Φωτογραφίες από την Κω:

Amoun, 70 χρονών, μια Παλαιστίνια πρόσφυγας που ζούσε στο Χαλέπι της Συρίας, ξεκουράζεται στην παραλία αφού έφτασε από την Τουρκία σε μια βάρκα με άλλους 40 ανθρώπους.

Ήμουν στην παραλία της Κω περιμένοντας τις βάρκες να φτάσουν… και ξαφνικά είδα μια ηλικιωμένη κυρία στην παραλία με ένα αστραφτερό χαμόγελο στο πρόσωπο της. Φαινόταν πολύ ήρεμη. Στάθηκα λίγα μέτρα μακρυά και την φωτογράφισα καθώς ο πρωινός ήλιος φώτιζε το πρόσωπό της. Αποφάσισα να την πλησιάσω και να της προσφέρω ένα μικρό γλυκό – σαν χειρονομία ενδεικτική της Ελληνικής φιλοξενίας. Γονάτισα μπροστά της και της το πρόσφερα, λέγοντας της καλημέρα στα Αραβικά. Φαινόταν χαμένη, αλλά το ευγενικό της πρόσωπο είχε ακόμα αυτό το όμορφο χαμόγελο. Έκανε να πιάσει την καραμέλα με τα χέρια της, και τότε κατάλαβα ότι ήταν τυφλή. Το συναίσθημα με κυρίευσε. Ανταλλάξαμε κάποιες κουβέντες στα Αγγλικά και στα Αραβικά και μετά πήρε το γλυκό, μου έκανε μια ζεστή χειραψία με τα δύο χέρια και με ευχαρίστησε. Η οικογένεια της παρακολουθούσε, κάποιοι χαμογελούσαν, κάποιοι δάκρυζαν από χαρά. Αυτό ήταν ένα από τα πιο όμορφα πρωινά του χρόνου. Γιάννης Μπεχράκης

Συνομιλήσαμε με τον πρόεδρο της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδος, Μάριο Λώλο, με αφορμή τις προσαγωγές δύο φωτορεπόρτερ στην Ειδομένη, λίγο πριν την επιχείρηση των ΜΑΤ για την “εκκαθάριση” του σιδηροδρομικού σταθμού από τους πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονταν εγκλωβισμένοι στο σημείο.

«Είναι σαφές ότι η “πρώτη φορά Αριστερά” δεν ήθελε να φωτογραφίσουμε την επιχείρηση των ΜΑΤ και άρα να αποτυπωθεί στο φακό η βία των δυνάμεων ενάντια στους πρόσφυγες. Αν επρόκειτο όντως για τη δική μας ασφάλεια, όπως προφασίστηκαν, θα μας επέτρεπαν να είμαστε στα 100 μέτρα, ξέρουμε τη δουλειά μας, ξέρουμε να προφυλάσσουμε τους εαυτούς μας, έχουμε περάσει και από εμπόλεμες ζώνες. Όμως, ήταν ξεκάθαρο. Δεν ήθελαν να είμαστε εκεί».