Ο Χίλτερ ευχαριστεί τα ντόπια σκυλιά του για τις υπηρεσίες τους (μέσα από τις πάντοτε φιλόξενες στήλες της Καθημερινής)

Επί δεκαετίες ακροδεξιές ομάδες, με την ανοχή επίσημων εκπροσώπων της αστικής τάξης, συναθροίζονται στο Μελιγαλά, για να «τιμήσουν» τους «ηρωικούς» όπως λένε νεκρούς, που σφαγιάστηκαν από τους «κομμουνιστοσυμμορίτες»! Φέτος, μάλιστα, επιχειρείται να διοργανωθούν διάφορες εκδηλώσεις με τη συμμετοχή και ξένων νεοφασιστικών οργανώσεων από διάφορες χώρες της ΕΕ, όπου διώκονται οι κομμουνιστές ενώ οι νεοφασίστες δρουν ελεύθερα.

Για τη μάχη του Μελιγαλά έχουν γραφτεί και γράφονται από τους αντιπάλους του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ πάρα πολλά, παραποιώντας τα γεγονότα και την ιστορική αλήθεια. Πρόκειται για μια προσπάθεια συγκάλυψης της εγκληματικής και αντιλαϊκής πολιτικής της αστικής τάξης και σε εκείνα τα χρόνια. Κανενός Ελληνα εργαζόμενου δεν μπορεί να πονάει η καρδιά του για τους ταγματασφαλίτες. Πληρώθηκαν όπως τους άξιζε.

Τα «Τάγματα Ασφαλείας», που είχαν συγκροτηθεί προς το τέλος του 1943 από την κατοχική κυβέρνηση Ι. Ράλλη για την αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου» και την «προστασίαν του κοινωνικού καθεστώτος», είχαν συγκεκριμένη αποστολή κατά τη στιγμή της αποχώρησης των Γερμανών, να αποτελέσουν την οπισθοφυλακή και πλαγιοφυλακή τους, ώστε να κρατήσουν τις θέσεις τους και να απασχολήσουν και φθείρουν τον ΕΛΑΣ. Ετσι, όχι μόνο θα στερούσαν τον ΕΛΑΣ από τα ηθικά και υλικά οφέλη που θα αποκόμιζε από το χτύπημα των Γερμανών, αλλά θα του προξενούσαν και απώλειες.

Της Aννας Μανουκάκη-Μεταξάκη

Μετά τη μάχη της Σύμης, αργά στις 12-9-1943 οι αντάρτες αποσύρθηκαν από τα υψώματα της ανατολικής και δυτικής πλευράς της κοιλάδας με τον ένα νεκρό και τους δύο τραυματίες τους ενώ οι Γερμανοί μετέφεραν με πολλά ζώα τους δικούς τους 12 χιλιομ. στην Αν. Βιάννο.

Οι Γερμανοί σκότωσαν τους άντρες που βρήκαν στην Κάτω Σύμη και στον Πεύκο και 2 μέρες μετά τη μάχη, την Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 1943, ημέρα του Τιμίου Σταυρού έβαλαν φωτιά στα 2 χωριά. Ταυτόχρονα, αφού κύκλωσαν τα χωριά Βαχνό, Κεφαλοβρύσι, Κρεβατά και Αγ. Βασίλειο, σκότωσαν όλους τους άντρες που δεν πρόλαβαν να φύγουν ή πιστεύοντας στις υποσχέσεις που τους έδωσαν την παραμονή το βράδυ, ότι τάχα κινδυνεύουν έξω και όχι στα σπίτια τους, παρέμειναν.

Ξημερώματα στις 14-9-1943 άρχισαν σε όλα τα χωριά οι ομαδικές εκτελέσεις. Στο χβωριό Αμιρά, κάτω από το Ηρώο, εκτελέστηκαν 114 άνδρες. Ύστερα οι Γερμανοί άρχισαν την εκκαθάριση όλης της περιοχής σε πλάτος 5 χιλιομέτρων από την παρασλία (“νεκρή ζώνη”) σκοτώνοντας αδιακρίτως όποιους έβρισκαν, άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Σαν σήμερα το 1930 στη Γερμανία το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα ανέβηκε στο 18,3% των ψήφων με 107 έδρες και κυριάρχησε στον συντηρητικό πολιτικό χώρο…

Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν ένας πρώην δεκανέας του γερμανικού στρατού στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως πολλοί Γερμανοί απόστρατοι, εξοργισμένος από την ταπεινωτική για τη Γερμανία συνθήκη των Βερσαλλιών, απέδωσε την ήττα στην «προδοσία των πολιτικών», στις «ταξικές διαμάχες που ρήμαζαν τη χώρα» και στη «δημοκρατία που τις επέτρεπε». Αυτοί οι απόστρατοι αποτέλεσαν και τον αρχικό πυρήνα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, μιας ομάδας εξτρεμιστών που στόχευαν στην «εθνική αναγέννηση» της Γερμανίας.
Μάλιστα το 1923 επιχείρησαν να καταλάβουν την εξουσία με ένα βίαιο πραξικόπημα στην πόλη του Μονάχου. Η απόπειρα, που έμεινε γνωστή ως το «πραξικόπημα της μπυραρίας», απέτυχε και ο Χίτλερ οδηγήθηκε στη φυλακή. Εξέτισε ελάχιστο κομμάτι της ποινής του στη διάρκεια του οποίου συνέγραψε το «Ο αγών μου», που αποτέλεσε το «ευαγγέλιο» του ναζισμού. Ένα βιβλίο με διάσπαρτες αόριστες «αντικαπιταλιστικές» αναφορές μέσα σε ένα παραλήρημα μίσους απέναντι στους Εβραίους και την Αριστερά.

