Μεταφράζει το Καπυμπάρα από το Parti des Indigènes de la République

Έκκληση του Αμπντελκρίμ Ελ Χάτταμπι, μαροκινού ήρωα του αντιαποικιακού αγώνα
Βρισκόμαστε στο μήνα Μάιο του 1947, ο εμίρης Αμπντελκρίμ Ελ Χάτταμπι βρίσκεται στο δρόμο της επιστροφής από την εξορία του στη νήσο Ρεϋνιόν, όπου πέρασε πάνω από είκοσι χρόνια, περνώντας και από τη νότια Γαλλία, είχε λάβει την άδεια από τις γαλλικές αρχές να γυρίσει στο Μαρόκο, για να θάψει στην Ατζίρ, στη γενέθλια γη του Ριφ, τη σωρό της μητέρας του. Φεύγοντας μαζί με το γιο της για την εξορία, όπως και πενήντα δύο άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός του, πέθανε λίγο μετά την άφιξή τους δέκα  έξι χρόνια νωρίτερα.

Στις 31 Μαΐου 1947 το γαλλικό πλοίο «Le Katoomba» της Νουβέλ Μεσαζερί, προερχόμενο από τη νότια Αφρική και στο οποίο επιβιβάστηκε αυτός και η στρατιωτική του ακολουθία στο Σεν Ντενί της Ρεϋνιόν με προορισμό το Μαρόκο, έπιασε σκάλα στο Πορτ Σάιντ. Ο βασιλιάς Φαρούκ αφού οργάνωσε μια μεγαλοπρεπή υποδοχή προς τιμή του, του πρόσφερε άσυλο στην Αίγυπτο για όσο καιρό επιθυμούσε. Τότε ο εμίρης αποφάσισε να πάψει να είναι ευγενικός με τους Γάλλους.

Το “ξέπλυμα” της ελληνικής Κου Κλουξ Κλαν!
“Το βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη απομυθοποιεί τον αγώνα της ΕΟΚΑ και του Γεωργίου Γρίβα” Η πρόσφατη έκδοση της μελέτης του Μακάριου Δρουσιώτη (“ΕΟΚΑ, Η σκοτεινή όψη”, εκδόσεις “Στάχυ”, Αθήνα 1998), προκάλεσε μιαν αναπάντεχη αντίδραση. Δεν αναφερόμαστε στα θέματα “ταμπού” του Κυπριακού, τα οποία αναλύει τεκμηριωμένα ο δημοσιογράφος και ιστορικός. Σ’ αυτά είναι αναμενόμενες οι αντιδράσεις, εφόσον για πρώτη φορά εξετάζονται όλες οι πτυχές του ζητήματος, χωρίς αποσιωπήσεις και διαστρεβλώσεις, που συνήθως επιβάλλονται από “υπέρτατους εθνικούς λόγους”.
Το παράδοξο είναι ότι κινητοποιήθηκαν ακόμα και νοσταλγοί της Οργάνωσης “Χ”, διαμαρτυρόμενοι για την υπόμνηση περί της συνεργασίας της “Χ” με τις γερμανικές αρχές κατοχής αλλά και την απόλυτη εξάρτησή της από τους Αγγλους.

Ενα πρώτο δείγμα αυτών των αντιδράσεων φιλοξενήθηκε ως επιστολή προς την “Ελευθεροτυπία” -με μικρή δική μας απάντηση- στο φύλλο της περασμένης Δευτέρας. Είναι αδιανόητο, για όποιον έχει μάθει ότι ο Γρίβας υπήρξε ηγέτης του Κυπριακού αγώνα, να συλλάβει το γεγονός ότι ξεκίνησε ως πράκτορας των Αγγλων. Και εξίσου αδιανόητο σε όποιον έχει μάθει ιστορία μόνο από τον “Μικρό Ηρωα”, να διανοηθεί ότι ο άνθρωπος των Αγγλων του ’44-’45, υπήρξε και άνθρωπος των Γερμανών το ’43-’44. Από τους Γερμανούς στους Άγγλους!

