Mε την κατάθεση της αδελφής του Παύλου Φύσσα, Ειρήνης, συνεχίστηκε χτες η δίκη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή.
Η Ειρήνη Φύσσα χαρακτήρισε επίπονη την όλη διαδικασία. «Εγώ έχω συγκρατήσει ότι πήγε να δει μπάλα και δεν ξαναγύρισε. Προσπαθώ να διαχειριστώ όσα έγιναν είναι αυτά που έχουν λεχθεί εδώ», ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Είδα τον αδελφό μου νεκρό, στο νοσοκομείο», πρόσθεσε και στις λιγοστές ερωτήσεις των συνηγόρων απάντησε ότι «προσπαθούσα να καταλάβω τι συνέβη».
Μια νέα έκθεση που δημοσιεύθηκε σήμερα από τη UNICEF, «Ξεριζωμένα: Η αυξανόμενη κρίση για τα παιδιά των προσφύγων και μεταναστών», παρουσιάζει στοιχεία που σκιαγραφούν μια αφυπνιστική εικόνα της ζωής και της κατάστασης στην οποία βρίσκονται εκατομμύρια παιδιά και οικογένειες που πλήττονται από βίαιες συγκρούσεις και άλλες κρίσεις, που κάνει να φαίνεται ασφαλέστερο να διακινδυνεύσουν τα πάντα σε ένα επικίνδυνο ταξίδι από το να παραμείνουν στα σπίτια τους.
Η Άντα Ψαρρά στην Εφημερίδα των Συντακτών μας ενημερώνει για ένα ασυνόδευτο προσφυγόπουλο, το οποίο σήμερα βρίσκεται στο «Δρομοκαΐτειο». Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα του άρθρου της:
Ενα δεκάχρονο παιδί ξεκίνησε από τη Συρία κι έφτασε με τα πόδια στην Τουρκία. Το έσκασε από το σπίτι του όταν μπροστά στα μάτια του ο μπαμπάς σκότωσε τη μαμά του. Εμεινε στην Τουρκία και, όπως λέει, δούλεψε για λίγο σε ραφτάδικο, μέχρι που… πέρασε στην Ελλάδα. Εμεινε στη Σάμο φτιάχνοντας μια αυτοσχέδια καλύβα μακριά από το hotspot, ώσπου τον εντόπισαν οι αρχές και μεταφέρθηκε στο κέντρο.
Το επάγγελμα του διαιτητή είναι σκληρό, ειδικά όταν είσαι γυναίκα. Μία γυναίκα ρέφερι όμως στην Ισπανία δεν είναι διατιθεμένη να ανεχτεί καμία προσβολή για τη δουλειά της.
Μηδενική ανοχή σε προσβολές και ανδρικά σοβινιστικά σχόλια από γυναίκα διαιτητή στην Ισπανία.
Η Μάρτα Γκαλέγκο, σε ματς για την δεύτερη κατηγορία της Καταλωνίας, αποφάσισε να διακόψει το παιχνίδι που «σφύριζε» όταν από την εξέδρα ακούστηκαν ανδρικά σωβινιστικά σχόλια και προσβολές για τη δουλειά της.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της περασμένης Τρίτης, τοπική ώρα, η αστυνομία και η πυροσβεστική του Riverview, στο St. Louis των ΗΠΑ, κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν ένα συμβάν με αυτοκίνητο που καιγόταν. Μέσα στο αυτοκίνητο βρήκαν έναν νεκρό άντρα. Αργότερα διαπιστώθηκε ότι πρόκειται για τον 29χρονο, Darren Seals, εξέχοντα ακτιβιστή του κινήματος αντίστασης που αναπτύχθηκε μετά την δολοφονία του 18χρονου, Michael Brown, από αστυνομικούς στο Φέργκιουσον το 2014.
Διαπιστώθηκε, επίσης, ότι ο Darren ήταν ήδη νεκρός από πυροβολισμό, πριν τον εμπρησμό του αυτοκινήτου.
