Τετάρτη, 24 Απρίλιος, 2024
ΓΝΩΜΕΣ

Picture3 «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει  πατέρα;»: ύμνος στο μεταξικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου

Είναι ή δεν είναι η μαθητική παρέλαση μεταξικό κατάλοιπο της φασιστικής και ναζιστικής ιδεολογίας, αλλά και  του συνοδού της μιλιταρισμού;

 Είναι ή όχι έκφραση  της ολοκληρωτικής αντίληψης του φασισμού να επιβάλλει  καθολική αποδοχή και δήλωση πειθαρχίας  στην ιδεολογία του και στους φορείς του με τον πιο επίσημο τρόπο;

Είναι ή δεν είναι προσπάθεια να επιβάλλει την ψευδή και διαστρεβλωμένη εικόνα ότι όλος ο «λαός ενωμένος» ομνύει στα προτάγματά του; Και μετέπειτα, όλοι ενωμένοι, Τσολάκογλου, Ράλληδες, ταγματασφαλίτες-γερμανοτσολιάδες, Χίτες, καταδότες, με αυτούς που  αντιστάθηκαν και πολέμησαν τον φασισμό-ναζισμό, που σκοτώθηκαν, που δολοφονήθηκαν,  να υποκλίνονται στην μία και αυτή σημαία της πατρίδας;

Ποιοι «επίσημοι» φορείς σήμερα ζήλεψαν τέτοιου είδους εκ-δηλώσεις και αναπνέουν δημοκρατικό, αριστερό αέρα από αυτές;

 

Να δώσουμε τέλος στα φασιστικά και μεταξικά κατάλοιπα  του  παρελθόντος – που κάποιοι προσδοκούν ολική επαναφορά τα οποία μόνο τροφή δίνουν και προάγουν φενακισμένες, διαστρεβλωμένες έως και διαστρεμμένες συνειδήσεις.

 Να ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ αυτούς που αγωνίστηκαν για λεύτερη πατρίδα, όσους συνέβαλαν στην αντιφασιστική νίκη των λαών,  που όρθωσαν μπόι σε ό,τι αντιανθρώπινο, αρρωστημένο και ποταπό προσπάθησαν να επιβάλλουν τα φασιστικά και ναζιστικά καθεστώτα καταργώντας τώρα τις παρελάσεις.

Η κατάθεση  από τους μαθητές δημοτικών σχολείων- γυμνασίων-λυκείων ενός στεφανιού στα ηρώα και η απόδοση μιας ταπεινής υπόκλισης σ’ αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για ΛΕΥΤΕΡΙΑ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι ό,τι  πιο τιμητικό θα μπορούσαν να δεχτούν.

ΥΓ. Γι αυτούς τους λόγους αρνήθηκα και αρνούμαι να συνοδεύσω τους μαθητές στην παρέλαση.

Σκαρτσίλας Σωτήρης, δάσκαλος.

Πηγή:http://www.alfavita.gr

Screen Shot 2017-10-22 at 7.48.20 AMτου Αντώνη Νταβανέλλου

Με το ταξίδι στις ΗΠΑ και τους εναγκαλισμούς με τον Τραμπ (τον χυδαίο ακροδεξιό, ρατσιστή, μισογύνη, ομοφοβικό και φιλοπόλεμο πολιτικό, που ακόμα και το «σύστημα» στις ΗΠΑ αναρωτιέται αν μπορεί να αποδεχθεί ως πρόεδρο…) ο Αλέξη Τσίπρας απέδειξε ότι στη λογική του κατήφορου δεν υπάρχει πάτος.

Απέ­να­ντι στον χει­ρό­τε­ρο ένοι­κο του Λευ­κού Οίκου στην ιστο­ρία της Αμε­ρι­κής, ο Τσί­πρας αντέ­δρα­σε ως ο πιο πρό­θυ­μος και εύ­καμ­πτος πο­λι­τι­κός που ανα­δεί­χθη­κε στην Ελ­λά­δα μετά την εποχή της Με­τα­πο­λί­τευ­σης.

Συνέχεια

Screen Shot 2017-10-21 at 10.32.42 AMΜε σεβασμό για τη μνήμη τους και με πολύ-πολύ θυμό για τους δράστες τους και για μια κοινωνία που συναίνεσε, σιώπησε ή έκλεισε τα μάτια.