Κείμενο : Τάσος Π. Καραντής

Η Χρυσή Αυγή, με τη νεοναζιστική ιδεολογία της, πριν γίνει πασίγνωστη και μπει στη Βουλή, λόγω των συγκεκριμένων οικονομικών – πολιτικών – κοινωνικών συγκυριών που επικράτησαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, δεν ήταν άγνωστη, τόσο στους δημοσιογράφους, όσο και γενικότερα στους δημοκρατικά ευαίσθητους  κι  ενημερωμένους πολίτες. Η οργάνωση πρωτοεμφανίζεται, με το έντυπο «Χρυσή Αυγή», από τις  αρχές  των ’80ς, για να κάνει πιο αισθητή κι «επίσημη» την παρουσία της στα ’90ς. Η συνέχεια κι η γιγάντωση των ημερών μας  είναι πλέον γνωστή σε όλους…
Σκοπός, βέβαια, αυτού του άρθρου, δεν είναι η «ακτινογραφία» της Χρυσής Αυγής, αλλά οι εκφάνσεις του ναζισμού στην Ελλάδα κι  ειδικότερα η «Νέα Τάξις» του Δημήτρη Ναστούλη, που έδρασε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης κι αποτελεί ένα απτό παράδειγμα του ελληνικού ναζισμού, της ιδεολογίας του, των πρακτικών του και των διεθνών διασυνδέσεών του.

Ανταποκριτής της Guardian στη Λατινική Αμερική, ο δημοσιογράφος Richard Gott ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε το νεκρό Τσε λίγες ώρες μετά την εκτέλεσή του. Στο παρακάτω απόσπασμα, από το κλασικό πλέον βιβλίο του για το αντάρτικο της δεκαετίας του ’60 («Rural guerillas in Latin America», Λονδίνο 1970, εκδ.Penguin), o Gott αφηγείται αυτή του την εμπειρία.

8 Οκτωβρίου 1967. Εκείνη την Κυριακή ο καιρός ήταν ζεστός, και στις οκτώμισι το βράδυ περιφερόμαστε με έναν άγγλο φίλο στην κεντρική πλατεία της Σάντα Κρουζ στην ανατολική Βολιβία, όταν κάποιος μας έγνεψε από το τραπεζάκι ενός καφενείου.
«Έχω νέα για σας», μας είπε. «Ο Τσε;», ρωτήσαμε, γιατί το ενδεχόμενο να συλληφθεί ο Τσε στριφογύριζε στο μυαλό μας από μία εβδομάδα. Πριν από λίγες ημέρες βρισκόμαστε στη μικρή πόλη Βαγεγκράντε και είχαμε ακούσει το συνταγματάρχη Χοακίν Σεντένο Ανάγια, διοικητή της όγδοης μεραρχίας των βολιβιανών ενόπλων δυνάμεων, να εκφράζει τη βεβαιότητα ότι τα στρατεύματά του θα βάλουν τον Τσε στο χέρι πριν από το τέλος της εβδομάδας.

«Θα έρθει καιρός που θα ‘μαστε άνθρωποι ξανά και όχι μόνο Εβραίοι»…
Δύο βιβλία σημάδεψαν την αρχή και το τέλος του Ολοκαυτώματος. Το πρώτο είναι «Ο αγών μου» του Αδόλφου Χίτλερ, το οποίο εκφράζει τις πεποιθήσεις του γερμανού δικτάτορα και το σκοτεινό υπόβαθρο της σκέψης του, που σήμανε την αρχή ενός τερατώδους πολέμου. Μπορούμε να πούμε ότι το δεύτερο είναι το ημερολόγιο της Αννας Φρανκ, το ερασιτεχνικό σύγγραμμα της χαρισματικής εβραιοπούλας, το οποίο διηγείται με στωικότητα και απρόσμενη ωριμότητα την καθημερινότητα οκτώ εβραίων μέσα στο καταφύγιό τους, από τον Ιούνιο του 1942 ως τον Αύγουστο του 1944.