Η αστυνομία ανακοίνωσε ότι η δολοφονία «διερευνάται» και ότι προς το παρόν δεν υπάρχουν «ύποπτοι»… ή κίνητρο!
Ισχυρισμός ο οποίος προκαλεί πικρό γέλιο.
Ο Darren ήταν κοντά στην σκηνή της δολοφονίας του Brown από τους αστυνομικούς και συμμετείχε ενεργά στις μεγάλες διαδηλώσεις που ακολούθησαν. «Δεν ήταν μια ακόμη διαμαρτυρία», δήλωνε στο «The Nation». «Ηταν ένα μαύρο αγόρι που πυροβολήθηκε στην κοινότητα. ‘Ηταν ακόμη περίπου δέκα γυναίκες και άντρες εκεί έξω, καθώς και η οικογένεια. Πριν ξεκινήσουν οι ταραχές, πριν ξεκινήσει η διαμαρτυρία, ήταν απλά η κοινότητα που ερχόταν κοντά».
Ο Darren δεν σταμάτησε στην διαμαρτυρία στον δρόμο. Κλιμάκωσε την αντίστασή του ενάντια στον ρατσισμό μιλώντας όλο και συχνότερα σε εθνικά δίκτυα και συμμετείχε στην δημιουργία της οργάνωσης «Hands Up United». Ηταν δίπλα στην μητέρα του Brown το βράδυ που ανακοινωνόταν ότι δεν θα ασκούνταν δίωξη κατά των φονιάδων του γιου της. «Και η μητέρα του Mike Brown να είναι στην αγκαλιά μου και να κλαίει, να σπαράζει κυριολεκτικά μέσα στα χέρια μου, και να νιώθω σαν να είναι η ψυχή της που κλαίει» έλεγε στο MTV. «Είναι ένα διαφορετικό είδος κλάματος. Εχω δει ανθρώπους να κλαίνε, αλλά εκείνη ήταν πραγματικά πονεμένη. Και πόνεσε κι εμένα. Μας πόνεσε όλους μας. Δεν θυμάμαι να έχει γίνει πιο διαρκής διαμαρτυρία, πιο αποτελεσματική διαμαρτυρία, πιο δημιουργική διαμαρτυρία, από την δική μας. Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι θα εκτιμήσουν ποτέ πραγματικά ό,τι κάναμε, για κάμποσα χρόνια από τώρα. Κάναμε πραγματικά το καλύτερο που μπορούσαμε».
Ο Darren δεν κατήγγειλε μόνο την αστυνομική βία. Μιλούσε για θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, ενώ δεν δίσταζε να ασκεί και κριτική ακόμη και σε κινήματα όπως το διεθνώς γνωστό, «BlackLIVES
Matter», το οποίο θεωρούσε ως «ξένο» με την κοινότητα του Φέργκιουσον. Ούτε οι Δημοκρατικοί και ο Ομπάμα γλίτωσαν από την σφοδρή κριτική του για την αδιαφορία τους απέναντι στην αφροαμερικανική κοινότητα. «Μέχρι σήμερα, μέσα σε επτά ή οκτώ χρόνια, δεν έχουμε δει καμία σημαντική διαφορά για την μαύρη κοινότητα» έλεγε στην Washington Post το 2014. «Στην πραγματικότητα αισθανόμαστε ότι τα πράγματα γίνανε χειρότερα. Επειδή έχουν το D (σσ. Democratic Party, οι Δημοκρατικοί) δεν σημαίνει τίποτα. Ο κόσμος μας παρακολουθεί αυτή τη στιγμή. Ηρθε η ώρα να στείλουμε ένα μήνυμα για την δύναμή μας. Δεν σας ζητάμε να κάνετε θαύματα. Απλά θέλουμε να κάνετε την δουλειά την οποία υποτίθεται ότι πρέπει να κάνετε».
