AP Photo/Santi Palacios Η ασφάλεια, η πρόσβαση στα θεμελιώδη δικαιώματα, η εκπαίδευση και η εργασία είναι οι κύριοι λόγοι που αναγκάζουν παιδιά και εφήβους από την υποσαχάρια Αφρική ή τη Συρία και το Ιράκ να μεταναστεύσουν και να αναζητήσουν την τύχη τους στην Ευρώπη. Σύμφωνα με έρευνα της UNICEF, τα παιδιά αυτά δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα ή την Ιταλία, αλλά να επανενωθούν με τις οικογένειές τους σε άλλες χώρες.
Ιστορική ημέρα η σημερινή για το Ντιτρόιτ αλλά και για το παγκόσμιο εργατικό και λαϊκό κίνημα, αφού πριν 50 χρόνια ξέσπασε στην πόλη αυτή μια από τις μεγαλύτερες «αστικές» (με την έννοια του άστεως, της πόλης) εξεγέρσεις του 20ού αιώνα. Μια εξέγερση που πνίγηκε στο αίμα, αφού ο απολογισμός της ήταν 43 νεκροί, εκ των οποίων τα δύο τρίτα μαύροι. Πολλοί δολοφονήθηκαν με αποτρόπαιο τρόπο.
Όλα ξεκίνησαν τα χαράματα της 23ης Ιουλίου, όταν η αστυνομία έκανε έφοδο στο «Τυφλό Γουρούνι», ένα μπαρ στην καρδιά της πόλης το οποίο λειτουργούσε χωρίς άδεια. Εκεί βετεράνοι μαύροι στρατιώτες γιόρταζαν την επιστροφή τους από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Οι αστυνομικοί άρχισαν να συλλαμβάνουν και τους 85 θαμώνες που βρίσκονταν εκεί. Σύντομα μαζεύτηκε εκεί πολύς κόσμος, κυκλοφόρησαν τα νέα για την αστυνομική θηριωδία και οι κάτοικοι του Ντιτρόιτ απάντησαν πετώντας μπουκάλια και πέτρες στους αστυνομικούς. Οι ταραχές εξαπλώθηκαν στο υποβαθμισμένο κέντρο με ταχύτητα αστραπής. Στις επόμενες μέρες 2.509 κτίρια καταστράφηκαν, 7.231 άνθρωποι συνελήφθησαν ενώ οι τραυματίες ήταν εκατοντάδες. Τα περισσότερα θύματα έχασαν τη ζωή τους από σφαίρες της αστυνομίας και της τοπικής εθνοφρουράς. Και όταν η εξέγερση δεν έδειχνε να ξεθυμαίνει, κλήθηκε ο στρατός για να επιβάλει το νόμο και την τάξη: 8.000 πεζοναύτες.
Στον πρόλογό του στο βιβλίο Detroit 1967: Origins, Impacts, Legacies που μόλις εκδόθηκε, ο καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, Τhomas Sugrue, επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι τα γεγονότα στο Ντιτρόιτ «συνήθως απεικονίζονται σαν μια στιγμή συλλογικής ανομίας και ταραχών ή σαν μια παράλογη έκρηξη βίας. Οι χαρακτηρισμοί αυτοί είναι θλιβερά ανεπαρκείς. Τα γεγονότα του Ιουλίου ήταν προϊόν πολυετών διαμαρτυριών. Για να μιλήσουμε στη γλώσσα του ’60, οι μαύροι κάτοικοι του Ντιτρόιτ συμμετείχαν σε μια εξέγερση ενάντια σε ένα κράτος φυλετικών διακρίσεων, ενάντια στην κτηνωδία της αστυνομίας και τους μικροκαταστηματάρχες, που εκμεταλλεύονταν τους μαύρους πελάτες τους».
Κάποιοι είδαν τις λεηλασίες σαν ένα είδος «ανακατανεμητικής δικαιοσύνης». Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι οι εμπρησμοί, οι λεηλασίες και οι βανδαλισμοί ήταν οργανωμένοι, παρά το πλήθος των θεωριών συνωμοσίας ότι η εξέγερση ήταν έξωθεν υποκινούμενη, δηλαδή από τους κομμουνιστές ή τους Μαύρους Πάνθηρες.
Σύμφωνα με τον Sugrue, για πολλούς διαδηλωτές η συμμετοχή τους στην εξέγερση, που κράτησε μία εβδομάδα, ήταν έκφραση διαμαρτυρίας για την οικονομική τους καταπίεση. (Το Ντιτρότι είχε προπολλού πάψει να είναι η ευημερούσα πρωτεύουσα της αυτοκινητοβιομηχανίας.)
Όσον αφορά την «επόμενη μέρα», μετά την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης, ελάχιστοι είχαν κάποιο συγκεκριμένο όραμα για την πόλη. Για ένα χρονικό διάστημα, οι τοπικές αρχές διέθεσαν κάποια χρήματα για αναπτυξιακά προγράμματα (σεμινάρια επαγγελματικής κατάρτισης) και για προσλήψεις μαύρων δημοτικών υπαλλήλων, όμως συνάντησαν θυελλώδη αντίδραση από τη λευκή πλειοψηφία της πόλης και ιδίως από τη συντριπτικά λευκή αστυνομία. Εκείνο το μακρύ καυτό καλοκαίρι αναζωπύρωσε το αίτημα για την πολιτική του «νόμου και της τάξης», την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας και την επέκταση του σωφρονιστικού συστήματος.
Σήμερα, 50 χρόνια μετά, το Ντιτρόιτ κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις στον κατάλογο των πλέον φυλετικά διαχωρισμένων αμερικανικών πόλεων και ο διαχωρισμός αυτός έχει εμφανή χωρική έκφραση. Η ανεργία στον μαύρο πληθυσμό φτάνει το 50%. Κάποτε η πόλη είχε 700.000 βιομηχανικούς εργάτες ενώ σήμερα οι θέσεις εργασίας στη βιομηχανία είναι μόλις 20.000.
Ο Sugrue επισημαίνει ότι τα αίτια που προκάλεσαν την εξέγερση στο Ντιτρόιτ παραμένουν σε ισχύ και παραπέμπει στις σχετικά πρόσφατες άγριες διαδηλώσεις σε αμερικανικές πόλεις, όπως στο Φέργκιουσον το 2014, στη Βαλτιμόρη το 2015, στο Μιλγουόκι και το Σάρλοτ το 2016: όλες με αφορμή τις εν ψυχρώ δολοφονίες μαύρων από αστυνομικούς. Όμως η ανεργία ή η κακοπληρωμένη εργασία ήταν η κύρια βάση της κοινωνικής διαμαρτυρίας, τότε όπως και σήμερα.