Και για να τελειώνουμε με πολλές από τις βλακείες που διάβασα εδώ μέσα τις τελευταίες μέρες:

Δεν είναι υπερβολικές οι γυναίκες που αφηγούνται τις φρικτές ιστορίες βίας που έχουν υποστεί και έχουν επιβιώσει.

Υπερβολικό είναι να είσαι 16χρονώ, να σε ακολουθούν έξω από το σχολείο -από έναν θεωρητικά ασφαλή χώρο, δηλαδή-, να σε στραγγαλίζουν, να σε βιάζουν, να σε γρονθοκοπούν μέχρι θανάτου, να σε καίνε ζωντανή, να σε οδηγούν στην αυτοκτονία.

Συνέχεια

1«Δεν είχα σκοπό να γράψω αλλά βλέποντας τους μαλάκες που μας κουνάνε το δάχτυλο και μας λένε υπερβολικές, εννοείται ότι δεν γίνεται να μη συμμετέχω. Και γιατί δεν έχω γνωρίσει ποτέ γυναίκα να μην έχει πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης, στην καλύτερη μια φορά στη ζωή της. Και αυτό δεν είναι υπερβολή.

#MeToo λοιπόν και προετοιμαστείτε έρχεται σεντόνι.

20 χρονών που λέτε έκανα ένα χειρουργείο όχι ιδιαιτέρως σοβαρό αλλά πάνω μου είχα περισσότερα από 150 ράμματα. Εφτά μέρες έμεινα σπίτι και την όγδοη αφαίρεσε ο γιατρός τα μισά. Το ίδιο βράδυ έφυγα εν μέσω επικών καυγάδων με τη μαμά για να βρω τον έρωτα τον τότε. Ο έρωτας ο τότε έμενε σε ένα σπίτι 10 λεπτά μακριά από τον πολιτισμό. Φτάνω με ταξί κουρασμένη και ταλαιπωρημένη, γιατί πονούσα σε όλη τη διαδρομή και σε κάθε λακούβα που πέφταμε μου έφευγε και ένα δάκρυ από τον πόνο.

Συνέχεια

1Όταν ήμουν στην Έκτη Δημοτικού έγινε κάτι μαγικό….γνώρισα τον Τάκη!

Ο Τάκης ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, κάποια χρόνια μεγαλύτερος μου. Ήταν η μασκότ της περιοχής με την κακή, κάκιστη έννοια…. Τα παιδιά τον κορόιδευαν…Οι μεγάλοι τον κορόιδευαν, όλοι τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν κι έκαναν πλάκα με τον Τάκη.

Με τον τρόπο που μιλούσε ή προσπαθούσε να μιλήσει, με τις άναρθρες κραυγές του, με τις άτσαλες κινήσεις και τους μανιερισμούς του, με το γέλιο του και το ορθάνοιχτο στόμα του. Κι εκείνος γελούσε ακόμη περισσότερο προκαλώντας ακόμη περισσότερο τις κοροϊδίες και τα πειράγματα.

Συνέχεια

Picture1

 

Ο Ακι Καουρισμάκι είναι ένας γίγαντας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είναι πολύ ψηλός, πολύ μεγαλόσωμος, με μια παρουσία άκρως υπαρκτή, μια γενναιόδωρη αίσθηση του χιούμορ, μια μεγάλη καρδιά και μια τεράστια αίσθηση του στιλ.

Εκτός από αυτά, είναι ένας σπουδαίος Φινλανδός σκηνοθέτης που στα 60 του χρόνια και στην περίπου εικοστή ταινία του καταφέρνει όχι μόνο να ανανεώνεται, όχι μόνο να ενσωματώνει στις ταινίες του την κερδισμένη ωριμότητα, αλλά και να μιλά για το σήμερα, για το προσφυγικό και τον ανθρωπισμό, με τον πιο καίριο, ζεστό και καμουφλαρισμένα μαχητικό λόγο.

