«Μαθήματα» ναζισμού και φασιστικής προπαγάνδας περί πολιτισμού, ιστορίας και θρησκείας, σε 6χρονα και 10χρονα παιδιά από την Χρυσή Αυγή.

Αλλά η σχέση του ναζισμού με τα παιδιά και τη νεολαία είναι καταγεγραμμένη στις λίστες των εκατομμυρίων νεκρών παιδιών και νεολαίων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η σχέση του ναζισμού με τα παιδιά της Ελλάδας είναι καταγεγραμμένη στο Δίστομο. Ηταν σε εκείνο το ελληνικό ολοκαύτωμα που προκάλεσαν οι χιτλερικές ορδές για το οποίο ο ιστορικός Τάκης Λάππας, στο βιβλίο του «Η σφαγή του Διστόμου», περιγράφει:

«Σαν και τούτο το κακό άλλο δεν ξαναγίνηκε… Τα βρέφη μέσα στις κούνιες τους και στο βυζί της μάνας τους, οι γκαστρωμένες, οι γέροντες, οι γερόντισσες, οι μάνες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους…».

1961 Tότε που “ψήφισαν τα δέντρα”

Ηταν οι εκλογές που έμειναν στην ιστορία ως οι «εκλογές βίας και νοθείας».

Η εφταετία του Καραμανλή και της ΕΡΕ (1955-1963) διαφημίζεται σήμερα σαν η «χρυσή περίοδος» ένα «θαύμα»: η εποχή των μεγάλων έργων, της σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ των αλματωδών ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης. Σίγουρα ήταν μια περίοδος «χρυσή», όμως ήταν τέτοια για την άρχουσα τάξη του ελληνικού καπιταλισμού. Την ίδια περίοδο οι κοινωνικές ανισότητες μεγάλωσαν. Το «κράτος της δεξιάς» που οικοδομήθηκε πάνω στα συντρίμια του κινήματος της Αντίστασης από τον εμφύλιο και μετά, ζούσε και βασίλευε.

Οι εκλογές του 1958 ήταν ένα μεγάλο σοκ για την άρχουσα τάξη και τους αμερικάνους φίλους της. Σ’ εκείνες τις εκλογές η ΕΔΑ το νόμιμο κόμμα της αριστεράς, το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου, κέρδισε το 24,4% των ψήφων και 79 βουλευτές. Εγινε το δεύτερο κόμμα, η αξιωματική αντιπολίτευση. Εντεκα χρόνια μετά τη συντριβή του κινήματος της Αντίστασης η Αριστερά ξανασήκωνε κεφάλι με εντυπωσιακό τρόπο.

Αρχές του 1943 η πανωλεθρία των ναζί στη μάχη του Στάλιγκραντ έγειρε οριστικά την πλάστιγγα  του πολέμου στην πλευρά των συμμάχων. Οι τεράστιες απώλειες τους (πάνω από 850.000 νεκροί, αιχμάλωτοι και τραυματίες) καθιστούν άλυτο το ήδη οξυμένο πρόβλημα των εφεδρειών τους. Προκειμένου να το αντιμετωπίσουν, αναγκάζονται στην επιστράτευση βιομηχανικών εργατών, οι οποίοι στέλνονται στο μέτωπο. Έτσι το πρόβλημα μετατοπίζεται στην αναπλήρωση των κενών στη πολεμική τους βιομηχανία. Καθώς το πρόγραμμα «εθελοντικής» εργασίας από τις κατεχόμενες χώρες έχει αποτύχει, στρέφονται στη λύση της πολιτικής επιστράτευσης στις χώρες αυτές. Στις 19 Φεβρουάρίου ο Γκέμπελς δήλωνει: «Ο γερμανικός λαός δίνει το αίμα του, η υπόλοιπη Ευρώπη ας δώσει την εργασία της».

Οι φήμες περί επικείμενης επιστράτευσης στην Ελλάδα φουντώνουν. Ο πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος προκειμένου να διασκεδάσει τις φήμες δηλώνει: «Η ελληνική κυβέρνησης διαψεύδει κατηγορηματικώς τας κυκλοφορούσας φήμας σχετικώς με δήθεν μελετόμενην πολιτικήν επιστράτευσιν.» Η διάψευση της διάψευσης δεν αργεί να έρθει. Στις 23 Φεβρουαρίου δημοσιεύεται η ακόλουθη διαταγή:

Επί τη βάσει της υπό του Φύρερ και Ανωτάτου Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων χορηγηθείσης μοι εξουσιοδοτήσεως διατάσσω τα κάτωθι:

Συνέχεια

Σαν σήμερα, στις 5 Μαρτίου του 1933, στη Γερμανία διεξάγονται εκλογές. Ήδη το ναζιστικό κόμμα είχε καταφέρει να έχει πίσω του μια τεράστια πλημμυρίδα μαζικής υποστήριξης. Η νέα Βουλή που συγκλήθηκε ψήφισε να δοθούν στον Χίτλερ απεριόριστες εξουσίες. Ήταν η αρχή του τέλους. Σύντομα η σημαία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης αντικαταστάθηκε από τον αγκυλωτό σταυρό των Εθνικοσοσιαλιστών. Της Κατρίν Αλαμάνου

Το αποτέλεσμα των εκλογών έδινε το 44% των ψήφων και 288 έδρες στο NSDAP του Χίτλερ.

Έχοντας υποστηρικτή το μικρό Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα (DNVP), οι Εθνικοσοσιαλιστές επιτυγχάνουν την απόλυτη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο (52%). Η κυριαρχία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος αρχίζει. Θα λήξει μόνον με τον τερματισμό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, το Μάιο του 1945.

Όμως πώς οδηγήθηκε η Γερμανία στις εκλογές του Μαρτίου του 1933 και ακολούθως στη δίνη του ναζισμού, στον οποίο συμπαρέσυρε ολόκληρη την Ευρώπη;

Ηδη από το 1924, ο Γιάννης Κορδάτος με το βιβλίο του «Η Κοινωνική Σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821» είχε αποκαταστήσει το πραγματικό περιεχόμενο του 1821: ήταν μια επανάσταση ενάντια στη φεουδαρχία και την καταπίεση, που εκφραστές της δεν ήταν μόνο οι Οθωμανοί πασάδες και μπέηδες αλλά και οι ντόπιοι προύχοντες, κοτζαμπάσηδες και δεσποτάδες.

Να τι έλεγε για παράδειγμα ο Κορδάτος για τον ρόλο της Εκκλησίας που ήταν ένας από τους βασικούς θεσμούς που στήριζαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία: «Η Εκκλησία μάλιστα έπαιρνε από κάθε χριστιανό ραγιά ειδικό φόρο που λεγόταν ρόγα ή ζητεία. Πολλές φορές έκανε κατάσχεση στ’ αλέτρι ή τ’ άλλα γεωργικά εργαλεία του αγρότη, αν τύχαινε και δεν πλήρωνε τον παραπάνω φόρο. Γενικά μάλιστα ο κάθε χριστιανός ραγιάς ήταν υποχρεωμένος το 1/3 από το εισόδημά του και την περιουσία του να το δίνει δια τας ανάγκας της Εκκλησίας, δηλαδή των μητροπολιτών. Από, παντού λοιπόν, ο φτωχοαγρότης ήταν περιτριγυρισμένος από την ολιγαρχία των εκμεταλλευτών του. Και τι εκμεταλλευτών: απλήστων, τυρανικών και βαρβάρων!»