Είχε, λοιπόν, και το Ντιτρόιτ τα δικά του Ιουλιανά που τα τραγούδησαν οι MC5 στο καταιγιστικό «Motor City is Burning», στη διασκευή του περίφημου κομματιού του Τζον Λι Χούκερ.
Αυτό που ίσως αξίζει να προσέξουμε δεν είναι τα πραγματολογικά στοιχεία άλλης μιας ηττημένης αυθόρμητης εξέγερσης, αλλά το πόσο λίγο έχει μελετηθεί. Συνήθως, όπως μας υπενθυμίζει η ακτιβίστρια και συγγραφέας Marilyn Katz, όταν αναφερόμαστε στο αμερικανικό ’60, στη δεκαετία της αμφισβήτησης, ο νους μας τρέχει στους χιλιάδες λευκούς νέους που συνέρρεαν στο Σαν Φρανσίσκο για να ακούσουν μουσική και να καπνίσουν μαριχουάνα. Όμως την ίδια στιγμή, χιλιάδες ακόμα πιο νέοι Αφροαμερικανοί και Λατίνοι ξεχύνονταν στους δρόμους στη διάρκεια εξεγέρσεων στο Ντιτρόιτ, το Νιούαρκ και άλλες 157 πόλεις. Το «καλοκαίρι της αγάπης» ήταν ταυτόχρονα και το «καλοκαίρι της οργής».
«Περισσότερο από κάθε άλλη πόλη», γράφει η Katz, «το Ντιτρόιτ μάς αφηγείται την ιστορία του πώς η απληστία των μεγάλων επιχειρήσεων, την οποία υπηρέτησαν οι κυβερνήσεις μέσω της κατασκευής των μεγάλων οδικών αξόνων και της στεγαστικής πολιτικής της, στάθηκε το πρότυπο για την αποδυνάμωση των συνδικάτων, την ενίσχυση της ολιγαρχίας του πλούτου και τη σημερινή κραυγαλέα ανισότητα».
Ναι, το Ντιτρόιτ πέφτει μακριά από την Ελλάδα. Όμως οι φλόγες του δεν έχουν σβήσει. Κανείς δεν ξέρει πού θα φουντώσουν ξανά και ποιο πολιτικό τοπίο θα ξεπροβάλει όταν καταλαγιάσουν. Και κυρίως ποιο πολιτικό τοπίο θα εξασφαλίσει ότι οι εξεγέρσεις του μέλλοντος δεν θα καταλήξουν σε άλλη μια ένδοξη ήττα.
Πηγή;https://www.kommon.gr
Οι ανθρωπιστικές καταστροφές δεν είναι καταστροφικές για όλον τον κόσμο. Αμέσως μόλις δημιουργηθεί ένας καταυλισμός προσφύγων, πλακώνουν γραφεία συμβούλων, πωλητές καρτών πληρωμών και κολοσσοί του επίπλου. Όλοι τους επιθυμούν να επωφεληθούν από τη «βιομηχανία της ανθρωπιστικής βοήθειας», της οποίας ο ετήσιος τζίρος υπερβαίνει τα 25 δισ. δολάρια.
[Μετάφραση: Βασίλης Παπακριβόπουλος]
Όπως συμβαίνει σε όλες τις διεθνείς εκθέσεις, τα περίπτερα είναι γεμάτα αφίσες με έντονα χρώματα, ελκυστικές φωτογραφίες και όμορφες κοπέλες. Κομψοί κοστουμαρισμένοι κύριοι ανταλλάσσουν επιδεικτικά τις επαγγελματικές κάρτες τους. Στα περίπτερα, μεγάλες μακέτες με καλοστοιχισμένα κοντέινερ: «Μπορώ να σας στείλω όλες τις σχετικές πληροφορίες για τους καταυλισμούς μας. Για μεταλλευτικές, πετρελαϊκές, στρατιωτικές εγκαταστάσεις ή για πρόσφυγες», ανακοινώνει γεμάτη περηφάνεια η Κλάρα Ραμπάρτα, εκπρόσωπος της ΑRPA, ισπανικής εταιρίας logistics, σε έναν κύριο που απλώς δηλώνει απεσταλμένος «μιας αφρικανικής κυβέρνησης». Πίσω από τον πάγκο της, μια μεγάλη φωτογραφία ενός καταυλισμού-υποδείγματος, όπου παρουσιάζονται σκηνές και ελικόπτερα διάφορων τύπων. «Η κύρια δουλειά μας είναι η προμήθεια εξοπλισμού για το ισπανικό Υπουργείο Άμυνας. Ωστόσο, είμαστε εδώ για να κατανοήσουμε την αγορά της ανθρωπιστικής δράσης. Πρόκειται για μια εξαιρετικά πολύπλοκη αγορά, στην οποία δραστηριοποιούνται κάθε είδους οργανισμοί».
Η έκθεση αυτή, που διοργανώθηκε παράλληλα με την πρώτη Παγκόσμια Ανθρωπιστική Διάσκεψη Κορυφής του ΟΗΕ τον Μάιο του 2016 στην Κωνσταντινούπολη, μέσω μιας μεγάλης διαφημιστικής προβολής συγκέντρωσε περισσότερους από 600 εκθέτες από ολόκληρο τον κόσμο. Αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας εξέλιξης που έχουν αποδεχθεί οι επιφορτισμένες με τη διαχείριση προσφυγικών καταυλισμών διεθνείς οργανώσεις: την ολοένα στενότερη διασύνδεση του ιδιωτικού τομέα με την ανθρωπιστική δράση. Αρκετές φορές τον χρόνο, στο Ντουμπάι ή στις Βρυξέλλες, σε γιγάντιες εμπορικές εκθέσεις, συναντώνται οι μεγάλοι οργανισμοί του ΟΗΕ, οι παραδοσιακές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και ιδιωτικές εταιρείες, από τη νεότευκτη τοπική επιχείρηση ώς τις μεγαλύτερες πολυεθνικές. Στην Κωνσταντινούπολη, τα περίπτερα των πωλητών φωτοβολταϊκών φωτιστικών, διατροφικών πακέτων ή drones βρίσκονταν δίπλα σε εκείνα εταιρειών χρηματοοικονομικών υπηρεσιών, όπως η Mastercard Worldwide, ή μεγάλων γραφείων συμβούλων επιχειρήσεων και περιορισμού δαπανών, όπως η Accenture και η Deloitte Consulting. Για να μην αναφέρουμε και την παρουσία εκπροσώπου της εταιρείας διαδικτυακής αξιολόγησης τουριστικών προορισμών TripAdvisor στις συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης που ήταν αφιερωμένες στις μετακινήσεις των προσφυγικών πληθυσμών.