Ο Φινλανδός μετρ του αποστασιοποιημένου χιούμορ, του αφαιρετικού πολιτικού λόγου και του πεισματικού ροκ εν ρολ παρουσίασε τη νέα του ταινία «Η άλλη όψη της ελπίδας» στη φετινή Berlinale, έφυγε με το Βραβείο Σκηνοθεσίας και μας άφησε με την ανάμνηση μιας από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Η «Αλλη όψη της ελπίδας», που βγαίνει στις αίθουσες μεθαύριο, είναι το δεύτερο μέρος της άτυπης τριλογίας των λιμανιών του Καουρισμάκι, έξι χρόνια μετά το «Λιμάνι της Χάβρης», και εκτυλίσσεται στο Ελσίνκι. Εκεί φτάνει ο Καλέντ, ένας πρόσφυγας από τη Συρία, έχοντας διανύσει την τραγικά γνώριμη διαδρομή Τουρκία – Ελλάδα – Ουγγαρία. Στο Ελσίνκι ζητά άσυλο, αλλά η χώρα μοιάζει ανέτοιμη να τον δεχτεί.

Αντίθετα, τον ρόλο τού οικοδεσπότη αναλαμβάνει ο Βίκστρομ, ένας μεσήλικας, παλαιάς κοπής άντρας, που προσπαθεί να κάνει το εστιατόριό του να πιάσει την καλή. Μπορεί ο Καουρισμάκι να κάνει μια ταινία για το προσφυγικό, αλλά χωρίς να το φωνάζει: απλώς επειδή, στο δικό του σύμπαν, έτσι κι αλλιώς, ανέκαθεν κέρδιζαν οι καλοί κι οι αδύναμοι, ο ανθρωπισμός κι η αγάπη.

Μιλήσαμε με τον Ακι Καουρισμάκι συνοδεία κρασιού (το να πεις ότι ο σκηνοθέτης είναι γερό ποτήρι είναι ευφημισμός) και, παραδόξως, ηλεκτρονικού τσιγάρου: «Κρίμα. 56 χρόνια καπνιστής για το τίποτα», είπε. «Οι ήρωες στις ταινίες μου καπνίζουν ακόμα, γιατί εγώ πιστεύω στην ελευθερία». Γιατί όσες ταινίες κι αν περάσουν, το χιούμορ του Καουρισμάκι και ο κομψός αυτοσαρκασμός του θα είναι ολοζώντανα. «Το κρασί βοηθά στο hangover», θα μας συμβουλέψει, «αλλά στο τέλος καταλήγεις αλκοολικός».

Ταξίδια με καράβι

Πέρα, όμως, από τις καταχρήσεις και τις απολαύσεις, ο Ακι Καουρισμάκι είναι ένας ομιλητής που δεν χορταίνεις να ακούς. Ενας δημιουργός φτιαγμένος από ταξίδια: «Διάβασα τα απομνημονεύματα του Μάικλ Πάουελ», λέει μιλώντας για… τη θάλασσα, «του μεγαλύτερου σκηνοθέτη που υπήρξε ποτέ στην Αγγλία, σπουδαιότερου κι από τον Χίτσκοκ, αν και δεν μπορείς να συγκρίνεις τέτοιες διάνοιες.

»Τα διάβασα καθισμένος στο λιμάνι του Ελσίνκι, λάτρευα να βλέπω τα καράβια να πηγαινοέρχονται. Μ’ αρέσει πολύ να ταξιδεύω με καράβι. Επειδή η Φινλανδία είναι ένα νησί. Πώς διάολο να φύγεις από εκεί χωρίς καράβι;».

Αν και τα τελευταία δώδεκα χρόνια ο Καουρισμάκι έχει εγκατασταθεί στην Πορτογαλία, που είναι «de facto όσο μακριά μπορείς να φύγεις από τη Φινλανδία». Το φευγιό είναι μέσα στη ζωή και στο μυαλό του, όπως και μέσα στην «Αλλη όψη της ελπίδας»: «Οταν ήμουν νέος, όλοι έφευγαν από τη Φινλανδία. Ενα εκατομμύριο πήγε στη Σουηδία, πεντακόσιες χιλιάδες στις ΗΠΑ, άλλες πεντακόσιες στην Αυστραλία.

»Κι ήταν οικονομικοί μετανάστες, δεν έφευγαν από κάποιον πόλεμο. Κι έτσι αναρωτιέμαι, αν τότε τόσοι από εμάς έγιναν μετανάστες, πώς μπορούμε τώρα να είμαστε τόσο αγενείς προς τους πρόσφυγες; Τόσο διαβολεμένα σκληροί;».

