«Ακόμη κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια η Άνοιξη θα έλθει» «Αλλάξτε τη ζωή»
«Απολαύστε τη ζωή εδώ και τώρα»
«Ας είμαστε ρεαλιστές, ας ζητούμε το αδύνατο»
«Αν έχουμε ελπίδα, τη χρωστάμε σ’ αυτούς που δεν έχουν καμία»
«Απαγορεύεται το απαγορεύειν»
«Απολαύστε χωρίς φρένο»
«Αυτοί που δουλεύουν πλήττουν όταν δεν δουλεύουν. Αυτοί που δεν δουλεύουν δεν πλήττουν ποτέ»
«Αφήστε το φόβο του κόκκινου στα κερασφόρα ζώα»
«Άντρες, το σιδέρωμα είναι μια καλή άσκηση»
«Γράψτε παντού! Πριν γράψετε, μάθετε να σκέφτεστε»
«Γονείς , μην κάνετε τα παιδιά σας σαν τα μούτρα σας»
«Δεν θέλουμε έναν κόσμο όπου η βεβαιότητα ότι δεν θα πεθάνουμε από ασιτία ανταλλάσσεται με τη βεβαιότητα ότι θα πεθάνουμε από πλήξη»

Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρουμε.
«Κάποιος θα πρέπει να γράψει ένα ποίημα για τα βάσανα των απεργών πείνας. Θα ‘θελα να το γράψω εγώ, αλλά πώς να το τελειώσω;» έγραψε στο ημερολόγιό του στις 10 Μαρτίου 1981 ο Sands.
Σαν σήμερα, 5 Μαΐου 1981, πέθανε μετά από 66 ημέρες απεργίας πείνας ο Gerard Robert «Bobby» Sands, 25 ετών μέλος του ΙRΑ αλλά και εκλεγμένος στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, στην φυλακή Maze προκαλώντας παγκόσμια συγκίνηση.
Ο Bobby Sands ήταν ο ηγέτης της απεργίας πείνας του 1981 κατά την οποία άλλοι εννέα κρατούμενοι των φυλακών έχασαν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι για την άρση του ειδικού καθεστώτος κράτησης των Ιρλανδών πολιτικών κρατουμένων.
Την 1η Μάρτη του 1981 ξεκίνησε νέα απεργία πείνας με κύριο αίτημα να χαρακτηριστούν οι κρατούμενοι πολέμου ως πολιτικοί κρατούμενοι. Ο Bobby Sands ήταν ο πρώτος που αρνήθηκε την τροφή. «Δεν θα με σπάσουν καθώς η επιθυμία για ελευθερία και για την ελευθερία του Ιρλανδικού λαού βρίσκεται στην καρδιά μου. Θα φθάσει η μέρα όπου όλος ο λαός της Ιρλανδίας θα έχει την επιθυμία για ελευθερία. Τότε θα αλλάξουν τα πράγματα. Πιστεύω και στηρίζω το δικαίωμα του Ιρλανδικού έθνους στην κυρίαρχη ανεξαρτησία και το δικαίωμα κάθε Ιρλανδού και Ιρλανδής να στηρίξει αυτό το δικαίωμα με την ένοπλη επανάσταση» υποστήριζε ο Sands.
Η κυβέρνηση της Βρετανίας, δια της πρωθυπουργού, Μάργκαρετ Θάτσερ, απέρριψε το συμβιβασμό με τους κρατούμενος. Λίγο πριν την έναρξη της απεργίας, ο ανεξάρτητος Ιρλανδός βουλευτής Tyrone πέθανε. Ο Sands ήταν υποψήφιος και έλαβε τη θέση του στις 9 Απριλίου του 1981. Ωστόσο παρέμεινε βουλευτής για κάτι λιγότερο από ένα μήνα καθώς στις 5 Μαΐου του 1981 πέθανε στο νοσοκομείο της φυλακής μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας.

