Ένα ολόκληρο ναζιστικό μουσείο βρέθηκε στο σπίτι του Τόμας Μειρ του δολοφόνου της Βρετανίδας βουλευτή των Εργατικών Τζο Κοξ.
Αμέσως μετά της δολοφονία της Τζο Κοξ, λίγο πριν το δημοψήφισμα της Βρετανίας για την έξοδο από την ΕΕ, ο Μέιρ είχε συνδεθεί με νεοναζιστικές οργανώσεις.
Σήμερα ο εισαγγελέας Ρίτσαρντ Ουίταμ παρουσίασε στο κακουργιοδικείο κατά τη διάρκεια της δίκη του Μέιρ, φωτογραφίες που τράβηξαν οι αστυνομικοί από το σπίτι του δράστη.
του Αυγουστίνου Ζενάκου
Από όλες τις ιστορίες που συγκροτούν την κατασκευή της λεγόμενης «νέας τρομοκρατίας» στην ελληνική δημοσιότητα, η ιστορία του Τάσου Θεοφίλου είναι η πιο αποκαλυπτική και η πιο τραγική. Αποκαλυπτική επειδή αποτυπώνει σε ευκρινέστερο βαθμό από οποιαδήποτε άλλη την απόσταση ανάμεσα στα πραγματολογικά δεδομένα και σ’ αυτό που οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές, τα ΜΜΕ και η «μετριοπαθής» δημοσιολογία έχτισαν μεθοδικά στην κοινή αντίληψη ως «τρομοκρατική απειλή». Τραγική διότι ένας νέος άνθρωπος βρίσκεται στη φυλακή δίχως να έχει αποδειχτεί το παραμικρό εναντίον του.
Ο σύλλογος εργαζομένων ΨΝΑ Δαφνί και η ποδοσφαιρική ομάδα των εργαζομένων διοργάνωσαν ένα τουρνουά αλληλεγγύης την Κυριακή 20/11/2016.
Το γήπεδο Τάκης Χαραλαμπίδης στο Χαϊδάρι γέμισε από εκατοντάδες αλληλέγγυους ντόπιους, μετανάστες και πρόσφυγες.
Μαζεύτηκαν πολλά πράγματα πρώτης ανάγκης, ρούχα και τρόφιμα για το Χριστοδούλειο Ίδρυμα που φιλοξενεί τριάντα κορίτσια.
Τουρκάλες διαμαρτύρονται ενάντια στο νομοσχέδιο που θα απαλλάξει πολλούς φυλακισμένους για βιασμό Φωτό: Sedat Suna/EPA
Γράφει η Σίσσυ Βωβού
Ακόμα κι αυτό γίνεται πλέον στην Τουρκία, από την κυβέρνηση του πολιτικού πραξικοπήματος. Με νομοσχέδιο που υποβλήθηκε στη Βουλή, θα απαλλάσσεται ο βιαστής ανήλικης από την κατηγορία του βιασμού εάν την παντρευτεί, και εφόσον ο βιασμός «δεν έγινε με βία εναντίον της ανήλικης». Έτσι, ακυρώνεται θεσμικά, αν τελικά περάσει το νομοσχέδιο, η έννοια ότι η μεγαλύτερη βία εναντίον των γυναικών (εκτός του φόνου) ο βιασμός. Κι εδώ να σημειώσουμε ότι η Τουρκία είναι μια από τις 22 χώρες του Συμβουλίου της Ευρώπης που έχουν κυρώσει τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης/Ιστανμπούλ, για τη βία κατά των γυναικών.
Την ώρα που τα προσφυγόπουλα στην Χίο κοιμούνται στον δρόμο γιατί στον καταυλισμό τους γίνονται στόχος για τους φασίστες, στο Σέσκλο, ο σύλλογος γονέων αποφάσισε να μην δεχθεί παιδιά προσφύγων στο σχολειό με την κυνική και γελοία δικαιολογία… της μη έγκαιρης ενημέρωσης απ’ το διευθυντή του σχολείου!
Η λέξη «Σούδα» μέχρι πρότινος έφερνε στο μυαλό των περισσότερων το φυσικό λιμάνι των Χανίων, αλλά εδώ και κάμποσον καιρό, τα επεισόδια ρατσιστικής βίας που ξεσπούν τις νύχτες στη Χίο από ακροδεξιούς ενάντια στους πρόσφυγες του καταυλισμού, έχουν κάνει την Σούδα της Χίου πασίγνωστη σε όλη την Ελλάδα αλλά και διεθνώς.
του Γιάννη Μακριδάκη
Μερικά από τα έγγραφα από τον «Φάκελο 20822» που είχαν ανοίξει οι μυστικές υπηρεσίες για να παρα-κολουθούν τις κινήσεις του ηθοποιού.
Η επιβλητική, ψηλόλιγνη φιγούρα, η χαρακτηριστική, βροντερή φωνή και η αρχαιοελληνική αύρα του Μάνου Κατράκη κυριάρχησαν στο θέατρο και τον κινηματογράφο μετά τη δεκαετία του ’50.
Ομως, πριν αναγνωριστεί καθολικά ως κορυφαίος ηθοποιός και θιασάρχης, είχε κερδίσει τον τίτλο του αγωνιστή της Δημοκρατίας. Εναν τίτλο που δεν του χαρίστηκε και σίγουρα δεν κέρδισε εύκολα. Από το μέτωπο της Αλβανίας, στο ΕΑΜ και στην Εθνική Αντίσταση κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο ηθοποιός μπήκε στο στόχαστρο της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας και αργότερα της περιβόητης Υποδιεύθυνσις Γενικής Ασφάλειας, λόγω της πεισματικής του άρνησης να υπογράψει «δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης των κομμουνιστικών ιδεών». Τιμωρήθηκε γι’ αυτό με άγριες διώξεις, βασανισμούς και εξορία…
Να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη οι υπαίτιοι των δολοφονικών επιθέσεων με εμπρηστικούς μηχανισμούς και κοτρόνες στον καταυλισμό της Σούδας
Η ανακοίνωση του 15μελούς του Μουσικού Σχολείου αναφέρει:
Συντάκτης:Την ίδια ώρα που ο Ομπάμα εκφωνούσε την αποχαιρετιστήρια ομιλία του για τη δημοκρατία και την ευημερία, δημοσιευόταν η στατιστική της Eurostat για το 2015, που έλεγε ότι στην Ελλάδα τέσσερα στα δέκα παιδιά ζουν σε φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό.
Η Μ. δεν συμπεριλαμβάνεται στα παιδιά αυτά. Και οι δυο γονείς της εργάζονται – η μητέρα σε κατάστημα με τετράωρη βάρδια και 280 ευρώ τον μήνα και ο πατέρας σε δικηγορικό γραφείο με 700 ευρώ. Τα περισσότερα από τα ευρώ του πατέρα πάνε στο νοίκι, τα κοινόχρηστα, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ και την ΕΥΔΑΠ. Η οικογένεια ουσιαστικά τρέφεται με τα ευρώ της μητέρας.
Προηγούμενο