Ο Καουρισμάκι θεωρεί ότι είχε προβλέψει την ανθρωπιστική και οικονομική κρίση κι ότι, βαθιά μέσα του, ξέρει και τη λύση: «Ο κόσμος, από τη “Χάβρη” μέχρι τώρα, έχει αλλάξει προς το χειρότερο. Θυμάμαι πολύ καλά το Μιλένιουμ, όλοι χαμογελούσαν κι έσφιγγαν τα χέρια. Το δικό μου χαμόγελο ήταν στραβό. Σκεφτόμουν, τα πράγματα θα χειροτερέψουν, θα χειροτερέψουν πολύ. Κι έτσι κι έγινε. Είμαι ένας μεγάλος άντρας. Μεγαλούτσικος, ας πούμε.

Οπότε εγώ πια δεν έχω σημασία για κανέναν. Ποτέ δεν είχα, παρεμπιπτόντως. Αλλά αν οι άνθρωποι είχαν τα λογικά τους, κάθε μητέρα θα έπρεπε να πάει στα χαρακώματα και να τους κάνει μποϊκοτάζ. Να σταματήσει να ψωνίζει, να καθίσει κάτω και να απαιτήσει να αλλάξουν τα πράγματα. Κι όχι μεθαύριο, σήμερα. Κάθε μητέρα, κάθε γυναίκα, είτε έχει παιδιά είτε όχι. Και γιατί λέω γυναίκα; Γιατί οι άντρες έτσι κι αλλιώς είναι καθάρματα, έχουν αποδείξει εδώ και χρόνια ότι είναι τελείως ηλίθιοι».

«Mόνο ηλίθιοι αποκτούν την εξουσία»

Ο Καουρισμάκι θεωρεί προσωπικό ζήτημα την προσφορά προς τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, εν προκειμένω τους πρόσφυγες: «Για την “Αλλη όψη της ελπίδας” με βοήθησαν πολλοί πρόσφυγες στη Φινλανδία, αλλά δεν μπορούσα καν να βάλω τα ονόματά τους στους τίτλους, γιατί θα φαινόταν ότι ήταν στη χώρα. Ντρέπομαι τόσο για την Ευρώπη. Το χρήμα κατακτά τα πάντα. Το χρήμα δεν έχει ηθική, είναι ξεκάθαρο ότι χάνουμε.

»Νικητής θα είναι η τεχνολογία και ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Η Ευρώπη βρίσκεται σε πνευματική κρίση. Κι αυτό συμβαίνει επειδή σήμερα, οι μόνοι που θέλουν κι αποκτούν την εξουσία είναι ηλίθιοι. Ποιος θέλει την εξουσία σήμερα; Κανείς και γι’ αυτό την παίρνουν οι ηλίθιοι. Μετρήστε. Το 80% των πρωθυπουργών ή προέδρων χωρών είναι αγράμματοι ηλίθιοι. Το 10% και κάτι είναι δικτάτορες. Τι άλλο να προσθέσω; Καλή σας μέρα».

Λήδα Γαλανού
Πηγή: http://commonality.gr

Picture2

Ο Γιώργος Μπαντής δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις, δεν του αρέσει. Είναι ένας παίκτης που τον γνωρίζουμε χρόνια, ξέρουμε την πορεία του, πώς στέκεται στο γήπεδο, από τις Ακαδημίες του Ηρακλή έως τον Πανιώνιο τώρα. Είναι από τους αθλητές που εύχεσαι να υπάρχουν: Πιστεύει σε ένα ποδόσφαιρο που μπορεί να αλλάξει -έστω κάπως- την κοινωνία.

