Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Αμερικανός συγγραφέας Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ (24 Σεπτεμβρίου 1896 – 21 Δεκεμβρίου 1940), ένας από τους κύριους εκπροσώπους της «Χαμένης Γενιάς» των Αμερικανών λογοτεχνών όπως την αποκάλεσε η Γερτρούδη Στάιν, όπου συγκαταλέγονται μεγάλα ονόματα της αμερικανικής πεζογραφίας, μεταξύ των οποίων και αυτά των Έρνεστ Χέμινγουει και Τζον Ντος Πάσος.

Η ζωή του Σκοτ αντικατοπτρίζει τις δύο όψεις του Αμερικάνικου ονείρου. Από τη μία, η επιτυχία και η λάμψη και από την άλλη οι υπερβολές και η παρακμή. Ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ γεννήθηκε στη Μινεσότα, γιος μιας οικογένειας της μεσαίας τάξης του Έντουαρντ Φιτζέραλντ και της Μαίρη Μακ Κουίλαν, αμφότεροι πιστοί καθολικοί.

Ξεκίνησε το 1913 σπουδές στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Οι μέτριες ακαδημαϊκές επιδόσεις του, σε συνδυασμό με την απόφασή του να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία, τον οδήγησαν να εγκαταλείψει τις σπουδές του, χωρίς να εξασφαλίσει το πτυχίο του.

Mε αφορμή σαν σήμερα τη γέννηση του Σταλιν το 1879, δημοσιεύουμε το τελευταίο απόσπασμά από το βιβλίο του Τροτσκι «Τα εγκλήματα του Στάλιν»…
Σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής η γραφειοκρατία έχει γίνει για τη χώρα αιτία εξασθένησης, ξεπεσμού και ταπείνωσης. Πρώτα – πρώτα στην οικονομία. Οι κατηγορίες για σαμποτάζ που σκορπίστηκαν άφθονα σ΄ όλες τις κατευθύνσεις αποδιοργάνωσαν τη διοίκηση. Κάθε σφάλμα, γίνεται, μόλις βρουν συμφέρον σ΄ αυτό, σαμποτάζ. Κάθε περιοχή, κάθε αχτίδα τουφέκισε τον τοπικό της Πιατάκοβ. Οι μηχανικοί των υπηρεσιών, οι αρχιεργάτες τρέμουν για τη ζωή τους. Κανείς δε δέχεται να αναλάβει οποιαδήποτε υπευθυνότητα. Μα μπορείς να τουφεκιστείς και για έλλειψη πρωτοβουλίας. Η υπερένταση του δεσποτισμού οδηγεί στην αναρχία. Η σοβιετική οικονομία έχει ανάγκη από δημοκρατία όσο και από καλές πρώτες ύλες και λιπαντικά. Το σταλινικό σύστημα δεν είναι παρά ένα καθολικό σαμποτάζ της οικονομίας.

Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αν μπορούν να γίνουν χειρότερα, στον τομέα της κουλτούρας. Η δικτατορία της αμάθειας και της ψευτιάς πνίγει την πνευματική ζωή ενός λαού από 170 εκατομμύρια κατοίκους.

Το Δεκέμβριο του 1963 ξεκίνησε στην Φραγκφούρτη η Δίκη του Άουσβιτς. Στην αίθουσα ήρθαν κατά πρόσωπο επιζώντες με παλιούς βασανιστές και η Γερμανία συζήτησε για πρώτη φορά για τα εγκλήματα του Ολοκαυτώματος.

Δεκέμβριος του 1963: Η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε άνθηση, οι άνθρωποι είναι σε θέση να αγοράσουν χριστουγεννιάτικα δώρα για τις οικογένειές τους. 18 χρόνια μετά τον πόλεμο τα βλέμματα είναι στραμμένα στο μέλλον. Για τα εγκλήματα των συνεργατών του ναζιστικού καθεστώτος ουδείς λόγος.

Ωστόσο, ο γενικός εισαγγελέας του κρατιδίου της Έσσης Φριτς Μπάουερ -μαζί με μία ομάδα από νεαρούς κυρίως νομικούς επιστήμονες- πήρε τότε την πρωτοβουλία να εντοπίσει μάρτυρες της θηριωδίας που εκτυλίχθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, τους οποίους έπεισε να έρθουν στην Φραγκφούρτη για να καταθέσουν στη δικαστική αίθουσα όσα έζησαν εξαιτίας των γερμανών ναζί.

