Το άρθρο γραφτηκε στις 09/03/2016

Το γαμήδι. Μεταμεσονύχτια αναφορά. Σαν σήμερα, στις 9 Μαρτίου 1994, πέθανε (από λευχαιμία, όχι απ’ το ποτό), ο Τσαρλς Μπουκόφσκι.
(Το σωστό είναι ΜπουκόΒΣΚΙ, αλλά ποιος νοιάζεται για το σωστό;)

Στο μνήμα του ζήτησε να γράψουν: “Don’t try”. Κι εννοούσε: “Εάν σπαταλάς όλη σου την ώρα προσπαθώντας, τότε το μόνο που πράττεις είναι να προσπαθείς. Γι’ αυτό μην προσπαθείς. Πράξε”

Ένα μικρό κείμενο γι’ αυτόν τον ποιητή του περιθωρίου, κι όλους όσοι θέλουν να είναι ποιητές:
“Όταν ερωτεύεσαι κι όταν ονειρεύεσαι αφήνεις ενέχυρο τη ζωή σου ολόκληρη.”

Ήταν στο Ρένο της Νεβάδα, καλοκαίρι του 1892. Ήταν και παζάρι κι η πόλη ήταν γεμάτη μικρολωποδύτες και απατεωνίσκους, για να μη μιλήσουμε για στίφη ολόκληρα από πειναλέους αλήτες. Οι πειναλέοι αλήτες έκαναν την πόλη «πειναλέα» πόλη. Βροντούσαν τις πίσω πόρτες των σπιτιών των ευυπόληπτων πολιτών, μέχρι που οι πίσω πόρτες έπαψαν πια ν’ ανοίγουν.

Δύσκολη πόλη για μάσες, έλεγαν τον καιρό εκείνο οι αλήτες. Ξέρω πως μου ‘λειψαν πολλά γεύματα, παρά το γεγονός ότι μπορούσα να συρθώ ως την επόμενη αν μου βροντούσαν κατάμουτρα μια πόρτα, για να τσιμπήσω κάτι ή να με τραπεζώσουν ή και να ζητιανέψω στο δρόμο. Βρέθηκα σε τόσο δύσκολη θέση σ’ αυτή την πόλη, που, μια μέρα, ξέφυγα απ’ το φύλακα και τρύπωσα στο ιδιωτικό βαγόνι ενός περιοδεύοντα εκατομμυριούχου. Το τρένο ξεκινούσε την ώρα που ανέβηκα στο βαγόνι και όρμηξα στον εκατομμυριούχο που λέγαμε, ενώ μόλις ένα βήμα πίσω μου είχα το φύλακα, που πολεμούσε να με τσακώσει. Η τύχη μου κρεμόταν από μια κλωστή, γιατί μόλις ακούμπησα τον εκατομμυριούχο, με τσίμπησε κι ο φύλακας. Δεν είχα καιρό για τυπικότητες.

Η ρωσίδα καλλιτέχνιδα του δρόμου Julia Volchkova πήγε πρώτη φορά στη Μαλαισία να ζωγραφίσει το 2014. Από τότε, έχει αποκτήσει δεσμούς με τη χώρα και τους ανθρώπους της, καθώς τα τεράστια πορτραίτα που κάνει απεικονίζουν την δύσκολη ζωή των φτωχών ανθρώπων, των παιδιών που ζουν στο δρόμο…Οι κάτοικοι  αναγνωρίζουν τους χαρακτήρες της τοπικής ζωής, αλλά και την φρέσκια και ειλικρινή επαφή της καλλιτέχνιδας…

Από τον Γιάννη Δημογιάννη

«Την υγειά μας να ’χουμε!» «Τουλάχιστον, έχεις την υγεία σου!» «Τα υπόλοιπα θα τα βρεις ∙ θα παλέψεις, θα τα ξαναστήσεις. Χωρίς την υγεία, δεν…» «Ήταν βασιλιάς, ρε παιδί μου, αλλά, μετά την περιπέτεια της υγείας, έγινε αγνώριστος άνθρωπος. Σκιά του εαυτού του!»

Και οι στερεότυπες φράσεις δεν έχουν τελειωμό. Όλες τους – αληθινές ή όχι, βιωμένες και μη – όλες να περιστρέφονται γύρω από το ρήμα «έχω», και το πολυπόθητο αγαθό… Το αναντικατάστατο δώρο, και ξαφνικά η αναπάντεχη απώλειά του. Το λέμε και το ξαναλέμε, μπας και το πιστέψουμε, μπας και το χωρέσουμε, αλλά τελικά – όπως λέει ο Αλεξανδρινός – «είναι η προσπάθειές μας σαν των Τρώων»:

Ένα συγκλονιστικό ποίημα του κορυφαίου ποιητή της Παλαιστίνης, Μαχμούντ Νταρουίς (1941-2008). «Σ’ αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις».

Υπάρχουν αρκετές μεταφράσεις στο διαδίκτυο και στα αγγλικά και στα γαλλικά, υπάρχει και ένα απόσπασμα του ποιήματος μεταφρασμένο στα ελληνικά από τον Νασίμ Αλάτρας. Το ποίημα λέει αυτά περίπου:

Πηγή: R.U.A Foto Coletivo

Ο φωτογράφος Tércio Teixeira κατέγραψε με το φακό του το πραγματικό πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων στο Ριο.

Πηγή: info-war.gr

*Της Ghada Al-Haddad

Όπως κάποτε είπε ο σημαντικός Αμερικανός φωτογράφος Aaron Siskind «η φωτογραφία είναι ένας τρόπος να αισθάνεσαι, να αγγίζεις, να αγαπάς». Και πράγματι είναι, ιδίως στη ρημαγμένη από τον πόλεμο, αποκλεισμένη, παρεξηγημένη Λωρίδα της Γάζας. Έξω από τη Γάζα, οι εντυπώσεις για τη Λωρίδα περιορίζονται στις εικόνες των ερειπωμένων κτιρίων, των χτυπημένων από τη φτώχεια χωριών και τον τραυματισμένων, σε κατάθλιψη ανθρώπων. Κι αυτές είναι όντως κυρίαρχες. Αλλά η Γάζα έχει, επίσης, μια άλλη πλευρά- μια πλευρά χαρούμενη, στοχαστική και άγρια δημιουργική- που υπερβολικά πολλοί δε βλέπουν.