Πιστεύει σε βήματα που ξεκινούν από τα ειδικά για να φτάσουν σε κάτι γενικό: Τα πρότυπα για τους -κυρίως νεότερους- φιλάθλους, τα ζωντανά γήπεδα, την χαρά που έχει να δώσει το πιο Μεγάλο άθλημα του κόσμου. Κι έχει κερδίσει την καρδιά του κόσμου λόγω της στάσης του απέναντι στο ποδόσφαιρο και στην ίδια την ζωή. Πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη τον πλησίασε ένας φίλαθλος και τον ευχαρίστησε για την τοποθέτησή του απέναντι στα σημαντικά: Για το ποδόσφαιρο που θέλουμε, τις Σκουριές και φυσικά, την Ηριάννα. Κι έτσι, ενώ δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις, δέχτηκε να μιλήσει ενόψει μίας πολύ σημαντικής ημερομηνίας: Την Δευτέρα 16 Οκτωβρίου επρόκειτο να εκδικαστεί -για δεύτερη φορά- η υπόθεση της Ηριάννας Β.Λ. Με πρωτοβουλία του Μπαντή ξεκίνησε η στήριξη των αθλητών προς την Ηριάννα, οι οποίοι υπέγραψαν το γνωστό πλέον κείμενο αλληλεγγύης. Ο Μπαντής εξηγεί τους λόγους: «Είμαστε μια ομάδα αθλητών που είχαμε συζητήσει για την υπόθεση της Ηριάννας,ευαισθητοποιηθήκαμε και το τρέξαμε το θέμα. Θέλαμε να δείξουμε πως ο αθλητισμός έχει κι ένα άλλο πρόσωπο. Οι αθλητές έχουμε μάθει να αγωνιζόμαστε, αυτό πρέπει να βγει κι εκτός γηπέδου. Όταν γίνεται κάτι παράλογο, μια αδικία, δεν κλαίω. Προσπαθώ να δράσω. Η δράση σταματάει τα δάκρυα. Θα κλάψω όταν δικαιωθεί. Προς το παρόν πρέπει να δραστηριοποιηθούμε, να μάθει ο κόσμος: γιατί κατηγορείται; Με τι στοιχεία είναι μέσα;«. Ωστόσο, η κίνηση των αθλητών έκανε μεγάλη «φασαρία», μεγαλύτερη απ’ό,τι η αντίστοιχη πρωτοβουλία των πανεπιστημιακών ή των καλλιτεχνών. Κι αυτό επειδή τέτοιου είδους πρωτοβουλίες τις έχουμε συνηθίσει από τους φιλάθλους των ομάδων και όχι τους αθλητές. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, αποφάσισαν να πάρουν θέση ανοιχτά. «Αυτή είναι μια καλή αρχή, κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει. Ο αθλητής έχει ευαισθησίες, έχει κοινωνικές ανησυχίες, έπρεπε να το εκφράσει κάποτε και νομίζω πως τώρα είναι μια καλή στιγμή«. Αλλά όλα αυτά έχουν ένα άμεσο αντίκρισμα. Γιατί; «Γιατί μέσα από το γήπεδο έχουμε την δυνατότητα να περάσουμε μηνύματα προς όφελος της κοινωνίας, τα οποία δεν θα σου δείξει ποτέ η τηλεόραση. Γιατί σημασία έχει μέσα από αυτό να ψαχτεί ο 20χρονος, ο 30χρονος, o 50χρονος. Ο οποιοσδήποτε να ψάξει. Να ψάξει να δει γιατί είναι στην φυλακή η Ηριάννα, ή τι έχει με τις Σκουριές; ‘Οντως συμβαίνουν αυτά τα πράγματα;«. Η Ηριάννα βρήκε στο πλευρό της πάνω από 73 προσωπικότητες του αθλητισμού και καθημερινά ο αριθμός μεγαλώνει. «Για μένα ήταν ουτοπία όλο αυτό«, θα πει ο Μπαντής. Έτσι είναι οι ουτοπίες. Η Ηριάννα στη μία πλευρά, ο αγώνας στις Σκουριές επίσης, μετά όλος ο κόσμος. Απέναντι, αυτό που ο Μπαντής χαρακτήρισε «προπαγάνδα». Ωστόσο, η δική τους πρωτοβουλία αλληλεγγύης δέχθηκε σε μεγάλο βαθμό θετικά σχόλια από τον Τύπο. «Πρέπει να γίνεις η αλλαγή που θέλεις να έρθει, ήταν μια καλή αρχή αυτό. Αυτό που έγινε με την Ηριάννα ήταν απίστευτο, αύριο μπορεί να είμαι στην θέση της εγώ, να είναι το παιδί μου, η αδερφή μου… Στις Σκουριές κυνήγησαν άνθρωπο για DNA σε κινητό αντικείμενο (!), το οποίο παρέδωσαν στην αστυνομία οι σεκιουρητάδες της Eldorado, αυτά είναι παράλογα πράγματα. Και για αυτά δεν θα ακούσεις να μιλάνε στα Μέσα», σχολιάζει.

