της Δανάης Καρυδάκη

Στην ζούγκλα που ονομάζεται (ευρύτερα) προοδευτική/αριστερή/ελευθεριακή/κινηματική διανόηση, ευδοκιμεί ένα είδος δίποδου θηλαστικού, ο homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω. Αυτό το κείμενο αγαπητέ homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω είναι για σένα.

Ο homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω είναι συνήθως πολύ έξυπνος και αρκετά μορφωμένος, κριτικά σκεπτόμενος, εκπαιδευμένος στα καλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα, διαβασμένος σε σκονισμένα από τη λήθη του χρόνου βιβλία, και συνδιαμορφωμένος από πολύωρες συζητήσεις με άλλα θηλαστικά του είδους του μεταξύ στριφτών τσιγάρων, τσικουδιάς και αθάνατου Τσιτσάνη. Ο homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω είναι διαφορετικός από τους άλλους. Έχει οξεία ταξική συνείδηση, είναι οργανωμένος ή ταγμένος στην αυτοοργάνωση και παλεύει με νύχια και με δόντια για τα δικαιώματα των εργατών. Συχνά έχει πολύ καλό χιούμορ και ξέρει να μετουσιώνει την οργή του έναντι στον καπιταλισμό ή το κράτος (ανάλογα με την εκάστοτε ιδεολογική προοπτική) σε σάτιρα και κριτική για να αφυπνίσει κι άλλες ταξικές συνειδήσεις. Ο homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω είναι συνήθως λευκός. Άντρας. Και straight.

Ο homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω κοιμάται με προσκέφαλο τον Μαρξ, ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά τη Σχολή της Φρανκφούρτης, τρώει τα κορν φλεικς του διαβάζοντας Γκράμσι, και προασπίζεται μέχρις εσχάτων αναλύσεις διαλεκτικού υλισμού. Στον καταμερισμό εργασίας στα του οίκου του, όμως, η (κατά κανόνα εργαζόμενη) γυναίκα του σκουπίζει, σφουγγαρίζει, σιδερώνει, μαγειρεύει, διαβάζει τα παιδιά, βάζει πλυντήριο επί καθημερινής βάσης, κι εκείνος αλλάζει λάμπες και συνδιαλέγεται με τον υδραυλικό κάθε όποτε. Α, και φέρνει τα λεφτά στο σπίτι, καταδικάζοντας τα αφεντικά για ‘εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο’, ξεχνώντας προς στιγμήν πως τούτη η εκμετάλλευση είναι κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, ταξική.

Όταν ρωτάς τον homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω γιατί να μην ενσωματώσουμε έμφυλα αιτήματα στον ταξικό αγώνα, σου απαντάει ότι τσακίζοντας τον καπιταλισμό θα τσακίσουμε νομοτελειακά και την πατριαρχία. Όταν τον ρωτάς γιατί η θέση των ομοφυλόφιλων δεν βελτιώθηκε στη Σοβιετική Ένωση, σου απαντά ότι μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Λένιν αποποινικοποίησε την ομοφυλοφιλία και επέτρεψε σε ανοιχτά gay άτομα να υπηρετήσουν στην κυβέρνησή του. Όταν τον ρωτάς γιατί ο Στάλιν ξαναποινικοποίησε την ‘ομοφυλοφιλική δραστηριότητα’ (και ουχί ταυτότητα, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση) το ’33, σου λέει αυτό δεν το έχω ξανακούσει ποτέ, είναι ασύστολο ψεύδος και προϊόν Δυτικής προπαγάνδας, και προσοχή γιατί μάλλον είσαι με τη λάθος πλευρά της ιστορίας. Όταν τον ρωτάς γιατί δεν υποστηρίζει την επέκταση του σύμφωνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, ανοίγει τον Οδηγητή και σου διαβάζει συλλαβιστά ότι “Για την ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών είναι απαραίτητο αυτά να κατανοούν τη βιολογική σχέση άνδρα-γυναίκας που προκύπτει από τη φυσιολογία του ανθρώπου. Και στη συμβίωση ομόφυλων ζευγαριών αντικειμενικά το παιδί έχει παραποιημένη, ανορθολογική, αντίληψη αυτής της βιολογικής σχέσης. Το ανδρικό-πατρικό και το γυναικείο-μητρικό πρότυπο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, που πηγάζουν από τη φυσιολογία του ανθρώπινου είδους, και είναι απαραίτητα για την ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Ακόμα και στην περίπτωση ομόφυλου ή αμφίφυλου σεξουαλικού προσανατολισμού, η φυσιολογία αυτή δεν αλλάζει, τα βιολογικά χαρακτηριστικά παραμένουν.” Και κάπου εκεί, με την εισαγωγή αυτού του κλειστού επεξηγηματικού σχήματος, η συζήτηση λήγει άδοξα ανάμεσα σε μασημένα λόγια.

