«Ένας άνθρωπος χάνει την οικογένειά του και το σπίτι του. Ένα παιδί στη θάλασσα προσπαθεί να αναπνεύσει. Μια μητέρα περπατάει χιλιάδες χιλιόμετρα με το μωρό της στην αγκαλιά. Δεν είναι ζήτημα χρώματος, γλώσσας, φυλής ή θρησκείας το να τους βοηθήσουμε. Είναι ζήτημα ανθρωπιάς».Μήνυμα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και έκκληση στους πολίτες να προσφέρουν τη βοήθειά τους στέλνει η σπουδαία Βρετανή ηθοποιός, Βανέσα Ρεντγκρέιβ, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων (20 Ιουνίου).
Προσωπικότητες από όλον τον κόσμο συμμετέχουν σε εκστρατεία της Υ.Α. που καλεί τις κυβερνήσεις να αναλάβουν δράση για τους πρόσφυγες.
Μια μεγάλη, παγκόσμια ενημερωτική εκστρατεία που καλεί τον κόσμο να σταθεί στο πλευρό των προσφύγων – #WithRefugees – ξεκινά από σήμερα η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.). Μέσα από ένα εντυπωσιακό βίντεο-μήνυμα, περισσότερες από 60 διάσημες προσωπικότητες από όλον τον κόσμο ενώνουν τη φωνή τους μαζί με τους πρόσφυγες και μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων για να ενισχύσουν το μήνυμα «είμαστε μαζί με τους πρόσφυγες, ενώστε κι εσείς τη φωνή σας μαζί μας». Με την έκκληση αυτή καλούνται οι κυβερνήσεις να αναλάβουν δράση εκ μέρους όλων όσοι έχουν εκτοπιστεί αναγκαστικά από τις πατρίδες τους.
”The day the war came”…
Η Nicola Davies*, Βρετανή συγγραφέας παιδικών βιβλίων, δημοσίευσε στην εφημερίδα The Guardian ένα ποίημα με τον τίτλο «Η μέρα που ο πόλεμος ήρθε» (The day the war came) ως απάντηση στην απόφαση της κυβέρνησης της Μ. Βρετανίας να μην επιτρέψει στα ασυνόδευτα παιδιά πρόσφυγες από τη Συρία να βρουν ασφαλές καταφύγιο στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η συγγραφέας συγκινήθηκε όταν άκουσε ότι σ’ ένα σχολείο αρνήθηκαν την είσοδο ενός προσφυγόπουλου με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχει θέση για κείνο.
Το παιδί επανήλθε την επόμενη μέρα κρατώντας μια σπασμένη καρέκλα, αλλά και πάλι δεν έγινε δεκτό.
Φωτογραφία-κείμενο: Άγγελος Καλοδούκας
Τα προσφυγικά της Αλεξάνδρας αποτελούν διαχρονικά αγαπημένο θέμα του φωτογράφου. Οι κατοικίες κατασκευάσθηκαν μεταξύ των ετών 1933 και 1935 από το ελληνικό κράτος για τη στέγαση των εκατοντάδες χιλιάδων προσφύγων που είχαν συρρεύσει στην πρωτεύουσα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών οι πολυκατοικίες αποτέλεσαν πεδίο μάχης με τα σημάδια από τις ριπές πάνω στους εξωτερικούς τοίχους να παραμένουν μέχρι σήμερα αδιάψευστοι μάρτυρες.
Την εποχή της απόλυτης διαφθοράς («σύστημα Σημίτη-ΠΑΣΟΚ») τα ιστορικά αυτά κτίρια μπήκαν (και εξακολουθούν να είναι…) στο στόχαστρο των κερδοσκόπων. Με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 («το μεγάλο φαγοπότι της διαπλοκής») η κυβέρνηση Σημίτη ήθελε την κατεδάφιση των κτιρίων. Μόνο η αντίσταση των κατοίκων και περίοικων διέσωσαν τα κτήρια. Στα 2009 το συγκρότημα των προσφυγικών πολυκατοικιών χαρακτηρίσθηκε σαν διατηρητέο βάσει του ιστορικού, πολιτισμικού, κοινωνικοπολιτικού και αρχιτεκτονικού τους υπόβαθρου. Δυστυχώς, στα 2014 οι προσφυγικές πολυκατοικίες περιήλθαν στην αρμοδιότητα του ΤΑΙΠΕΔ, προκειμένου να «αξιοποιηθούν προς όφελος του Δημοσίου».