Picture3 Το γήπεδο, η κοινωνία και πώς να τα κατανοήσουμε «Αυτό που θέλαμε«, λέει ο Γιώργος Μπαντής για την υπόθεση της Ηριάννας «ήταν ο οποιοσδήποτε υπογράψει να ξέρει 100% τι γίνεται. Δεν έχει να κάνει με κανενός την προσωπική προβολή, όλοι ξέρουν ακριβώς τι συμβαίνει, πρόκειται  για πρότυπα αθλητών που θα θέλατε να έχουν τα παιδιά σας«. Η κίνηση των αθλητών διακινήθηκε πολύ στους κύκλους των οπαδών. Ο ένας μετά τον άλλον οι σύνδεσμοι των -περισσότερων..- ομάδων ύψωσαν πανό κι έβγαλαν ανακοινώσεις. «Αυτό αποδεικνύει πως το ποδόσφαιρο είναι πολιτισμός, μπορεί να περνάει μηνύματα προς όφελος της ανθρωπότητας και της κοινωνίας. Αυτό ισχύει και για τους αθλητές που οφείλουν να κάνουν το ίδιο. Είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε πρότυπα για ένα πολύ ευαίσθητο κομμάτι της κοινωνίας, που είναι τα παιδιά. Δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από το παιδί. Τα παιδιά είναι ειδική κατηγορία, αλλά δεν κάνουμε τίποτε για αυτά. Οι κυβερνήσεις δεν κάνουν τίποτε για αυτά. Μπαίνεις σε ένα απλό παιχνιδάδικο και βλέπεις όπλα, τους διδάσκουμε πράγματα μόνιμα αρνητικά. Είτε αυτό έχει να κάνει με το γήπεδο είτε με την ίδια την ζωή. Δες τον προϋπολογισμό για την Παιδεία. Το επίσημο κράτος διαλέγει να ξοδέψει υπέρογκα ποσά σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς αντί για την Εκπαίδευση«, λέει ο Μπαντής. Κι επιμένει «Οπότε εμείς οι αθλητές πρέπει να είμαστε πρότυπα, δεν μπορώ εγώ να βάζω γκολ και να πανηγυρίζω όπως θέλω απέναντι σε παιδιά. Δεν γίνεται! Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και σε αυτά που λέμε«. Θα ήθελε να πηγαίνει στα σχολεία, θα ήθελε να βλέπει αθλητές σε σχολεία να μιλούν για τον αθλητισμό, για την αντικουλτούρα απέναντι στην βία. Και το ποδόσφαιρο, κυρίες και κύριοι; Τι είναι το ποδόσφαιρο, αν όχι ένα άθλημα από όλους για όλους; Ο Μπαντής διαφωνεί με τα «γήπεδα-κλουβιά», όπως τα χαρακτηρίζει, διαφωνεί με τα αστυνομοκρατούμενα γήπεδα και την απαγόρευση της μετακίνησης των οπαδών. Όπου δεν υπάρχει πρόληψη, υπάρχει καταστολή, όμως; «Αυτά είναι απίθανα πράγματα!», θα πεί. «Είμαι κατά της καταστολής. Δεν γίνεται κανένα «ιδιώνυμο» για το ποδόσφαιρο να σταματήσει την βία. Η βία θα σταματήσει όταν θα υπάρξει δικαιοσύνη για όλες τις ομάδες, όταν φύγουν τα συρματοπλέγματα, όταν θα μπορέσεις να προσφέρεις στους οπαδούς ένα γήπεδο όπου θα μπορούν να παρακολουθήσουν. Τι σημαίνει γήπεδα κεκλεισμένων των θυρών; Το ποδόσφαιρο δολοφονείται έτσι! Το ποδόσφαιρο είναι ψυχαγωγία, δεν γίνεται αγώνας χωρίς αυτούς που πρέπει να ψυχαγωγηθούν, να νιώσουν τα συναισθήματα της χαράς, της λύπης, της ένταση ενός παιχνιδιού από κοντά. Είναι σα να πηγαίνεις σε θεατρικές παραστάσεις χωρίς κοινό«. «Πρέπει αυτοί που κυβερνούν το ποδόσφαιρο να νοιάζονται για την δημιουργία και την εξέλιξη του αθλήματος. Τελευταία, πάντως, βλέπουμε και περισσότερες γυναίκες στα γήπεδα. Οι γυναίκες πρέπει να έχουν θέση στα γήπεδα, όπως πρέπει να έχουν και σε όλη την κοινωνία«. Ουτοπίες Το ποδόσφαιρο είναι η χαρά της ζωής. Παντού, κάθε στιγμή κάποιος βάζει ένα γκολ κι οι άνθρωποι πανηγυρίζουν. Για τον Γιώργο Μπαντή αυτό είναι το ζητούμενο: Γήπεδα γεμάτα κόσμο, φίλαθλοι που χαίρονται (και σέβονται). Κι έχει να πει μια «ζεστή» ποδοσφαιρική ιστορία: «Έχω έναν φίλο, τον Αντώνη, που μαθαίνω από εκείνον πώς να αγωνίζομαι. Πριν λίγο καιρό έκλεισε τα 21 και έκανε επιτέλους την επέμβαση ώστε να μπορέσει να περπατήσει. Η ψυχολογία του όταν είναι στο γήπεδο, ανεβαίνει στα ύψη. Πριν το χειρουργείο τον δέχθηκαν και φωτογραφήθηκε με όλους τους παίκτες, ώστε να πάρει κουράγιο. Το χειρουργείο πήγε καλά και τώρα ξεκινά η ανηφόρα της αποκατάστασης. Με πήρε πριν μερικές μέρες και μου είπε πως δεν το βάζει κάτω και πόσο λυπάται που η ομάδα του παίζει κεκλεισμένων (είναι τιμωρημένη) και δεν μπορεί να πάει γήπεδο, ώστε να πάρει την ψυχολογία που χρειάζεται. Γιατί στερούν από εμάς τους αθλητές κι από τους φιλάθλους που έχουν ανάγκη το παιχνίδι την χαρά του ποδοσφαίρου; Για κάποιους δίνει νόημα στην ζωή τους»,