Συνέχεια

«Αρχηγέ, εκφράζομεν δι’ υμών τας θερμάς και απείρους ευχαριστίας  μας προς τον αξιότιμον κ. Νικόλαον  Χερτούραν δια το πατρικόν αυτού ενδιαφέρον δια τα μαχητικά στελέχη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος όπερ εξεδηλώθη δια της χορηγήσεως διαφόρων τροφίμων εις αυτά, και εις τα μεν εύπορα μέλη του Κόμματος επί τη καταβολή της αγοραστικής αυτών αξίας, εις δε τα άπορα εντελώς δωρεάν. Αλλά και ο αλτρουισμός υμών κ. Αρχηγέ, η ανιδιοτέλεια και το πατρικό σας ενδιαφέρον δια τας οικογενείας των Εθνικοσοσιαλιστικών στελεχών, τα άφθαστα ανθρωπιστικά αισθήματα υφ’ ων ανέκαθεν εμφορείσθε και ως άνθρωπος και ως ηγέτης έν Ελλάδι της Μεγάλης Εθνικοσοσιαλιστικής Ιδεολογίας, συγκινεί βαθύτατα πάντας ημάς. Τοιούτοι άνδρες λαμπρύνουν το ελληνικόν  όνομα και τονώνουν το ηθικόν των πενομένων και μαστιζομένων κοινωνικών τάξεων…Πειθαρχικοί εις τα κελεύσματα Σας, Σας ακολουθούμεν πιστώς και δεν θα διστάσωμε να θυσιάσωμεν και την ζωήν μας ακόμη υπέρ του μεγαλείου της Μεγάλης Εθνικοσοσιαλιστικής Ιδεολογίας μας».

Συνέχεια

Μετά τις προεδρικές εκλογές του 1960, οι ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων πιέζουνε την κυβέρνηση Kennedy να στηρίξει το σκοπό τους και τους υπάρχοντες νόμους. Το Ανώτατο Δικαστήριο έχει εκδώσει δύο φορές διαταγή που απαγορεύει τον διαχωρισμό λευκών-μαύρων σε ταξίδια από τη μια Πολιτεία στην άλλη, αλλά οι νότιες πολιτείες κατά κόρον αγνοούν τις αποφάσεις του. Το Μάιο του 1961, το Συμβούλιο για Φυλετική Ισότητα CORE4 στέλνει μικτές ομάδες μη βίαιων εθελοντών γνωστών ως επιβατών της ελευθερίας (freedom riders) με λεωφορεία στο Ντίξι, οι οποίοι συναντούν μικρή αντίσταση στον Άνω Νότο, αλλά όταν φτάνουν στην Αλαμπάμα ξεσπούν έντονες φασαρίες. Οι υπέρμαχοι του διαχωρισμού των φυλών ρίχνουν βόμβα σε ένα λεωφορείο στο ́Ανιστον της Αλαμπάμα, και μέλη της Ku Klux Klan επιτίθενται στους επιβάτες καθώς αποβιβάζονται στο Μπέρμινγχαμ.
Ο γενικός εισαγγελέας Robert Kennedy προσπαθεί να προστατέψει τους επιβάτες αυτών των λεωφορείων λέγοντας στον κυβερνήτη John Patterson, ότι θα στείλει ομοσπονδιακά στρατεύματα εάν η πολιτεία δεν διατηρήσει τον νόμο και την τάξη. Στο επόμενο σκέλος του ταξιδιού, από το Μπέρμινχαμ στο Μοντγκόμερυ η αστυνομία που υποτίθεται ότι θα συνόδευε τους επιβάτες είναι ανύπαρκτη. Όταν φτάνουν στην γενέτειρα πόλη του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ οι επιβάτες δέχονται επιθέσεις και το κίνημα τους βάφεται με αίμα. Καθώς η βία γίνεται ανεξέλεγκτη, ο Robert Kennedy καλεί ομοσπονδιακά στρατεύματα, και τελικά ο Patterson αναγκάζεται να δώσει εντολή στην Εθνοφρουρά της Αλαμπάμα για την καταστολή των επεισοδίων.

August Spies, αλλοδαπός, γερμανός μετανάστης

Samuel Fielden, αλλοδαπός, άγγλος μετανάστης

Adolph Fischer, αλλοδαπός, γερμανός μετανάστης

Albert Parsons, αλλοδαπός αμερικάνος, μετανάστης δεύτερης γενιάς από την αγγλία

Michael Schwab, αλλοδαπός, γερμανός μετανάστης

George Engel, αλλοδαπός, γερμανός μετανάστης

Louis Lingg, αλλοδαπός, γερμανός μετανάστης

Oscar Neebe, αλοδαπός αμερικάνος, μετανάστης δεύτερης γενιάς από τη Γερμανία

“Ο όχλος που παρακινήθηκε από τον Spies και τον Fielden σε δολοφονίες δεν αποτελείται από αμερικανούς. Είναι καθάρματα από την Ευρώπη που ζήτησαν καταφύγιο σ’ αυτές τις ακτές για να καταχραστούν τη φιλοξενία μας και να περιφρονήσουν τις αρχές της χώρας”