Σχεδιάγραμμα του προσφυγικού καταυλισμού της Αγκαντέρα στην Κένυα
«Αποτελεί σήμερα έναν τεράστιο οικονομικό κλάδο. Ορισμένοι τον αποκαλούν “βιομηχανία της βοήθειας”. Γνωρίζουμε ότι αντιπροσωπεύει τουλάχιστον 25 δισ. ευρώ ετησίως. Προφανώς, από εμπορική άποψη, μπορεί βγει χρήμα, ενώ παράλληλα αυτή η βιομηχανία θα πρέπει να επιδείξει μια νέα αποτελεσματικότητα», παρατηρεί ο Μπεν Πάρκερ, διευθυντής μέχρι το 2013 του Γραφείου για τον Συντονισμό των Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ (UNOCHA) στη Συρία και στην Ανατολική Αφρική.
Σε περίοπτη θέση ανάμεσα στους εκατοντάδες εκθέτες, ένα περίπτερο συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των επιχειρηματιών και μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα τη λογική που επικρατεί. Εκεί διακρίνουμε μια σκηνή για πρόσφυγες, η οποία περιλαμβάνει ένα ψεύτικο σερβίτσιο τσαγιού και τη φωτογραφική αναπαραγωγή, σε φυσικό μέγεθος, μιας ιδιαίτερα χαμογελαστής οικογένειας Σύριων. Το περίπτερο ανήκει στον μεγαλύτερο διαχειριστή προσφυγικών καταυλισμών σε ολόκληρο των κόσμο, την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR). Η σκηνή χρηματοδοτείται από τη διάσημη μάρκα σουηδικών επίπλων IKEA. Ο Περ Χέγκενες, πρόεδρος του ιδρύματος του σουηδικού ομίλου και επικεφαλής του προγράμματος, δεν παύει να υμνεί το νέο του προϊόν, που θυμίζει τα συναρμολογούμενα έπιπλα της εταιρείας: «Δεν είναι διαφανής όπως οι υπόλοιπες σκηνές και συνεπώς διαφυλάσσει καλύτερα την αξιοπρέπεια των προσφύγων. Οι πόρτες κλείνουν, υπάρχουν παράθυρα και μόνωση. Προσφέρει μια πολύ διαφορετική ποιότητα ζωής σε άτομα που αναγκάζονται να ζήσουν μακριά από τον τόπο τους για μεγάλο χρονικό διάστημα. (…) Είναι το πιο γερό μοντέλο: συνεπώς, μακροπρόθεσμα, η επένδυση στις σκηνές μας κοστίζει φθηνότερα στην UNHCR».
Από το 2010, το Ίδρυμα IKEA, με έδρα την Ολλανδία, χρηματοδοτεί πλήρως μια επιχείρηση κοινωνικής ευθύνης με έδρα την Σουηδία: την Better Shelter («Ένα καλύτερο καταφύγιο»). Αυτή η εταιρία έχει υπογράψει με την UNHCR ένα συμβόλαιο για 30.000 σκηνές, συνολικού ύψους περίπου 35 εκατομμυρίων ευρώ. Η συναρμολογούμενη σκηνή-σπιτάκι της IKEA έχει ήδη αποσταλεί σε καταυλισμούς προσφύγων της UNHCR σε Αιθιοπία, Ιράκ, Νότιο Σουδάν και Κένυα. Για τον Χέγκενες, αυτή η εμπορική συνεργασία δεν είναι διόλου ασύμβατη με το ανθρωπιστικό πνεύμα: «Για μένα, δεν πρόκειται για μια αντίθεση ανάμεσα στο “βγάζω κέρδος” και στο “επιδίδομαι σε ανθρωπιστική δράση”: έχουμε μάλλον την περίπτωση “κερδίζω προωθώντας ταυτόχρονα την ανάπτυξη” (…). Σε κάθε περίπτωση, τα κέρδη της Better Shelter οφείλουν να επανεπενδυθούν στην κοινωνική επιχείρηση ή στο ίδρυμά μας».
«Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα βιογραφικά λαμβάνω κάθε μέρα»
Αν και ο σουηδικός γίγαντας κεφαλαιοποιεί επικοινωνιακά την επιτυχία αυτής της συνεργασίας κάνοντας εκτεταμένες αναφορές στους καταλόγους με τα έπιπλά του, ο Πάρκερ εκφράζει αρκετές αμφιβολίες για τη σημασία της συμβολής της εταιρείας στους καταυλισμούς: «Όταν δούλευα στην Κένυα το 2011, σημειώθηκε σοβαρότατη ξηρασία στην περιοχή του Ντανταάμπ, όπου βρίσκεται ο μεγάλος καταυλισμός για τους Σομαλούς πρόσφυγες. Μας είπαν εκείνη την εποχή ότι, μόνο για το Ντανταάμπ, η IKEA θα έδινε 60 εκατομμύρια δολάρια. Η δωρεά αφορούσε αυτό το μοντέλο σκηνής, αυτά τα μαγικά καταφύγια που θα κατασκευάζονταν για να προσφέρουν στους πρόσφυγες καταπληκτικές συνθήκες ζωής. Χρειαζόταν άραγε το Ντανταάμπ εκείνη την εποχή νέες ντιζαϊνάτες κατοικίες; Ειλικρινά, δεν το νομίζω. Στις μέρες μας, μερικές φορές ο ιδιωτικός τομέας προσπαθεί να εκμεταλλευθεί νέες αγορές μέσα από τον τομέα της φιλανθρωπίας: αυτό πιθανώς συμβαίνει και στην περίπτωση της IKEA. Είναι πολύ καλό για τους μετόχους –για τους πρόσφυγες, δεν είμαι και τόσο σίγουρος». Το 2016, η IKEA δεν ήταν μονάχα προμηθευτής σκηνών, αλλά και ο σημαντικότερος ιδιώτης δωρητής της UNHCR, με 32 εκατομμύρια ευρώ.