Picture4
Ο Γιώργος με τον Αντώνη

Μια ιστορία για την ελευθερία Διηγείται, ξανά: «Ο Βασίλης είναι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει σε ένα χωριό της Χαλκιδικής, την Ιερισσό. Η ζωή του κυλούσε όμορφα κοντά στην φύση. Έφυγε στα 18 του να «υπηρετήσει την πατρίδα» και επέστρεψε αποφασισμένος να ζήσει εκεί που αγαπά. Δημιούργησε μια υπέροχη οικογένεια και δούλευε σαν οικοδόμος. Και κάθε Οκτώβριο έστηνε παγίδες και έπιανε πουλιά, τα έπαιρνε σπίτι του και τα έβαζε σε κλουβιά να κελαηδάνε. Και ξαφνικά έρχεται η μεγάλη «επένδυση» του κάθε κόστους. Κόστος που θυσίαζε την γη, το νερό και τον αέρα ενός τόπους και στην πορεία την ελευθερία όποιου αντιστεκόταν. Ο Βασίλης δεν άντεχε στην ιδέα και αντιστάθηκε, έλιωσε τα παπούτσια του σε πορείες σε βουνό και πόλεις, πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα, φωνάζοντας πως είμαστε σε έναν διαρκή πόλεμο με την φύση και αν κερδίσουμε… χάσαμε. Και τελικά έχασε εκείνος, έχασε την ελευθερία του, καθώς ήταν ένας εκ των τεσσάρων που κρίθηκε προφυλακιστέος για παραδειγματισμό… Συμπληρώνοντας μία βδομάδα έγκλειστος στις φυλακές Διαβατών, τον επισκέφτηκε η γυναίκα του και τις ζήτησε το εξής: Όταν φύγεις από εδώ και φτάσεις στο χωριό πήγαινε γρήγορα σπίτι και ελευθέρωσε όλα τα πουλιά. Εκεί σκέφτομαι την Ηριάννα και λέω πως μπορεί να ήμουν εγώ, μπορεί εσύ, μπορεί τα παιδιά μας. Δεν μπορώ να νιώσω τι αισθάνεται η Ηριάννα, όμως δεν θα κλάψω, θα δράσω. Προτιμώ να κλάψω από χαρά όταν έρθει η δικαίωση, όπως έκανα με τον Βασίλη, τον Γιώργο, τον Δημήτρη και τον Γιάννη«. Ο Γιώργος Μπαντής είναι ένας ρομαντικός του ποδοσφαίρου. Αυτό που ονειρεύεται, μπορεί να βοηθήσει στην αλλαγή του κόσμου. «Με τους πρόσφυγες στα γήπεδα, γιατί όχι; Να τους στηρίζουμε, να είμαστε δίπλα τους«. Προς το παρόν, έχει κάτι μπροστά του και είναι, όπως είπε, το κλάμα για την δικαίωση της Ηριάννας.

