Η συγκρότηση κι ο χαρακτήρας της

«Η Εθνική Ένωσις Ελλάς», τα «Τρία Έψιλον» όπως συνήθως λεγόταν, συγκροτήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1924 (εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, φύλλο της 5^ης Απριλίου 1932), αλλά επί τρία χρόνια λειτουργούσε ως μυστική οργάνωση. Στο προσκήνιο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της συμπρωτεύουσας εμφανίστηκε τον Ιανουάριο του 1927. (Το καταστατικό της συντάχτηκε την 20^η Ιανουαρίου 1927 και η οργάνωση αναγνωρίστηκε από το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης την 5^η Φεβρουαρίου του ίδιου χρόνου.)

Με βάση το ιδρυτικό καταστατικό της, μέλη της μπορούσαν να γίνουν μόνον όσοι ήταν χριστιανοί ελληνικής καταγωγής. Τα γραφεία της βρίσκονταν στην οδό Πανταζίδου 8. Πρόεδρός της ήταν ο εμποροράφτης Γεώργιος Κοσμίδης. Σύμφωνα με όσα δήλωσε στη Βουλή ο Λεωνίδας Ιασωνίδης, υπουργός Προνοίας στην τελευταία κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου, «ο Κοσμίδης εις την Κωνσταντινούπολιν ήτο ένας δυνατός εθνικός παράγων και εδώ βγάζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του» (συνεδρίαση της Βουλής τη 10^η Δεκεμβρίου 1931).

Η περιβόητη φράση «Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Ελληνας» αποτέλεσε το πιο ισχυρό έρεισμα για την κατάταξη του Νίκου Εγγονόπουλου στους ακραιφνείς ελληνολάτρες, ενώ το νόημα του στίχου, και του όλου ποιήματος, μαρτυρεί το εντελώς αντίθετο. Βέβαια αυτές ήταν, και αυτές είναι οι ζητήσεις των καιρών, δηλαδή συγκεκριμένων, καθεστωτικών ιδεολογικών ρευμάτων, και είναι γνωστό πως οι τέχνες, με την πολυσημία της γλώσσας τους, αποτελούν ένα ιδιαίτερα πρόσφορο πεδίο για να επιχειρούνται οι πλέον αντιφατικές ερμηνείες, να ασκούνται οι πιο βίαιες επεμβάσεις. Διαρκές όμως και το αίτημα του ορθού λόγου, όχι για να εφαρμοσθεί ως μέθοδος στην ερμηνεία ενός ποιήματος, ούτε για να άρει τα συμφραζόμενα της πρόσληψής του, αλλά για να επισημάνει τα προφανή πραγματολογικά δεδομένα, δηλαδή τα πρωτογενή υλικά της σύνθεσης.
Ο Μπολιβάρ, με τον υπότιτλο «ένα ελληνικό ποίημα», γράφτηκε τον χειμώνα του 1942-43 και «κυκλοφόρησε σε χειρόγραφα αντίτυπα που έκαναν πολλοί, και το διάβαζαν σε συγκεντρώσεις αντιστασιακού χαρακτήρα», όπως σημειώνεται στη δεύτερη έκδοσή του σε βιβλίο, το 1962. Εκεί, επισημαίνεται επίσης πως κάποιοι στίχοι αποτελούν «Ζωντανές αναμνήσεις από τον πόλεμο του 1940-41», όπου ο Εγγονόπουλος πολέμησε στην πρώτη γραμμή:

Σαν σήμερα το 1918 έγινε το πρώτο εργατικό συνεδριο στην Ελλάδα που οδήγησε στην ίδρυση της ΓΣΕΕ. Με αφορμή το γεγονός αυτό, λίγα λόγια για το πώς φτασαμε σε αυτό…
Το Νοέμβρη του 1918 το ελληνικό προλεταριάτο, ολιγάριθμο αλλά εξαιρετικά μαχητικό, απόκτησε το πρώτο του πολιτικά ανεξάρτητο κόμμα, το Σoσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας. Μέσα σε συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης της χώρας και πολιτικής καταπίεσης από την ανταντόφιλη βενιζελική κυβέρνηση, συνθήκες στρατιωτικού νόμου και πολεμικού πυρετού, με την άρχουσα τάξη βαθιά διασπασμένη, το προλεταριάτο έκανε το μεγάλο βήμα προς την πολιτική του ανεξαρτησία. Η ιστορική αυτή πράξη έγινε κάτω από την επίδραση της ακτινοβολίας της Ρώσικης Επανάστασης.

Η κρίση του ιμπεριαλισμού, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η χρεοκοπία της Δεύτερης Διεθνούς και των τμημάτων της, έβαζε στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της κρίσης ηγεσίας της εργατικής τάξης και την ανάγκη της άμεσης λύσης του. Το ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα, αυτή την εποχή ήταν κατακερματισμένο σε πολλές οργανώσεις, που βρίσκονταν κάτω από την ιδεολογική, και κάποτε και την οργανωτική, επιρροή της άρχουσας τάξης. Η ανάγκη της ενοποίησής τους για την καθοδήγηση των μεγάλων αγώνων της εργατικής τάξης ήταν επιτακτική. Η οικονομική και πολιτική κρίση του συστήματος εκείνη την περίοδο δημιουργούσε τους όρους μιας αναπτυσσόμενης εμφυλιοπολεμικής κατάστασης. Η εργατική τάξη απειλούνταν με αφανισμό. Χρειαζόταν το κόμμα της για να αναλάβει τον ιστορικό της ρόλο.