Εφημερίδα Chicago Herald, 6 Μάη, αναφερόμενη στις κινητοποιήσεις για το οχτάωρο στο  Σικάγο του 1886

Τη πρώτη Μάη του 1948 ο Glen Hearst Taylor συλλαμβάνεται και καταδικάζεται στο Birmingham της Alabama επειδή μπήκε σε ένα κτήριο από την είσοδο που είχε ταμπέλα «για νέγρους» αντι να χρησιμοποιήσει τη πόρτα που η ταμπέλα έγραφε «για λευκούς» (ήταν ο υποψήφιος του βραχύβιου «προοδευτικού» κόμματος, για αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, και θα απεύθυνε χαιρετισμό στο συνέδριο νέων αφροαμερικανών).

Το 2013 κάποιοι θέλουν να ξεθάψουν τους φυλετικούς νόμους και να τους εφαρμόσουν στην Ελλάδα. Μιλάνε για αποκλεισμούς από στρατιωτικές σχολές μέχρι βρεφονηπιακούς με βάση τη καθαρότητα των γονιδίων.

Από fb Λέμε Όχι στη Χρυσή Αυγή

Όσοι επιθυμούσαν μια περαιτέρω επίδειξη δύναμης του Σοσιαλδημοκρατικού κινήματος είχαν ήδη μπροστά τους ένα έτοιμο θέμα. Η πρώτη συνάντηση της Β’ Διεθνούς στο Παρίσι τον Ιούλη του 1889 είχε αποφασίσει πως μια “μεγάλη διεθνής διαδήλωση” για το οχτάωρο μεροκάματο έπρεπε να πραγματοποιηθεί την 1η Μάη του 1890. Οι ηγέτες των εργατών σε κάθε χώρα έμενε να αποφασίσουν την ακριβή μορφή της διαδήλωσης.

Στη Γερμανία ήταν στο χέρι των Σοσιαλδημοκρατών βουλευτών να ανακοινώσουν το τι θα γινόταν την Πρωτομαγιά. Μα η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση δεν είχε κανένα λόγο να συγκληθεί κατά τον Μάρτη και τον Απρίλη αφού η βουλή δε θα συνεδρίαζε μέχρι την πρώτη εβδομάδα του Μάη. Ούτε λέξη δε βγήκε από το κόμμα μέσα στο Μάρτη. Οι πιο δυνατές φυσιογνωμίες του κόμματος, όπως ο Μπέμπελ, ο Λίμπκνεχτ, και ο Σίνγκερ, ήταν όλοι σιωπηλοί. Μα άλλες φωνές ακούγονταν. Κατά τη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας του Μάρτη, η <<Berliner Volkstribuene>>, με επιμελητή τον Μαξ Σίπελ, συζητούσε την πιθανότητα μιας γενικής αργίας για την πρώτη του Μάη χωρίς να στηρίζει και ακριβώς ένα τέτοιο σχέδιο. Στα μέσα του Μάρτη, η ίδια εφημερίδα κατέγραψε πως 90.000 εργάτες στο Αμβούργο απαίτησαν να τηρηθεί γενική αργία την πρώτη του Μάη και να μην εμφανιστεί για δουλειά κανείς.

Έτσι οι εργάτες χάραζαν έναν δικό τους δρόμο, ανεξάρτητα από την ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και η ορμή τους όλο και αυξανόταν. Μια εβδομάδα αργότερα, αντιπρόσωποι από τους Σοσιαλδημοκράτες Βερολίνου ανακοίνωσαν ανοιχτά ένα κάλεσμα για γενική στάση εργασίας την πρώτη Μαΐου. Αυτό μετέφερε το κέντρο στο Βερολίνο, την έδρα του πιο ριζοσπαστικού κομματιού των Σοσιαλδημοκρατών. Στο τέλος του Μάρτη, η <<Berliner Volkstribuene>> στήριξε πλήρως την ιδέα πως το κόμμα πρέπει να καλέσει όλους τους εργάτες της Γερμανίας να γιορτάσουν την 1η Μαΐου με εργατικές συναντήσεις το πρωί και εκδηλώσεις το απόγευμα. Ακόμα καμιά λέξη δεν είχε βγει από την κεντρική επιτροπή.