Κάτι ασυνήθιστο συνέβη χτες στην Κύπρο. Ούτε ένας ούτε δύο, αλλά 4.500 άνθρωποι περπάτησαν στους δρόμους της Λευκωσίας (μια χώρα που δεν βλέπει σχεδόν ποτέ διαδηλώσεις), ζητώντας κάτι που σε πολλούς μοιάζει αυτονόητο. Να χωρέσουν κι αυτοί στην πόλη τους. Να χωρέσουν επιτέλους στη ζωή τους.
Κάποιοι άνθρωποι δε χωράμε στη ζωή μας. Ή, μάλλον, η ζωή που φτιάχνουν οι άλλοι για μας μάς πέφτει απάνθρωπα στενή. Σαν να πρέπει όλη σου τη ζωή να φοράς τρία νούμερα μικρότερο παπούτσι. Πολλοί το καταφέρνουμε, αλλά με πολύ πόνο. Πετσοκοβόμαστε μέσα μας για να χωρέσουμε στα «σωστά» και «κανονικά» πρότυπα που μας φοράνε οι άλλοι.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που λένε όχι! Φτάνει! Επειδή γεννήθηκα γκέι δε σημαίνει ότι πρέπει να ζω μισή ζωή, κουτσουρεμένους έρωτες, κρυμμένους και ενοχικούς. Να αναγκάζομαι να θυμάμαι όλα τα ψέματα που λέω προκειμένου να επιβιώνω και να χωράω στα κουτάκια που με βάζουν οι άλλοι.
Αυτοί οι άνθρωποι (και οι πανέμορφοι σύμμαχοί τους) στις 31 Μαΐου, παρέλασαν στους δρόμους της Λευκωσίας για πρώτη φορά. Είδα χιλιάδες πλατιά χαμόγελα, πρόσωπα να λάμπουν από τη δύναμη που φούσκωνε μέσα τους· από την περηφάνια του να περπατάς ολόκληρος στους δρόμους της πόλης σου.