Με αφορμή τις μάχες σαν σήμερα στη Σύμη Βιάνου του Νομού Ηρακλείου, ένα άρθρο για την αντίσταση στην Κρήτη.

Το 1917 το αμερικάνικο αναρχοσυνδικαλιστικό συνδικάτο I.W.W. (International Workers of the World) δέχεται 48 ταυτόχρονες επιδρομές στα γραφεία του…

Το αμερικάνικο αναρχοσυνδικαλιστικό συνδικάτο I.W.W. (International
Workers of the World) ιδρύθηκε στις 27 Ιούνη 1905 στη βάση της ενότητας
των εργατών ανεξάρτητα από χρώμα, φύλλο ή εθνική καταγωγή σε μια ενιαία,
επαναστατική οργάνωση που σαν απώτερο στόχο είχε την ανατροπή του
καπιταλισμού.

Στις γραμμές του συνυπήρχαν ανειδίκευτοι εργάτες και εργάτριες,

μετανάστες οποιασδήποτε προέλευσης, περιπλανώμενοι σε αναζήτηση
μεροκάματου.

Αιματηρό επεισόδιο από την ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ. Στις 10 Σεπτεμβρίου 1897, οι άνδρες του τοπικού σερίφη άνοιξαν πυρ και σκότωσαν 19 απεργούς ανθρακωρύχους στα ορυχεία του Κάλβιν Παρντί στο Λάτιμερ της Πενσυλβάνιας.

Στα τέλη του 19ου αιώνα η κατάσταση στα αμερικανικά ορυχεία ήταν άθλια. Η οικονομική ύφεση και η αθρόα εισροή μεταναστών από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη (Πολωνών, Τσεχοσλοβάκων, Λιθουανών και Γερμανών) είχαν προκαλέσει σημαντική  πτώση στο βιοτικό επίπεδο των αμερικανών εργατών, ενώ τα μέτρα ασφαλείας στα ανθρακωρυχεία ήταν ανύπαρκτα, με αποτέλεσμα τα θανατηφόρα εργατικά δυστυχήματα να αποτελούν καθημερινή υπόθεση. Συν τοις άλλοις, η χρησιμοποίηση των μεταναστών από την εργοδοσία ως απεργοσπαστικού μηχανισμού ενέτεινε την εχθρότητα με τους ντόπιους ανθρακωρύχους, που ήταν βρετανικής καταγωγής.

Στις αρχές Αυγούστου του 1897, ένα ορυχείο στην κομητεία Λαζέρν της Πενσυλβάνιας προχώρησε σε απολύσεις, μειώσεις μισθών και αυξήσεις ενοικίων στα οικήματα της εταιρείας. Οι εργαζόμενοι απάντησαν με απεργία, η οποία αστραπιαία επεκτάθηκε και στα γειτονικά ανθρακωρυχεία.

Στις 10 Σεπτέμβρη του 1923 η μεγάλη επαναστάτρια Αλεξάντρα Κολοντάι διορίζεται πρέσβειρα της Σοβιετικής Ρωσίας στη Νορβηγία. Είναι η πρώτη γυναίκα που διορίστηκε ποτέ σε τέτοιο αξίωμα παγκόσμια, έχοντας ήδη γίνει η πρώτη γυναίκα υπουργός στον κόσμο από το 1917. Έγραφε: «Το γεγονός ότι μία γυναίκα, μία «ελεύθερη», ανύπαντρη γυναίκα, έγινε δεκτή ως πρέσβης, δείχνει πως έφτασε ο καιρός που όλα τα ανθρώπινα πλάσματα θα εκτιμώνται ανάλογα με την δράση τους και την γενική ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους. Όταν διορίστηκα Ρωσίδα επιτετραμμένη στο Όσλο, συνειδητοποίησα πως είχα πετύχει μια νίκη όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά για όλες τις γυναίκες, και μάλιστα μια νίκη ενάντια στον χειρότερο εχθρό τους, δηλαδή, ενάντια στην συμβατική ηθική και τις συμβατικές αντιλήψεις για το γάμο. Συνεπώς, το παράδειγμα της ζωής μου μπορεί να χρησιμεύσει για να διαλύσει το πανάρχαιο φόβητρο των διπλών ηθικών μέτρων και από τις ζωές των άλλων γυναικών. Αυτό είναι το πιο κρίσιμο σημείο όλης μου της ύπαρξης.»