Ο κίνδυνος, λοιπόν, παραμένει κάποια στιγμή τα ιστορικά αυτά κτίρια να καταλήξουν στα νύχια κερδοσκόπων. Το μόνο που μπορεί να διασώσει τα κτίρια (όπως όλα άλλωστε…) είναι ο αγώνας των πολιτών.
Πηγή: https://left.gr/news/sta-prosfygika-tis-leoforoy-alexandras
Για την ιστορία της φωτογραφίας του αμερικανικού περιοδικού LIFE με την γυναίκα -σύμβολο της Σφαγής του Διστόμου, Μαρία Παντίσκα, βρήκαμε στοιχεία που έγραψε στην σελίδα της στο Facebook η κ. Δώρα Πλάκα. Αφορμή η κυκλοφορία τεύχους του περιοδικού ΙΣΤΟΡΙΑ (φωτό) με την μαυροφορεµένη Μαρία Παντίσκα στο εξώφυλλό του- είχε εντοπισθεί τυχαία από έναν Διστομίτη φοιτητή το 1980-81.
Λίγους µήνες µετά τη Σφαγή, ο Dmitri Κessel, ανταποκριτής του περιοδικού «Life» επισκέφθηκε το Δίστοµο για ρεπορτάζ. Αποθανατίζει τη Μαρία Παντίσκα (πέθανε το 2009), να στέκεται όρθια µπροστά σε µια σκάφη και να πλένει τα µαύρα ρούχα της στην αυλή. Η φωτογραφία δηµοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό «Life» στις 29 Νοεµβρίου του 1944.
Ο τίτλος του κειµένου ήταν «Τι έκαναν οι Γερµανοί στην Ελλάδα» και η λεζάντα ανέφερε: «Η Μαρία Παντίσκα ακόµη κλαίει µε λυγµούς, δύο µήνες αφότου οι Γερµανοί σκότωσαν τη µητέρα της σε σφαγή στην ελληνική πόλη Δίστοµο».Η εφημερίδα »Ελευθεροτυπία» το 1994 στα 50 χρόνια από την αποφράδα μέρα της Σφαγής, είχε πρωτοσέλιδη σύνθεση την φωτογραφία του 1944 με μια εκείνης της εποχής.
Οι μαυροφόρες
Εμπλουτίσαμε το θέμα με φωτογραφίες των μαυροφόρων γυναικών του Διστόμου, οι περισσότερες από συλλογή του Μουσείου Μπενάκη. Ειναι μια πτυχή που δεν έχει αναδειχθεί…
Στο τέλος βίντεο με τα τραγούδια -λυγμοί του Γιάννη Σφουντούρη «Τρεις Μαυροφόρες» και στην «Αγορά Διστόμου»,στο Μαυσωλείο Διστόμου.
Το κείμενο της Δώρας Πλάκα:
«Η γυναίκα – παγκόσμιο σύμβολο της Σφαγής του Διστόμου είναι η Μαρία Παντίσκα. Κοσμεί το τρέχον εξώφυλλο του περιοδικού ΙΣΤΟΡΙΑ που φιλοξενεί αφιέρωμα για τις Γερμανικές αποζημιώσεις, αλλά η …πορεία της άρχισε από το αμερικανικό περιοδικό παγκόσμιας φήμης, το LIFE, 69 χρόνια πριν…Ποια είναι όµως η ιστορία της;
Λίγους µήνες µετά τη Σφαγή, και συγκεκριμένα την 1η Νοεμβρίου 1944, ο Dmitri Κessel, ανταποκριτής/φωτογράος του LIFE επισκέφθηκε το Δίστοµο για ρεπορτάζ. Τη στιγµή του κλικ της φωτογραφικής µηχανής του συγκλονισμένου ανταποκριτή, η νεαρή Μαρία Παντίσκα, στέκεται όρθια µπροστά σε µια σκάφη και πλένει τα µαύρα ρούχα της στην αυλή – όλο το χωρίο ήταν μαυροφορεμένο για δεκαετίες,ακόμα και οι κουρτίνες, τα τζακόπανα, τα πάντα…
Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό «LIFE» στις 27 Νοεµβρίου του 1944, στη σελίδα 21,μαζί με άλλες από το Δίστομο αλλά και την πληγωμένη από τον ναζισμό Ελλάδα .