Picture5

Πηγή:http://www.documentonews.gr

Screen Shot 2017-10-08 at 9.41.14 AMΑρης Χατζηστεφάνου
Οι φιλελεύθερες δυνάμεις στην Ελλάδα και ολόκληρο τον κόσμο θρηνούν κάθε φορά που καταστρέφονται μνημεία του αρχαίου ή και του νεότερου πολιτισμού – και έχουν απόλυτο δίκιο.

Η καταστροφή των αγαλμάτων του Βούδα στο Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν, το Μάρτιο του 2001, ήταν πράγματι ένα θέαμα που σου δημιουργούσε ένα κόμπο στο λαιμό.
Το ίδιο συνέβη και όταν δυνάμεις του ISIS κατέστρεφαν μνημεία στην Παλμίρα και αρχαία αγάλματα σε μουσεία της Συρίας.
Συνέχεια

1Μετά την περιβόητη συζήτηση στη βουλή για την τροπολογία που θα άνοιγε το δρόμο για την αναγνώριση των σωματείων της μειονότητας στη Θράκη με τη λέξη «τουρκικός-η» στο τίτλο, ξέσπασε μια σειρά αντιδράσεων και μέσα στην Αριστερά.

Τα κομ­μά­τια της Αρι­στε­ράς που ακο­λου­θούν την επί­ση­μη κρα­τι­κή αφή­γη­ση, ξε­κα­θά­ρι­σαν λέ­γο­ντας πως… η μειο­νό­τη­τα στη Θράκη είναι μου­σουλ­μα­νι­κή και όχι τουρ­κι­κή… και πως… δεν παί­ζου­με με τη Συν­θή­κη της Λο­ζά­νης.

Συνέχεια

1Συνέντευξη με τον Pablo Sanchez Centellas
Ο Γ. Βασσάλος το σκάει από τους διαδρόμους των Βρυξελλών για τους δρόμους της Βαρκελώνης και συζητά με τον Ισπανό-Καταλανό κοινωνικό ακτιβιστή, Pablo Sanchez Centellas την περίπλοκη υπόθεση Καταλονίας.

O Pablo Sanchez Centellas γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βαρκελώνη. Το καταλανικό μητρικό του όνομα (Centellas) ισπανοποιήθηκε από τη δικτατορία του Primo de Rivera, ενώ το πατρικό του (Sanchez) είναι από τη Μαδρίτη. Ενεργοποιείται για πάνω από 20 χρόνια στα κοινωνικά κινήματα της πόλης, έχοντας ξεκινήσει από το φοιτητικό. Σε αυτή τη συνέντευξη μας μιλά για την εμπειρία της παρουσίας του στην ανάπτυξη των εμβρυακών λαϊκών επιτροπών για την υπεράσπιση του δημοψηφίσματος που η ισπανική κυβέρνηση αποκαλεί «παράνομο» και μοιράζεται μαζί μας κάποιες σκέψεις για την τωρινή κατάσταση και το τι μπορεί να ακολουθήσει.
Συνέχεια
Προηγούμενο1...414243...85Επόμενο Σελίδα 42 από 85

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ/ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Το Σάββατο 6/4/2024 στις 7.30μ.μ. στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, Γιατράκου 22 στο Μεταξουργείο, η ομάδα κινηματογραφικών προβολών σας προσκαλεί στην επόμενη προβολή του 2024....

© 2012-2023 | Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»