Aλλοδαπός εργαζόμενος τραυματίστηκε αρκετά σοβαρά στην περιοχή των Μαλάδων Ηρακλείου, το πρωί της Δευτέρας, στη διάρκεια χωματουργικών εργασιών.
Συγκεκριμένα, ο εργάτης καταπλακώθηκε από όγκο χωμάτων και μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου.
Απέρριψε όλες τις αιτούμενες άδεις ο διευθυντής των φυλακών Νιγρίτας Σερρών σύμφωνα με καταγγελία της «Πρωτοβουλίας για τα δικαιώματα των κρατουμένων».
«Εδώ κι έναν χρόνο σε πολλές φυλακές της χώρας τα συμβούλια των φυλακών είτε δεν συνεδριάζουν είτε απορρίπτουν τα αιτήματα για χορήγηση άδειας ακόμα και σε κρατούμενους που προηγουμένως τις έπαιρναν.
Όπως αναφέρουν οι ίδιοι σε κείμενο διαμαρτυρίας:
Μετά την δημοσίευση του αρχικού σχεδίου νόμου για τις φυλακές, ασθενείς κρατούμενοι του νοσοκομείο Κορυδαλλού «Άγ. Παύλος» διαμαρτύρονται με επιστολή τους προς τον υπουργό Δικαιοσύνης, καθώς, όπως υποστηρίζουν, το νομοσχέδιο καθιστά δυσμενέστερη την μεταχείρισή τους, αφού, όχι μόνον, δεν αποκαθιστά τις ανισότητες και τις αδικίες που ταλανίζουν τους ασθενείς κρατούμενους, αλλά, τους αφαιρεί και τα λιγοστά ευεργετήματα που ήδη είχαν με τον προηγούμενο νόμο:
Αυτό που κάνει φέτος ο Καπουτζίδης στην τηλεόραση, είναι ένας τολμηρός άθλος που αξίζει συγχαρητήρια. Δεν πιστεύω ότι η σειρά του έχει σπουδαία καλλιτεχνική αξία· το σενάριο είναι κάπως βαρετό, ο πυρήνας του θυμίζει τις προηγούμενες δουλειές του (μια παρέα ετερόκλητων προσώπων ενώνεται για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού) και οι ερμηνείες δεν είναι ιδιαίτερα καλές. Το γεγονός, όμως, ότι ως δημιουργός τολμάει να διατυπώσει ένα τόσο καταγγελτικό κοινωνικοπολιτικό statement σε μια συντηρητική τηλεόραση που λογοκρίνει φιλιά, και ενώπιον μιας ρατσιστικής κοινής γνώμης που κατασπαράζει οτιδήποτε παρεκκλίνει από τις απαρχαιωμένες της αντιλήψεις, είναι αξιοθαύμαστο. Και θέλει γερά αρχίδια.
Με έναν μάλλον άτσαλο και κραυγαλέο, αλλά εντελώς συγκινητικό τρόπο, ο Καπουτζίδης περιέλαβε όλες τις πληγές της εγχώριας ανθρωπιστικής κρίσης, τη φτώχεια, την ανεργία, τον σεξισμό, τον φυλετικό ρατσισμό, την ομοφοβία, το bullying, ακόμα και το -όχι και τόσο δημοφιλές- topic των ΑμεΑ, σε μια οδυνηρά ρεαλιστική ιστορία που σε φέρνει αντιμέτωπο με την φρίκη της καθημερινότητας, χωρίς να την ωραιοποιεί ή να τη φιλτράρει.
Το συνταρακτικό με την Εθνική Ελλάδος, εκείνο δηλαδή που καθιστά τόσο εύστοχες τις κοινωνικές της αναφορές, είναι ότι κάθε περιστατικό μοιάζει βιωμένο εκ των έσω και όχι με την άνεση του αμέτοχου παρατηρητή ή την υπερβολή του ηδονιστή της τέχνης. Καταστάσεις και συναισθήματα, δηλαδή, αποδίδονται σε ποσότητες αντιπροσωπευτικές της αλήθειας, χωρίς να αλλοιώνονται από αμέλεια ή επίτηδες. Όλο αυτό δείχνει ότι κάποιος έζησε όντως προτού γράψει – δεν άφησε απλώς τη φαντασία του να οργιάσει.
