Ο στενός ηγετικός πυρήνας της Χρυσής Αυγής και ο ίδιος ο «Führer» Μιχαλολιάκος προέρχεται από την προδικτατορική οργάνωση του Κώστα Πλεύρη Κόμμα Τετάρτης Αυγούστου. Ο Πλεύρης ήταν και παραμένει εθνικοσοσιαλιστής, φανατικός οπαδός του Χίτλερ.
Ο στενός ηγετικός πυρήνας της Χρυσής Αυγής και ο ίδιος ο «Führer» Μιχαλολιάκος προέρχεται από την προδικτατορική οργάνωση του Κώστα Πλεύρη Κόμμα Τετάρτης Αυγούστου. Ο Πλεύρης ήταν και παραμένει εθνικοσοσιαλιστής, φανατικός οπαδός του Χίτλερ.
ΠΡΩΙΜΗ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
Ο μέγας άνθρωπος που πρόσφερε για πρώτη φορά επιστημονική βάση στο σοσιαλισμό και επομένως σ’ ολόκληρο το εργατικό κίνημα της εποχής μας, ο Κάρλ Μαρξ, γεννήθηκε στο Τρηρ το 1818. Σπούδασε στη Μπον και στο Βερολίνο, στην αρχή νομικές επιστήμες, αλλά αμέσως κατόπιν αφιερώθηκε αποκλειστικά στη μελέτη της Ιστορίας και της φιλοσοφίας και ετοιμαζόταν το 1842 να γίνει υφηγητής της φιλοσοφίας, όταν η πολιτική κίνηση που δημιουργήθηκε μετά το θάνατο του Φρειδερίκου Γουλιέλμου III τον οδήγησε σε άλλη προοπτική.
Οι αρχηγοί της φιλελεύθερης αστικής τάξης της Ρηνανίας, οι Καμπχάουζεν, Χάνσεμαν κλπ, ίδρυσαν με την συνεργασία του στην Κολωνία την «Εφημερίδα του Ρήνου» και ο Μαρξ, που είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση με την κριτική του για τις συζητήσεις του επαρχιακού κοινοβουλίου της Ρηνανίας, κλήθηκε το φθινόπωρο του 1842 ν’ αναλάβει τη διεύθυνση της εφημερίδας. Η «Εφημερίδα του Ρήνου» έβγαινε κάτω από λογοκρισία. H λογοκρισία όμως δεν κατάφερνε να τα βγάλει πέρα μαζί της. Η «Εφημερίδα του Ρήνου» δημοσίευε σχεδόν πάντα τα άρθρα που της χρειάζονταν. Στην αρχή έδιναν στο λογοκριτή κατώτερης ποιότητας υλικό για να σβήνει, ώσπου υποχωρούσε είτε μόνος του, είτε αναγκαζόταν να υποχωρήσει μπροστά στην απειλή ότι δεν θα έβγαινε η εφημερίδα την άλλη μέρα. Αν υπήρχαν δέκα εφημερίδες με το ίδιο θάρρος σαν την «Εφημερίδα του Ρήνου» και αν οι εκδότες θυσίαζαν μερικές εκατοντάδες νομίσματα παραπάνω για έξοδα εκτύπωσης, η λογοκρισία στη Γερμανία θάχε κιόλας γίνει αδύνατη από το 1843. Όμως οι Γερμανοί ιδιοκτήτες εφημερίδων ήταν μικρόλογοι, δειλοί Φιλισταίοι και η «Εφημερίδα του Ρήνου» έκανε τον αγώνα μόνη της. Έφθειρε τον ένα λογοκριτή ύστερα από τον άλλο. Τελικά την περνούσαν από διπλή λογοκρισία. Ύστερα από την πρώτη λογοκρισία την έβλεπε άλλη μια φορά και την λογόκρινε τελικά ο κυβερνητικός επίτροπος. Άλλα κι αυτό δεν ωφέλησε. Στις αρχές του 1843 η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μ’ αυτή την εφημερίδα και την απαγόρεψε χωρίς άλλη διαδικασία.
Αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη
«Τα γράμματά μου τη σήμερον δεν πέμπονται παρά εις όσους φρονούν καλά διά τη σωτηρίαν της Πατρίδος. Πρέπει λοιπόν να λείψουν από το γένος μας τα κρυφά, και σαν αληθινοί πατριώται να κηρύττωμεν την αλήθειαν εις όλους χωρίς κανένα φόβον. Εκείνοι όμως που λυσσιάζουν διά αξιώματα ας γράφουν διπλωματικά, ας λέγουν κρυφά και ας προσπαθή να γελά ο ένας τον άλλον. Αυτοί είναι σαν πανούκλα εις την Ελλάδα και πρέπει ο λαός να χωρισθή απ’ αυτούς και να τους κάμη κουτουμάτζια (κάθαρση) διά να μην μολευθούμεν όλοι μας και χαθούμεν.»
Οδυσσέας Ανδρούτσος1
Υπήρξε ο κυριότερος εκπρόσωπος του νατουραλισμού. Άσκησε τεράστια κοινωνική επιρροή με το έργο και τις παρεμβάσεις του. Ο Εμίλ Ζολά, πέθανε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1902.
Από τα 18 και μετά έζησε στο Παρίσι. Αρχικά δούλεψε στον εκδοτικό οίκο Hachette τον οποίο εγκατέλειψε γρήγορα για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ τα πρώτα του βιβλία ήταν τα Παραμύθια στη Νινόν και Η εξομολόγηση του Κλαύδιου.
Ο Εμίλ Ζολά είχε ενεργό συμμετοχή στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα της Γαλλίας. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι θέσεις του κατά του Ναπολέοντα και του ιερατείου.
Σαν σήμερα το 1941, περισσότεροι από τριάντα χιλιάδες Εβραίοι της Σοβιετικής Ένωσης και άλλοι «ανεπιθύμητοι» εκτελούνται στο φαράγγι «Μπάμπι Γιαρ» του Κιέβου, από δυνάμεις των SS με τη βοήθεια των τοπικών συνεργατών τους και της ουκρανικής αστυνομίας, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση. Θεωρείται η μεγαλύτερη μεμονωμένη σφαγή στην ιστορία του Ολοκαυτώματος. Ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς τους αφιερώνει το πρώτο μέρος της Συμφωνίας αρ. 13, γνωστής και ως «Μπάμπι Γιαρ».
Το Κίεβο καταλήφθηκε από στρατεύματα της Γερμανικής 6ης Στρατιάς στις 19 Σεπτεμβρίου 1941. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1941 η αποστολή εξόντωσης ολόκληρου του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης, σε αντίποινα για μια σειρά βομβιστικών ενεργειών κατά στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων από την σοβιετική αντίσταση, είχε αποφασιστεί. Στις 28 Σεπτεμβρίου μια ανακοίνωση των δυνάμεων κατοχής κάλεσε όλο τον εβραϊκό πληθυσμό της πόλης να συγκεντρωθεί σε ένα πλατύ σταυροδρόμι στις 8 το πρωί της επομένης, 29ης Σεπτεμβρίου. Στην ανακοίνωση οι Εβραίοι καλούνταν να έχουν μαζί τους όλα τα χαρτιά τους, ζεστά ρούχα και εσώρουχα, καθώς και όλα τα φορητά πολύτιμα αντικείμενά τους. Όποιος συλλαμβανόταν σε διαφορετικό μέρος θα εκτελούνταν επί τόπου, ενώ το ίδιο θα συνέβαινε και με όποιον μη Εβραίο παρείχε καταφύγιο ή τρόπο διαφυγής σε Εβραίο. Η φήμη που κυκλοφόρησε ανάμεσα στους Εβραίους ήταν ότι θα μεταφέρονταν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Ο Δ. Γληνός έγραψε τότε μια μπροσούρα «Τι ειναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Παραθέτουμε εδω μερικα αποσπάσματα…