Στη Γενεύη, το εντυπωσιακό γυάλινο κτίριο όπου εδρεύει η Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες στεγάζει 1.000 εργαζόμενους, οι οποίοι είναι κατά κύριο λόγο επιφορτισμένοι με τη διαχείριση των προσφυγικών καταυλισμών για λογαριασμό των κρατών που δεν είναι σε θέση να αναλάβουν όλο αυτό το έργο επιμελητείας. Με μια σημαντική ιδιαιτερότητα: αν και επισήμως ο οργανισμός αυτός εξαρτάται από τον ΟΗΕ, στην πραγματικότητα χρηματοδοτείται από ορισμένες μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες και υπαγορεύουν την πολιτική και τις προτεραιότητές του. Το 2016, οι Ηνωμένες Πολιτείες επωμίζονταν σχεδόν το 40% ενός προϋπολογισμού που αγγίζει τα 7 δισ. ευρώ. Παραδοσιακά, η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιαπωνία και η Σουηδία καλύπτουν κάθε χρόνο τον υπόλοιπο προϋπολογισμό. «Αναπτύσσουμε τώρα συνεργασίες με τον ιδιωτικό τομέα, ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα», εξηγεί η Μελίσα Φλέμινγκ, εκπρόσωπος Τύπου του οργανισμού στη Γενεύη. «Σε έναν βαθμό, αυτό σημαίνει ότι η δουλειά μας αποκτάει περισσότερο επαγγελματισμό. Το ανθρωπιστικό σύστημα έχει αναπτυχθεί: η ανθρωπιστική δράση έχει γίνει επάγγελμα».
Όμως, πρόκειται για ένα επάγγελμα που πάσχει από έλλειψη πόρων. Προκειμένου να εξοικονομήσει χρήματα, ο οργανισμός δημιούργησε το 2012 ένα τμήμα με τον τίτλο «Εργαστήριο Καινοτομίας», που έχει ως αποστολή τη δρομολόγηση νέων συνεργασιών: με την IKEA για την κατοικία, με την αμερικανική εταιρία ταχυμεταφορών UPS για τον επείγοντα ανεφοδιασμό και, προσεχώς, με την Google για τη σχολική εκπαίδευση. Όταν ερωτάται για τον κίνδυνο να αποκτήσουν αυτές οι εταιρείες κυρίαρχη θέση στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, η UNHCR απαντάει μονότονα ότι η οικονομική συμμετοχή τους εξακολουθεί να είναι περιθωριακή σε σχέση με εκείνη των κρατών. Ωστόσο, οι συνεργασίες αυτές, αρχικά σχεδιασμένες ως απλές δωρεές, αρχίζουν να παίρνουν νέες μορφές. Σύμφωνα με τον Πάρκερ, ο οργανισμός έχει εμπλακεί σε γρανάζια από τα οποία πολύ δύσκολα θα κατορθώσει να απεμπλακεί: «Το Ίδρυμα IKEA υποσχέθηκε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια στην UNHCR. Και τώρα, έχει στείλει κάποιον στην Ελβετία για να δει πώς διατέθηκαν τα χρήματά του. Αρχικά, νομίζω ότι η UNHCR φανταζόταν ότι μπορούσε να αποκτά εθελοντικό προσωπικό και χορηγίες. Τώρα έχουν αρχίσει να κατανοούν ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν λειτουργεί με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. (…) Οι επιχειρήσεις δεν θα έρθουν χωρίς ανταλλάγματα. Τι να πουν αν η IKEA, για παράδειγμα, αποφασίσει να πραγματοποιήσει δοκιμές υλικών μέσα στους προσφυγικούς καταυλισμούς;». Και πώς να αντιδράσουν όταν ορισμένοι ευρωβουλευτές αποκαλύπτουν, όπως ήδη έγινε τον Φεβρουάριο του 2016, ότι η IKEA εμπλέκεται σε ένα τεράστιο σκάνδαλο φοροδιαφυγής, αποφεύγοντας την καταβολή φόρου στα κράτη ακριβώς που χρηματοδοτούν την UNHCR («La Tribune», 13 Φεβρουαρίου 2016); Ούτε κουβέντα δεν ακούστηκε από την Ύπατη Αρμοστεία…
Πέρα από τη μεγαλύτερη ή μικρότερη χρησιμότητα των σκηνών IKEA, τίθεται το ερώτημα του οικονομικού μοντέλου και των πολιτικών δυνάμεων στη βούληση των οποίων υποτάσσεται σήμερα ο οργανισμός που χειρίζεται τις τύχες εκατομμυρίων εκτοπισμένων ανθρώπων ανά τον κόσμο. Στον κλειστό, και συχνά εμπιστευτικό, κύκλο της ανθρωπιστικής δράσης, οι French Doctors (1), οι γιατροί-υπερασπιστές αγνοημένων υποθέσεων που, τη δεκαετία του 1970, πήγαιναν στην Αφρική για να στήσουν ιατρεία, έχουν πλέον αντικατασταθεί από διαχειριστές με πτυχίο νομικής ή μάνατζμεντ από τις πανεπιστημιακές σχολές του παγκοσμιοποιημένου εκπαιδευτικού συστήματος. Η Φλέμινγκ επιβεβαιώνει: «Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα βιογραφικά λαμβάνω κάθε μέρα. Ένας απίστευτος αριθμός ατόμων θέλει να κάνει αυτή τη δουλειά: κυρίως νεαροί που ψάχνουν ένα νόημα στη ζωή τους και έρχονται και μου λένε: “Το αποφάσισα, δεν θέλω πια να δουλεύω στην Γουόλ Στριτ”». Για αυτά τα νέα στελέχη της ανθρωπιστικής δράσης, συχνά γαλουχημένα με τις νεοκλασικές οικονομικές θεωρίες, η αντικατάσταση των παλαιού τύπου ΜΚΟ από ιδιωτικές εταιρείες, τις οποίες θεωρούν αποτελεσματικότερες, φαντάζει αυτονόητη.