«What the Germans did to Greece» (»Τι έκαναν οι Γερµανοί στην Ελλάδα») είναι ο τίτλος και η λεζάντα της ανέφερε: «Maria Padiska still weeps, four months after the Germans killed her mother in a massacre at the Greek town of Distomo» (»Η Μαρία Παντίσκα ακόµη κλαίει µε λυγµούς, τέσσερεις µήνες αφότου οι Γερµανοί σκότωσαν τη µητέρα της σε σφαγή στην ελληνική πόλη Δίστοµο»).
Αινιγματικός λυγμός
Την Μαρία Παντίσκα – Μίχα, που απεβίωσε στις 12/3/2009 σε ηλικία 84 ετών,την είχα δει αρκετές φορές- δεν της είχα μιλήσει από σεβασμό. Ετάφη στο Δίστομο σε μια σεμνή τελετή »όπου τίποτα δε μαρτυρούσε τη τεράστια συμβολική σημασία της σεπτής αυτής μορφής που απεικόνισε σε μια φωτογραφία τον απίστευτο πόνο που πέρασε η περιοχή μας, με τον αινιγματικό λυγμό που δεν έφυγε ποτέ από τα χείλη της»,σημειώνει το σάιτ parakato – αλλά είμαι σίγουρη ότι ο πολύ δραστήριος Πολιτισμικός Σύλλογος του Διστόμου κάτι θα κάνει σύντομα.
Το δημοσίευμα του περιοδικού περιλαμβάνει και άλλα συγκλονιστικά στοιχεία για την σφαγή του Διστόμου – όπως και άλλες »δυνατές » φωτογραφίες του Dmitri Κessel:
»Ο θάνατος του χωριού. Οι Γερμανοί έσφαξαν τους ανθρώπους και έκαψαν τα σπίτια του Διστόμου»
Να ένα απόσπασμα απο την σελίδα 22: “Μια απο τις τελευταίες επίσημες γερμανικές πράξεις στην Ελλάδα ήταν η σφαγή του Διστόμου. Μια πόλη περίπου 60 μίλια βορειοδυτικά των Αθηνών. Τον περασμένο Ιούνιο ένας περαστικός Γερμανός ρώτησε τον παππά του Διστόμου πατέρα Σωτήριο Ζήση αν υπήρχαν αντάρτες στην περιοχή. Ο παππάς είπε ότι δεν ήξερε κανέναν. Οι Γερμανοί όμως έκαναν επίθεση στην πόλη. Στην αρχή επέστρεψαν και σκότωσαν τον πατέρα Ζήση. Λίγες μέρες αργότερα μια ομάδα μαυροφορεμένων ανδρών των SS μπήκαν στο Δίστομο, διέταξαν τους ανθρώπους να κλειστούν στα σπίτια τους, πέρασαν από σπίτι σε σπίτι πυροβολώντας όλους αυτούς που μπορούσαν να βρουν. Σε δυο ώρες είχαν σκοτώσει 1000 Διστομίτες από τους 1200.(σ.σ λάθος στοιχεία: 218 είναι οι νεκροί). Οι ελάχιστοι επιζήσαντες έτυχε να βρίσκονται στα βουνά και στα χωράφια. Αφού οι Γερμανοί τελείωσαν με τη σφαγή πήραν λάφυρα και έκαψαν το μικρό χωριό. Δεκαπέντε μέρες αργότερα επέστρεψαν αλλά αυτή τη φορά οι χωρικοί είχαν προειδοποιηθεί και είχαν φύγει στα βουνά. Οι Γερμανοί πήραν λάφυρα για άλλη μια φορά”.
Το νεκρό μωρό και η ουλή της μάνας…
”Πέντε συγγενείς της Κατίνας Πίτσου σκοτώθηκαν στο Δίστομο. Πολλές μεγάλες οικογένειες του χωριού ξεκληρίστηκαν εντελώς”.
”Έξι συγγενείς της Μαρίας Καρούζου, ο πατέρας της, η μητέρα της, ο αδερφός, η αδερφή, ο γαμπρός της και ο τρίχρονος ανιψιός της σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς”. 