«Ο σημερινός αγώνας του λαού μας στο περιεχόμενό του δεν μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο παρά απελευθερωτικός. Πρόκειται να κατακτήσουμε τη λευτεριά μας, να διώξουμε τους ξένους επιδρομείς από τη χώρα μας, να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας στη ζωή και τον πολιτισμό. Πρόκειται ν’ ανοίξουμε το δρόμο για μιαν ελεύτερη, πολιτισμένη κι ευτυχισμένη Ελλάδα. Αυτός είναι ο πρώτος, ο υπέρτατος, ο μόνος σκοπός που μας προβάλλεται σήμερα επιτακτικά όσο ποτέ.Στη μορφή του, ο σημερινός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι παλλαϊκός, ν’ αγκαλιάσει όλα τα στρώματα του λαού, και τον εργάτη και τον αστό και τον αγρότη και τον διανοούμενο. Και μ’ αυτή την έννοια της παλλαϊκότητας, ο αγώνας αυτός χαρακτηρίζεται σαν αγώνας εθνικός. Ο σημερινός, λοιπόν, αγώνας που βγαίνει από τα πράγματα και την ψυχική διάθεση όλου του λαού, είναι αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός, και μόνο αν έτσι κατανοηθεί και οργανωθεί μπορεί να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα…».***»Ορισμένα κόμματα συνειδητοποίησαν καθαρά τα συνθήματα που βγαίνουνε σήμερα και από τις αντικειμενικές συνθήκες και από τη διάθεση του λαού να παλέψει για τη ζωή του και τη σωτηρία του.Και τα κόμματα αυτά συγκροτήσανε πριν από ένα χρόνο το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, σα μια κοινή αφετηρία και κοινό στάδιο δράσης για όλη την πολιτική ηγεσία και καθοδήγηση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Αναδημοσίευση από http://aixmi.wordpress.com
Στις 21 Μαΐου 1894 o 22χρονος Εμίλ Ανρύ οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα, τα τελευταία του λόγια ήταν: “Κουράγιο σύντροφοι! Vive l’anarchie!” Ο Ανρύ ήταν ο τρίτος σε μια σειρά από Γάλλους αναρχικούς που εκτελέστηκαν μετά την εφαρμογή της “προπαγάνδας μέσα από τη δράση”, μετά τον Ραβασόλ το 1892 και τον Ωγκύστ Βαγιάν νωρίτερα το 1894. Θα ακολουθείτο από τον Σάντο Καζέριο, έναν ιταλογεννημένο αναρχικό που θα δολοφονούσε τον Πρόεδρο Σαντί Καρνό στις 24 Ιουνίου 1894. Όλοι υποκινούνταν από το ίδιο ιδανικό, και όλοι έδρασαν σαν, όπως ο Ραβασόλ δήλωσε: “Το μόνο που χρειάζεται…είναι μια σπρωξιά…και η επανάσταση θα λάβει χώρα.” Το ιστορικό του Ανρύ, ωστόσο, διέφερε από εκείνο των άλλων.
O Καζέριο είχε ζήσει σε διάφορες Ευρωπαϊκές πόλεις ψάχνοντας για δουλειά. Ο Ραβασόλ είχε ζήσει όλη του τη ζωή σε απόλυτη φτώχεια, ήταν αυτοδίδακτος, και είχε εμπλακεί στην παρανομία προτού προβεί σε πολιτικές επιθέσεις, χτυπώντας τα σπίτια ενός δικαστή και ενός δικηγόρου οι οποίοι είχαν εμπλακεί σε διώξεις αναρχικών συντρόφων. Ο Ωγκύστ Βαγιάν, που είχε επίσης υποφέρει από τη φτώχεια και είχε τσαλαβουτήξει στην παρανομία, έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια να μετεγκατασταθεί στην Αργεντινή. Είχε βρει το δρόμο του προς τον αναρχισμό στα νιάτα του και επιμελήθηκε ένα αναρχικό περιοδικό. Αηδιασμένος από το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της Τρίτης Δημοκρατίας, είχε τοποθετήσει μια βόμβα στη Βουλή των Αντιπροσώπων η οποία εξεράγει, χωρίς να προκληθεί θάνατος. Παρά την απουσία θανάτων, ο Βαγιάν καταδικάστηκε σε θάνατο και, παρά τη δημόσια κατακραυγή εναντίον της εκτέλεσης ενός ανθρώπου που δεν είχε σκοτώσει κανέναν, οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα στις 5 Φεβρουαρίου 1894.