Παράλληλα, ο ρατσισμός, η βία και η ηλιθιότητα της μάζας δεν αναπτύσσονται αοριστολογικά (όπως συνηθίζεται), τάχα για να τα συνδέσουμε μόνοι μας με τις ρίζες τους (αλλά στην πραγματικότητα για να γλιτώσει το κράξιμο ο δημιουργός). Αντίθετα, ο Καπουτζίδης έχει τα κότσια να συνδέσει τα θλιβερά φαινόμενα που περιγράφει, με τους ίδιους τους Έλληνες, αποδίδοντάς τους ευθέως τις ευθύνες τους για το χάλι τους, και κρατώντας απέναντί τους αντικειμενικά επικριτική στάση. Την ώρα που άλλα δημόσια πρόσωπα χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για να χαϊδέψουν τα αυτιά του κόσμου στον οποίο απευθύνονται, ο Καπουτζίδης ρισκάρει την εικόνα του και κοντράρεται στα ίσα με το κατεστημένο (που στην τελική, θα του δώσει τηλεθέαση), σερβίροντάς του ωμά τα σκατά που αυτό γεννάει σε καθημερινή βάση.
Παρακολουθώντας τη σειρά δεν γέλασα (το χιούμορ είναι κάπως επιτηδευμένα ατακαδόρικο και προκατασκευασμένο, δεν βγαίνει φυσικά), ούτε παρασύρθηκα απ’ την πλοκή, αλλά αφοσιώθηκα σ’ αυτήν και κρατήθηκα στη θέση μου, από θαυμασμό για την προοδευτικότητα του Καπουτζίδη και για τον τρόπο που εξέθεσε τον ίδιο του τον εαυτό στο αιμοσταγές πλήθος. Όλο το εγχείρημα σου δίνει την εντύπωση πως ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος βαρέθηκε τη μικρόνοια και την υποκρισία της κοινωνίας που ζει, και χωρίς ίχνος κόμπλεξ αποφάσισε να αναπαράγει αυτούσιο το μοντέλο της εθνικής παράνοιας μπροστά στα μάτια του έθνους, μπας και ξυπνήσει κανείς από τον ύπνο του. Μου φαίνεται πως η σειρά είναι απλώς ένα πρόσχημα, το κατάλληλο πάτημα μάλλον, για να βγει αυτός ο άνθρωπος εκεί έξω και να τα “χώσει” παραστατικά, περικλείοντας στο χώσιμο όλα εκείνα που πηγαίνουν κατά διαόλου γύρω του, αλλά κανείς μέχρι τώρα δεν μπήκε στον κόπο να θίξει επαρκώς.
Αξίζει, δε, να σημειωθεί ότι ο Καπουτζίδης δεν αποστασιοποιήθηκε ερμηνευτικά από τη ζοφερή αλήθεια που ανακινεί στο έργο του, αλλά έπεσε με τα μούτρα σ’ αυτήν, επιφυλάσσοντας στον εαυτό του τον άβολο ρόλο του γκέι, και μάλιστα του σύγχρονου και “κανονικού”, όχι της αστείας καρικατούρας που θα τέρψει χωρίς να προβληματίσει. Και πάλι ο χαρακτήρας του φέρνει στην επιφάνεια μια γνήσια αγανάκτηση (που ενδέχεται να είναι και αυτοβιογραφική) και για όσους μπορούν να ταυτιστούν με αυτόν βιωματικά, εγγράφεται στη σειρά περισσότερο σαν στεντόρεια κραυγή κατά της κοινωνικής καταπίεσης, παρά σαν καλλωπιστικό ή λειτουργικό στοιχείο του δράματος. Όλο το δημιούργημά του αποτελεί μια νευρώδη και ασυμβίβαστη διαμαρτυρία που, με το προκάλυμμα της mainstream τηλεοπτικής παραγωγής, εισβάλλει σε σπίτια και συνειδήσεις πιο διεισδυτικά απ’ οποιοδήποτε άλλο προϊόν δημόσιου λόγου.