Ο Darren έχει και δυο ανατριχιαστικά παρόμοια χαρακτηριστικά με τον δολοφονημένο, από τους «χρυσαυγίτες» ναζί, Παύλο Φύσσα: Ηταν μουσικός της hip – hop σκηνής και παιδί της εργατικής τάξης. Ηταν μέλος του συγκροτήματος «Bottom Boyz Movement» και εργάτης σε γραμμή συναρμολόγησης σε εργοστάσιο της «General Motors».
Να σημειωθεί ότι ο Darren είναι το δεύτερο θύμα δολοφονίας που συνδέεται με τις διαδηλώσεις στο Φέργκιουσον και μάλιστα… με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με το πτώμα να έχει βρεθεί μέσα σε αποτεφρωμένο αυτοκίνητο.
Τον Νοέμβριο του 2014, ο De Andre Joshua ανακαλύφθηκε με ένα τραύμα από πυροβολισμό στο κεφάλι σε ένα φλεγόμενο αυτοκίνητο. Καμία σύλληψη δεν έχει γίνει σε σχέση με την δολοφονία αυτή και η αστυνομία δεν αποκλείει μια πιθανήΣΥΝΔΕΣΗ μεταξύ των δύο δολοφονιών.
Σώπα…
Κι όμως, ακόμη «δεν» βρίσκει «κίνητρο» η αστυνομία του St. Louis…
Πηγή: toperiodiko
Από την Βραζιλία, ο Κάρλος Λατούφ μιλάει στον Θωμά Γιούργα για το Νόστιμον Ήμαρ
Έχοντας θαυμάσει την ακρίβεια του συμπυκνωμένου μηνύματος. Την στοχοπροσηλωμένη καλλιτεχνική μεροληψία υπέρ των αδυνάτων, των αδικημένων και των κατατρεγμένων αυτού του κόσμου. Την αισθητική αρτιότητα των σκίτσων. Την γενναία καταγραφή των εγκλημάτων από οργανωμένα κράτη και τρομοκρατικές οργανώσεις. Είχα φτιάξει μια σχεδόν ηρωική φαντασιακή σκέψη για την προσωπικότητα του Κάρλος Λατούφ.
Λίγα λόγια για την Συρία και τους Σύριους…σε ένα βίντεο που θα σας κάνει να αναιρέστε κάθε αρνητική άποψη είχατε για το συγκεκριμένο θέμα.
Παρακολουθήστε το παρακάτω βίντεο.. Δυστυχώς οι υπότιτλοι είναι στην Αγγλική γλώσσα.Τα σχόλια δικά σας…
Ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Δ. Θεοτοκόπουλος», όπως έκανε και στο παρελθόν με τις πρωτοβουλίες για τη συλλογή τροφίμων και τα σακίδια πλάτης με είδη πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες, το ίδιο θα πράξει και τώρα. Θα σταθεί αρωγός στη φιλοξενία και στήριξη των προσφύγων. Στον πόνο και τη φρίκη του πολέμου απαντάμε με ανθρωπιά και ελπίδα.
Αυτό αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο σύλλογος δασκάλων – νηπιαγωγών του Ηρακλείου με αφορμή το ενδεχόμενο μεταφοράς 2.000 προσφύγων και μεταναστών στην Κρήτη για την προσωρινή φιλοξενία τους.
Και προσθέτει: «Προτιμούμε να αντικρίζουμε χαμόγελα μικρών προσφυγόπουλων και όχι θλιμμένες εικόνες νεκρών παιδιών από τις οθόνες της τηλεόρασης» !!!
Στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσέφυγε ένα βρέφος, δια των νομίμων εκπροσώπων του, επειδή το Ελληνικό Δημόσιο αρνείται να εγγράψει στο Ληξιαρχείο του την πράξη της γέννησής του.
