΘΕΙΟΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ, 3.ΘΕΙΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ, 4.ΘΕΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ, 5.ΦΩΤΕΙΝΗ, 6.ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕΡΒΗΣ, 7.ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, 8.ΘΕΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, 9.ΑΓΓΕΛΙΚΗ, 10.ΜΠΑΡΜΠΑ ΘΩΜΑΣ, 11.ΟΡΕΣΤΗΣ, 12.Κ.ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ, 13.ΔΗΜΗΤΡΑ


Η Άντζελα Ντέιβις αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες του κινήματος στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 60 μέχρι σήμερα. Μαχητική ακτιβίστρια κομμουνίστρια, με καθοριστική συμβολή στους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος και της Μαύρης Υπερηφάνειας, στέλεχος των Μαύρων Πανθήρων, μαθήτρια του Μαρκούζε με σημαντικό έργο σύγχρονης μαρξιστικής σκέψης, βρέθηκε στην κορυφή της λίστας των καταζητούμενων του FBΙ και φυλακίστηκε ξεσηκώνοντας ένας κύμα παγκόσμιας αλληλεγγύης.

Της ΠΑΡΗΣ ΣΠΙΝΟΥ ([email protected])

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, όταν η Αμερική παραληρεί στο κούνημα των γοφών του Ελβις Πρίσλεϊ και στο γοητευτικό βλέμμα του Τζέιμς Ντιν, η Γαλλία ανακαλύπτει το δικό της είδωλο.

Η Φρανσουάζ Σαγκάν δεν ανήκει στο χώρο του θεάματος, δεν είναι σέξι, έχει να επιδείξει μόνο το πνεύμα της και τα μεγάλα εκφραστικά μάτια της. Είναι όμως η εικόνα της νέας γενιάς: η ατίθαση, χειραφετημένη κοπέλα που ζει έντονα, αλλάζει ερωτικούς συντρόφους, αγαπάει τα γρήγορα αυτοκίνητα, διασκεδάζει, ξοδεύει απερίσκεπτα. «Και τι αξίζει να κερδίζει κανείς χρήματα, εάν δεν έχει τον χρόνο να τα ξοδέψει», έλεγε η ίδια.

Μια ζωή μυθιστορηματική, γεμάτη εντάσεις, πάθη, καταχρήσεις αλλά και μοναξιά, μια ζωή από την ευφορία στην ένδεια, περιγράφει η Μαρί Ντομινίκ-Λελιέβρ στη βιογραφία «Σαγκάν, Ζωή στο κόκκινο»

«Η κατάχρηση είναι θέμα προτίμησης ή αίσθησης. Τη σεργιανίζουμε μαζί μας για μια ζωή και το πιο εκπλητικό που βρίσκουμε στην ύπαρξή μας είναι πως δίνει πάντα λαβή για νέες καταχρήσεις», δήλωνε η γαλλίδα συγγραφέας το 1987 στη «Le Figaro».

Μονόπρακτο από τον «Τρόμο και αθλιότητα του Γ’ Ράιχ», του Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Γραμμένο από τον συγγραφέα στα χρόνια της εξορίας του, μεταξύ 1935 και 1936.

Ανέβηκε το 1978, μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα, από το Θίασο Λαμπέτη.

Στο έργο, μια Γερμανίδα Εβραία, η Ιουδήθ Κέιθ, γυναίκα γιατρού, αποφασίζει να εγκαταλείψει τη ναζιστική Γερμανία για να μη σταθεί εμπόδιο στην καριέρα του συζύγου της.

Μέσα από ένα προσωπικό δράμα διαφαίνεται το καθεστώς του τρόμου, που έχει διαπεράσει και διαστρέψει τη ζωή, τις σχέσεις, τη συμπεριφορά και τη σκέψη των ανθρώπων.

Η υποκρισία γίνεται χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε ανθρώπινης σχέσης, καθώς όλα μοιάζουν υποταγμένα στο κατασταλτικό κράτος και αλλοτριωμένα από τη χιτλερική ιδεολογία.

Απίστευτα καυστικά τα λόγια του Μπρεχτ, μοναδική η ερμηνεία της Λαμπέτη!

 

Τί κακό έχει το σχήμα της μύτης μου ή το χρώμα των μαλλιών μου;

Πρέπει να παρατήσω την πόλη που γεννήθηκα, για να μην είναι υποχρεωμένοι να μου δίνουν και μένα βούτυρο!

Τί είδους άνθρωποι είσαστε!

Βρήκατε τη θεωρία των κβάντα, αλλά κάθεστε και σας διατάζουν αυτοί οι κανίβαλοι!

Είσαστε τέρατα ή ποδογλύφτες τεράτων!

Οι μισοί ακούνε και οι άλλοι μισοί σωπαίνουν!