Κάτοικοι, παιδάκια, εργαζόμενοι στην περιοχή, κοινωνικοί αγωνιστές, αναρχικοί, αριστεροί, γιαγιάδες, μετανάστες, όλοι ήταν εκεί παρόντες,για να δείξουν ότι δεν θα αφήσουν τη γειτονιά τους στα χέρια κανενός πρεζέμπορα, κανενός εξουσιαστή, κανενός αφεντικού.
Στα Εξάρχεια πήγα πρώτη φορά παιδάκι. Είχε γραφείο ο πατέρας μου, και μου μιλούσε με δέος για αυτή την «ιδιαίτερη» γειτονιά. Την ριζοσπαστική, την «άγρια», την ελεύθερη. Θυμάμαι να πατάω στην πλατεία με συγκίνηση στα 6,7 μου χρόνια, και από τότε να λέω ότι «το όνειρό μου είναι να ζήσω στα Εξάρχεια».Μόλις πάτησα τα 14 και άρχισα να «βγαίνω», όλες τις κοπάνες, τα Παρασκευοσάββατα, τα καλοκαίρια, τα περνούσα στην πλατεία. Μόνο που δεν κοιμόμουνα εκεί, αν και μερικές φορές περιμένοντας το πρώτο πρωινό λεωφορείο για να γυρίσουμε σπίτια μας στο Μαρούσσι, ρίχναμε με την παρέα μου έναν ύπνο στα παγκάκια ή στις πυλωτές των πολυκατοικιών.