Δεν ισχυρίζομαι ότι άλλαξε κάτι στην ελληνική τηλεόραση, οι πυλώνες της εξακολουθούν να εδράζονται στα νοητικά και ηθικά θεμέλια του μέσου Έλληνα, κι εφόσον η πνευματική πρόοδος του τελευταίου παραμένει απογοητευτική, απογοητευτική θα συνεχίσει να ’ναι και η τηλεόραση. Σε αυτόν στοχεύει εξάλλου, κι απ’ τη στασιμότητά του βγάζει λεφτά – δεν θα την συνέφερε λογιστικά να αποπειραθεί να τον εξελίξει. Στρατευμένα παραδείγματα, όμως, σαν αυτό της Εθνικής Ελλάδος, μοιάζουν με καλούς οιωνούς στο τοπίο της τηλεοπτικής και, κατ’ επέκταση κοινωνικής, σήψης. Σαν κερδισμένες μάχες σ’ έναν πόλεμο χαμένο από χέρι. Και για τέτοιες ευχάριστες αναλαμπές αξίζει να χαιρόμαστε λιγάκι.
Πηγή: thecurlysue.com
Είναι καιρός να τελειώνουμε με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ξεκάθαρο και απτό που να μπορεί να ειπωθεί αυτή την στιγμή. Η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης με μια συνεχή και κλιμακούμενη δραστηριοποίηση και με σαφή προσανατολισμό και στόχο την κατάργηση όλων των στρατοπέδων και την άμεση απελευθέρωση όλων των κρατουμένων, είναι παρούσα όλο τον τελευταίο χρόνο, με πολλαπλούς τρόπους, οπουδήποτε κανονικοποιείται η στέρηση της ελευθερίας.
Aνατριχίλα προκάλεσε η απολογία στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο Θεσσαλονίκης ενός ηλικιωμένου, ο οποίος καταδικάστηκε ομόφωνα για βιασμό και αποπλάνηση ανηλίκων που δεν είχαν συμπληρώσει το 12ο έτος της ηλικίας τους, κατά συρροή και κατ΄εξακολούθηση.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο 78χρονος ασελγούσε επί χρόνια σε δύο κορίτσια, που ήταν 11 και 10 ετών το 2011, όταν αποκαλύφθηκε η δράση του. Πρόκειται για παιδιά, τα οποία έρχονταν από τη Σουηδία μαζί με τους γονείς τους για διακοπές τα καλοκαίρια, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Οι γονείς είναι συγγενείς της συζύγου του 78χρονου και διέμεναν, μεταξύ άλλων, και στο σπίτι του δράστη.
«Αυτά είναι ψέματα. Με υπεραγαπούσαν και εγώ τις αγαπούσα και τις δύο. Η μία, όμως, με εκβίαζε και με ενοχλούσε όταν κοιμόμουν με τη γυναίκα μου. Ούτε τη γυναίκα μου δεν σεβάστηκε. Δεν τα κατηγορώ αλλά δεν τα κακομεταχειρίστηκα. Μια φορά μόνο παραδόθηκα. Τα παιδιά με παρενοχλούσαν πάντα, εγώ τα απέφευγα. Εξομολογήθηκα και έχω τη συνείδηση μου ήσυχη», είπε χαρακτηριστικά ο κατηγορούμενος.