Η Αννα Φρανκ γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου του 1929 στη Φραγκφούρτη της Γερμανίας. Γόνος εύπορης οικογενείας ο πατέρας της, Οτο Φρανκ, υπηρέτησε με ευλάβεια τη χώρα του στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ενώ μερικά χρόνια αργότερα έχασε την περιουσία του μαζί με εκατοντάδες άλλους Γερμανούς στην οικονομική ύφεση του 1920. Τον Ιανουάριο του 1933 οι ναζιστές ανήλθαν στην εξουσία. Ο διορατικός Οτο μετέφερε την τετραμελή του οικογένεια (τη γυναίκα του και τις δύο κόρες του, Αννα και Μάργκο) στο Αμστερνταμ της Ολλανδίας, όπου ανέλαβε τη θέση του διευθυντή σε μια εταιρεία τροφίμων στην περιοχή του Πρίσενγκρατς. Η ναζιστική Γερμανία όμως δεν άργησε να κατακτήσει την Ολλανδία. Από τον Μάιο του 1940 το σύμπαν των εβραίων άλλαξε.

Με αφορμή σαν σήμερα το 323 π.χ. το θάνατο του Αλεξανδρου…
Μια εναλλακτική ματιά πάνω στους «Μεγάλους» της ιστορίας, ανάμεσά τους και στο «Μέγα» Αλέξανδρο, προσφέρει ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο του, «Ο μύθος των ‘μεγάλων’ της ιστορίας». Για «νοθεία της ιστορίας» κάνει λόγο ο συγγραφέας, επισημαίνοντας ότι πρόσωπα του δημόσιου βίου που πρωταγωνιστούν σε αποτρόπαια εγκλήματα θεωρούνται ιερά και αδιαμφισβήτητα, σε μια προσπάθεια συγκάλυψης των εγκλημάτων, ή έστω ωραιοποιημένα υπό το μανδύα του ηρωισμού και της ανδρείας που επέδειξαν για την «εξαγωγή» του πολιτισμού στους «βάρβαρους» κι «απολίτιστους».

«Δήμιοι και τύραννοι λαών ηρωοποιούνται, εξευγενίζονται και εξεικονίζονται με φωτοστέφανο. Απόπειρα κριτικής έρευνας γύρω από παρόμοια πρόσωπα θεωρείται συχνά βέβηλη και αντεθνική πράξη! Εδραιώνεται έτσι η φήμη ηγεμόνων που πρέπει να προκαλούν φρίκη και απέχθεια και να θεωρούνται όνειδος για την ανθρωπότητα. Νομιμοποιείται η παραχάραξη της ιστορίας από την εκάστοτε εξουσία και τιμώνται οι εξωνημένοι υμνωδοί και αυλοκόλακες».

Εδώ ‘ναι το πικρό το χώμα του Διστόμου

ω, εσύ διαβάτη, όπου πατήσεις να προσέχεις.

Εδώ πονά η σιωπή, πονάει κι η πέτρα κάθε δρόμου

κι απ’ τη θυσία και τη σκληρότητα του ανθρώπου.

Γιάννης Ρίτσος

Οταν η κτηνωδία “βαφτίζεται” καθήκον, όταν ο “θρίαμβος” του ναζισμού στηρίζεται σε ολοκαυτώματα και ξεκλήρισμα άμαχου πληθυσμού, τότε “γεννιούνται” τραγωδίες σαν και αυτές του Δίστομου. Σήμερα, 10 Ιουνίου, συμπληρώνονται 68 χρόνια από τη σφαγή στη μικρή βοιωτική πόλη, όπου συντελέστηκε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του φασισμού.