Το 1925, λίγο καιρό μετά την αποφυλάκισή του, ο Αδόλφος Χίτλερ ζήτησε από το φωτογράφο Ηeinrich Ηoffmann να τον φωτογραφήσει την ώρα που άκουγε μια ηχογραφημένη ομιλία του κι έκανε πρόβες. Οι φωτογραφίες δεν άρεσαν στον μετέπειτα δυνάστη και ζήτησε να καταστραφούν. Ο φωτογράφος κράτησε τα αρνητικά και τελικά δημοσίευσε τις φωτογραφίες στο βιβλίο του «Ο Χίτλερ ήταν φίλος μου» που κυκλοφόρησε το 1955.
Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια των εορτασμών για την καθέλκυση ενός εκπαιδευτικού σκάφους, στο Αμβούργο στις 13 Ιουνίου του 1936. Στο τετράγωνο μπορεί κανείς να παρατηρήσει ένα άτομο μέσα στο πλήθος, το οποίο αρνείται να σηκώσει το χέρι του για να χαιρετήσει με το ναζιστικό τρόπο.
Ο άνθρωπος αυτός ονομαζόταν August Landmesser. O άνθρωπος που είχε το σθένος να ξεχωρίσει μέσα στο πλήθος, δίχως, φυσικά, τη διάθεση υστεροφημίας, δίχως να φοβηθεί αυτό που… του επέβαλλαν, χωρίς δισταγμό αναφορικά με το τι θα πουν οι άλλοι. Όταν εκατοντάδες χέρια υψώθηκαν από κοινού αποδίδοντας το ναζιστικό χαιρετισμό, ένας άνδρας βρήκε τη δύναμη να σταθεί με τα χέρια σταυρωμένα.
O August Landmesser γεννήθηκε στις 24 Μαΐου 1910, στο Moorrege (χωριό κοντά στο Αμβούργο. Έγινε μέλος του ναζιστικού κόμματος το 1931 προσδοκώντας ότι αυτή του η ενέργεια θα του επέτρεπε να εξασφαλίσει μια θέση εργασίας. Πράγματι σε λίγο καιρό βρήκε μια θέση εργασίας, ως εργάτης στα ναυπηγεία Blohm + Voss shipyard στο Αμβούργο. Παρέμεινε ως μέλος του ναζιστικού κόμματος μέχρι το 1935, όταν παντρεύτηκε μία Εβραία (Ίρμα Έκλερ) και απέκτησε παιδιά μαζί της.
της Ελένης Αστερίου*
Ένας συνταρακτικός λόγος, που εκφωνήθηκε από το Μάρτιν Λούθερ Κινγκ για την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφότητα των ανθρώπων. Ένας λόγος που αποτελεί φάρο ελπίδας για την ανθρωπότητα και τις μελλοντικές γενιές.
 |
| «Το σκοτάδι δεν μπορεί να καταπολεμήσει το σκοτάδι. Μόνο το Φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δεν μπορεί να καταπολεμήσει το μίσος. Μόνο η Αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό». |
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ γεννήθηκε στην Ατλάντα το 1929, μέσα σε μια μικροαστική οικογένεια, και πέθανε το 1968 από τα πυρά ελεύθερου σκοπευτή, στο Μέμφις του Τενεσί. Υπήρξε Βαπτιστής ιερέας και ηγέτης του μαζικού κινήματος των Νέγρων της Αμερικής, μέσα από το οποίο οι έγχρωμοι πολίτες των ΗΠΑ διεκδίκησαν δυναμικά τα δικαιώματά τους.
Ο Κινγκ ήταν ένθερμος υποστηρικτής της τακτικής της μη βίας και το 1964 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη. Ήταν από τους μεγαλύτερους οραματιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι θέσεις του ήταν ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, ένας πόλεμος που αντλούσε χρήματα και πόρους, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας, στον αγώνα κατά της φτώχειας.
Η αλήθεια είναι πως «το μεγάλο τύμπανο που χτυπούσε για χάρη της ειρήνης και της αγάπης», όπως έλεγε ο ίδιος, υπήρξε ο σηματωρός για την κοινωνική δικαιοσύνη, για την πολιτική και ηθική αναμόρφωση της κοινωνίας, για τη διαφυλετική και διαθρησκευτική συμφιλίωση. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αποτελεί μορφή – σύμβολο για τους έγχρωμους πολίτες της Αμερικής και ακόμη παραπέρα για τους πολίτες όλου του κόσμου.
ΝΕΑΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ
Σρεμπρένιτσα: λέξη ντροπή για την πολιτισμένη Ευρώπη και τον βαλκανικό χώρο ειδικότερα. Για τους Έλληνες που εκείνη την εποχή φορούσαν σέρβικες παρωπίδες, η λέξη – γλωσσοδέτης, που σημαίνει «Μικρό Ορυχείο», ίσως να μην σημαίνει και πολλά πράγματα. Στην πόλη, όμως, αυτή της Ανατολικής Βοσνίας συντελέστηκε το 1995 η μεγαλύτερη σφαγή που γνώρισε η ήπειρός μας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στις 11 Ιουλίου, οι δυνάμεις των Σερβοβοσνίων, υπό τον στρατηγό Ράτκο Μλάντιτς και την πολιτική κάλυψη του Ράντοβαν Κάρατζιτς και του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ολοκλήρωσαν τη σφαγή 8.000 αρρένων αμάχων μουσουλμάνων σε μία περιοχή που κυριαρχούσε το σερβικό στοιχείο. Τηρουμένων των αναλογιών, η θηριωδία αυτή μας φέρνει στο νου τις κατοχικές σφαγές των Γερμανών στο Δίστομο και τα Καλάβρυτα.
Η συγγνώμη των αθώων – Μια άρνηση και μια μήνυση – Η συμμετοχή των Ελλήνων παραστρατιωτικών στη Βοσνία –Αποκλειστικό: τα ντοκουμέντα της ντροπής – Η αποθήκη της Κράβιτσα – Πως σκοτώνουμε 300 μουσουλμάνους μέσα σε 13 λεπτά – Οι συμπληρωματικές μαρτυρίες των Ελλήνων παραστρατιωτικών της ΕΕΦ – Η ανείπωτη φρίκη του πολέμου μέσα από ένα σκληρό βίντεο.
Μία από τις δέκα πιο σημαντικές δίκες στη νομική ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο επίσημος τίτλος της είναι «Πολιτεία του Τενεσί κατά του Τζον Τόμας Σκόουπς». Εντάσσεται στο πλαίσιο της διαμάχης μεταξύ «δημιουργιστών» και «δαρβινιστών».
«Δημιουργιστές» ονομάζουμε όσους συντάσσονται με την άποψη της Εκκλησίας ότι η δημιουργία του κόσμου είναι αποτέλεσμα της Θείας Χάριτος. Σήμερα, η θέση αυτή, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, έχει μετασχηματισθεί στη θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού, που υποστηρίζει ότι στην αρχή της εξέλιξης του Σύμπαντος υπήρξε ένα υπερφυσικό σχέδιο, μια επέμβαση του Δημιουργού Θεού. Οι «Δαρβινιστές» αποδέχονται τη θεωρία του βρετανού φυσιοδίφη Κάρολου Δαρβίνου (1809-1882), που υποστηρίζει ότι τα ζωικά και φυτικά είδη προέκυψαν από την αργή εξέλιξη απλούστερων μορφών ζωής, με γενετικές μεταλλάξεις και με τη φυσική επιλογή. Μια θεωρία που είναι γενικά αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα.
Στις 9 Αυγούστου του 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις έριξαν τη δεύτερη (και τελευταία μέχρι σήμερα πυρηνική βόμβα εναντίον ανθρώπων) στο Ναγκασάκι. Εδώ η βόμβα χρησιμοποιούσε ως γόμωση το πλουτώνιο. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο «Fat Man» (χοντρός) στο εργαστήριο κατασκευής της. Αρχικός στόχος ήταν η ιαπωνική πόλη Kokura, επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο επικεφαλής της αποστολής ταγματάρχης Σουέινι, ακολουθώντας το σχέδιο, υποχρεώθηκε να στραφεί στον «αναπληρωματικό» στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι.Η βόμβα έπληξε την πόλη στις 11.02 τοπική ώρα, σκοτώνοντας επιτόπου 73.884 ανθρώπους, τραυματίζοντας 74.909 και μολύνοντας άλλους 120.820 με ραδιενέργεια. Φέτος, για πρώτη φορά, έδωσαν το παρόν οι ΗΠΑ στους εορτασμούς στη μνήμη των θυμάτων του πυρηνικού ολέθρου.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μαρξιστική Σκέψη, τ. 5, Απρίλιος – Μάιος 2012. Το “πήραμε” από το blog ‘εδώ και τώρα‘ όπου ανατήθηκε σε τέσσερα μέρη (μέρος 1ο, μέρος 2ο, μέρος 3ο, μέρος 4ο)
της Ελένης Αστερίου
Ήδη τη δεκαετία του 1980 η ιστοριογραφική σκηνή για το θέμα του φασισμού είχε αρχίσει να αλλάζει ριζικά και ο φασισμός άρχισε να εξαφανίζεται από τον λόγο των ακαδημαϊκών ιστορικών. Οι ανατροπές στην ΕΣΣΔ και την Ανατολική Ευρώπη μετά το 1989 επέτειναν αυτή την αλλαγή. Οικείες έννοιες και ζητήματα κυριολεκτικά εκτοπίστηκαν, η ταξική θεωρία υποχώρησε, ο μεταμοντερνισμός έφθασε στο απόγειό του στον ακαδημαϊκό λόγο.
Προηγούμενο