Το δικαστήριο του επέβαλε συνολική ποινή φυλάκισης 30 ετών. Να σημειωθεί ότι σε πρώτο βαθμό είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση 50 ετών. Να σημειωθεί ότι η ανώτατη ποινή που μπορεί να εκτιθεί είναι τα 25 έτη ενώ για τους κατάδικους άνω των 75 ετών η μία μέρα μέσα στη φυλακή μετράει για δύο.
πηγή:koutipandoras.gr
Τον αριθμό ρεκόρ των 27 περιστατικών από την αρχή του έτους, περίπου 10 το μήνα, έφτασαν τα ομοφοβικά και τρανσφοβικά κρούσματα βίας που έχουν αναφερθεί στο Δίκτυο Περιστατικών Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας. Νέο περιστατικό ομοφοβικής βίας σημειώθηκε τη Δευτέρα στην Αθήνα, ωστόσο τα στοιχεία δεν αντανακλούν απαραίτητα αύξηση του αριθμού των πραγματικών περιστατικών, αλλά πολύ μεγάλη υποβάθμισή τους κατά το παρελθόν, καθώς τα θύματα δεν τολμούσαν να δημοσιοποιήσουν τα περιστατικά είτε δεν υπήρχαν τα προγράμματα καταγραφής που υπάρχουν σήμερα.
Είναι χαρακτηριστικό πως από την Κυριακή, όταν έγινε γνωστή η αυτοκτονία του Βαγγέλη Γιακουμάκη στα Γιάννενα, δύο θύματα επικοινώνησαν με την Colour Youth – – Κοινότητα LGBTQ Νέων Αθήνας, για να καταγράψουν όσα τους είχαν συμβεί το προηγούμενο διάστημα.
«Ίσως κατάλαβαν ότι κινδυνεύει η ζωή τους αν δεν μιλήσουν, ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να βοηθήσει. Από τη μία μας θλίβει η άνοδος των καταγεγραμμένων περιστατικών, όμως από την άλλη αναγνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι να γίνονται γνωστά τα περιστατικά και ενθαρρύνουμε τα θύματα βίας να μιλήσουν, ώστε να αναδειχτεί το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος», λέει στην «Εφ.Συν.» ο Κωνσταντίνος Παντικίου από την Colour Youth.
Παρά την πρωτιά που συγκέντρωνε στις δημοσκοπήσεις το ακροδεξιό κόμμα της Μαρίν Λε Πεν φαίνεται πως έχασε μπροστά στην κάλπη τη δυναμική του.
Οι Γάλλοι πήγαν τελικά να ψηφίσουν, καθώς, το ποσοστό 43% συμμετοχής κρίνεται ως ιδιαίτερα υψηλό για περιφερειακές εκλογές και για το λόγο αυτό το Εθνικό Μέτωπο κατρακύλησε στην τρίτη θέση.
Ο υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς με επιστολή του προς τους μαθητές επισημαίνει τη σημασία και την οικουμενικότητα της 25ης Μαρτίου.
Στις 23 Μαρτίου του 1842, ο Γάλλος συγγραφέας Henri Beyle, γνωστότερος με το ψευδώνυμο Stendhal, αφήνει την τελευταία του πνοή. O Stendhal γεννήθηκε στη Γκρενόμπλ το 1783. Από εκεί ξεκίνησε το ταξίδι της ζωής του, ένα ταξίδι γεμάτο περιπλανήσεις και έρωτα, τον οποίο υμνεί και μέσα από τα έργα του.
Ο ίδιος συνόψισε τη ζωή του σε ένα τρίπτυχο. «Έζησα, έγραψα, ερωτεύτηκα», είχε πει. Όσο για τον έρωτα που αποθέωσε στα βιβλία του αλλά και στη ζωή του τον αναγνωρίζει ως «ένα εξαίσιο λουλούδι, που όμως πρέπει να ‘χεις το θάρρος να πας να το κόψεις στην άκρη ενός φοβερού γκρεμού».
Προηγούμενο
