Στη Μυτιλήνη του Θεόφιλου, του Πρωτοπάτση και του Teriade έχουμε την τύχη να φιλοξενούμε έναν ταλαντούχο ζωγράφο από την Ερυθραία της Αφρικής.Ο Γιοχάνες (Yohannesabraha), που “σκλαβώνει” όποιον τον γνωρίζει με το αφοπλιστικό του χαμόγελό, βρίσκεται στο νησί από το Μάρτιο όταν και υπεγράφη η συμφωνία της Ε.Ε με την Τουρκία η οποία έχει «καθηλώσει» χιλιάδες άτομα στη χώρα μας. Ήδη διδάσκει ζωγραφική και κατασκευές στο κέντρο υποστήριξης προσφύγων “Mosaik”, μαθαίνει ελληνικά ενώ βοηθάει στην παρασκευή του ψωμιού στο κέντρο φιλοξενίας του ΠΙΚΠΑ όπου και μένει εδώ και δυο μήνες μαζί με τη γυναίκα του καθώς και οι δύο υποφέρουν από χρόνιους πόνους.Στον ελεύθερό του χρόνο κάνει αυτό που αγαπά περισσότερο “υποκύπτοντας” στο ταλέντο του το οποίο ήταν εκείνο που το 2013 τον παρακίνησε για πρώτη φορά να εγκαταλείψει την χώρα του: «Χρειάζομαι μόνο ένα τόσα δα μολύβι και ένα κομμάτι χαρτί για να ζωγραφίσω. Στην Ερυθραία δεν επιτρέπεται να ζωγραφίζεις ό,τι θέλεις παρά μόνο αν πάρεις άδεια από τον ανώτερό σου αξιωματικό. Υπάρχει λογοκρισία. Επιπλέον δεν έχεις πρόσβαση στα υλικά. Δεν είχα λοιπόν πάντα χρώματα και έτσι άρχισα να ζωγραφίζω με μολύβι. Μια μέρα όμως το μπλοκ ζωγραφικής μου έπεσε σε λάθος χέρια και έτσι έμεινα δυο χρόνια στη φυλακή. Δεν ήταν καν κανονική φυλακή. Ήμουν ξυπόλυτος σε ένα κελί”, εξηγεί ο Γιοχάνες και το βλέμμα του σκοτεινιάζει.

Μια παράσταση για την αλήθεια της δουλειάς. Του μόχθου. Της ρίζας. Του σώματος που σκύβει στον ήλιο και κοπιάζει. Που -άξαφνα- βρέχεται και ψάχνει να βρει υπόστεγο μικρό, να κουρνιάσει.

Με αφορμή το γεγονός ότι φέτος κλείνουν 80 χρόνια από τη δικτατορία του Μεταξά και τον Ισπανικό Εμφύλιο, ενώ το 2017 συμπληρώνονται 50 χρόνια από τη δικτατορία των συνταγματαρχών, η Κινηματογραφική Λέσχη του Δήμου Βύρωνα, μας καλεί να θυμηθούμε επί της μεγάλης οθόνης, δεκατρείς σπουδαίες ταινίες του παγκόσμιου σινεμά, μέσα από τη θεματική ενότητα Σκοτεινός Αιώνας. Η επιμέλεια του προγράμματος και η επιλογή των ταινιών ανήκει στον διακεκριμένο σκηνοθέτη, Στέλιο Χαραλαμπόπουλο, ενώ η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

Σε πέντε πέτρες- λίθους θα «σκοντάφτει» πλέον η μνήμη των περαστικών στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι, παρατηρώντας το έδαφος, θα βλέπουν χαραγμένα τα ονόματα 5 Εβραίων λιμενεργατών που εκτοπίστηκαν και εξοντώθηκαν στο Αουσβιτς:  Εσδρά Πίτσων, Αβραάμ Σουχάμι, Ελιάου Κατάν Μάϊρ, Μωύς Μόλχο και Χάιμ Μπενσοάν.

