Η έναρξη της δίκης των μελών της Χρυσής Αυγής είναι εξ αντικειμένου μια σημαντική στιγμή για το αντιφασιστικό ρεύμα στην κοινωνία. Μπορούμε να δούμε αυτή τη στιγμή και ως αφορμή για ένα αναστοχασμό και για την εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων σχετικά με την τακτική και τη στρατηγική μας απέναντι στο ναζιστικό κόμμα.
Η ταχύτατη ανάδυση και η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση ενός ναζιστικού κόμματος σε μια συγκυρία σκληρής κεντρικής πολιτικής αντίθεσης κατέστησε την ανάλυση του φαινομένου της Χρυσής Αυγής μέρος του γενικότερης αντιπαράθεσης.
Σε αυτό το πλαίσιο, από την πλευρά του ενιαίου ιδεολογικού και πολιτικού χώρου που συγκροτούν πλέον η Δεξιά και το Κέντρο αναπτύχθηκε μια αρκετά ομοιογενής προσπάθεια διασύνδεσης της ΧΑ με το κίνημα των πλατειών και την υποτιθέμενη “βία της Αριστεράς”. Στην προσπάθεια αυτή, ο κεντροδεξιός μύθος υποτίμησε σταθερά (και σκόπιμα) το υπόστρωμα των ιδεών στο έδαφος των οποίων άνθισε η Χρυσή Αυγή: τον εθνικισμό, το ρατσισμό, το σεξισμό και τον αντισημιτισμό.