Το μωρό της ήταν στην αγκαλιά της Ζωής Σεχρεμέλη όταν οι Γερμανοί το σκότωσαν με μια σφαίρα στο κεφάλι. Η ουλή είναι εκεί που η σφαίρα διαπέρασε τον ώμο της μάνας”.(απεικονίζει την ουλή στην πλάτη).
”Το Δίστομο είναι ένα χωριό με σπίτια από άσπρη πέτρα στους λόφους κοντά στο βουνό Παρνασσός, αφιερωμένο στον Απόλλωνα και τις Μούσες. Τα άδεια κασώματα των παραθύρων δείχνουν ότι τα σπίτια κάηκαν από τους Γερμανούς”. 
”Στο νεκροταφείο του Διστόμου θάφτηκαν οι περισσότεροι νεκροί της σφαγής. Πολλοί άλλοι μεταφέρθηκαν στα σπίτια και τοποθετήθηκαν σε τάφους στις πίσω αυλές των σπιτιών από τους ελάχιστους επιζήσαντες που ήταν εκτός του χωριού όταν ήρθαν οι Γερμανοί”. Κάποιοι από τους τάφους , συγγενείς της πεθεράς μου, οικογένεια Σταύρου, ήταν στην αυλή του σπιτιού μας, που μένουμε τα Σαββατοκύριακα…Σκοτώθηκαν μέσα στο σπίτι αυτό…
Οι Γερμανοί ήρθαν σαν μανιασμένα σκυλιά
Σε άλλο σημείο γράφει το LIFE :“Στο δρόμο ο φωτογράφος Kessel του Life συνάντησε έναν χλωμό άνθρωπο που ονομαζόταν Ματθαίος Δημάκος (εννοεί Δημάκας). Μιλώντας με δυσκολία είπε: »Κύριε είμαι Αμερικανός πολίτης. Ήρθα εδώ(από τις ΗΠΑ) το 1934 να επισκεφτώ τη μητέρα μου. Μετά παντρεύτηκα. Ήθελα να γυρίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες και να πάρω τη μητέρα μου και τη σύζυγό μου μαζί. Τώρα δεν έχω κανέναν να πάρω μαζί μου. Οι Γερμανοί ήρθαν σαν μανιασμένα σκυλιά. Η γυναίκα μου τους ικέτευε, παρακαλώ μην μου τα παίρνετε όλα. οι Γερμανοί την πυροβόλησαν. Το μωρό μας έκλαιγε. Έτσι οι Γερμανοί το πυροβόλησαν στο κεφάλι. Το μωρό ήταν οκτώ μηνών» (μετάφραση από αναγνώστη του arahova.wordpress και αναδημοσίευση από http://distomoarchives.blogspot.gr/ ).
Ο Ματθαίος Δημάκας -πέθανε στο Σικάγο πριν μερικά χρόνια – ήταν κατά τις μαρτυρίες ο άτυπος μεταφραστής του Kessel καθώς ήταν μετανάστης στις ΗΠΑ από το 1910 η 12. Ήταν αδελφός του παππού του άντρα μου- Λουκά Δημάκα. Συνολικά 218 άντρες,γυναίκες και παιδιά,πολλά αβάπτιστα, σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα του Ιούνη του 1944,στο Δίστομο.
Πως εντοπίστηκε το τεύχος του LIFE το1980- 81
Αλλά και ο αρχικός εντοπισμός του τείχους του LIFE, έχει την δική του ιστορία: Το βρήκε το 1980-1981 ο δραστήριος Διστομίτης Δημήτρης Πίτσος, νέος μετανάστης-φοιτητής τότε στην Καλιφόρνια :Εψαχνε στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου του Μπέρκλευ όταν τυχαία έπεσε πάνω σε φωτοτυπίες του τεύχους με το Δίστομο: »Σηκώθηκε η τρίχα μου μόλις είδα την φωτογραφία της γιαγιάς, μάνα του πατέρα μου, την Κατίνα Πίτσου. Και πιο κάτω την ιστορία του Ματθαίου Δημάκα, αδελφού του πατέρα της μητέρας μου…».