Ο homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω δηλώνει επαναστάτης, διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (ναι, εκεί στη χώρα των εξωτικών-βαρβατίλων-μουσάτων) και μας πληροφορεί τους αδαείς σε ένα 12λεπτο ομοφοβικού και τρανσφοβικού μίσους ότι η βιολογία είναι η μοίρα μας και το προσευχητάρι μας και καθορίζει τους κοινωνικούς μας ρόλους. Η επιλογή ταυτότητας φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού που δεν εξυπηρετεί την αναπαραγωγή είναι, λέει, αποτέλεσμα της αλλοτρίωσης του καπιταλισμού. Ναι, και μετά ξύπνησε.

Ο homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω σου λέει για να σε βρίσει ότι είσαι ένα ‘μουνόπανο’. Όταν του απαντάς, άρα είμαι μια εφεύρεση που διευκολύνει καθημερινά τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων ευχαριστώ πολύ, σου χαμογελάει, αλλά από μέσα του σκέφτεται ‘τι να μας κλάσει τώρα η σκατοφεμινίστρια;’ Όταν παρ’ ελπίδα ο homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω γίνεται κυβέρνηση, βάζει τα μουνόπανα στον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ. Α, και φυσικά, για τον homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω οι γενναίοι έχουν ‘αρχίδια’, οι τρυφεροί άντρες είναι ‘πουστάρες’, όταν όλα πάνε στραβά έγιναν ‘μουνί’, και κάθε γυναίκα που δεν τον θέλει είναι ‘πουτάνα’.

Ο homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω κοροϊδεύει τις γυναίκες που ψάχνουν την κλειτορίδα τους. Πούντη-πούντη η κλειτορίδα, ψάξε-ψάξε δεν θα την βρεις, homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω.  Ή μάλλον την βρήκε, την κρατά καλά και δεν μας λέει το μυστικό. Γενικά, ο homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω κρατά πολλά μυστικά ή, για να το θέσω ορθότερα, κλείνει τα μάτια σε πολλές κοινωνικές αδικίες όταν δεν έχουν εμφανές ταξικό πρόσημο. Ζητά π.χ. ένας άθεος ομοφυλόφιλος να έχει ο επί 25 συναπτά έτη σύντροφός του ισονομία στη ζωή και τον θάνατο; Αυτά για τον homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω είναι υποσημειώσεις στο Μεγάλο Κόκκινο Βιβλίο της Ζωής (του).

Για τον homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω το αίτημα ‘το προσωπικό είναι και πολιτικό’ δεν βγάζει κανένα νόημα. Διαβάζει post στο facebook ενός gay λογοτέχνη, του οποίου τα βιβλία δεν έχει διαβάσει, και ευθύς τον ονομάζει απολιτίκ σούργελο που θέλει να τραβήξει την προσοχή αυτοπροβάλλοντας την ομοφυλοφιλία του για λόγους μάρκετινγκ με αποκλειστικό κοινό τις νοικοκυρές. Όταν τον ρωτάς τι πρόβλημα έχει με τις νοικοκυρές, την πιο ευρέως διαδεδομένη απλήρωτη εργασία από γενέσεως κόσμου, αλλά και με τον αγώνα των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, σφυρά ανέμελα στο σκοπό της Τέταρτης Διεθνούς. Όταν του λες είμαι νοικοκυρά, διαβάζω τη λογοτεχνία του εν λόγω συγγραφέα και κάνω το διδακτορικό μου στον Φουκώ, 3 σε 1, προς τιμήν του, το ξανασκέφτεται.