Όμως, η γενεαλογική ανανέωση δεν αρκεί για να εξηγηθεί η πρόοδος που σημειώνει η αγορά στους κόλπους ενός οργανισμού με ολοένα και πιο εκτεταμένες αρμοδιότητες. Η διαρκής επιρροή που ασκούν οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο μεγαλύτερος δωρητής, οδηγεί σταδιακά τον οργανισμό να συμμορφώνεται με το κυρίαρχο μοντέλο μάνατζμεντ: ένα μοντέλο που στηρίζεται σε ακραίο βαθμό στην έννοια της αποδοτικότητας και στους πίνακες κερδοφορίας. Ο Μπένζαμιν Γουάιτ, ιστορικός του πανεπιστημίου της Γλασκόβης που ασχολείται με τους προσφυγικούς καταυλισμούς, παρατηρεί εδώ και μερικά χρόνια αυτόν τον μετασχηματισμό: «Καθιερώνοντας μια λογική χρηματοδότησης προγραμμάτων που υλοποιούνται μέσω μειοδοτικών διαγωνισμών, μέσω της διαρκούς συγκεκριμενοποίησης και ποσοτικοποίησης των αναγκών, τα κράτη, και κυρίως οι Ηνωμένες Πολιτείες, ανάγκασαν τον οργανισμό να λειτουργεί ως επιχείρηση, με τμήματα μάρκετινγκ, “κοινωνικής ευθύνης” και αξιολόγησης, με σταθερό προϋπολογισμό. Οι μεγάλες ΜΚΟ όπως η CARE ή το Νορβηγικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (Norwegian Refugee Council) λειτουργούν με το ίδιο ακριβώς μοντέλο. Σε αυτές τις περιπτώσεις μπορούμε να μιλάμε για ανθρωπιστικές επιχειρήσεις». Αν και ο οργανισμός αρνείται να παραδεχθεί επίσημα αυτήν την άμεση αμερικανική επιρροή στο μοντέλο της διαχείρισής του, η εκπρόσωπός του ομολογεί ότι ο κυριότερος χρηματοδότης του επιλέγει τις κρίσεις που θα αντιμετωπιστούν: «Δεν αποφασίζουμε εμείς. Μερικές φορές, την απόφαση λαμβάνουν οι δωρητές. Υπάρχουν καταστάσεις εξίσου τραγικές με εκείνη της Συρίας, για παράδειγμα στο Νότιο Σουδάν ή στην Κεντραφρικανική Δημοκρατία, όμως εμείς χρηματοδοτούμαστε μονάχα για τους Σύριους».
Εικονικές τραπεζικές κάρτες για τις καθημερινές αγορές
Στο ωχρό φως του πρωινού, ο άνεμος σηκώνει τεράστια σύννεφα σκόνης, κάνοντας να κυματίζουν τα ρούχα, απλωμένα σε σκοινιά στερεωμένα ανάμεσα στα κιτρινισμένα από την πολυκαιρία κοντέινερ. Τριγύρω, η αφιλόξενη έρημος. Τα παιδιά παίζουν σε μια αυτοσχέδια τραμπάλα, φτιαγμένη από παλιά λάστιχα. Καμία σχέση με τις λαμπερές εικόνες στις μακέτες της ανθρωπιστικής έκθεσης: ο καταυλισμός Ζαατάρι, οργανωμένος το 2012 από την UNHCR στην Ιορδανία, σε απόσταση μικρότερη των 15 χιλιομέτρων από τα σύνορα με τη Συρία, φιλοξενεί σήμερα περισσότερους από 80.000 Σύριους πρόσφυγες. Τρία χρόνια μετά τη δημιουργία του καταυλισμού, το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης (World Food Programme, WFP) –οργανισμός του ΟΗΕ επιφορτισμένος με τη διανομή τροφίμων– αποφάσισε για πρώτη φορά στην ιστορία του να υιοθετήσει την οικονομία της αγοράς. Τα δέματα τροφίμων αντικαταστάθηκαν από δύο ανταγωνιστικά μεταξύ τους σουπερμάρκετ: το Safeway (απλή συνωνυμία με τον αμερικανικό γίγαντα) και το Tazweed (θυγατρική ενός κουβεϊτιανού ομίλου τροφίμων που ειδικεύεται στους καταυλισμούς προσφύγων). «Το γεγονός ότι υπάρχουν δύο σουπερμάρκετ με προφανή εμπορική λογική, στα οποία μπορείτε, με ένα δολάριο την ημέρα, να ξοδεύετε όσα έχετε και όσα θέλετε, μετέτρεψε τους ανθρώπους σε χαρούμενους καταναλωτές», διακηρύσσει ο Κίλιαν Κλάινσμιτ, που διηύθυνε τον καταυλισμό για λογαριασμό της UNHCR μεταξύ του 2013 και του 2016, ένθερμος υποστηρικτής αυτού του, κατά τη γνώμη του πολύ φθηνότερου, νέου συστήματος.
Η παράλληλη οικονομία που αναπτυσσόταν σταδιακά από τους ίδιους τους πρόσφυγες στο αυτοσχέδιο παζάρι του Ζαατάρι βρέθηκε αντιμέτωπη με τους νέους παίκτες και την επιθετική οικονομική λογική τους. Μια εικονική τραπεζική κάρτα, στην οποία η UNHCR και το WFP πιστώνουν 50 δολάρια τον μήνα για κάθε Σύριο πρόσφυγα, αλλά δεν γίνεται δεκτή παρά μόνο στα δύο ανταγωνιστικά σουπερμάρκετ του Ζαατάρι, επιτρέπει στους νέους «πελάτες» να ξαναβρούν τις χαρές της κατανάλωσης στα μεγάλα εμπορικά κέντρα. «Ειδικευόμαστε στους καταυλισμούς. Έχουμε ήδη δουλέψει για την UNHCR στο Ιράκ και στην Υεμένη», δηλώνει, μπροστά στα κατάφορτα ράφια με προϊόντα που εισήχθησαν από το Κουβέιτ, ο Λαΐτ Αλ-Ζαζί, υπεύθυνος ανάπτυξης του ομίλου Tazweed. «Νομίζω ότι ο ανταγωνισμός είναι κάτι υγιές. Εγγυάται καλύτερες υπηρεσίες, φθηνότερες τιμές για τους πρόσφυγες ή μάλλον –αφήστε με να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο– για τους δικαιούχους».