Η νύφη του Γουέντι Μανκουσο, σύζυγος του Γιάννη Πίτσου, ανέλαβε να βρει το κανονικό τεύχος- βρήκε δυο τεύχη σε παλαιοπωλείο στο Σαν Φραντζίσκο.
Ο θείος του Γιώργος Δημάκας, επίσης κάτοικος Σαν Φραντζίσκο, έστειλε το ένα τεύχος στον Δήμο Διστόμου – έτσι ξεκίνησε η πορεία της φωτογραφίας-σύμβολο…
Πηγή: http://www.onalert.gr/stories/h-istoria-ths-fwtografias-symbolo-sfaghs-distomou/34945
Μια καινούργια πλατεία φτιάχνεται στην πόλη μας, ανάμεσα Ψαρών, Εθνικής Αντιστάσεως Δογάνης και Μπουδούτση και βρίσκεται απέναντι από το Lidl στη Δραπετσώνα, σ’ένα χώρο που από το 2009 ανήκει στον δήμο. Βόρεια και δυτικά υπάρχουν πολυόροφες πολυκατοικίες που υψώνονται σαν τείχος και απέναντι, επί της Εθνικής Αντιστάσεως, βρίσκονται πολλά από τα παλιά μικρομάγαζα που κάποια απ’αυτά σίγουρα θα βγάλουν τραπεζοκαθίσματα στο φαρδύ πεζοδρόμιο της νέας πλατείας.
Ζωντανή κοιτίδα πολιτισμού, το Θέατρο Ρεματιάς, ένα χρόνο μετά την ολοκληρωτική του καταστροφή από πυρκαγιά, όχι μόνο επαναλειτουργεί, αλλά διοργανώνει εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Ο δήμος Χαλανδρίου καλεί το κοινό σε βραδιές εορτασμού της αναγέννησης του Θεάτρου με τη συμμετοχή χιλιάδων πολιτών.Τον Μάιο είχε διοργανώσει συναυλίες αλληλεγγύης και για τον Ιούλιο δημιουργεί νέα πολιτιστική ατζέντα. Το Φεστιβάλ Ρεματιάς 2016, με τίτλο Νύχτες Αλληλεγγύης, θα ξεκινήσει από 1ης Ιουλίου και το πρόγραμμά του αναμένεται να ανακοινωθεί σύντομα.
7 Ιουνίου – 8 Ιουνίου
Τμημα Σχολής Θεάτρου ΑΠΘ
Εγνατία 122, Θεσσαλονίκη
Το αγόρι με τη βαλίτσα
του Μάικ Κένι
Στις 3 Ιούνη του 1963 πεθαίνει στη Μόσχα ο προλεταριακός ποιητής της Τουρκίας, ο κομμουνιστής επαναστάτης ποιητής Ναζίμ Χικμέτ. Είχε γεννηθεί 61 μόλις χρόνια πριν στην ―τότε― τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη.
Με το στίχο του ξεσήκωσε και έγινε οδηγητής του λαού του στις μικρές και μεγάλες μάχες του· έκανε τραγούδι τα βάσανα του αγρότη για τη γη, την πείνα και τη σκλαβιά του εργάτη. Κυνηγήθηκε ανελέητα, φυλακίστηκε (πέρασε δεκαοχτώ σκληρά χρόνια στα κολαστήρια των φυλακών της Προύσας) και εξορίστηκε από το τουρκικό καθεστώς, που για να τον εκδικηθεί του αφαίρεσε την υπηκοότητα. Με τη ζωή του και το έργο του έγινε ο βάρδος των καταπιεζόμενων σε όλον τον κόσμο.
Αναστοχάζεται τη διαφορετικότητα και τις επανεκκινήσεις σε μια περίοδο που η έκρηξη των προσφυγικών ροών δημιουργεί θολές εικόνες και συνειρμούς που αγγίζουν ευαίσθητες χορδές. Στην πραγματικότητα γυναικών, που έχουν εγκαταλείψει πατρίδα και οικογένεια για να ρίξουν «άγκυρα» σε λιμάνι ελπίδας, προσγειώνεται η παράσταση «Ίσια Δικαιώµατα». Το έργο της Μαρίας Τσιµά παρουσιάζεται στο θέατρο Vault, σε μια σκηνή που αγκαλιάζει τον προβληματισμό.
Προηγούμενο