Ο homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω νιώθει ότι έχει το δικαίωμα, το προνόμιο μάλλον, να δηλώσει δημόσια ότι ‘οι ωραίες γυναίκες έχουν απαραίτητα ωραία βυζιά’ και να εξοργιστεί με μια στρατιά γυναικών που τον είπαν σεξιστή ενώ αυτός, λέει, εξέφρασε απλά την κάβλα του. Του λες ότι καλά τα λέει δεν είναι σεξισμός, είναι απλή ερωτικοποίηση του αντικειμένου, αλλά εγώ μια γυναίκα με ωραία βυζιά, όπως τουλάχιστον πιστεύει ο σύντροφός μου, χωρίς να έχω προσβληθεί προσωπικά, του αντιστρέφω τη δήλωση για να την καταλάβει σε πολιτικό επίπεδο: ‘οι ωραίοι άντρες έχουν απαραίτητα μεγάλο πουλί’. Κι εκείνος στέκεται στο ότι είχες το θράσος και τη μαγκιά και το εκλαμβανόμενο ως ερωτικό κάλεσμα ενδεχομένως να πεις ότι έχεις ωραία βυζιά. Ναι έχω, πάμε παρακάτω τώρα.

Ο homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω συχνά κλείνει τα μάτια στην ανισότητα μεταξύ των φύλων στην αγορά εργασίας αλλά και στην ανεργία (τα δεδομένα του Α’ τριμήνου του 2015, όπως τα παρουσιάζει η Ελληνική Στατιστική Αρχή, δείχνουν ότι η ανεργία στις γυναίκες ανέρχεται σε 30,6% έναντι 23,5% των αντρών, ενώ ιδιαίτερα στους νέους τα ποσοστά ανεργίας σε βάρος των γυναικών είναι 57% έναντι 47,5% σε ηλικίες 15-24, 43% έναντι 36,7% στους νέους 25-29 ετών, και 30,1% έναντι 21,9% στις ηλικίες 30-44, ενώ όσο ανεβαίνει το επίπεδο μόρφωσης είναι σχεδόν διπλάσια πιθανό για έναν άντρα να βρει δουλειά σε σχέση με μία γυναίκα), επικεντρωνόμενος στην κοινωνική αδικία μεταξύ των τάξεων. Και ο κάθε Βαρδινογιάννης, όμως, δεν συνειδητοποιεί ότι ο καπιταλισμός είναι ένα κοινωνικά άνισο και άδικο σύστημα· όσο τον αφορά, είναι το καλύτερο σύστημα του κόσμου γιατί αυτός έχει προνόμιο μέσα σε αυτό.

Στο ισχυρό καθώς ανήκει φύλο, ο homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω κλείνει τα μάτια καμιά φορά και στη σεξουαλική βία ενάντια στις γυναίκες. Όχι φυσικά γιατί δεν τον νοιάζει, μα γιατί απλούστατα δεν τον αφορά. Αγαπητέ homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω, εμείς οι γυναίκες, που δεν έχουμε ζώνες στο Brazilian ζίου-ζίτσου ή στο τζούντο γιατί ήμασταν απασχολημένες να κάνουμε Brazilian μπικίνι και βαφή στη ρίζα, βγαίνουμε από το σπίτι μας, κάθε μέρα, όσο θυμόμαστε τον εαυτό μας, με τον φόβο ότι σε κάποια γωνία μπορεί να παραφυλάει κάποιος που, πιο δυνατός ων, θα μας ακινητοποιήσει και θα μας βιάσει. Μπείτε στη θέση μας για μια στιγμή, φανταστείτε τον εαυτό σας, τον άντρα εαυτό σας, με μια παρέα δέκα νταγλαράδων που θέλουν και μπορούν να σας βιάσουν παρά τη θέλησή σας (καταχρηστικός όρος το τελευταίο απλά για να δώσω έμφαση στο ότι δεν συμμετέχετε σε ομαδικό συναινετικό σεξ). Όταν βγαίνουμε, σκεφτόμαστε, μάλιστα, δυο και τρεις φορές τι θα φορέσουμε, μην είναι πολύ κοντή η φούστα, πολύ στενό το παντελόνι, πολύ μεγάλο το ντεκολτέ, γιατί μπορεί να ‘προκαλέσουμε’ τον βιαστή μας, και να βρεθεί κάποιος να πει ‘τα ‘θελε και τα ‘παθε, γυρεύοντας πήγαινε με αυτά που φόρεσε’. Γι’ αυτό και πολλές από εμάς δεν το δηλώνουμε ποτέ στην αστυνομία. Από ντροπή και ενοχή.