Δεδομένου ότι η πελατεία είναι πραγματικά αιχμάλωτη, το WFP διαβεβαιώνει ότι έχει περιορίσει τα κέρδη των δύο σουπερμάρκετ στο 5% του κύκλου εργασιών τους. Όμως ο Κλάινσμιτ, πλέον ένας ανεξάρτητος σύμβουλος με μεγάλη επιρροή στον χώρο, επιθυμεί να προωθήσει ακόμα περισσότερο αυτό το σύστημα υπεργολαβίας σε ιδιώτες και να τελειώνει με το ξεπερασμένο μοντέλο ανθρωπιστικής πρόνοιας. Γιατί να μην χρεώνονται άμεσα σε όσους πρόσφυγες ανοίγουν ένα μαγαζάκι μέσα στους καταυλισμούς οι ανθρωπιστικές υπηρεσίες που λαμβάνουν; «Κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ νοσηρό αυτό το σύστημα γενικευμένης βοήθειας. Δηλαδή τι; Θα γυρίσετε στις χώρες καταγωγής σας και θα ρωτάτε την κυβέρνησή σας: “Τι θα μου δώσετε τζάμπα;” Ας αποδεχθούμε ότι κάθε πράγμα έχει μια τιμή και ότι το υπάρχον οικονομικό σύστημα στηρίζεται στο γεγονός ότι κάθε υπηρεσία που σας παρέχεται οφείλει να αποτιμάται σε χρήμα».
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, σε μια μαχητική παρέμβασή του για τους Βιετναμέζους «boat people» (2), ο Μισέλ Φουκώ δήλωνε: «Οι πρόσφυγες είναι οι πρώτοι που τους κλείνουν έξω!». Μπορούσε άραγε να φανταστεί ότι κάποτε θα έπρεπε και να πληρώνουν γι’ αυτό;
(Σ.τ.Μ.) French doctors (Γάλλοι γιατροί) είναι η συντομευμένη διεθνής αναφορά στη γαλλική ανθρωπιστική οργάνωση Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Συχνά η αναφορά εκτείνεται και στους Γιατρούς του Κόσμου.
(Σ.τ.Μ.) Πρόκειται για τους πρόσφυγες που διέφευγαν από το Βιετνάμ με βάρκες και περίμεναν τη διάσωσή τους σε διεθνή ύδατα, μια κατάσταση που οδήγησε σε μείζονα ανθρωπιστική κρίση κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970.
* Nicolas Autheman, Δημοσιογράφος και σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ. Συν-σκηνοθέτης του «Réfugiés, un marché sous influence», Compagnie des phares et balises.
Πηγή: http://alterthess.gr
Σε δύο χωριά στο Δέλτα του Νέστου ζουν εδώ και σχεδόν 250 χρόνια οικογένειες αφρικανικής καταγωγής.
Ρεπορτάζ/φωτογραφία: Νίκος Σερβετάς
Είναι πληθυσμός αφρικανικής καταγωγής που δεν έχει προκύψει από πρόσφατες μεταναστεύσεις αλλά έχει παλαιότερη παρουσία στην περιοχή. Τα χαρακτηριστικά των περισσοτέρων όμως έχουν αλλοιωθεί από τις επιμειξίες και τη συμβίωση με άλλους πληθυσμούς της Θράκης εδώ και περίπου 250 χρόνια. Οι Αφροέλληνες είναι Έλληνες πολίτες και αποτελούν μέρος της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Δεν είναι γνωστός ο ακριβής αριθμός τους. Οι περίπου 50-100 οικογένειες, τα περισσότερα μέλη των οποίων έχουν καθαρά αφρικανικά χαρακτηριστικά, ζουν σε δύο χωριά στην κοιλάδα του Νέστου, στο Παλιό Εράσμιο και το Άβατο.
Μερικά από τα ιδρυτικά μέλη του «Ιστορίες Ανυπακοής»
Ο κόσμος έχει γνωρίσει πολλές «Ιστορίες Ανυπακοής». Αλλά αυτές που δίνουν τον τίτλο στην ομώνυμη αργεντίνικη οργάνωση δύσκολα διατυπώνονται και ακόμη δυσκολότερα μπορείς να συμφιλιωθείς μαζί τους.
Είναι ιστορίες οδυνηρής εξέγερσης, οι οποίες έγιναν γνωστές μέσα από ένα λιτό πανό, που έκανε τη διαφορά στη μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας για τη βία κατά των γυναικών του περασμένου Ιουνίου στο Μπουένος Αιρες.
«Ιστορίες Ανυπακοής. 30.000 λόγοι. Κόρες και Γιοι Γενοκτόνων για τη Μνήμη, την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη», έγραφε το πανό που κρατούσαν επτά γυναίκες 40-60 ετών, όλες κόρες εγκληματιών της δικτατορίας που για πρώτη φορά εμφανίστηκαν δημόσια διεκδικώντας να σπάσουν τη σιωπή μιας ενοχής που δεν τους ανήκει.
Για να φτάσουν εδώ χρειάστηκε να αποδεχτούν μέσα από εξαιρετικά οδυνηρές διαδικασίες ότι οι πατεράδες τους ήταν τέρατα που βασάνισαν, εξαφάνισαν, δολοφόνησαν συνανθρώπους τους.
Να μάθουν να αναγνωρίζουν τα σημάδια της βίας που γνώρισαν κι εκείνες από γονείς σατράπες.
Και να βρουν το ηθικό ανάστημα να απαιτούν να μη μείνουν ατιμώρητα τα εγκλήματα των γονιών τους, κι όσοι καταδικάστηκαν να μην αποφυλακιστούν.
Ολα ξεκίνησαν από την Ερικα Λεντερέρ, την Αναλία Κέλενιτς και τη Λιλιάνα Φουριό. «Τα παιδιά των γενοκτόνων που ποτέ δεν εγκρίναμε τα εγκλήματά τους, εμείς που τους φωνάζουμε κατά πρόσωπο “δολοφόνους”, έστω κι αν είμαστε λίγοι μπορούμε να ενωθούμε, να συνεισφέρουμε στοιχεία που να συμβάλουν στην οικοδόμηση της συλλογικής μνήμης».
Η αρχή έγινε με αυτή την έκκληση που απηύθυνε στο Facebook η 40χρονη δικηγόρος Ερικα Λεντερέρ, κόρη του Ρικάρντο Λεντερέρ, δεύτερου στην ιεραρχία του παράνομου μαιευτηρίου στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Κάμπο ντε Μάγιο, όπου έκλεβαν τα μωρά των κρατούμενων αντιστασιακών γυναικών προτού τις σκοτώσουν.