Σε μια συγκινητική τελετή, τοποθετήθηκαν, σήμερα, στην Α’ προβλήτα, οι Λίθοι Μνήμης (Stolpersteine) από μέλη της Πρωτοβουλίας πολιτών για τους Λίθους Μνήμης στη Θεσσαλονίκη, σε συνεργασία με τον Οργανισμό Λιμένος Θεσσαλονίκης Α.Ε. και την υποστήριξη του εκπαιδευτικού οργανισμού Humanity in Action. Μαθητές και μαθήτριες του 2ου Πειραματικού Λυκείου Θεσσαλονίκης, ντυμένοι στα μαύρα, με ένα κίτρινο αστέρι στο στήθος και κρατώντας λευκά τριαντάφυλλα, περικύκλωσαν τους Λίθους, άφησαν πάνω τους τα λουλούδια και σχημάτισαν με τα χέρια τους ένα αστέρι, ενώ στη συνέχεια χόρεψαν σιωπηλά γύρω από το μνημείο.

του Γιώργου Ρούσσου

Ο σπουδαίος Πολωνός σκηνοθέτης Αντρέι Βάιντα, έφυγε το βράδυ της Κυριακής 9 Οκτωβρίου, σε ηλικία 90 ετών, έχοντας παρουσιάσει μία εντυπωσιακή φιλμογραφία, με περισσότερες από 40 ταινίες σε μία καριέρα 60 χρόνων. Ο βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός παρέμεινε ενεργός και δραστήριος μέχρι το τέλος και η ταινία του «Afterimage» (Powidoki – 2016), είναι το κύκνειο άσμα του. Το φιλμ αποτελεί παράλληλα και την πρόταση της Πολωνίας για το Ξενόγλωσσο Όσκαρ, ενώ έχει εξασφαλίσει διανομή και θα τη δούμε και στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες.

O Ντάριο Φο έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο Σάκο του Μιλάνου λόγω σοβαρών πνευμονικών προβλημάτων.

Ο Ντάριο Φο ήταν ένας Ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης. Πήρε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1997. Χρησιμοποίησε τεχνικές της κομέντια ντελ’ άρτε και συνεργάστηκε στενά με τη σύζυγό του Φράνκα Ράμε.

Πρώτα χρόνια

Ο Φο γεννήθηκε στο Λεγκιούνο-Σαντζιάνο, στην επαρχία του Βαρέζε, κοντά στην ανατολική πλευρά της λίμνης Λάγκο Ματζιόρε. Ο πατέρας του Φελίτσε ήταν διευθυντής των ιταλικών σιδηροδρόμων και η οικογένεια άλλαζε συχνά κατοικία λόγω των μεταθέσεων του. Ο Φελίτσε ήταν επίσης ερασιτέχνης ηθοποιός και σοσιαλιστής. Ο Ντάριο έμαθε την τέχνη της διήγησης απ’ την γιαγιά του και από Λομβαρδούς ψαράδες και φυσητές γυαλιού.

Το 1940, μετακόμισε στο Μιλάνο για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στη Brera Art Academy, αλλά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τού χάλασε τα σχέδια. Η οικογένειά του πήρε μέρος στην αντιφασιστικό αγώνα και λέγεται πως βοηθούσε τον πατέρα του να φυγαδεύει πρόσφυγες και στρατιώτες των Συμμάχων στην Ελβετία. Κοντά στο τέλος του πολέμου, ο Φο στρατολογήθηκε στο στρατό της Δημοκρατίας του Σαλό, αλλά δραπέτευσε και κατάφερε να κρυφτεί για το υπόλοιπο του πολέμου.

Ο έλληνας φωτορεπόρτερ του Reuters, Γιάννης Μπεχρακης απέσπασε όχι ένα αλλά δύο βραβεία στο διαγωνισμό για την ανάδειξη των κορυφαίων πολεμικών ανταποκριτών, Bayeux-Calvados Awards, στο Μπαγιο της Νορμανδίας.

Συγκεκριμένα, ο κ.Μπεχράκης απέσπασε το πρώτο βραβείο της επιτροπής αλλά και το βραβείο κοινού και είναι ο δεύτερος φωτορεπόρτερ που κερδίζει την ίδια χρονιά και τα δυο βραβεία στα συνολικά 23 χρόνια του θεσμού. Τα δύο τελευταία χρόνια έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του στην κάλυψη της προσφυγικής κρίσης, οι φωτογραφίες του είναι στις πρώτες σελίδες των μεγαλύτερων εφημερίδων και ειδησεογραφικών sites. Πολλές δε από τις εικόνες που μας έχει χαρίσει μένουν χαραγμένες στη μνήμη μας, όπως θα διαπιστώσετε και εσείς στο μικρό δείγμα από 13 «μεγάλες φωτογραφίες» του έλληνα φωτορεπόρτερ που ακολουθούν.