Σαν σήμερα ο Henry Ford ανακοινωνει στο προσωπικο της αυτοκινητοβιομηχανιας του την απόφαση του να καθιερώσει το οκτάωρο και την πενθημερη εβδομαδιαία απασχόληση. Με αφορμή το γεγονός αυτό λίγα λόγια για τους αγώνες που έγιναν το 1886 για τη διεκδίκηση του 8ωρου…
Από τις αρχές του 1886, χιλιάδες εργαζόμενοι των ΗΠΑ κατέβαιναν σε απεργίες. Υπήρχε απαίτηση για 8ωρο στη δουλειά από την 1η του Μάη 1886, την οποία είχαν δεχθεί 69 από τα 78 Συνδικάτα που υπάγονταν στην Ομοσπονδία Οργανωμένων Επαγγελμάτων και Εργατικών Συνδικάτων στις ΗΠΑ, το 1885. Να θυμίσουμε ότι μέχρι τότε η εργάσιμη μέρα ήταν 10, 12 ή ακόμα και 14 ώρες. Η Ομοσπονδία καλούσε, για να υποστηριχτεί μαχητικά (με μαζικές απεργίες) το αίτημα του 8ωρου με τα παρακάτω λόγια:
«Σηκωθείτε, δουλευτάδες της Αμερικής, αφήστε κάτω τα εργαλεία σας την 1η του Μάη 1886, σταματήστε τη δουλειά σας, κλείστε τα εργοστάσια, τις φάμπρικες και τα ορυχεία. Για μια μέρα το χρόνο. Μια μέρα επανάστασης, όχι ανάπαυσης! Μια μέρα που δεν ορίστηκε από τους καυχησιάρηδες εκπροσώπους των θεσμών που κρατούν την εργατιά σε υποτέλεια. Μια μέρα στην οποία οι εργάτες κάνουν τους δικούς τους νόμους κι έχουν τη δύναμη να τους εφαρμόσουν, όλα αυτά χωρίς τη συγκατάθεση, την έγκριση αυτών που καταπιέζουν και κυβερνούν. Μια μέρα κατά την οποία με τεράστια δύναμη, η ενότητα της στρατιάς των δουλευτάδων παρατάσσεται κατά των δυνάμεων που σήμερα εξουσιάζουν τα πεπρωμένα του λαού όλων των εθνών. Μια μέρα διαμαρτυρίας ενάντια στην καταπίεση και την τυραννία, ενάντια στην αμάθεια και κάθε είδος πολέμου. Μια μέρα κατά την οποία οι εργάτες θα πρέπει να αρχίσουν να απολαμβάνουν οκτώ ώρες για δουλειά, οκτώ ώρες για ανάπαυση και οκτώ ώρες για ό,τι θα ήθελαν».
Αναδημοσίευση από http://el.wikipedia.org
Ως οι Εννέα του Λίτλ Ροκ είναι γνωστοί οι εννιά πρώτοι Αφροαμερικανοί μαθητές που γράφτηκαν το 1957 στο Little Rock Central High School, ένα σχολείο που μέχρι τότε ήταν αποκλειστικά για λευκούς μαθητές. Τα εννιά αυτά παιδιά, ενώ είχαν γραφτεί στο σχολείο, αρχικά εμποδίστηκαν να μπουν στο κτίριο από λευκούς συμμαθητές τους και μέλη της Εθνοφρουράς, η οποία έπαιρνε εντολές από τον κυβερνήτη του Αρκάνσας Όρβιλ Φόμπους. Τελικά μπήκαν στο σχολείο και άρχισαν να παρακολουθούν τα μαθήματα, ύστερα από την παρέμβαση του τότε Αμερικανού Προέδρου Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και με τη συνοδεία στρατιωτών. Το γεγονός αυτό θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του Κινήματος για τα ατομικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών (African-American Civil Rights Movement.)