Από ανάγκη αλλά και από δίψα για δικαιοσύνη, όπως λέει η γυναίκα που αρνήθηκε να αλλάξει το επίθετό της για να της θυμίζει πάντα το χρέος της απέναντι στην κοινωνία, αποφάσισε να ανοίξει έναν χώρο διαλόγου και δράσης παιδιών εγκληματιών της χούντας.
Αμέσως της απάντησε η ψυχολόγος και δασκάλα Αναλία Κέλενιτς, κόρη αστυνομικού βασανιστή σε άλλα παράνομα κέντρα κράτησης και εξολόθρευσης, γνωστού ως «Ντόκτορ Κ»:
«Νιώθουμε αδελφωμένες σαν κόρες ενός πατέρα γενοκτόνου που μας πληγώνει και μας αναγκάζει να ξαναεφεύρουμε τη ζωή μας.
Είναι πολύ σκληρό να ξέρω ότι ο πατέρας μου έκανε ηλεκτροσόκ με τα ίδια χέρια με τα οποία με άγγιζε.
Οτι η φωνή που μου έλεγε ότι με αγαπά ήταν η ίδια που διέτασσε βασανιστήρια και δολοφονίες. Δεν επιλέξαμε την άρνηση, τη σιωπή, τη συνενοχή.
Επιλέξαμε να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι και να μπορούμε να κοιτάξουμε κατάματα τα παιδιά μας, τις Μητέρες μας, τις Γιαγιάδες μας.
Επιλέξαμε να αντιμετωπίσουμε την Αλήθεια, όσο οδυνηρή κι αν είναι».
Μαζί τους ενώθηκε και η Λιλιάνα Φουριό, ειδήμων σε θέματα κοινωνικής επικοινωνίας, κόρη βασανιστή από τη Μεντόσα, καταδικασμένου σε ισόβια το 2013, που δεν έχει πάψει να επιχειρεί να πείσει τον πατέρα της να αποκαλύψει πού είναι οι κοινοί τάφοι όπου έθαβαν τα δολοφονημένα θύματά τους.
Εως ότου της απάντησε: «Σκάσε, αν χρειαζόταν θα έβαζα ξανά την κουκούλα».
Μέσα σε μόλις ένα μήνα από εκείνη την πρώτη έκκληση που τις έφερε στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες παρελαύνοντας πλάι σε παιδιά αγνοουμένων, η ομάδα απέκτησε 30 μέλη (πολλά από το εξωτερικό όπου κατέφυγαν για να ξεφύγουν από την οικογενειακή τους ιστορία), ενώ άλλα 50 έχουν επικοινωνήσει μαζί τους για να μοιραστούν τις εμπειρίες τους.
Στόχος τους είναι να συσπειρώσουν αυτούς τους ανθρώπους ώστε να υπάρξει επιτέλους «η άλλη αφήγηση»: όχι για να παραπονεθούν, αλλά για να συνεισφέρουν στοιχεία στη Δικαιοσύνη και στις οικογένειες των αγνοουμένων και των δολοφονημένων, για να διηγηθούν ιστορίες που ίσως είναι χρήσιμες στους άλλους, «γιατί στις οικογένειές μας ίσως υπάρχουν μυστικά που μπορεί να φωτίσουν κενά στο χρονικό της φρίκης που γνώρισε η γενιά μας».
«Δεν διεκδικούμε τη θέση που έχουν τα παιδιά των αγνοούμενων. Σε καμιά περίπτωση· είμαστε εδώ για να προσφέρουμε αλήθεια, όχι για να καταγγείλουμε τι ζήσαμε», λένε γι’ αυτόν τον πρωτοφανή χώρο που έφτιαξαν.
Εναν χώρο όπου επίσης -με τη βοήθεια ψυχολόγων- μπορεί να συν-θεραπευτούν από τις ανοιχτές πληγές: να μεγαλώνουν με γονείς που είχαν διπλή ζωή, να ζουν στο ψέμα και συχνά στη διεστραμμένη βία αναγκασμένες να υπακούν σιωπηλά σε εντολές, να ξεπεράσουν έννοιες που σφράγισαν την ύπαρξή τους -όπως μοναξιά, σιωπή, προδοσία, ντροπή, απαγορεύσεις, φόβος, σκοτάδι, θλίψη-, έως ότου καταφέρουν να αποκοπούν συναισθηματικά από τους πατέρες τους, να αποδεχτούν πως αυτοί είναι «η ενσάρκωση του απόλυτου κακού» και να μπορούν να βροντοφωνάζουν όπως σήμερα:«δεν είναι πολιτικοί κρατούμενοι, είναι δράστες κρατικής τρομοκρατίας», καταθέτοντας ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον τους.
Για να φτάσουν εδώ στρατεύτηκαν σε διαφορετικούς δρόμους, πέρασαν από πολλά κινήματα.
Διαλύθηκαν. Εξεγέρθηκαν. Κήρυξαν ανυπακοή. Μίλησαν. «Και τώρα είναι η στιγμή της δράσης ενάντια στους αρνητές της ιστορίας».
Πηγή:http://www.efsyn.gr
«Η εσφαλμένη ταυτοποίηση των ασυνόδευτων παιδιών μεταναστών ως ενήλικες στη Λέσβο δημιουργεί πραγματικά προβλήματα, όπως για παράδειγμα το ότι τα στεγάζουν μαζί με ενήλικες, μη συγγενικά τους πρόσωπα, και τους στερούν την φροντίδα που χρειάζονται», ανέφερε η Eva Cossé, ερευνήτρια της Human Rights Watch, υπεύθυνη για την Ελλάδα. «Οι ελληνικές αρχές πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τη σωστή ταυτοποίηση των ασυνόδευτων παιδιών και να τους παράσχουν την προστασία και την φροντίδα που χρειάζεται κάθε παιδί.»
Σύμφωνα με μελέτη που παρουσιάζει η γερμανική Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), το 80% των προσφύγων και των μεταναστών που αναζητούν μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη, εγκαταλείπουν τις χώρες τους λόγω των πολέμων και της πείνας και όχι έχοντας οικονομικό κίνητρο.
Πρόσφατα δημοσιευθείσα μελέτη του Πανεπιστημίου Μίντλσεξ στο Λονδίνο σε συνεργασία με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι λιγότεροι εξ αυτών άφησαν την πατρίδα τους για οικονομικούς λόγους. Αντιθέτως, το 80% το έπραξαν, όπως δηλώνουν οι ίδιοι, εξαιτίας του πολέμου και της βίας.
