Γράφει η Μίλιτσα Κοσάνοβιτς

Στις 24 Μαρτίου του 1999 το ΝΑΤΟ, η πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη του κόσμου, γιόρταζε τα 50 χρόνια της ίδρυσής του και χάρισε στον εαυτό του ένα «μεγάλο δώρο» με το οποίο έπρεπε να δικαιολογήσει και την ύπαρξη του: την έναρξη των βομβαρδισμών κατά της Σερβίας!

Η Αμερική και οι δεκαεννέα χώρες της Ατλαντικής Συμμαχίας (ανάμεσα τους και πρώην χώρες του Άξονα), όλοι μαζί, «εχθροί» και σύμμαχοι από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (εκτός της Ρωσίας), βομβάρδιζαν ανελέητα κάθε νύχτα, για 78 μέρες, τη Σερβία. Οι «έξυπνες» βόμβες γύρευαν τους στόχους τους από ύψος 10.000 μέτρων και δεν έδιναν πολύ σημασία στις «παράπλευρες απώλειες». Άλλωστε εκείνοι που τις εκτόξευαν δεν ήταν ήρωες, αλλά κάποιοι καλοί ή κακοί παίκτες των πολεμικών video games. Μόνο που αυτή τη φορά οι στόχοι ήταν πραγματικοί. Για αυτούς άραγε υπήρχε καμία διαφορά; Οι βόμβες έπρεπε να πέσουν. Το κύριο μήνυμα του ΝΑΤΟ ήταν ότι: «Πρέπει να βομβαρδιστεί η Σερβία γιατί πρέπει να πέσει ο Μιλόσεβιτς(!)». Κανένας δεν το πίστευε αυτό γιατί ήταν τόσο άδικο να καταστρέφει το ΝΑΤΟ έναν λαό που στην πλειοψηφία του δεν ήθελε τον Μιλόσεβιτς στην εξουσία, αλλά δεν είχε αρκετή δύναμη για να τον διώξει, γιατί και αυτός ήταν ένας «εσωτερικός εχθρός» που έλεγχε τα πάντα. Ό,τι και να έλεγαν, οι πύραυλοι έπρεπε να εκτοξευτούν. Κάπου έπρεπε να πέσουν. Η Δυτική προπαγάνδα και η δαιμονοποίηση της Σερβίας ήταν τόσο καλά προετοιμασμένη, που ακόμη και στις ταινίες του Χόλιγουντ, τη θέση των «Bad Guys» πήραν για τα καλά οι «κακοί Σέρβοι» ως οι μοναδικοί φταίχτες για το πόλεμο και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ποιος νοιαζόταν για το ποιος έλεγε την αλήθεια και ποιος το ψέμα; Οι βόμβες όμως έπρεπε να πέσουν. Ο Μιλόσεβιτς, ούτε και κανένας άλλος από την οικογένεια του, δεν έχασε ούτε μία τρίχα από το κεφάλι του. Τον έριξε ο λαός μετά από ένα χρόνο. Πάνω από τη Σερβία αιωρούνταν τότε το παλιό σύνθημα των Αυστριακών «Die Serben Muss Sterben» (Οι Σέρβοι Πρέπει να Πεθάνουν).

1. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας δεν υπήρξαν βίαιοι εξισλαμισμοί στη μετέπειτα ελληνική επικράτεια. Οι Οθωμανοί, εφόσον οι υπόδουλοι λαοί κατέβαλλαν κανονικά τους φόρους που τους αναλογούσαν, δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Οι μαζικοί εξισλαμισμοί που παρατηρούνται στα Βαλκάνια (Βοσνία, Αλβανία κ.λπ.) έγιναν, κατά κανόνα, με τη θέληση εκείνων που αλλαξοπίστησαν, και ειδικότερα με σκοπό να έχουν καλύτερες σχέσεις με τον κατακτητή και να συμμετέχουν από καλύτερη θέση στη νομή και άσκηση της εξουσίας.
2.. H επάνδρωση των Γενιτσάρων, από ένα χρονικό σημείο και έπειτα τουλάχιστον, δεν γινόταν βιαίως, μέσω «παιδομαζώματος». Αντίθετα μάλιστα, όσο το σώμα αυτό αποκτούσε εξέχουσα θέση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρκετοί γονείς προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τη «σταδιοδρομία» των παιδιών τους μέσω της κατάταξής τους στους Γενίτσαρους.
3. Ουδέποτε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας υπήρξε – ή συνέτρεχε λόγος να υπάρξει – «κρυφό σχολείο», όπως τουλάχιστον αυτό έχει καταγραφεί στο εθνικό συλλογικό ασυνείδητο. Οποιος ήθελε μπορούσε να μάθει ελληνικά, σερβικά, βουλγαρικά κ.ο.κ. χωρίς να παρενοχλείται από τους κατακτητές, οι οποίοι – επαναλαμβάνω – ενδιαφέρονταν πρωτίστως, αν όχι σχεδόν αποκλειστικά, για την ομαλή καταβολή των κάθε είδους φόρων προς τον σουλτάνο.
4. Ο ρόλος της Εκκλησίας καθ’ όλη αυτή την περίοδο υπήρξε τουλάχιστον αμφιλεγόμενος, αν όχι και αρνητικός σε αρκετές περιπτώσεις (προσοχή: της Εκκλησίας, όχι της θρησκείας). Τα παραδείγματα, πολλά και γνωστά, ξεκινούν από τους ανθενωτικούς της εποχής της Αλωσης και φθάνουν ως τις παραμονές του 1821, με τον λυσσαλέο πόλεμο κατά των οπαδών του Διαφωτισμού, των Φιλικών κ.λπ.
5. H εξέγερση που άρχισε το 1821 είχε ουσιαστικά κατασταλεί (μόνο μικρές εστίες αντίστασης απέμεναν, οι οποίες ήταν θέμα χρόνου να σβήσουν και αυτές), όταν τον Ιούλιο του 1827 οι Αγγλοι, οι Γάλλοι και οι Ρώσοι αποφάσισαν να δημιουργηθεί ελληνικό κράτος, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει λίγους μήνες μετά η Ναυμαχία του Ναυαρίνου.

Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΥ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ

Γιατί χαιρετάνε ναζιστικά οι χρυσαυγίτες; Ποια είναι η προέλευση αυτού του τόσο συζητημένου χαιρετισμού; Ποιος είναι ο πρώτος που τον εμπνεύστηκε; Ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, οι αρχαίοι Ελληνες, οι Ρωμαίοι ή μήπως το Χόλιγουντ;

Γράφει ο ΙΟΣ

Στην πρώτη ανοιχτή μετεκλογική συγκέντρωση της οργάνωσής του, τον περασμένο Οκτώβριο, ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος δεν δίστασε να υψώσει το χέρι του στον γνωστό χαιρετισμό των ομοϊδεατών του όλου του κόσμου. Ηταν η συγκέντρωση της νεολαίας της “Χρυσής Αυγής” και ο Αρχηγός φρόντισε με την προκλητική χειρονομία να εξασφαλίσει την απαραίτητη τηλεοπτική κάλυψη, ακολουθώντας την πετυχημένη συνταγή της οργάνωσης.

Φυσικά συμπλήρωσε την κίνησή του αυτή με την απαραίτητη επίθεση στους πολιτικούς: «Αυτά τα χέρια μπορεί καμιά φορά να χαιρετάνε έτσι. Αλλά είναι καθαρά χέρια. Δεν είναι βρόμικα. Δεν έχουν κλέψει» (20.10.2012).

Βέβαια τα χέρια που χαιρετούσαν μ’ αυτό τον τρόπο στην ιστορία δεν ήταν καθόλου καθαρά. Οι ηγέτες των ολοκληρωτικών καθεστώτων που επέβαλαν αυτό τον χαιρετισμό είχαν βουτήξει τα χέρια τους στο αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων και κυβέρνησαν σε συνθήκες απόλυτης διαφθοράς.