Τέλος, ο homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω καταδικάζει τον σεξισμό, τον μισογυνισμό και την ομοφοβία. Θέλει μια κοινωνία ίσων όπου θα εξαλειφθούν οι κοινωνικές αδικίες, και του πιστώνω ειλικρίνεια και τιμιότητα σε αυτόν τον σκοπό. Απεχθάνεται άλλους homo-προνόμιους που χρησιμοποιούν το προνόμιό τους σε βάρος των γυναικών κατά το ‘είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω’. Αυτούς που μεγαλώνουν τις κόρες τους για να γίνουν καλές σύζυγοι και όχι συναγωνίστριες. Αυτούς που χτυπάνε τις γυναίκες τους ξεσπώντας πάνω τους τη βία που εισέπραξαν από το σύστημα ή τους δικούς τους πατεράδες, συχνά το ένα συγχωνευμένο μες στο άλλο. Τους ‘τις παντόφλες, και γρήγορα’. Τους μαλάκες που πείραξαν τις μανάδες, τις αδερφές σας, τις κόρες σας, έτσι επειδή μπορούσαν.

Γι’ αυτό αγαπητέ homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω, αυτό το κείμενο είναι για σένα. Από μένα που θέλω μια κοινωνία ίσων. Θέλω να σε πείσω για τη σημασία της κοινωνικής ισότητας των φύλων όπως, παρά τους μύθους ότι δεν είχε κανένα ενδιαφέρον στο ‘γυναικείο ζήτημα’, ήθελε και η Ρόζα Λούξεμπουργκ να πείσει τους συναγωνιστές της το 1912 για την πολιτική ισότητα των φύλων: ‘Ο σύγχρονος μαζικός αγώνας για πολιτική ισότητα των γυναικών είναι μόνο μια έκφραση και ένα κομμάτι του ευρύτερου απελευθερωτικού αγώνα του προλεταριάτου, και εκεί βρίσκεται η δύναμη και το μέλλον του. Το ευρύ, ισότιμο και άμεσο δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες πρόκειται – χάρη στις γυναίκες προλετάριες – να προωθήσει και να οξύνει ανυπολόγιστα την ταξική πάλη.’

Δεν θέλω να σε απαλείψω homo-προνόμιους-και-δεν-το-ξέρω. Δεν θέλω να σε αφανίσω, ούτε να σε κανιβαλίσω. Μη με νιώθεις σαν απειλή γιατί δεν σε απειλώ. Θέλω να σταθώ πλάι σου και να αγωνιστούμε μαζί.

Θέλω όμως κι εσύ να ξέρεις το προνόμιο σου. Και να το χρησιμοποιήσεις προς όφελος του κοινού ταξικού και έμφυλου αγώνα μας. Είναι δύσκολο το ξέρω, αλλά σε εμπιστεύομαι ότι μπορείς να το καταφέρεις.

…………………………………

Υ.Γ.1 Το κείμενο είναι αφιερωμένο στους άντρες της ζωής μου: στον πατέρα μου που μου έμαθε ότι το να είσαι γυναίκα δεν είναι εμπόδιο στο να προσπαθείς να καταφέρεις ό,τι κι αν επιθυμήσεις· στον αντάρτη του βουνού παππού μου που έλεγε στις κόρες και την υποφαινόμενη μονάκριβη εγγόνα ότι τα πτυχία σας είναι τα χρυσά βραχιόλια και η μοναδική σας προίκα· στον αδερφό μου που είναι παντοτινός συναγωνιστής, συνοδοιπόρος και ενίοτε ναυαγοσώστης στα δύσκολα· στους φεμινιστές και αγωνιστές φίλους μου που μου δείχνουν ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία· στον σύντροφό μου που με βοήθησε να αγαπώ τη γυναίκα μέσα μου αγαπώντας, και όχι μισώντας έναν άντρα· στον 9 μηνών βαφτισιμιό μου που είναι, πιστεύω, το μέλλον των αντρών αυτού του κόσμου.

Υ.Γ.2 Ένα ευχαριστώ γι’ αυτό το κείμενο πάει στη Μαρίτα Βυργιώτη, καθώς είναι προϊόν συνδιαμόρφωσης από πολύωρες συζητήσεις μεταξύ στριφτών τσιγάρων, τσικουδιάς και αθάνατου Τσιτσάνη.

https://ohnebinde.wordpress.com

Πηγή: http://tomov.gr/