Η μητέρα του βρέφους έχει τελέσει γάμο (σε άλλη χώρα) και σύναψε σύμφωνο συμβίωσης με πρόσωπο του ίδιου φύλου, όταν ήταν ήδη έγκυος. Στο σύμφωνο συμβίωσης το ζευγάρι επέλεξε, όπως ορίζει το άρθρο 10, ότι το επώνυμο του τέκνου δεν θα είναι αυτό της βιολογικής μητέρας, αλλά της συζύγου της. Ενώ το ληξιαρχείο της χώρας που γεννήθηκε το παιδί καταχώρισε κανονικά το επώνυμο της δεύτερης μητέρας του, η Ελλάδα αρνείται να μεταγράψει την εν λόγω ληξιαρχική πράξη στο Ειδική Ληξιαρχείο. Έτσι, το παιδί ενώ έχει γεννηθεί από Ελληνίδα και έχει την Ελληνική Ιθαγένεια δεν μπορεί να ασκήσει βασικά δικαιώματα, όπως να λάβει διαβατήριο για να έρθει στην Ελλάδα.
«Η αγάπη είναι μεταδοτική. Αρκεί κάποιος να κάνει την αρχή. Μετά θα βρει το δρόμο της.»
Η πίστη σε μία ανώτερη δύναμη είναι μία αστείρευτη πηγή ενέργειας, ένα δώρο που προσωπικά δε μου έχει δοθεί. Η χριστιανική διδασκαλία είναι όμως ένα τελείως διαφορετικό πράγμα.
Υπάρχει ένας άνθρωπος που με έκανε να αναθεωρήσω για πολλά, ένας σύγχρονος άγιος, στα δικά μου μάτια.
Ανέκαθεν οι σχέσεις μου με την εκκλησία δεν ήταν καλές. Τα λογικά κενά που αντιμετώπιζα δε μου επέτρεπαν να τη συμπαθήσω: Χρυσά καντήλια, χρυσοί σταυροί, μεταξοκέντητα πετραχήλια, μίας θρησκείας που ο δάσκαλός της έζησε ταπεινά και κήρυξε την απόλυτη λιτότητα.
Δεσπότες που μιλάνε για τον εαυτό τους στο τρίτο πρόσωπο και απαιτούν προτεραιότητα στις συνάξεις αντί να δώσουν πρώτοι το παράδειγμα σεμνότητας και ταπεινοφροσύνης, οδηγοί μίας ομάδας πιστών και ηγέτες μίας θεοφοβούμενης κοινωνίας που διαχωρίζουν τους εαυτούς τους από τους υπόλοιπους, ακόλουθοι όλοι μίας θρησκείας που ο πρωτομάστοράς της έπλυνε τα πόδια των μαθητών του και κύρηξε την ισότητα.
«Όλα αυτά που έβλεπα γύρω μου μου έδωσαν ένα έναυσμα ότι, ξέρεις κάτι,εγώ δε μπορώ να περιοριστώ σε αυτή τη στενή έννοια ότι ο ιερέας θα πρέπει να μείνει μέσα στο συγκεκριμένο χώρο και να κλείσει τα μάτια στη γύρω πραγματικότητα.»
Μέσα στο χώρο της εκκλησίας όμως, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που διατηρούν το πνεύμα του χριστιανισμού ζωντανό, μακρυά από φανφάρες και μεγαλοσύνες, κάποιοι άνθρωποι που έχουν τον σεβασμό χωρίς να τον ζητούνε. Ίσως κιόλας ακριβώς γι’αυτό, επειδή δεν τον απαίτησαν αλλά τον κέρδισαν.
«Φταίει η αναπηρία να υπάρξουμε ως ενότητα, ως κοινωνία. Αποκτήσαμε επίπλαστες ανάγκες και απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλον. Δεν μπορούμε να τα χρεώνουμε όλα στους ξένους. Δεν γίνεται να βλέπουμε παντού προβλήματα, αλλά να μη βλέπουμε τη δική μας ευθύνη σ’αυτό. Έχουν αυξηθεί τα ελληνόπουλα που έρχονται στην “Κιβωτό” τα τελευταία χρόνια και, αντί να δούμε τι συνέβη, μου στέλνουν απειλητικά γράμματα και e-mails, να προτιμώ μόνο ελληνόπουλα γιατί –για παράδειγμα–είναι χριστιανοί, λες κι ο χριστιανισμός “ξεδιαλέγει” ψυχές. Είναι ντροπή.
