Μια οφειλόμενη απάντηση

Ο Κοσμάς Βίδος, που από την στήλη του στο ΒΗΜΑgazino κατακεραύνωνε την επιλογή των γυναικών να φορέσουν ζεστά παπούτσια το χειμώνα και τις καλούσε να κυκλοφορούν με γόβες -προσεκτικά καθαρισμένες ώστε να μη φαίνεται η λάσπη από την βροχή, βρίσκει φιλόξενο απάγκιο σε όλα τα έντυπα του νεοφιλελευθερισμού και του νεοσυντηριτικού χιπστερισμού. Σε πρόσφατο άρθρο του στο Protagon αυτός ο διαβόητος μισογύνης πήρε τη θέση που περιμέναμε και στην υπόθεση των αποκαλύψεων των περιστατικών σεξουαλικής παρενόχλησης στο Hollywood, δίνοντας μαθήματα mansplaining για ακόμη μία φορά.

Στο συγκεκριμένο άρθρο υποστηρίζει ότι το δικαίωμα – ή όχι – των ηθοποιών του Hollywood να καταγγείλουν την σεξιστική βία και παρενόχληση εξαρτάται από το πόσο μέτρα ύφασμα φοράνε, αν το ντεκολτέ τους είναι βαθύ και αν είναι τα τακούνια τους ψηλά. Φαίνεται, λοιπόν, πως οι γυναίκες έχουν δικαίωμα να μιλάνε υπό προϋποθέσεις. Σύμφωνα με τον Βίδο, αν μια γυναίκα ντύνεται, κατά αυτόν, “προκλητικά” αποδέχεται το ρόλο της ως σεξουαλικό αντικείμενο και τίποτα παραπάνω, και άρα δεν έχει δικαίωμα να μιλήσει. Μα και εκείνες που μίλησαν βρέθηκαν κατηγορούμενες στο χαοτικό και κυριαρχικό πατριαρχικό του ντελίριο γιατί δεν μίλησαν εγκαίρως. Τελικά, κύριε Βίδο, υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε καλά ή καλά θα κάνουμε να σωπάσουμε επιτέλους;

Απαντώντας κωδικά – καθώς δεν του αξίζει ούτε ένα λεπτό παραπάνω από τον πολύτιμο χρόνο μας.

My dress is not a yes!

Μία από τις πλέον βασικές πλευρές της κουλτούρας του βιασμού και του σεξισμού είναι η αντίληψη πως οι γυναίκες που ντύνονται “προκλητικά”, σύμφωνα με τα θρησκευτικά και πατριαρχικά ήθη -γιατί στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα το προκλητικό το γυμνό ανθρώπινο σώμα, είναι “τσούλες” και άρα τα “γυρεύει ο κώλος τους”. Στο άρθρο αναπαράγεται με τον πιο χυδαίο τρόπο η αντίληψη αυτή που υποστηρίζει ότι η σεξουαλικότητα της γυναίκας υποβιβάζει την αξία της ως ον. Για να έχει δικαίωμα να ακουστεί πρέπει να ευθυγραμίζεται με τις στυλιστικές και ηθικές απόψεις του κάθε Κοσμά Βίδου. Με την ίδια λογική, βέβαια, είναι το μήκος της φούστας μας ο κυρίαρχος παράγοντας για το αν θα πέσουμε θύματα βιασμού ή σεξουαλικής παρενόχλησης και στο κάτω κάτω φταίμε εμείς για τον σεξισμό που δεχόμαστε, και όχι το σύστημα που τον αναπαράγει.

Δεν δεχόμαστε υποδείξεις από τους (εν δυνάμει) δράστες των παραβιαστικών, σεξιστικών συμπεριφορών ως προς το πότε και πως θα μιλήσουμε!

Οι δολοφονημένες από άντρες, πατεράδες και συντρόφους αδερφές μας, οι κακοποιημένες με χίλιους τρόπους αδερφές μας, δεν σας το επιτρέπουν. Το πλαίσιο της πατριαρχίας επιβάλλει και ενισχύει το νόμο της σιωπής γύρω από την καταπάτηση του συνόλου των δικαιωμάτων των γυναικών, σιωπή από την οποία κομίζει οφέλη το κεφάλαιο και οι άντρες. Η βία που ασκείται στα σώματα και στη σκέψη μας είναι καθημερινή και παγκόσμια. Για να σπάσουμε τη σιωπή και να μιλήσουμε είναι αναγκαία η δύναμη που αντλούμε από τη συλλογικότητα. Η επάνοδος των φεμινισμών, που διεκδικεί ξανά και ξανά την απελευθέρωση και τη χειραφέτηση του μισού πληθυσμού των ανθρώπων, προσφέρει το πλαίσιο για την άρνηση της καταπίεσης.

Το γνωρίζουμε ότι απειλούνται τα προνόμια σας, κύριε Βίδο. Προνόμια που πηγάζουν από το φύλο σας, τη φυλή σας και την τάξη σας. Και σας διαβεβαιούμε ότι θα απολαύσουμε την ημέρα που δεν θα έχετε κανένα.

Sabbat – Burn the Rich not the Witch.

Πηγή:https://fylosykis.gr

Ο κόσμος παραμένει ένα προβληματικό μέρος για τις γυναίκες. Πάρε για παράδειγμα τους Έλληνες «αρθρογράφους».

εν έχουν περάσει ούτε δυο μήνες από την ημέρα που το κοινό μυστικό του Hollywood σταμάτησε να είναι μυστικό. Το #Metoo, το κίνημα εκείνο που αναζωπυρώθηκε με τις αποκαλύψεις των New York Timesγια τον μεγαλοπαραγωγό της βιομηχανίας του κινηματογράφου και συνιδρυτή της πασίγνωστης εταιρίας Miramax, Harvey Weinstein, στα τέλη του Οκτώβρη του 2017, έκανε τον «φεμινισμό», τη λέξη της περσινής χρονιάς.

Μια πυτζάμα, ένα παντελόνι, μια παιδική μπλούζα. Αυτά είναι τα ρούχα που φορούσαν θύματα βιασμού, τη στιγμή που τους επιτέθηκαν. Αυτά τα ρούχα αποτελούν μέρος μιας έκθεσης στις Βρυξέλλες που σκοπεύει να σπάσει το μύθο ότι τα ρούχα προκαλούν το βιασμό και τη σεξουαλική παρενόχληση.H έκθεση στη συνοικία του Μόλενμπικ των Βρυξελλών παρουσιάζει αντίγραφα ρούχων, παρόμοια με  αυτά που φορούσαν τα θύματα βιασμού, τη νύχτα της επίθεσής τους.