Από τον Κώστα Ζουγρή

Αρκετοί από τους σημερινούς νέους συνεχίζουν να αναζητούν την κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν, ακόμα και όταν έχουν ήδη εισέλθει για τα καλά στην τρίτη δεκαετία της ζωής τους.

Η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό τους, αλλά και η ταυτόχρονη ουσιαστική άρνηση των μεγαλύτερων να τους εμπιστευτούν οδηγούν μοιραία σε μια στασιμότητα η οποία ειδικά στις τέχνες και τη λογοτεχνία έχει επηρεάσει αρνητικά τις εξελίξεις στην πατρίδα μας, με επακόλουθο πολλοί πραγματικά ταλαντούχοι νέοι μας να μένουν στο περιθώριο και να αναγκάζονται να αναζητήσουν επαγγελματικό καταφύγιο σε χώρους που δεν τους αντιπροσωπεύουν, αλλά είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν για να επιβιώσουν.

Αναδημοσίευση από barikat.gr

1. Θέλουμε ελευθερία. Θέλουμε τη δύναμη να καθορίζουμε τη μοίρα των μαύρων της Κοινότητας μας. Πιστεύουμε ότι οι μαύροι άνθρωποι δεν θα είμαστε ελεύθεροι μέχρι να είμαστε σε θέση να καθορίσουμε τη μοίρα μας.

2. Θέλουμε πλήρη απασχόληση για τους ανθρώπους μας. Πιστεύουμε ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει την ευθύνη και την υποχρέωση να δώσει σε κάθε άνθρωπο είτε απασχόληση, είτε ένα εγγυημένο εισόδημα. Πιστεύουμε ότι αν οι λευκοί Αμερικανοί επιχειρηματίες δεν δώσουν πλήρη απασχόληση, στη συνέχεια, τα μέσα παραγωγής θα πρέπει να παίρνονται από τους επιχειρηματίες και να τοποθετούνται στην κοινότητα, έτσι ώστε οι άνθρωποι της Κοινότητας να μπορούν να οργανώσουν και να απασχολούν όλους τους ανθρώπους της και να τους δώσει ένα υψηλό επίπεδο διαβίωσης.

3. Θέλουμε ένα τέλος στην κλοπή από τους λευκούς της μαύρης Κοινότητας μας. Πιστεύουμε ότι αυτή η ρατσιστική κυβέρνηση μας λήστεψε και τώρα ζητάμε το ληξιπρόθεσμο χρέος «των σαράντα στρέμματα και δύο μουλαριών». Σαράντα στρέμματα και δύο μουλάρια είχαν υποσχεθεί πριν από 100 χρόνια (η κυβέρνηση Λίνκολν) ως αποκατάσταση για την καταναγκαστική εργασία και τη μαζική δολοφονία των μαύρων ανθρώπων.

Σαν σήμερα το 1933 Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν φτάνει στην Αμερική ως πολιτικός πρόσφυγας από τη ναζιστική Γερμανία…

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου του 1879 σε μια φιλελεύθερη, κοσμική και αστική εβραϊκή οικογένεια. Τα παιδικά χρόνια του νεαρού Άλμπερτ, καθώς και τα πρώτα του εφηβικά, δεν παρουσίαζαν ασυνήθιστα στοιχεία. Όπως π…ολλοί νέοι άντρες των τελών του 19ου αιώνα, ήταν περίεργος, διάβαζε Δαρβίνο, τον ενδιέφερε ο υλικός –εννοείται, ο φυσικός– κόσμος και επιθυμούσε να κατανοήσει «τα απόκρυφα της φύσης, ώστε να διακρίνει “το νόμο μέσα στο νόμο”».
Το 1895 ο Αϊνστάιν, στην ηλικία των 16, αποκήρυξε τη γερμανική του υπηκοότητα και μετακόμισε στην Ελβετία. Ο κύριος λόγος ήταν για να αποφύγει τη στράτευση αλλά και για να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Ζυρίχης. Εκεί τελικά τελείωσε το διδακτορικό του, σε ένα κλίμα σχετικά πιο απαλλαγμένο από τον αντισημιτισμό που διαπότιζε τα γερμανικά και τα αυστριακά πανεπιστήμια. Αλλά η Ζυρίχη είχε κι άλλες ανταμοιβές. Ο Αϊνστάιν περνούσε πολύ χρόνο στο καφέ Οντεόν, ένα στέκι των Ρώσων ριζοσπαστών, συμπεριλαμβανομένων της Αλεξάντρα Κολλοντάι, του Λέον Τρότσκυ και, μερικά χρόνια μετά, του Λένιν. Ο Αϊνστάιν παραδέχτηκε ότι περνούσε πολύ χρόνο στο Οντεόν, σε σημείο που έχανε και μερικά μαθήματα για να λάβει μέρος στις μεθυστικές πολιτικές συζητήσεις της καφετέριας.