Σαν εθελοντής στην Κιβωτό του Κόσμου τους τελευταίους μήνες, έτυχε δύο φορές να συναντήσω τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου, τον εμπνευστή και ιδρυτή του εγχειρήματος της Κιβωτού.
Αυτό που είδα και περιέγραψα αργότερα στον περίγυρό μου και περιγράφω και εδώ χωρίς κανέναν ενδοιασμό δεν είναι παρά η απόλυτη αλήθεια.
Είδα έναν άνθρωπο που ακτινοβολούσε. Έναν άνθρωπο που έλαμπε ολόκληρος και εξέπεμπε καλοσύνη, μία ενέργεια που την ένιωθες, που σχεδόν την έβλεπες.
Αν με ρωτούσες πώς θα φανταζόμουν έναν άγιο άνθρωπο, θα είχα να σου δώσω απάντηση μετά από τη συνάντησή μας.
Το βλέμμα του ήταν ένα κράμα σεμνότητας, γαλήνης και αγάπης.
Την πρώτη φορά που μπήκε στον χώρο κι ενώ κάναμε μάθημα στα παιδιά της Κιβωτού, τράβηξε άθελά του όλα τα βλέμματα πάνω του, χωρίς να πει ή να κάνει κάτι. Η αύρα του ήταν αρκετή.
Παρατήρησα το παιδί που κάναμε μάθημα μαζί, ένα βαθιά θρησκευόμενο παιδί, το οποίο προσπάθησε να του φιλήσει το χέρι, μία και δύο φορές, ο παπάς όμως του χαμογέλασε και με ένα βλέμμα που έλεγε «δε χρειάζεται αυτό που πας να κάνεις, εμείς είμαστε φίλοι, είμαστε το ίδιο», τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη και του χάιδεψε το κεφάλι.
«Κάθισα να ακούσω τα παιδιά, τα αποδέχτηκα έτσι ακριβώς όπως είναι. Όταν κάποιος είναι τόσο απελπισμένος, όπως αυτά, τι να του πεις; Ότι ο Χριστός σώζει; Τα ακούει βερεσέ.»
Ένας άνθρωπος της εκκλησίας που δε φοβήθηκε να αποτινάξει τα ταμπού, να σηκώσει τα ράσα του και να παίξει μπάσκετ με τα «αλήτικα» παιδιά της γειτονιάς, τα οποία πριν από 10 λεπτά ίσως να πουλούσαν ναρκωτικά, παιδιά που όλοι απέφευγαν και έβλεπαν ως πρόβλημα, ως καμμένα χαρτιά.
Και δεν δίστασε να τα κοιτάξει στα μάτια και να τους μιλήσει με ευθύτητα και συμπόνια.
Όχι με λύπηση, αλλά με αγάπη και κατανόηση. Γιατί αυτός που αγαπάει δε λυπάται, λέει ο ίδιος.
Μονάχα συμπονά.
Και έτσι τα κέρδισε.
«Τότε όλοι έβλεπαν το πρόβλημα, αλλά κανείς δεν έπαιρνε το ρίσκο να κάνει κάτι, όλοι έριχναν την ευθύνη κάπου αλλού. Έπειτα, μόλις είδαν ότι γίνεται μια προσπάθεια από τα παιδιά, όλοι θέλησαν να βοηθήσουν. Άλλοι να μαγειρέψουν, άλλοι να διδάξουν τα παιδιά. Μετά, δεν χωρούσαμε στα σκαλιά της εκκλησίας, μας δόθηκε ένα παλιό καφενείο, περισσότερα παιδιά, και αλλοδαπά και ελληνόπουλα, όλα δίπλα δίπλα».
