Το σύνθημα για “ανακατάληψη των πόλεων”, με το οποίο ο Αντώνης Σαμαράς διεκδίκησε και κέρδισε τις εκλογές του 2012, έγινε το σήμα-κατατεθεν μιας Δεξιάς που διεκδίκησε, και τελικά ανέλαβε, τη διαχείριση του κράτους. Όχι όμως ενός οποιουδήποτε κράτους – και σίγουρα όχι του μεταπολιτευτικού κράτους της “κοινωνικής ειρήνης”. Η “ανακατάληψη” παραπέμπει στη μέθοδο ενός “εμπόλεμου κράτους”, το προσωπικό του οποίου έχει απόλυτη επίγνωση αυτού του του “πολεμικού” ρόλου.
Η “ανακατάληψη”, ωστόσο, προϋποθέτει κάποια κατάληψη. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, το σχέδιο που ο Αντώνης Σαμαράς είπε με το όνομά του, υλοποιείται από την επομένη κιόλας του σοβαρότερου πλήγματος που δέχτηκε το κρατικό “κύρος” από τη Μεταπολίτευση: από την επαύριο των Δεκεμβριανών του 2008. Η “κατάληψη” εκείνων των τριών εβδομάδων, από ένα ετερόκλητο πλήθος ανέργων, επισφαλώς εργαζομένων, φοιτητών, μεταναστών, οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, έδειξε ότι η μέχρι τότε οχύρωση του κράτους ήταν αδύναμη για το τιτάνιο έργο της αντιμετώπισης της κρίσης. Έκτοτε λοιπόν, παρακολουθούμε σχεδόν καθημερινά κι από ένα επεισόδιο στην ανασύνταξη και την αντεπίθεση αυτού του κράτους-πολέμαρχου, στόχος του οποίου είναι η επιβολή της μνημονιακής αναμόρφωσης της κοινωνίας χωρίς “απρόοπτα”. Χωρίς να επαναληφθεί, δηλαδή, ό,τι έγινε το Δεκέμβρη.
Προηγούμενο