O παλαιοντολόγος και καλλιτέχνης John Gurche δημιούργησε ένα βίντεο timelapse προκειμένου να δείξει την εξέλιξη του ανθρώπινου προσώπου στο πέρασμα των χιλιετιών.
Χρησιμοποιώντας στοιχεία από απολιθώματα αλλά και ευρήματα της αρχαιολογίας κατάφερε να δημιουργήσει τα τρισδιάστατα μοντέλα που μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα τις ρίζες μας…
Aπό τις σχέσεις Χρυσής Αυγής με ΕΛΑΣ και ΕΥΠ μέχρι τους νεοναζί της διπλανής πόρτας
Η Χρυσή Αυγή, είτε ως ναζιστική οργάνωση με τη μορφή μικρής περιθωριακής συμμορίας είτε ως ναζιστική οργάνωση με τη μορφή κοινοβουλευτικού κόμματος υπάρχει και έχει έντονη εγκληματική δράση εδώ και δεκαετίες. Σχεδόν 20 χρόνια έχουν περάσει από τότε που το μέλος της Περίανδρος Ανδρουτσόπουλος σχεδόν σκότωσε τον φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή δίπλα στα δικαστήρια της Ευελπίδων.
Επόμενο είναι λοιπόν να έχει συγκεντρώσει την προσοχή πολλών ερευνητών και δημοσιογράφων κατά καιρούς. Το αποτέλεσμα της δουλειάς όλων αυτών είναι εκατοντάδες άρθρα, βιβλία, δημοσιεύσεις και αρκετά ντοκιμαντέρ.
Πολλά από αυτά είναι διαθέσιμα και μπορεί κανείς να τα δει online. Mερικά από αυτά είναι τα εξής:
Η Χρυσή Αυγή πήρε 1000 ψήφους στα Καλάβρυτα και στο Δίστομο το 2012. Και τα δύο αυτά μέρη έχουν ένα κοινό στοιχείο: Είναι τόποι μαρτυρίου με εκατοντάδες κατοίκους – θύματα των ναζί κατακτητών στην Κατοχή.
Το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου με πρωταγωνιστές τους μαθητές του Λυκείου του Διστόμου ασχολείται με τη συμμετοχή των Ελλήνων στα ναζιστικά εγκλήματα της Κατοχής, το ρόλο της ιστορικής μνήμης και τη σχέση όλων αυτών με τη Χρυσή Αυγή και τους δεσμούς της με το ναζισμό στην Ελλάδα.
Από τη γένεσή της σχεδόν η Χρυσή Αυγή είχε ύποπτες σχέσεις με κομμάτια του κρατικού μηχανισμού, ειδικά στα σώματα ασφαλείας. Οι έντονες συμπάθειες στελεχών του Στρατού και της Αστυνομίας στους νεοναζί είναι καλά καταγεγραμμένες.
Το ντοκιμαντέρ του Κουτιού της Πανδώρας του Κώστα Βαξεβάνη επικεντρώνεται στη συνεργασία κεντρικών στελεχών της Χρυσής Αυγής με την πρώην ΚΥΠ, νυν ΕΥΠ (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών) ως πληροφοριοδότες.
Ο Άρης Χατζηστεφάνου είναι γνωστός δημοσιογράφος και τα ντοκιμαντέρ που έχει κάνει (Debtocracy, Katastroika κ.α.) τα γνωρίζει καλά το κοινό. Στο Φασισμός Α.Ε. ο δημοσιογράφος ερευνά ευρύτερα από τη Χρυσή Αυγή: Πιάνει ολόκληρο το φαινόμενο της ανόδου του ευρωπαϊκού νεοφασισμού και προσπαθεί να αναδείξει τις αδιαμφισβήτητες σχέσεις του με μερίδες της επιχειρηματικής ελίτ.
Είναι γνωστό άλλωστε πως κι ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία με τις ευλογίες πολλών από τους βιομήχανους της Γερμανίας, ενώ κι εδώ ακούγεται έντονα για συμφωνίες επιχειρηματιών με τη Χρυσή Αυγή. Έχουν ειπωθεί και στο δικαστήριο άλλωστε.
Πριν από πολλούς έλληνες και πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η αγγλική εφημερίδα Guardian έκανε το δικό της μίνι ντοκιμαντέρ για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Στο ντοκιμαντέρ αυτό δίνεται πολλή σημασία στις βαθιές σχέσεις μεταξύ Χρυσής Αυγής και ΕΛ.ΑΣ. Επιβεβαιώνεται και από τη μαρτυρία ανώνυμου ανώτερου αξιωματικού της Αστυνομίας, ο οποίος επιβεβαίωσε αυτό το οποίο πολλοί υποψιάζονταν: Ότι η διείσδυση της ναζιστικής οργάνωσης στην ΕΛ.ΑΣ. και η ανοχή που απολαμβάνει είναι πολύ πιο βαθιές απ’ότι πιστευόταν.
Ένα από τα ζητήματα που ήταν τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά σε ό,τι αφορά την κατανόηση του πως η Χρυσή Αυγή επηρεάζει κόσμο, ήταν το τι σκέφτονται οι υποστηρικτές της. Οι άνθρωποι που μένουν στη διπλανή πόρτα κυριολεκτικά αλλά χωρίς τη στήριξή τους η Χρυσή Αυγή δε θα ήταν αυτό που είναι. Αυτό είναι το θέμα του πολυβραβευμένου ντοκιμαντέρ της Angelique Kourounis, Xρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση.
Πηγή:http://luben.tv
Εχει μετρήσει ακόμη και τις ώρες: «Εμεινα φυλακή 26 μήνες, 19 ημέρες και οκτώμισι ώρες… Για οικονομικά…». Ψάχνει τις λέξεις για να περιγράψει την εμπειρία της: «Δεν υπάρχουν λόγια, δεν υπάρχουν εικόνες. Νεκρώνεις ως άνθρωπος. Βιώνεις το πώς η έλλειψη ελευθερίας γίνεται έλλειψη αξιοπρέπειας και προσπαθείς να την κρατήσεις. Ομως όταν κλείνει η πόρτα και μπαίνεις στους θαλάμους… ένιωθα ότι μου έχουν κόψει το οξυγόνο. Μια παγωνιά… σαν να έχεις περάσει τις πύλες της κολάσεως».
Προηγούμενο