Ο λόγος του Θεού, όπως περιγράφεται από τις χριστιανικές γραφές και όχι από τη σύγχρονη εμπορική μορφή της εκκλησίας,νιώθω ότι παίρνει πνοή στο πρόσωπό του και με κάνει να σέβομαι βαθιά τη θρησκεία βλέποντας ότι δίνει κουράγιο και έμπνευση σε τέτοιους ανθρώπους να συνεχίσουν να προσφέρουν.
Η θρησκεία σαν μία κινητήρια δύναμη αγάπης, όπως θα έπρεπε να είναι.
Αλληλεγγύη, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής ή γλώσσας, χωρίς διακρίσεις.
Αυτό που λέμε αγάπη.
Η αγκαλιά της κιβωτού χωράει τους πάντες. Όσους θέλουν βοήθεια για να σταθούν στα πόδια τους.
Βοήθεια. Όχι λύπηση.
«Η λέξη «Θεός»σημαίνει αγάπη χωρίς μέτρο. Σημαίνει τη θυσιαστική αγάπη, σημαίνει πράξη και όχι λόγια. Θεός είναι η πράξη όλων αυτών που πιστεύουμε. Στο πρόσωπο του άλλου μπορούμε να αντικρίσουμε το Θεό μας και ο δρόμος προς το Θεό είναι ο άνθρωπος.»
Στο πρόσωπό του λοιπόν δε φοβάμαι να πω πως μαρτύρησα αυτή την αγιοσύνη , αυτή την πνευματικότητα που ποτέ δεν πίστευα ότι θα βιώσω, κι ας ήταν ολιγόλεπτη η συνάντησή μας.
Ο πατήρ Αντώνιος είναι ένας άνθρωπος που δε φοβήθηκε να δείξει στους χριστιανούς πώς να είναι χριστιανοί.
Δύο μόνο καλοί άνθρωποι αρκούν για να φτιάξουν μία εκκλησία, λέει.
Εκείνος είναι ο ένας, με τον δικό του τρόπο, κι ίσως εγώ και ο καθένας σαν εμένα που εμπνέεται από το έργο του να είναι ο δεύτερος, με το δικό του τρόπο κι εκείνος, αλλά με κοινό σημείο την αγάπη και την πανανθρώπινη αλληλεγγύη.
Για να φτιαχτεί μία εκκλησία όχι απαραίτητα χριστιανική, όχι ελληνική, αλλά ανθρώπινη.
«Στη βασιλεία των ουρανών, δε θα μπούμε με το διαβατήριο μας, αν είμαστε Έλληνες ή όχι, αλλά με τις πράξεις μας.Κοίταζα προχθές γύρω μου και ήταν όμορφα. Ήταν παιδιά από διάφορες χώρες, που ο καθένας ήξερε τον άλλον με το όνομά του, ήταν φιλαράκια, δεν ήξεραν από πού είναι, τα μίση ανάμεσα στις χώρες. Εδώ κάνουμε ένα μεγάλο πείραμα, γιατί, ξέρεις κάτι, μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί ειρηνικά, κι ας είμαστε από άλλες χώρες, από άλλες θρησκείες, από άλλες παραδόσεις, όταν σεβόμαστε και αγαπάμε ο ένας τον άλλο για αυτό που είναι. Για την αρετή του. Τα παιδιά είναι καλοκάγαθα, δεν είναι μνησίκακα, δεν τα ενδιαφέρει να αγαπήσουν το φίλο τους επειδή είναι απ’ την ίδια πατρίδα. Δεν υπάρχουν γκέτο εδώ. Τα ακούω να λένε τραγούδια της χώρας τους και σκέφτομαι αυτός είναι ο παράδεισος.»
Πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου.
σ.σ. όλα τα κομμάτια μέσα σε εισαγωγικά είναι από συνεντεύξεις του πατέρα Αντώνιου Παπανικολάου.
Προηγούμενο
