Έφυγε από τη ζωή ο πρώην βουλευτής του ΚΚΕ και καθηγητής του ΑΠΘ Γιώργος Χουρμουζιάδης. Σε ηλικία 82 ετών και έπειτα από πολύμηνη νοσηλεία. Η πολιτική του κηδεία θα γίνει σήμερα στις 16.00 στα κοιμητήρια της Θέρμης. Η οικογένεια ζητά αντί στεφάνων να κατατεθούν τα χρήματα στην Τράπεζα Πειραιώς για την ενίσχυση του Συλλόγου Φίλων Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλλεγγύης.

Συνέχεια

«Τα
εγκλήματα των ΗΠΑ την ίδια περίοδο (σ.σ.: μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο)
έχουν καταγραφεί πολύ επιλεκτικά,για να μην ερευνήσουμε το κατά πόσον
έχει γίνει τεκμηρίωση, παραδοχή ή αναγνώρισή τους ως εγκλημάτων. (…) Ο
… Μπους και ο Μπλερ γυρίζουν την πλάτη τους στον θάνατο. (…) Ο θάνατος
2.000 Αμερικανών είναι ντροπή.Οδηγήθηκαν στους τάφους τους μέσα στο
σκοτάδι.Οι κηδείες είναι ήσυχες,δεν ενοχλούν κανέναν.Οι ακρωτηριασμένοι
σαπίζουν στα κρεβάτια τους,μερικοί για το υπόλοιπο της ζωής τους.Οπότε
οι νεκροί και οι ακρωτηριασμένοι σαπίζουν και οι δύο σε τάφους
διαφορετικών ειδών». Τα αιχμηρά λόγια του Χάρολντ Πίντερ στην
πολυσυζητημένη ομιλία του την ημέρα που τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ
(το 2005) θα ηχουν πάντα.
Ηταν ο θεατρικός συγγραφέας με τη
μεγαλύτερη ίσως επιρροή στο μεταπολεμικό θέατρο, έργα του όπως «ο
Επιστάτης» και το «Πάρτι γενεθλίων» καθόρισαν τη σύγχρονη πρωτοπορία –
σκηνοθέτης, ηθοποιός και ταυτόχρονα αγαπημένος ποιητής της Αριστεράς. Το
ύφος του ήταν τόσο διακριτό ώστε ο όρος «πιντερικό» εισήχθη στο αγγλικό
λεξικό της Οξφόρδης.

Έφυγε 3 Οκτωβρίου του 1993…

«Ντούκου ντούκου η γραφομηχανή, φαίνεται εμπνέει το ντούκου ντούκου», την πείραζε ο Νικόλας Άσιμος. Κι ας ήξερε πως κι η Κατερίνα Κροκανθρώπους αναζητούσε. Αλλά κι εκείνη τον προειδοποιούσε: «Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είν` ο στόχος, το νου σου, ε;». «Πρέζες υπάρχουν πολλές, αλλά η ηρωίνη σκοτώνει», της τραγουδούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Κατερίνα έδειχνε να συμφωνεί: «Μιλάω για την ηρωίνη γιατί αποδεκάτισε τα παιδιά»… Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Ιουνίου 1940. Έπειτα από περίπου 53 χρόνια, στις 3 Οκτωβρίου 1993 αποφασίζει να τερματίσει τη ζωή της, λαμβάνοντας υπερβολική δόση χαπιών και αλκοόλ. Άνθρωπος ασυμβίβαστος, μέσα από τους οργισμένους στίχους της καταδίκαζε τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της.

Μεταξύ των σπουδαιότερων λογοτεχνών του περασμένου αιώνα που έθεσαν με τον
πλέον εκκωφαντικό τρόπο – κυριολεκτικά και μεταφορικά – το ζήτημα της
στράτευσης στην τέχνη, συγκαταλέγεται ο μεγάλος Γάλλος κομμουνιστής
λογοτέχνης, Λουί Αραγκόν. Ο ίδιος ήταν και από τους επιφανέστερους
διανοούμενους της γενιάς του που έλυσαν αυτό το ζήτημα με τον πιο
αδιαμφισβήτητο τρόπο.
Από τη σουρεαλιστική «έκρηξη»
Ο Αραγκόν ήταν πρωτοπόρος, τόσο στην αισθητική, όσο και στην πολιτική του επιλογή.
Ο ρόλος του στη διαμόρφωση της γαλλικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα δεν
υπολείπεται σε σπουδαιότητα της επιρροής του στα ευρωπαϊκά γράμματα.
Οπως και άλλοι, μετέπειτα διάσημοι, καλλιτέχνες και διανοούμενοι της
γενιάς του, γνώρισε από κοντά το μακελειό του Α’ παγκοσμίου πολέμου,
υπηρετώντας στο μέτωπο σαν νοσοκόμος, αφού από το 1915 είχε γραφτεί στην
ιατρική σχολή του Παρισιού. Το 1917 αρχίζει να γράφει τα πρώτα του
ποιήματα. Η λήξη του πολέμου θα σημάνει και τη λήξη των ψευδαισθήσεων
για τους ευρωπαϊκούς λαούς, ενώ η Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση θα δείξει
την προοπτική.