Οι Έλληνες Μετανάστες στη Γερμανία

Σύμβαση Περί Επιλογής και Τοποθετήσεως Ελλήνων εργατών εις γερμανικάς επιχειρήσεις», 30 Μαρτίου του 1960. Αυτό ήταν το ξεκίνημα της πιο έντονης μετανάστευσης των Ελλήνων, που βιώθηκε όσο καμία άλλη. Ήταν η κορύφωση και το τέλος του μαζικού ξενιτεμού των Ελλήνων προς την Αμερική, την Αυστραλία, την Αφρική, τον 20ο αιώνα.
Δύσκολα τα μεταπολεμικά χρόνια στη χώρα μας, με τα χωριά να ερημώνουν από την εσωτερική μετανάστευση προς τις μεγαλουπόλεις, λόγω της φτώχιας και της ανεργίας. Αλλά κι εκεί, λύση δεν υπήρχε. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της. Έτσι, η υπογραφή της ελληνογερμανικής Σύμβασης, αποτέλεσε μία «μεγάλη ευκαιρία» για χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες, κυρίως από τη Βόρεια Ελλάδα, που παρά την τρομερή εμπειρία της γερμανικής κατοχής και τον μεγάλο αριθμό των θυμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα, ξεκίνησαν για τη Γερμανία, αναζητώντας το νέο, το καλύτερο, το αναγκαίο.

Στην ουσία, πολλοί εξ αυτών δεν γνώριζαν καν τι υπογράφουν, έπαιρναν τις απαραίτητες οδηγίες και με τη σφραγίδα στο διαβατήριο έφευγαν για τη χώρα, που τούς υπόσχονταν ένα καλύτερο μέλλον από αυτό που τους επιφύλασσε η πατρίδα. Τελικά, ήταν μία μετανάστευση «άγρια», όπως τονίζουν πολλοί από τους πρώτους Έλληνες, που πήραν τον δρόμο για τα ξένα. Χωρίς προοπτικές. Οι Γερμανοί τούς θεωρούσαν τότε προσωρινούς, φιλοξενούμενους εργάτες, «τεμάχια», όπως τους χαρακτήριζαν τα γερμανικά εργοστάσια και τα ανθρακωρυχεία, όταν ζητούσαν εργατικά χέρια από την Ελλάδα και αλλού.

Ένα βίντεο μόλις 34 δευτερολέπτων από το 1930, σε πλημμυρίζει ερωτήματα. Το πρώτο είναι πόσοι γνωρίζουν τη «Μητέρα» Jones. Πόσοι γνωρίζουν την ιέρεια της ανυπακοής.
Και ύστερα… Γιατί η Ελλάδα, στη μεγαλύτερη κρίση, οικονομική-κοινωνική- πολιτική, που διανύει μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, δεν διαθέτει επικίνδυνες γυναίκες (και άντρες) που θα μείνουν στην ιστορία;

Στην Ελλάδα της κρίσης συντελείται σήμερα μια ανθρωπιστική καταστροφή τρομακτικών διαστάσεων. Περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού είναι πλέον ανασφάλιστο. Τρία εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, δεν έχουν το δικαίωμα να νοσηλευθούν δωρεάν σε δημόσια νοσοκομεία και να πάρουν τα φάρμακα που χρειάζονται, χιλιάδες άνθρωποι με προβλήματα υγείας εγκαταλείπονται από την Πολιτεία στη μοίρα τους. Καταδικάζονται στον πόνο, τη δυστυχία, την αναπηρία, το θάνατο. Ζουν και πεθαίνουν αβοήθητοι. Το ΕΣΥ κατεδαφίζεται. Ο Υπουργός Υγείας Γεωργιάδης κλείνει νοσοκομεία, θέτει σε διαθεσιμότητα, απολύει εργαζόμενους στο χώρο της Υγείας, επιβάλλει άγριες περικοπές στους προϋπολογισμούς των δημόσιων νοσοκομείων, τα στραγγαλίζει οικονομικά και στη συνέχεια εξυμνεί τα πλεονεκτήματα του ιδιωτικού τομέα. Έτσι, όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα οδηγούνται στο να αγοράσουν από τον ιδιωτικό τομέα τις υπηρεσίες υγείας που χρειάζονται. Όμως αυτοί όλο και λιγοστεύουν, καθώς ο πληθυσμός φτωχαίνει συνεχώς, θύμα της μνημονιακής πολιτικής που τον καταδικάζει στην ανεργία, την ελαστική και μαύρη εργασία, τις διαρκείς περικοπές του μισθού του, την κινητικότητα, τη διαθεσιμότητα, την απόλυση. Μέσα σε συνθήκες γενικευμένης ύφεσης η χρεοκοπία των μικρομεσαίων νοικοκυριών γίνεται καθημερινό φαινόμενο και το δικαίωμα στην Υγεία γίνεται άπιαστο όνειρο.