Ο δράστης έσπασε το τζάμι της πίσω πόρτας και κάρφωσε με κατσαβίδι στην πόρτα του οδηγού ένα σημείωμα που έγραφε με κολάζ: «ο νομός δεν σου ανήκει. Κάνε πίσω».

Η Ειρήνη Αγαθοπούλου σε δήλωσή της αναφέρει:

Από όπου και αν προέρχεται το χθεσινοβραδινό θρασύδειλο χτύπημα στο αυτοκίνητό μου, καθώς και το γελοίο στην ουσία του και κατάπτυστο σημείωμα που με προτρέπει «κάνε πίσω, ο νομός δεν σου ανήκει», δεν μπορεί να φοβίσει, ούτε να εκβιάσει κανέναν.

Ούτε βέβαια εμένα αλλά πολύ περισσότερο κανέναν συμπολίτη μου που έχει αποφασίσει να γυρίσει σελίδα στη ζωή και στα πολιτικά πράγματα της πατρίδας μας.

Παρά την αγριότητα που αναδύει το καρφωμένο με κατσαβίδι μήνυμα, ο κόσμος του Κιλκίς δεν εκβιάζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άνθρωποί του, τα μέλη, οι βουλευτές και ο Πρόεδρος έρχονται για να ενώσουν και όχι για να διχάσουν τις τοπικές κοινωνίες και τη χώρα ολόκληρη, κάτι που είναι πια κοινώς αποδεκτό και προφανώς τρομάζει κάποιους. Ο φόβος άλλαξε στρατόπεδο.

Όχι μόνο δεν μας πτοούν οι ενέργειες αυτές, όχι μόνο δεν μας τρομοκρατούν, αλλά τώρα πιο πολύ από ποτέ, με σιγουριά και με χαμόγελο στα πρόσωπα θα δώσουμε τη μάχη μέχρι την ώρα της ανατροπής, από την οποία μας χωρίζουν πια μόνο λίγες μέρες.
Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, σε λίγες μέρες έρχεται και η Ελπίδα και η Δημοκρατία!

πηγή:left.gr

Ταξίδι στο τραύμα της χώρας. Αντικρίζοντας την εκθετική εικόνα μιας πόλης που τα τελευταία πέντε χρόνια άλλαξε υπόσταση και υφή και συνήθειες. Η Έλενα Σμιθ του Guardian το νιώθει στον αέρα της πόλης, καθώς προχωράει με τον συνοδό της, σε αυτό το εμπειρικό ταξίδι μέσα στην Αθήνα, ότι κάτι έχει αλλάξει προς το χειρότερο.

«Έλα να σε πάω στο τραύμα της Ελλάδας» της λέει ο Αντώνης με θυμό που δεν θέλει και δεν μπορεί να αποκρύψει. «Αυτό που συνέβη στη χώρα ήταν καταστροφικό. Οι πολιτικοί μας, η Ευρώπη, το ΔΝΤ, όλοι τους σταμάτησαν τα όνειρά μας». Ο λόγος του είναι ασθματικός και άλλοτε πικρός και ψιθυριστός σαν άχτι που βγαίνει σιγά σιγά.

«Μισώ τη χώρα μου»

Ο Αντώνης είναι ένας φωτογράφος που ψάχνει πάντα τη λοξή ματιά της καθημερινότητας. Την οδηγεί σε έναν απόμερο δρόμο όπου χτυπάει μια άλλη καρδιά. Άνδρες και γυναίκες ψάχνουν σε σκουπίδια, τα πεζοδρόμια είναι σπασμένα, τα σπίτια εγκαταλελειμμένα, τα μαγαζιά είτε κλειστά, είτε λεηλατημένα, οι γύρω τοίχοι είναι καλυμμένοι από ένα παχύ στρώμα γκράφιτι. «Είναι η απώλεια της ελπίδας» της κατατείνει, «το βλέπω κάθε μέρα. Είναι ένα τραύμα που δεν γιατρεύεται. Να το γράψεις όπως σου το λέω »εγώ ο Αντώνης μισώ αυτή τη χώρα. Μισώ τα πάντα σε αυτήν»». Η Έλενα Σμιθ το καταγράφει νεύοντας αόριστα.